Kodeks karny
Stan prawny na 1 lipca 2024 r.
oczekujące:
Dz.U. 2024 r. poz. 1228 art. 1 wchodzi w życie 13 lutego 2025 r.
Część ogólna
Rozdział I. Zasady odpowiedzialności karnej
Art. 1. Odpowiedzialność karna
§ 1. Odpowiedzialności karnej podlega ten tylko, kto popełnia czyn zabroniony pod groźbą kary przez ustawę obowiązującą w czasie jego popełnienia.
§ 2. Nie stanowi przestępstwa czyn zabroniony, którego społeczna szkodliwość jest znikoma.
§ 3. Nie popełnia przestępstwa sprawca czynu zabronionego, jeżeli nie można mu przypisać winy w czasie czynu.
- Charakterystyka odpowiedzialności karnej
- Zamknięty katalog okoliczności rzutujących na ocenę stopnia społecznej szkodliwości czynu (w art. 115 § 2 k.k.)
- Czyn – czyn zabroniony - przestępstwo
- Kryteria oceny stopnia szkodliwości społecznej czynu
- Czyny „przepołowione"
- Kontratyp braku społecznej szkodliwości czynu Społeczna szkodliwość jako warunek przestępstwa (art. 1 § 2 k.k.)
- Nullum crimen, nulla poena sine lege (art. 42 ust. 1 Konstytucji i art. 1 § 1 k.k.)
- Społeczna szkodliwość czynu jako element ustaleń faktycznych
- Określoność znamion czynu zabronionego w prawie karnym
- Społeczna szkodliwość czynu abstrakcyjna a indywidualno-konkretna
- Bezprawność i karygodność czynu; karygodność niższa od znikomej (art. 1 k.k.)
- Stopień społecznej szkodliwość czynów nieumyślnych
- Społeczna szkodliwość czynu (art. 1 § 2 i art. 115 § 2 k.k.)
- Społeczna szkodliwość czynu a subiektywne przekonanie pokrzywdzonych o braku krzywdy
- Wpływ orzeczeń sądów cywilnych ze skutkiem ex tunc na możliwość przypisania odpowiedzialności karnej
- Społeczna szkodliwość czynu ujawnionego przez pokrzywdzonego po czasie w związku ze zmianą relacji ze sprawcą
- Odpowiedzialność podwładnego za czyn zabroniony wynikający z wykonania polecenia przełożonego
- Społeczna szkodliwość czynów popełnionych „z pobudek kontrrewolucyjnych”
- Wpływ podkultury na odpowiedzialność karną
- Zarzut obrazy art. 115 § 2 k.k.
- Kryteria rozróżnienia występku od wykroczenia
- Znikoma społeczna szkodliwość czynu (art. 1 § 2 k.k.)
- Odpowiedzialność karna podmiotów zbiorowych
- Odpowiedzialność karna a karnoskarbowa w orzecznictwie ETPCz
- Polityka kryminalna
Art. 2. Przestępstwa skutkowe popełnione przez zaniechanie
Odpowiedzialności karnej za przestępstwo skutkowe popełnione przez zaniechanie podlega ten tylko, na kim ciążył prawny, szczególny obowiązek zapobiegnięcia skutkowi.
- Przestępstwa skutkowe popełnione przez zaniechanie
- Przestępstwa popełnione przez zaniechanie z użyciem przemocy lub stosowaniem przymusu
- Negatywne przesłanki przypisania skutku; wyłączenie odpowiedzialności karnej za skutek
- Odpowiedzialność gwaranta, na którym ciąży obowiązek opieki nad osobą narażoną na niebezpieczeństwo (art. 160 § 2 k.k.)
- Katalog źródeł obowiązku gwaranta, o którym mowa w art. 2 k.k. i art. 160 § 2 k.k.
- Odpowiedzialność karna gwaranta (lekarza) zobowiązanego do działań przeciwko skutkowi (art. 160 § 2 i 3 k.k.)
- Niedopełnienie przez pracodawcę obowiązków z zakresu bhp; szczególny prawny obowiązek pracodawcy zapobiegnięcia skutkowi
- Oszustwo przez zaniechanie
- Przestępstwo zniszczenia mienia popelnione przez zaniechanie
- Określenie w przestępstwie przez zaniechanie innego niż w akcie oskarżenia naruszonego obowiązku
Art. 3. Zasada humanitaryzmu i poszanowania godności człowieka
Kary oraz inne środki przewidziane w tym kodeksie stosuje się z uwzględnieniem zasad humanitaryzmu, w szczególności z poszanowaniem godności człowieka.
Art. 4. Zasady stosowania ustawy karnej; lex retro non agit
§ 1. Jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia przestępstwa, stosuje się ustawę nową, jednakże należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, jeżeli jest względniejsza dla sprawcy.
§ 2. Jeżeli według nowej ustawy za czyn objęty wyrokiem nie można orzec kary w wysokości kary orzeczonej, wymierzoną karę obniża się do wysokości najsurowszej kary możliwej do orzeczenia na podstawie nowej ustawy.
§ 3. Jeżeli według nowej ustawy czyn objęty wyrokiem nie jest już zagrożony karą pozbawienia wolności, wymierzoną karę pozbawienia wolności podlegającą wykonaniu zamienia się na grzywnę albo karę ograniczenia wolności, przyjmując że jeden miesiąc pozbawienia wolności równa się 60 stawkom dziennym grzywny albo 2 miesiącom ograniczenia wolności.
§ 4. Jeżeli według nowej ustawy czyn objęty wyrokiem nie jest już zabroniony pod groźbą kary, skazanie ulega zatarciu z mocy prawa.
- Lex retro non agit w prawie karnym - charakterystyka
- Wyłączenie zasady z art. 4 k.k. z mocy przepisu ustawy nowelizującej, nakazującej stosowanie nowych przepisów
- Pojęcie „ustawa” w rozumieniu art. 4 k.k.
- Ustawa względniejsza dla sprawcy (art. 4 § 1 k.k.)
- Zmiana przepisów „blankietowych” jako zmiana ustawy w znaczeniu art. 4 § 1 k.k.
- Porównanie czynów w kontekście art. 4 § 4 k.k.
- Obniżenie kary na podstawie art. 4 § 2 k.k.
- Ustalenia wartości mienia w kontekście zasady lex retro non agit
- Zmiana ustawy w trakcie czynu ciągłego
- Ocena recydywy w razie legislacyjnej zmiany przestępstwa na wykroczenie po prawomocnym skazaniu
- Art. 4 § 1 k.k. przy orzekaniu środków zabezpieczających
- Art. 4 § 1 k.k. w postępowaniu o wydanie wyroku łącznego
- Art. 4 § 1 k.k. w postępowaniu wykonawczym
- Art. 4 § 1 k.k. na gruncie przepisów procesowych; reguła lex nova wprawie karnym procesowym
- Art. 4 § 1 k.k. w stosunku do czynów przepołowionych
- Lex retro non agit w kodeksie wykroczeń (art. 2 k.w.)
- Lex retro non agit w prawie karnoskarbowym; lex mitior agit (art. 2 § 2 k.k.s.)
- Retroaktywność działania dekretu o stanie wojennym
- Przedawnienie karalności i jego przedłużenie w świetle zasady lex retro non agit
Art. 5. Zasada terytorialności
Ustawę karną polską stosuje się do sprawcy, który popełnił czyn zabroniony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jak również na polskim statku wodnym lub powietrznym, chyba że umowa międzynarodowa, której Rzeczpospolita Polska jest stroną, stanowi inaczej.
Art. 6. Czas i miejsce popełnienia czynu zabronionego
§ 1. Czyn zabroniony uważa się za popełniony w czasie, w którym sprawca działał lub zaniechał działania, do którego był obowiązany.
§ 2. Czyn zabroniony uważa się za popełniony w miejscu, w którym sprawca działał lub zaniechał działania, do którego był obowiązany, albo gdzie skutek stanowiący znamię czynu zabronionego nastąpił lub według zamiaru sprawcy miał nastąpić.
Art. 7. Klasyfikacja przestępstw; zbrodnia albo występek
§ 1. Przestępstwo jest zbrodnią albo występkiem.
§ 2. Zbrodnią jest czyn zabroniony zagrożony karą pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 3 albo karą surowszą.
§ 3. Występkiem jest czyn zabroniony zagrożony grzywną powyżej 30 stawek dziennych albo powyżej 5000 złotych, karą ograniczenia wolności przekraczającą miesiąc albo karą pozbawienia wolności przekraczającą miesiąc.
- Przestępstwa skutkowe
- Przestępstwa materialne (skutkowe) a formalne (bezskutkowe)
- Przestępstwa trwałe
- Przestępstwa kierunkowe
- Przestępstwa podstawowe oraz kwalifikowane
- Przestępstwo kwalifikowane ze względu na określone w ustawie następstwo czynu (art. 9 § 3 k.k.)
- Przestępstwa powszechne i indywidualne
- Kryteria rozróżnienia występku od wykroczenia
- Zbrodnia w rozumieniu art. 7 § 2 k.k. a zbrodnia przeciwko ludzkości
- Zbrodnia komunistyczna
- Nieumyślne przestępstwa urzędnicze
Art. 8. Strona podmiotowa zbrodni i występku
Zbrodnię można popełnić tylko umyślnie; występek można popełnić także nieumyślnie, jeżeli ustawa tak stanowi.
Art. 9. Wina, zamiar, strona podmiotowa czynu
§ 1. Czyn zabroniony popełniony jest umyślnie, jeżeli sprawca ma zamiar jego popełnienia, to jest chce go popełnić albo przewidując możliwość jego popełnienia, na to się godzi.
§ 2. Czyn zabroniony popełniony jest nieumyślnie, jeżeli sprawca nie mając zamiaru jego popełnienia, popełnia go jednak na skutek niezachowania ostrożności wymaganej w danych okolicznościach, mimo że możliwość popełnienia tego czynu przewidywał albo mógł przewidzieć.
⇓ § 3. Sprawca ponosi surowszą odpowiedzialność, którą ustawa uzależnia od określonego następstwa czynu zabronionego, jeżeli następstwo to przewidywał albo mógł przewidzieć.
- Kryteria ustalenia stopnia winy
- Wina (zamiar) jako element ustaleń faktycznych
- Ustalenie winy (zamiaru) na podstawie okoliczności przedmiotowych czynu (poszlaki)
- Ustalenie winy na podstawie zdolności sprawcy do rozpoznania czynu bądź pokierowania swoim postępowaniem
- Przewidywalność negatywnego skutku, prawdopodobieństwo skutku
- Wina a wiek sprawcy
- Wina nieumyślna (art. 9 § 2 k.k.)
- Wina umyślna
- Zamiar bezpośredni
- Zamiar ewentualny; zamiar wynikowy
- Zamiar przemyślany (dolus praemeditatus)
- Zamiar nagły
- Wina - działanie w wyniku szczególnej sytuacji motywacyjnej
- Motyw i pobudka popełnienia czynu zabronionego
- Przestępstwo kwalifikowane ze względu na określone w ustawie następstwo czynu (art. 9 § 3 k.k.)
- Zamiar ogólny w obrębie przestępstw przeciwko życiu i zdrowiu
- Opis znamion strony podmiotowej przestępstwa
- Stopień winy przy wymiarze kary; dyrektywa winy
- Zarzut odwoławczy błędnego ustalenia zamiaru
Art. 10. Wiek odpowiedzialności karnej, odpowiedzialnośc karna nieletnich
§ 1. Na zasadach określonych w tym kodeksie odpowiada ten, kto popełnia czyn zabroniony po ukończeniu 17 lat.
§ 2. Nieletni, który po ukończeniu 15 lat dopuszcza się czynu zabronionego określonego w art. 134, art. 148 § 1, 2 lub 3, art. 156 § 1 lub 3, art. 163 § 1 lub 3, art. 166, art. 173 § 1 lub 3, art. 197 § 1, 3, 4 lub 5, art. 223 § 2, art. 252 § 1 lub 2 oraz w art. 280, może odpowiadać na zasadach określonych w tym kodeksie, jeżeli okoliczności sprawy oraz stopień rozwoju sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste za tym przemawiają, a w szczególności, jeżeli poprzednio stosowane środki wychowawcze lub poprawcze okazały się bezskuteczne.
§ 2a. Nieletni, który po ukończeniu 14 lat, a przed ukończeniem 15 lat, dopuszcza się czynu zabronionego określonego w art. 148 § 2 lub 3, może odpowiadać na zasadach określonych w tym kodeksie, jeżeli okoliczności sprawy oraz stopień rozwoju sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste za tym przemawiają oraz zachodzi uzasadnione przypuszczenie, że stosowanie środków wychowawczych lub poprawczych nie jest w stanie zapewnić resocjalizacji nieletniego
§ 3. W wypadku określonym w § 2 orzeczona kara nie może przekroczyć dwóch trzecich górnej granicy ustawowego zagrożenia przewidzianego za przypisane sprawcy przestępstwo, które nie jest zagrożone karą dożywotniego pozbawienia wolności. W wypadkach określonych w § 2 i 2a sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary.
§ 4. W stosunku do sprawcy, który popełnił występek po ukończeniu lat 17, lecz przed ukończeniem lat 18, sąd zamiast kary stosuje środki wychowawcze, lecznicze albo poprawcze przewidziane dla nieletnich, jeżeli okoliczności sprawy oraz stopień rozwoju sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste za tym przemawiają.
§ 2 i § 3 w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 7 lipca 2022 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. 2022 r., poz. 2600), obowiązującym od 1 października 2023 r.
§ 2a dodany ustawą z dnia 7 lipca 2022 r. (Dz.U. 2022 r., poz. 2600), z mocą obowiązującą od 1 października 2023 r.
§ 2 w brzmieniu do 30 września 2023 r. Nieletni, który po ukończeniu 15 lat dopuszcza się czynu zabronionego określonego w art. 134, art. 148 § 1, 2 lub 3, art. 156 § 1 lub 3, art. 163 § 1 lub 3, art. 166, art. 173 § 1 lub 3, art. 197 § 3 lub 4, art. 223 § 2, art. 252 § 1 lub 2 oraz w art. 280, może odpowiadać na zasadach określonych w tym kodeksie, jeżeli okoliczności sprawy oraz stopień rozwoju sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste za tym przemawiają, a w szczególności, jeżeli poprzednio stosowane środki wychowawcze lub poprawcze okazały się bezskuteczne.
§ 3 w brzmieniu do 30 września 2023 r. W wypadku określonym w § 2 orzeczona kara nie może przekroczyć dwóch trzecich górnej granicy ustawowego zagrożenia przewidzianego za przypisane sprawcy przestępstwo; sąd może zastosować także nadzwyczajne złagodzenie kary.
- Podstawy prawne wymierzenia kary nieletniemu przez sąd karny
- Odpowiedzialność karna nieletniego w wieku od 15 do 17 lat (art. 10 § 2 k.k.).
- Udział rodziców w charakterze strony w sprawie nieletniego odpowiadającego w trybie art. 10 § 2 k.k.
- Kumulatywna kwalifikacja prawna czynu popełnionego przez nieletniego przed 17-tym rokiem życia
- Czyn ciągły popełniony, gdy część z zachowań przypada na nieletniość oskarżonego
- Obligatoryjna obrona nieletniego (art. 79 § 1 pkt 1 k.p.k.)
- Obligatoryjna diagnoza osobowości nieletniego przed orzeczeniem kary pozbawienia wolności
- Wymiar kary nieletniemu i młodocianemu
- Kara 25 lat i dożywotniego pozbawienia wolności nieletniemu i młodocianemu (art. 10 § 2 i 3 i art. 54 § 2 k.k.)
- Niedopuszczalność wniosku w trybie art. 355 k.p.k. wobec sprawcy odpowiadającego w warunkach art. 10 § 4 k.k.
- Odzwierciedlenie w podstawie skazania okoliczności popełnienia czynu przed ukończeniem 17 lat
- Zastosowanie środków wychowawczych, leczniczych albo poprawczych zamiast kary (art. 10 § 4 k.k.)
- Przekazanie przez sąd rodzinny prokuratorowi sprawy nieletniego (art. 32k u.p.n.)
- Niezebranie odpowiednich danych o osobie nieletniego jako istotny brak postępowania przygotowawczego
- Pojęcie „ustawowe zagrożenie karą"
- Wyrok skazujący nieletniego sprawcy czynu karalnego, który w dacie orzekania miał ukończone 18 lat (art. 13 uchylonego u.p.n.)
- Właściwość sądu do rozpoznania zażalenia na postanowienie sądu okręgowego o przedłużeniu stosowania środków tymczasowych wobec nieletniego odpowiadającego na podstawie art. 10 § 2 k.k.
Art. 11. Jedność czynu; kumulatywna kwalifikacja prawna czynu
§ 1. Ten sam czyn może stanowić tylko jedno przestępstwo.
§ 2. Jeżeli czyn wyczerpuje znamiona określone w dwóch albo więcej przepisach ustawy karnej, sąd skazuje za jedno przestępstwo na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów.
§ 3. W wypadku określonym w § 2 sąd wymierza karę na podstawie przepisu przewidującego karę najsurowszą, co nie stoi na przeszkodzie orzeczeniu innych środków przewidzianych w ustawie na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów.
Art. 12. Czyn ciągły
§ 1. Dwa lub więcej zachowań, podjętych w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, uważa się za jeden czyn zabroniony; jeżeli przedmiotem zamachu jest dobro osobiste, warunkiem uznania wielości zachowań za jeden czyn zabroniony jest tożsamość pokrzywdzonego.
§ 2. Odpowiada jak za jeden czyn zabroniony wyczerpujący znamiona przestępstwa ten, kto w krótkich odstępach czasu, przy wykorzystaniu tej samej albo takiej samej sposobności lub w podobny sposób popełnia dwa lub więcej umyślnych wykroczeń przeciwko mieniu, jeżeli łączna wartość mienia uzasadnia odpowiedzialność za przestępstwo.
- Czyn ciągły - pojęcie, jednoczynowa koncepcja czynu ciągłego
- Działanie "w wykonaniu z góry powziętego zamiaru”
- Wykorzystanie tej samej albo takiej samej sposobności
- Działanie „w krótkich odstępach czasu”
- Czas popełnienia czynu ciągłego
- Właściwość miejscowa sądu w sprawie o czyn ciągły
- Kwalifikacja prawna i opis zachowania stanowiącego czyn ciągły
- Kumulatywny zbieg przepisów w czynie ciągłym
- Czyn ciągły w stosunku do przestępstw trwałych, wieloodmianowych, zbiorowych, z powtarzającymi się zachowaniami
- Tożsamość pokrzywdzonego jako warunek przyjęcia czynu ciągłego
- Czyn ciągły w ramach przestępstwa z art. 160 k.k.; tożsamość osoby pokrzywdzonej
- Czyn ciągły popełniony, gdy część z zachowań przypada na nieletniość oskarżonego
- Niepoczytalność objęta klamrą przestępstwa ciągłego
- Czyn ciągły a zachowania nieumyślne
- Czyn ciągły w formach stadialnych i zjawiskowych przestępstwa
- Czyn ciągły wypełniający znamiona typu kwalifikowanego oraz podstawowego
- Czyn ciągły a ciąg przestępstw
- Zmiana ustawy w trakcie czynu ciągłego
- Zaistnienie czynu ciągłego a braki w ustaleniach faktycznych i błędna kwalifikacja
- Czyn ciągły a granice oskarżenia
- Określenie w wyroku zakresu odpowiedzialności karnej sprawcy czynu ciągłego ("uniewinnienie")
- Reguły ne peius art. 454 § 1 k.p.k. w odniesieniu do czynu ciągłego
- Przestępstwo z art. 165 § 1 pkt 2 k.k. jako czyn ciągły
- Przestępstwo z art. 197 § 1 k.k. jako czyn ciągły
- Przestępstwo z art. 220 § 1 k.k. jako czyn ciągły
- Czyn ciągły w warunkach przestępstwa nadużycia zaufania z art. 296 k.k.
- Czyn ciągły w przestępstwach narkotycznych
- Czyn ciągły w kodeksie karnym skarbowym (art 6 § 2 k.k.s.)
- Wykroczenia ciągłe (kilka zachowań będących wykroczeniami jednego czynu zabronionego)
- Przedawnienie czynu ciągłego, w przestępstwach rozciągniętych w czasie, wieloczynowych, trwałych
- Powaga rzeczy osądzonej czynu ciągłego
Rozdział II. Formy popełnienia przestępstwa
Art. 13. Odpowiedzialność za usiłowanie
§ 1. Odpowiada za usiłowanie, kto w zamiarze popełnienia czynu zabronionego swoim zachowaniem bezpośrednio zmierza do jego dokonania, które jednak nie następuje.
⇓ § 2. Usiłowanie zachodzi także wtedy, gdy sprawca nie uświadamia sobie, że dokonanie jest niemożliwe ze względu na brak przedmiotu nadającego się do popełnienia na nim czynu zabronionego lub ze względu na użycie środka nie nadającego się do popełnienia czynu zabronionego.
- Pojęcie tzw. pochodu przestępstwa (iter delicti)
- Pojęcie „bezpośredniego zmierzania” do dokonania czynu zabronionego
- Usiłowanie zakończone i niezakończone
- Zamiar popełnienia czynu zabronionego; usiłowanie z zamiarem ewentualnym
- Usiłowanie nieudolne (art. 13 § 2 k.k.)
- Usiłowanie a przygotowanie
- Usiłowanie podżegania i pomocnictwa
- Usiłowanie zgwałcenia
- Usiłowanie i przygotowanie rozboju
- Usiłowanie zabójstwa
- Usiłowanie zabójstwa z zamiarem bezpośrednim
- Usiłowanie dokonania przestępstwa z art. 296 § 1 i 3 k.k.
- Usiłowanie dokonania przestępstwa z art. art. 23 ust. 1 u.z.n.k.
- Dokonanie przestępstwa z art. 164 § 1 k.k. a usiłowanie popełnienia przestępstwa z art. 163 § 1 k.k.
- Usiłowanie przestępstwa wykorzystania seksualnego małoletniego
- Usiłowanie zaboru pojazdu w celu krótkotrwałego użycia i uszkodzenie pojazdu
Art. 14. Wymiar kary za usiłowanie
§ 1. Sąd wymierza karę za usiłowanie w granicach zagrożenia przewidzianego dla danego przestępstwa.
§ 2. W wypadku określonym w art. 13 § 2 sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary, a nawet odstąpić od jej wymierzenia.
Art. 15. Dobrowolne odstąpienie od dokonania; czynny żal
§ 1. Nie podlega karze za usiłowanie, kto dobrowolnie odstąpił od dokonania lub zapobiegł skutkowi stanowiącemu znamię czynu zabronionego.
§ 2. Sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary w stosunku do sprawcy, który dobrowolnie starał się zapobiec skutkowi stanowiącemu znamię czynu zabronionego.
Art. 16. Przygotowanie
§ 1. Przygotowanie zachodzi tylko wtedy, gdy sprawca w celu popełnienia czynu zabronionego podejmuje czynności mające stworzyć warunki do przedsięwzięcia czynu zmierzającego bezpośrednio do jego dokonania, w szczególności w tymże celu wchodzi w porozumienie z inną osobą, uzyskuje lub przysposabia środki, zbiera informacje lub sporządza plan działania.
§ 2. Przygotowanie jest karalne tylko wtedy, gdy ustawa tak stanowi.
Art. 17. Dobrowolne odstąpienie od przygotowania; czynny żal
§ 1. Nie podlega karze za przygotowanie, kto dobrowolnie od niego odstąpił, w szczególności zniszczył przygotowane środki lub zapobiegł skorzystaniu z nich w przyszłości; w razie wejścia w porozumienie z inną osobą w celu popełnienia czynu zabronionego, nie podlega karze ten, kto nadto podjął istotne starania zmierzające do zapobieżenia dokonaniu.
§ 2. Nie podlega karze za przygotowanie osoba, do której stosuje się art. 15 § 1.
Art. 18. Sprawstwo, podżeganie, pomocnictwo
⇓ § 1. Odpowiada za sprawstwo nie tylko ten, kto wykonuje czyn zabroniony sam albo wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, ale także ten, kto kieruje wykonaniem czynu zabronionego przez inną osobę lub wykorzystując uzależnienie innej osoby od siebie, poleca jej wykonanie takiego czynu.
⇓ § 2. Odpowiada za podżeganie, kto chcąc, aby inna osoba dokonała czynu zabronionego, nakłania ją do tego.
⇓ § 3. Odpowiada za pomocnictwo, kto w zamiarze, aby inna osoba dokonała czynu zabronionego, swoim zachowaniem ułatwia jego popełnienie, w szczególności dostarczając narzędzie, środek przewozu, udzielając rady lub informacji; odpowiada za pomocnictwo także ten, kto wbrew prawnemu, szczególnemu obowiązkowi niedopuszczenia do popełnienia czynu zabronionego swoim zaniechaniem ułatwia innej osobie jego popełnienie.
- Sprawstwo - współsprawstwo (art. 18 § 1 k.k.)
- Podżeganie (art. 18 § 2 k.k.)
- Pomocnictwo w kodeksie karnym (art. 18 § 3 k.k.)
- Numerus clausus form współdziałania w popełnieniu przestępstwa (art. 18 k.k.)
- Zmiana formy stadialnej na postać zjawiskową a tożsamość czynu
- Krzyżowanie się form zjawiskowych oraz postaci stadialnych
- Wymiar kary za podżeganie lub pomocnictwo (art. 19 k.k.)
- Odpowiedzialność podżegacza i pomocnika w razie nie popełnienia czynu (art. 22 k.k.)
- Odpowiedzialność sprawcy kierowniczego i polecającego w razie wyłączenia odpowiedzialności wykonawcy czynu
Art. 19. Wymiar kary za podżeganie lub pomocnictwo
§ 1. Sąd wymierza karę za podżeganie lub pomocnictwo w granicach zagrożenia przewidzianego za sprawstwo.
§ 2. Wymierzając karę za pomocnictwo sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary.
Art. 20. Zasada indywidualizacji odpowiedzialności w stosunku do każdego ze współdziałających
Każdy ze współdziałających w popełnieniu czynu zabronionego odpowiada w granicach swojej umyślności lub nieumyślności niezależnie od odpowiedzialności pozostałych współdziałających.
Art. 21. Zasada indywidualizacji odpowiedzialności ze względu na okoliczności osobiste
§ 1. Okoliczności osobiste, wyłączające lub łagodzące albo zaostrzające odpowiedzialność karną, uwzględnia się tylko co do osoby, której dotyczą.
§ 2. Jeżeli okoliczność osobista dotycząca sprawcy, wpływająca chociażby tylko na wyższą karalność, stanowi znamię czynu zabronionego, współdziałający podlega odpowiedzialności karnej przewidzianej za ten czyn zabroniony, gdy o tej okoliczności wiedział, chociażby go nie dotyczyła.
§ 3. Wobec współdziałającego, którego nie dotyczy okoliczność określona w § 2, sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary.
Art. 22. Odpowiedzialność podżegacza i pomocnika w razie nie popełnienia czynu
§ 1. Jeżeli czynu zabronionego tylko usiłowano dokonać, podmiot określony w art. 18 § 2 i 3 odpowiada jak za usiłowanie.
§ 2. Jeżeli czynu zabronionego nie usiłowano dokonać, sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary, a nawet odstąpić od jej wymierzenia.
Art. 23. Dobrowolne zapobieżenie dokonaniu czynu zabronionego przez współdziałającego; czynny żal
§ 1. Nie podlega karze współdziałający, który dobrowolnie zapobiegł dokonaniu czynu zabronionego.
§ 2. Sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary w stosunku do współdziałającego, który dobrowolnie starał się zapobiec dokonaniu czynu zabronionego.
Art. 24. Prowokacja
Odpowiada jak za podżeganie, kto w celu skierowania przeciwko innej osobie postępowania karnego nakłania ją do popełnienia czynu zabronionego; w tym wypadku nie stosuje się art. 22 i 23.
Rozdział III. Wyłączenie odpowiedzialności karnej
Art. 25. Obrona konieczna
§ 1. Nie popełnia przestępstwa, kto w obronie koniecznej odpiera bezpośredni, bezprawny zamach na jakiekolwiek dobro chronione prawem.
§ 2. W razie przekroczenia granic obrony koniecznej, w szczególności gdy sprawca zastosował sposób obrony niewspółmierny do niebezpieczeństwa zamachu, sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary, a nawet odstąpić od jej wymierzenia.
§ 2a. Nie podlega karze, kto przekracza granice obrony koniecznej, odpierając zamach polegający na wdarciu się do mieszkania, lokalu, domu albo na przylegający do nich ogrodzony teren lub odpierając zamach poprzedzony wdarciem się do tych miejsc, chyba że przekroczenie granic obrony koniecznej było rażące.
§ 3. Nie podlega karze, kto przekracza granice obrony koniecznej pod wpływem strachu lub wzburzenia usprawiedliwionych okolicznościami zamachu.
§ 4. (uchylony)
§ 5. (uchylony)
- Obrona konieczna - charakterystyka
- Obrona konieczna - prawo przed bezprawiem
- Samoistność obrony koniecznej
- Świadomość odpierania bezprawnego zamachu, wola obrony
- Obrona konieczna, umiarkowana i współmierna
- Bezpośredniość zamachu, pojęcie zamachu
- Zasada proporcji dóbr zagrożonego zamachem i naruszonego
- Obrona konieczna a możliwość ucieczki, uniknięcia konfrontacji
- Wzajemność ataku i obrony, odwet, długotrwały konflikt
- Sprowokowana obrona konieczna
- Wyprzedzenie zamachu ze względu na obawę o bezpieczeństwo własne lub innych (defensio antecedens)
- Obrona konieczna - umyślne godzenie w życie napastnika
- Obrona konieczna - użycie noża
- Obrona konieczna wobec nietrzeźwego napastnika
- Obrona konieczna uczestnika bójki
- Błąd sprawcy zamachu, zamach rzeczywisty a urojony; urojona obrona konieczna
- Obrona konieczna w służbie funkcjonariuszy policji
- Przekroczenie granic obrony koniecznej, obrona niewspółmierna do niebezpieczeństwa zamachu (art. 25 § 2-3 k.k.)
- Wymiar kary w razie przekroczenia granic obrony koniecznej
Art. 26. Stan wyższej konieczności
§ 1. Nie popełnia przestępstwa, kto działa w celu uchylenia bezpośredniego niebezpieczeństwa grożącego jakiemukolwiek dobru chronionemu prawem, jeżeli niebezpieczeństwa nie można inaczej uniknąć, a dobro poświęcone przedstawia wartość niższą od dobra ratowanego.
§ 2. Nie popełnia przestępstwa także ten, kto, ratując dobro chronione prawem w warunkach określonych w § 1, poświęca dobro, które nie przedstawia wartości oczywiście wyższej od dobra ratowanego.
§ 3. W razie przekroczenia granic stanu wyższej konieczności, sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary, a nawet odstąpić od jej wymierzenia.
§ 4. Przepisu § 2 nie stosuje się, jeżeli sprawca poświęca dobro, które ma szczególny obowiązek chronić nawet z narażeniem się na niebezpieczeństwo osobiste.
§ 5. Przepisy § 1–3 stosuje się odpowiednio w wypadku, gdy z ciążących na sprawcy obowiązków tylko jeden może być spełniony.
- Zasada subsydiarności stanu wyższej konieczności
- Uchylenie bezpośredniego niebezpieczeństwa zagrażającego dobru chronionemu
- Kolizja obowiązków, o której mowa w art. 26 § 5 k.k.
- Uwolnienie lekarza od odpowiedzialności za zmianę zakresu zabiegu operacyjnego bez zgody pacjenta, na podstawie art. 26 § 1 lub § 5 k.k.
- Stan wyższej konieczności w sądowej praktyce
Art. 27. Kontratyp ryzyka nowatorskiego
§ 1. Nie popełnia przestępstwa, kto działa w celu przeprowadzenia eksperymentu poznawczego, medycznego, technicznego lub ekonomicznego, jeżeli spodziewana korzyść ma istotne znaczenie poznawcze, medyczne lub gospodarcze, a oczekiwanie jej osiągnięcia, celowość oraz sposób przeprowadzenia eksperymentu są zasadne w świetle aktualnego stanu wiedzy.
§ 2. Eksperyment jest niedopuszczalny bez zgody uczestnika, na którym jest przeprowadzany, należycie poinformowanego o spodziewanych korzyściach i grożących mu ujemnych skutkach oraz prawdopodobieństwie ich powstania, jak również o możliwości odstąpienia od udziału w eksperymencie na każdym jego etapie.
§ 3. Zasady i warunki dopuszczalności eksperymentu medycznego określa ustawa.
- Ochrona przed eksperymentem naukowym bez dobrowolnie wyrażonej zgody (art. 39 konstytucji)
- Rodzaje eksperymentów medycznych
- Uchwała komisji bioetycznej zezwalającej na eksperymentu medycznego jako decyzja administracyjna
- Eksperyment prowadzony wbrew przepisom ustawy jako naruszenie godności i wolność człowieka
Art. 28. Błąd co do okoliczności stanowiącej znamię czynu zabronionego
§ 1. Nie popełnia przestępstwa, kto pozostaje w usprawiedliwionym błędzie co do okoliczności stanowiącej znamię czynu zabronionego.
§ 2. Odpowiada na podstawie przepisu przewidującego łagodniejszą odpowiedzialność sprawca, który dopuszcza się czynu w usprawiedliwionym błędnym przekonaniu, że zachodzi okoliczność stanowiąca znamię czynu zabronionego, od której taka łagodniejsza odpowiedzialność zależy.
Art. 29. Błąd co do okoliczności stanowiącej znamiona kontratypu
Nie popełnia przestępstwa, kto dopuszcza się czynu zabronionego w usprawiedliwionym błędnym przekonaniu, że zachodzi okoliczność wyłączająca bezprawność albo winę; jeżeli błąd sprawcy jest nieusprawiedliwiony, sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary.
Art. 30. Błąd co do bezprawności
Nie popełnia przestępstwa, kto dopuszcza się czynu zabronionego w usprawiedliwionej nieświadomości jego bezprawności; jeżeli błąd sprawcy jest nieusprawiedliwiony, sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary.
Art. 31. Niepoczytalność i poczytalność ograniczona
§ 1. Nie popełnia przestępstwa, kto, z powodu choroby psychicznej, upośledzenia umysłowego lub innego zakłócenia czynności psychicznych, nie mógł w czasie czynu rozpoznać jego znaczenia lub pokierować swoim postępowaniem.
§ 2. Jeżeli w czasie popełnienia przestępstwa zdolność rozpoznania znaczenia czynu lub kierowania postępowaniem była w znacznym stopniu ograniczona, sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary.
§ 3. Przepisów § 1 i 2 nie stosuje się, gdy sprawca wprawił się w stan nietrzeźwości lub odurzenia powodujący wyłączenie lub ograniczenie poczytalności, które przewidywał albo mógł przewidzieć.
- Niepoczytalność (art. 31 k.k.)
- Poczytalność ograniczona
- Ograniczona poczytalność jako element opisu czynu (art. 413 § 2 pkt.1 k.p.k.)
- Wina umyślna a ograniczona poczytalność
- Trwała niepoczytalność
- Ubezwłasnowolnienie a niepoczytalność
- Niepoczytalność objęta klamrą przestępstwa ciągłego
- Niepoczytalność a wymiar kary
- Wpływ alkoholu lub odurzenia na wyłączenie lub ograniczenie poczytalności (art. 31 § 3 k.k.)
- Obowiązek ustalenia sprawstwa w razie stwierdzenia niepoczytalności
- Tymczasowe aresztowanie wobec sprawcy, który działa ze zniesioną poczytalnością (art. 249 § 1 k.p.k.)
- Powołanie w wyroku w podstawie prawnej skazania art. 31 § 2 k.k.
- Środki zabezpieczające (art. 93 - 100 k.k.)
- Umorzenie postępowania z powodu niepoczytalności sprawcy (art. 324 i art. 354 k.p.k.)
Rozdział IV Kary
Art. 32. Rodzaje kar
Karami są:
1) grzywna;
2) ograniczenie wolności;
3) pozbawienie wolności;
4) (uchylony);
5) dożywotnie pozbawienie wolności.
Art. 32 pkt 4) w brzmieniu do 30 września 2023 r. 25 lat pozbawienia wolności
Art. 33. Kara grzywny
§ 1. Grzywnę wymierza się w stawkach dziennych, określając liczbę stawek oraz wysokość jednej stawki; jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, najniższa liczba stawek wynosi 10, zaś najwyższa 540.
§ 1a. Jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, a przestępstwo jest zagrożone zarówno grzywną, jak i karą pozbawienia
wolności, grzywnę wymierza się w wysokości nie niższej od:
1) 50 stawek – w przypadku czynu zagrożonego karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą roku;
2) 100 stawek – w przypadku czynu zagrożonego karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 2 lat;
3) 150 stawek – w przypadku czynu zagrożonego karą pozbawienia wolności przekraczającą 2 lata.
§ 2. Sąd może wymierzyć grzywnę także obok kary pozbawienia wolności wymienionej w art. 32 pkt 3, jeżeli sprawca dopuścił się czynu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub gdy korzyść majątkową osiągnął.
§ 2a. Przepis § 1a stosuje się również do grzywny wymierzanej obok kary pozbawienia wolności.
§ 3. Ustalając stawkę dzienną, sąd bierze pod uwagę dochody sprawcy, jego warunki osobiste, rodzinne, stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe; stawka dzienna nie może być niższa od 10 złotych, ani też przekraczać 2000 złotych.
- Wymiar kary grzywny; stawiki dzienne (art. 33 k.k.)
- Kara grzywny obok kary pozbawienia wolności; grzywna kumulacyjna (art. 33 § 2 k.k.)
- Wymiar kary grzywny (art. 33 § 3 k.k.)
- Kara łączna grzywny i jej wymiar (art. 86 § 2 k.k.)
- Kara grzywny w stawkach dziennych (art. 23 k.k.s.)
- Kara grzywny obok kary ograniczenia wolności
- Zamiana grzywny na pracę społecznie użyteczną lub zastępczą karę aresztu (art. 25 k.w.)
- Grzywna (art. 44 - 52a k.k.w.)
Art. 34. Kara ograniczenia wolności
§ 1. Jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, kara ograniczenia wolności trwa najkrócej miesiąc, najdłużej 2 lata; wymierza się ją w miesiącach i latach.
§ 1a. Kara ograniczenia wolności polega na:
1) obowiązku wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne;
2) (uchylony)
3) (uchylony)
4) potrąceniu od 10% do 25% wynagrodzenia za pracę w stosunku miesięcznym na cel społeczny wskazany przez sąd.
§ 1aa. Jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, a przestępstwo jest zagrożone zarówno karą ograniczenia wolności, jak
i karą pozbawienia wolności, karę ograniczenia wolności wymierza się w wysokości nie niższej od:
1) 2 miesięcy – w przypadku czynu zagrożonego karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą roku;
2) 3 miesięcy – w przypadku czynu zagrożonego karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 2 lat;
3) 4 miesięcy – w przypadku czynu zagrożonego karą pozbawienia wolności przekraczającą 2 lata.
§ 1b. Obowiązki i potrącenie, o których mowa w § 1a, orzeka się łącznie lub osobno.
§ 2. W czasie odbywania kary ograniczenia wolności skazany:
1) nie może bez zgody sądu zmieniać miejsca stałego pobytu;
2) (uchylony)
3) ma obowiązek udzielania wyjaśnień dotyczących przebiegu odbywania kary.
§ 3. Wymierzając karę ograniczenia wolności, sąd może orzec świadczenie pieniężne wymienione w art. 39 pkt 7 lub obowiązki, o których mowa w art. 72 § 1 pkt 2–7a.
- Kara ograniczenia wolności
- Nieodpłatna, kontrolowana praca na cele społeczne; potrącenie wynagrodzenia (art. 34 § 1a pkt 1 i pkt 4 i art. 35 § 1 i § 2 k.k.)
- Nałożenie na skazanego obowiązków w zw. z orzeczeniem kary ograniczenia wolności (art. 34 § 3 k.k.)
- Zawieszenie wykonania kary ograniczenia wolności
- Sekwencyjna kara pozbawienia wolności i ograniczenia wolności (art. 37b k.k.)
- Kara łączna ograniczenia wolności (art. 86 § 3 k.k.)
- Kara grzywny obok kary ograniczenia wolności
- Kara ograniczenia wolności (art. 53 - 66 k.k.w.)
Art. 35. Nieodpłatna, kontrolowana praca na cele społeczne; potrącenie wynagrodzenia
§ 1. Nieodpłatna, kontrolowana praca na cele społeczne jest wykonywana w wymiarze od 20 do 40 godzin w stosunku miesięcznym.
§ 2. Potrącenie wynagrodzenia za pracę może być orzeczone wobec osoby zatrudnionej; w okresie, na jaki zostało orzeczone potrącenie, skazany nie może rozwiązać bez zgody sądu stosunku pracy.
§ 3. (uchylony)
§ 4. Do orzekania świadczenia pieniężnego wymienionego w art. 39 pkt 7 oraz obowiązków, o których mowa w art. 72 § 1 pkt 2–7a, przepis art. 74 stosuje się odpowiednio.
- Nieodpłatna, kontrolowana praca na cele społeczne (art. 34 § 1a pkt 1 i art. 35 § 1 k.k.)
- Wskazanie w wyroku wymiaru godzinowego czasu pracy skazanego w stosunku miesięcznym (art. 413 § 2 pkt 2 k.p.k. i art. art. 34 § 1a pkt 1 k.k.)
- Odbycie w całości kary ograniczenia wolności w formie przewidzianej w art. 34 § 1a pkt 1 k.k.
- Potrącenie wynagrodzenia za pracę (art. 34 § 1a pkt 4 k.k. i art. 35 § 2 k.k.)
- Orzeczenie kary ograniczenia wolności ze środkiem probacyjnym (art. 34 § 3 i art. 35 § 4 k.k.)
- Wyłączenie zastosowania kary ograniczenia wolności z art. 34 § 1a pkt 1 k.k. ze względu na stan zdrowia oskarżonego lub jego właściwości i warunki osobiste (art. 58 § 2a k.k.)
Art. 37. Kara pozbawienia wolności
Kara pozbawienia wolności wymieniona w art. 32 pkt 3 trwa najkrócej miesiąc, najdłużej 15 lat; wymierza się ją w miesiącach i latach.
Art. 37 w brzmieniu do 30 września 2023 r. Kara pozbawienia wolności wymieniona w art. 32 pkt 3 trwa najkrócej miesiąc, najdłużej 30 lat; wymierza się ją w miesiącach i latach.
Art. 37a. Grzywna albo kara ograniczenia wolności zamiast pozbawienia wolności
§ 1. Jeżeli przestępstwo jest zagrożone tylko karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 8 lat, a wymierzona za nie kara pozbawienia wolności nie byłaby surowsza od roku, sąd może zamiast tej kary orzec karę ograniczenia wolności nie niższą od 4 miesięcy albo grzywnę nie niższą od 150 stawek dziennych, w szczególności jeżeli równocześnie orzeka środek karny, środek kompensacyjny lub przepadek.
§ 2. Przepisu § 1 nie stosuje się do sprawców określonych w art. 64 § 1 lub do sprawców, którzy popełniają przestępstwo działając w zorganizowanej grupie albo związku mających na celu popełnienie przestępstwa lub przestępstwa skarbowego, sprawców przestępstw o charakterze terrorystycznym i sprawców przestępstwa określonego w art. 178a § 4.
Art. 37a w brzmieniu do 30 września 2023 r.
§ 1. Jeżeli przestępstwo jest zagrożone tylko karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 8 lat, a wymierzona za nie kara pozbawienia wolności nie byłaby surowsza od roku, sąd może zamiast tej kary orzec karę ograniczenia wolności nie niższą od 3 miesięcy albo grzywnę nie niższą od 100 stawek dziennych, jeżeli równocześnie orzeka środek karny, środek kompensacyjny lub przepadek.
§ 2. Przepisu § 1 nie stosuje się do sprawców, którzy popełniają przestępstwo działając w zorganizowanej grupie albo związku mających na celu popełnienie przestępstwa lub przestępstwa skarbowego oraz sprawców przestępstw o charakterze terrorystycznym.
Art. 37b. Sekwencyjna kara pozbawienia wolności i ograniczenia wolności
W sprawie o występek zagrożony karą pozbawienia wolności, niezależnie od dolnej granicy ustawowego zagrożenia przewidzianego w ustawie za dany czyn, sąd może orzec jednocześnie karę pozbawienia wolności w wymiarze nieprzekraczającym 3 miesięcy, a jeżeli górna granica ustawowego zagrożenia wynosi przynajmniej 10 lat – 6 miesięcy, oraz karę ograniczenia wolności do lat 2. Przepisów art. 69–75 nie stosuje się. W pierwszej kolejności wykonuje się wówczas karę pozbawienia wolności, chyba że ustawa stanowi inaczej.
Art. 38. Obniżenie albo nadzwyczajne obostrzenie kary
§ 1. Jeżeli ustawa przewiduje obniżenie albo nadzwyczajne obostrzenie górnej granicy ustawowego zagrożenia, a ustawowe zagrożenie obejmuje więcej niż jedną z kar wymienionych w art. 32 pkt 1–3, obniżenie albo obostrzenie odnosi się do każdej z tych kar.
§ 2. Kara nadzwyczajnie obostrzona nie może przekroczyć 810 stawek dziennych grzywny, 2 lat ograniczenia
wolności lub 30 lat pozbawienia wolności.
§ 3. Jeżeli ustawa przewiduje obniżenie górnej granicy ustawowego zagrożenia, kara wymierzona za przestępstwo zagrożone karą dożywotniego pozbawienia wolności nie może przekroczyć 30 lat pozbawienia wolności.
§ 2 i § 3 w brzmieniu do 30 września 2023 r
§ 2. Kara nadzwyczajnie obostrzona nie może przekroczyć 810 stawek dziennych grzywny, 2 lat ograniczenia wolności lub 20 lat pozbawienia wolności; karę pozbawienia wolności wymierza się w miesiącach i latach.
§ 3. Jeżeli ustawa przewiduje obniżenie górnej granicy ustawowego zagrożenia, kara wymierzona za przestępstwo zagrożone karą dożywotniego pozbawienia wolności nie może przekroczyć 25 lat pozbawienia wolności, a za przestępstwo zagrożone karą 25 lat pozbawienia wolności nie może przekroczyć 20 lat pozbawienia wolności.
Rozdział V Środki karne
Art. 39. Rodzaje środków karnych
Środkami karnymi są:
1) pozbawienie praw publicznych;
2) zakaz zajmowania określonego stanowiska, wykonywania określonego zawodu lub prowadzenia określonej działalności gospodarczej;
2a) zakaz prowadzenia działalności związanej z wychowaniem, leczeniem, edukacją małoletnich lub z opieką nad nimi;
2aa) zakaz zajmowania stanowiska lub wykonywania zawodu lub pracy w organach i instytucjach państwowych i samorządu terytorialnego, a także w spółkach prawa handlowego, w których Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego posiadają bezpośrednio lub pośrednio przez inne podmioty co najmniej 10% akcji lub udziałów;
2b) zakaz przebywania w określonych środowiskach lub miejscach, kontaktowania się z określonymi osobami, zbliżania się do określonych osób lub opuszczania określonego miejsca pobytu bez zgody sądu;
2c) zakaz wstępu na imprezę masową;
2d) zakaz wstępu do ośrodków gier i uczestnictwa w grach hazardowych;
2e) nakaz okresowego opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonym;
3) zakaz prowadzenia pojazdów;
4) - 6) uchylone;
7) świadczenie pieniężne;
8) podanie wyroku do publicznej wiadomości,
9) degradacja.
- Środki karne w kodeksie karnym
- Pozbawienie praw publicznych (art. 39 pkt 1 i art. 40 k.k.)
- Zakaz zajmowania stanowiska, wykonywania zawodu, prowadzenia działalności (art. 39 pkt 2 k.i art. 41 k.k.)
- Zakaz kontaktowania się, zbliżania się, nakaz opuszczenia lokalu (art. 39 pkt 2b k.k. i art. 41[a] k.k.)
- Zakazu wstępu do ośrodków gier i uczestnictwa w grach hazardowych (art. 39 pkt 2d k.k.i art. 41c § 2 k.k.)
- Zakaz prowadzenia pojazdów (art. 39 pkt 3 k.k. i art. 42 k.k.)
- Świadczenie pieniężne (art. 39 pkt 7 k.k.i art. 43a k.k.)
- Podanie wyroku do publicznej wiadomości (art. 39 pkt 8 k.k. i art. 43b k.k.)
- Degradacja żołnierza zawodowego (art. 39 pkt 9 i art. 43ba i bb)
Art. 40. Pozbawienie praw publicznych
§ 1. Pozbawienie praw publicznych obejmuje utratę czynnego i biernego prawa wyborczego do organu władzy publicznej, organu samorządu zawodowego lub gospodarczego, utratę prawa do udziału w sprawowaniu wymiaru sprawiedliwości oraz do pełnienia funkcji w organach i instytucjach państwowych i samorządu terytorialnego lub zawodowego, jak również utratę posiadanego stopnia wojskowego i powrót do stopnia szeregowego; pozbawienie praw publicznych obejmuje ponadto utratę orderów, odznaczeń i tytułów honorowych oraz utratę zdolności do ich uzyskania w okresie trwania pozbawienia praw.
§ 2. Sąd może orzec pozbawienie praw publicznych w razie skazania:
1) na karę pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 3 za przestępstwo popełnione w wyniku motywacji zasługującej na szczególne potępienie;
2) za przestępstwa określone w art. 228 § 1 i 3–6, art. 229 § 1 i 3–5, art. 230 § 1, art. 230a § 1, art. 250a § 1 i 2, art. 271 § 3, art. 296a § 1, 2 i 4 oraz art. 305 § 1-4 oraz art. 306b.
§ 3. Sąd orzeka pozbawienie praw publicznych w razie skazania za przestępstwa określone w art. 130 § 1–5
lub 7–9.
Art. 41. Zakazy związane z wykonywaniem pracy zarobkowej
§ 1. Sąd może orzec zakaz zajmowania określonego stanowiska albo wykonywania określonego zawodu, jeżeli sprawca nadużył przy popełnieniu przestępstwa stanowiska lub wykonywanego zawodu albo okazał, że dalsze zajmowanie stanowiska lub wykonywanie zawodu zagraża istotnym dobrom chronionym prawem.
§ 1a. Sąd orzeka zakaz zajmowania wszelkich lub określonych stanowisk, wykonywania wszelkich lub określonych zawodów albo działalności, związanych z wychowaniem, edukacją, leczeniem małoletnich lub z opieką nad nimi na czas określony albo dożywotnio w razie skazania:
1) na karę pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo przeciwko życiu lub zdrowiu na szkodę małoletniego;
2) za przestępstwo przeciwko wolności seksualnej lub obyczajności na szkodę małoletniego.
§ 1aa. Sąd orzeka zakaz:
1) zajmowania wszelkich lub określonych stanowisk lub
2) wykonywania wszelkich lub określonych zawodów, lub
3) wykonywania wszelkiej lub określonej pracy na podstawie stosunku pracy, umowy agencyjnej, umowy zlecenia lub innej umowy o świadczenie usług, do której zgodnie z Kodeksem cywilnym stosuje się przepisy dotyczące zlecenia, lub umowy o dzieło
– w organach i instytucjach państwowych i samorządu terytorialnego, a także w spółkach prawa handlowego, w których Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego posiadają bezpośrednio lub pośrednio przez inne podmioty co najmniej 10% akcji lub udziałów, w razie skazania osoby pełniącej funkcję publiczną za przestępstwa określone w art. 228 § 1 i 3–6, art. 230 § 1, art. 230a § 1, art. 250a § 1 i 2, art. 271 § 3, art. 296a § 1, 2 i 4 oraz art. 305 § 1-4.
§ 1ab. W razie skazania innej osoby za przestępstwa określone w art. 229 § 1 i 3–5, art. 230 § 1, art. 230a § 1, art. 250a § 1 i 2, art. 271 § 3, art. 296a § 1, 2 i 4 oraz art. 305 § 1-4 oraz art. 306b sąd może orzec zakaz, o którym mowa w § 1aa.
§ 1b. Sąd orzeka dożywotnio zakaz, o którym mowa w § 1a i 1aa, w razie ponownego skazania sprawcy w warunkach określonych w tych przepisach.
§ 2. Sąd może orzec zakaz prowadzenia określonej działalności gospodarczej w razie skazania za przestępstwo popełnione w związku z prowadzeniem takiej działalności, jeżeli dalsze jej prowadzenie zagraża istotnym dobrom chronionym prawem.
§ 1a, § 1aa, § 1ab w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 7 lipca 2022 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. 2022 r., poz. 2600), obowiązującym od 1 października 2023 r.
§ 1a, § 1aa, § 1ab w brzmieniu do 30 września 2023 r.
§ 1a. Sąd może orzec zakaz zajmowania wszelkich lub określonych stanowisk, wykonywania wszelkich lub określonych zawodów albo działalności, związanych z wychowaniem, edukacją, leczeniem małoletnich lub z opieką nad nimi na czas określony albo dożywotnio w razie skazania na karę pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo przeciwko życiu lub zdrowiu na szkodę małoletniego. Sąd orzeka zakaz zajmowania wszelkich lub określonych stanowisk, wykonywania wszelkich lub określonych zawodów albo działalności, związanych z wychowaniem, edukacją, leczeniem małoletnich lub z opieką nad nimi na czas określony albo dożywotnio w razie skazania za przestępstwo przeciwko wolności seksualnej lub obyczajności na szkodę małoletniego.
§ 1aa. Sąd orzeka zakaz:
1) zajmowania wszelkich lub określonych stanowisk lub
2) wykonywania wszelkich lub określonych zawodów, lub
3) wykonywania wszelkiej lub określonej pracy na podstawie stosunku pracy, umowy agencyjnej, umowy zlecenia lub innej umowy o świadczenie usług, do której zgodnie z Kodeksem cywilnym stosuje się przepisy dotyczące zlecenia, lub umowy o dzieło
– w organach i instytucjach państwowych i samorządu terytorialnego, a także w spółkach prawa handlowego, w których Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego posiadają bezpośrednio lub pośrednio przez inne podmioty co najmniej 10% akcji lub udziałów, w razie skazania osoby pełniącej funkcję publiczną za przestępstwa określone w art. 228 § 1 i 3–6, art. 230 § 1, art. 230a § 1, art. 250a § 1 i 2, art. 271 § 3, art. 296a § 1, 2 i 4 oraz art. 305 § 1 i 2.
§ 1ab. W razie skazania innej osoby za przestępstwa określone w art. 229 § 1 i 3–5, art. 230 § 1, art. 230a § 1, art. 250a § 1 i 2, art. 271 § 3, art. 296a § 1, 2 i 4 oraz art. 305 § 1 i 2 sąd może orzec zakaz, o którym mowa w § 1aa.
- Przesłanki zakazu zajmowania określonego stanowiska albo wykonywania określonego zawodu (art. 41 § 1 k.k.)
- Wymóg określenia czasu trwania zakazu zajmowania określonego stanowiska
- Wymóg określenia zakresu przedmiotowego zakazów wskazanych w art. 39 pkt 2 k.k. i art. 41 § 1 k.k.
- Obligatoryjny zakaz zajmowania wszelkich lub określonych stanowisk (art. 41 § 1a k.k.)
- Orzeczenie zakazu pełnienia funkcji
- Zakaz prowadzenia określonej działalności gospodarczej (art. 41 § 2 k.k.)
- Zakaz prowadzenia działalności – przedmiot ochrony, organ orzekający, zakres pojęcia (art. 244 k.k.)
Art. 41a. Zakaz przebywania, kontaktowania się, zbliżania się lub opuszczania określonego miejsca
§ 1. Sąd może orzec zakaz przebywania w określonych środowiskach lub miejscach, kontaktowania się z określonymi osobami, zbliżania się do określonych osób lub opuszczania określonego miejsca pobytu bez zgody sądu, jak również nakaz okresowego opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonym, w razie skazania za przestępstwo przeciwko wolności seksualnej lub obyczajności na szkodę małoletniego lub inne przestępstwo przeciwko wolności oraz w razie skazania za umyślne przestępstwo z użyciem przemocy, w tym zwłaszcza przemocy wobec osoby najbliższej. Zakaz lub nakaz może być połączony z obowiązkiem zgłaszania się do Policji lub innego wyznaczonego organu w określonych odstępach czasu, a zakaz zbliżania się do określonych osób – również kontrolowany w systemie dozoru elektronicznego.
§ 1a. Sąd na wniosek pokrzywdzonego orzeka zakaz przebywania w określonych środowiskach lub miejscach, kontaktowania się z określonymi osobami, zbliżania się do określonych osób lub opuszczania określonego miejsca
pobytu bez zgody sądu, jak również nakaz okresowego opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonym, w razie skazania za przestępstwo przeciwko wolności seksualnej lub obyczajności. Zakaz lub nakaz może być połączony z obowiązkiem zgłaszania się do Policji lub innego wyznaczonego organu w określonych odstępach czasu, a zakaz zbliżania się do pokrzywdzonego – również kontrolowany w systemie dozoru elektronicznego.
§ 2. Sąd orzeka zakaz przebywania w określonych środowiskach lub miejscach, kontaktowania się z określonymi osobami, zbliżania się do określonych osób lub opuszczania określonego miejsca pobytu bez zgody sądu, jak również nakaz okresowego opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonym, w razie skazania na karę pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania za przestępstwo przeciwko wolności seksualnej lub obyczajności. Zakaz lub nakaz może być połączony z obowiązkiem zgłaszania się do Policji lub innego wyznaczonego organu w określonych odstępach czasu, a zakaz zbliżania się do określonych osób – również kontrolowany w systemie dozoru elektronicznego.
§ 3. Sąd może orzec zakaz przebywania w określonych środowiskach lub miejscach, kontaktowania się z określonymi osobami, zbliżania się do określonych osób lub opuszczania określonego miejsca pobytu bez zgody sądu dożywotnio w razie ponownego skazania sprawcy w warunkach określonych w § 2.
§ 3a. W razie orzeczenia nakazu okresowego opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonym za przestępstwa określone w rozdziałach XXV i XXVI sąd orzeka na ten sam okres zakaz zbliżania się do pokrzywdzonego.
§ 4. Orzekając zakaz zbliżania się do określonych osób, sąd wskazuje odległość od osób chronionych, którą skazany obowiązany jest zachować.
§ 5. Orzekając nakaz okresowego opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonym, sąd określa termin jego wykonania.
§ 6. Zakaz kontaktowania się z określoną osobą obejmuje wszelkie czynności związane z próbą nawiązania kontaktu z osobą chronioną, w tym podejmowane przez skazanego za pośrednictwem innej osoby lub z wykorzystaniem sieci teleinformatycznej.
§ 2 zd. 1 w brzmieniu do 30 września 2023 r. Sąd orzeka zakaz przebywania w określonych środowiskach lub miejscach, kontaktowania się z określonymi osobami, zbliżania się do określonych osób lub opuszczania określonego miejsca pobytu bez zgody sądu, jak również nakaz okresowego opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonym, w razie skazania na karę pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania za przestępstwo przeciwko wolności seksualnej lub obyczajności na szkodę małoletniego
Art. 41b. Zakaz wstępu na imprezę masową
§ 1. Sąd może orzec zakaz wstępu na imprezę masową, jeżeli przestępstwo zostało popełnione w związku z taką imprezą lub w razie skazania za występek o charakterze chuligańskim, a udział sprawcy w imprezach masowych zagraża dobrom chronionym prawem. Sąd orzeka zakaz wstępu na imprezę masową w wypadkach wskazanych w ustawie.
§ 2. Zakaz wstępu na imprezę masową obejmuje wszelkie imprezy masowe na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz mecze piłki nożnej rozgrywane przez polską kadrę narodową lub polski klub sportowy poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
§ 3. Orzekając zakaz wstępu na imprezę masową za czyn popełniony w związku z masową imprezą sportową, sąd może orzec obowiązek przebywania skazanego w czasie trwania niektórych imprez masowych objętych zakazem w miejscu stałego pobytu lub w innym wyznaczonym miejscu, z zastosowaniem systemu dozoru elektronicznego.
§ 4. Sąd orzeka zakaz wstępu na imprezę masową i obowiązek określony w § 3, w razie ponownego skazania sprawcy za przestępstwo popełnione w związku z imprezą masową.
§ 5. W szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd może orzec, że po upływie okresu, na który orzeczono obowiązek określony w § 3, skazany będzie obowiązany do stawiennictwa w czasie trwania niektórych imprez masowych objętych zakazem w jednostce organizacyjnej Policji lub w miejscu określonym przez właściwego, ze względu na miejsce zamieszkania skazanego, komendanta powiatowego, rejonowego lub miejskiego Policji.
§ 6. Łączny czas stosowania wobec skazanego obowiązków, określonych w § 3 i 5, nie może przekroczyć okresu orzeczonego wobec skazanego zakazu wstępu na imprezę masową.
§ 7. Jeżeli z okoliczności wynika, że wykonanie obowiązku określonego w § 3 jest niemożliwe lub jego orzeczenie jest oczywiście niecelowe, w miejsce tego obowiązku orzeka się obowiązek stawiennictwa skazanego w czasie trwania niektórych imprez masowych objętych zakazem w jednostce organizacyjnej Policji lub w miejscu określonym przez właściwego, ze względu na miejsce zamieszkania skazanego, komendanta powiatowego, rejonowego lub miejskiego Policji.
§ 8. Nakładając obowiązek, o którym mowa w § 3, 5 lub 7, sąd określa imprezy masowe, w czasie trwania których obowiązek ten ma być wykonywany, wskazując w szczególności nazwy dyscyplin sportowych, nazwy klubów sportowych oraz zakres terytorialny imprez, których obowiązek dotyczy.
§ 9. Obowiązki orzekane na podstawie § 3, 5 i 7 orzeka się w miesiącach i latach. Obowiązek, o którym mowa w § 3, orzeka się na okres nie krótszy niż 6 miesięcy i nie dłuższy niż 12 miesięcy, zaś obowiązek, o którym mowa w § 7, orzeka się na okres od 6 miesięcy do lat 6, nieprzekraczający okresu, na jaki orzeczono zakaz wstępu na imprezę masową.
- Przesłanki orzekania zakazu wstępu na imprezę masową (art. 41b § 1 k.k.)
- Zakres przedmiotowy zakazu wstępu na imprezę masową (art. 41b § 2 k.k.)
- Fakultatywne i obligatoryjne orzekanie zakazu wstępu na imprezę masową
- Obligatoryjny zakaz wstępu na imprezę masową orzeczony na podstawie w art. 66 ustawy o bezpieczeństwie imprez masowych
- Obowiązek przebywania skazanego w czasie trwania niektórych imprez masowych w określonych miejscach (art. 41b § 3 -9 k.k.)
- Zakaz występu na imprezę masową przy warunkowym umorzeniu postępowania
- Niestosowanie się do zakazu wstępu na imprezę masową (art. 244a k.k.)
Art. 41c. Zakaz wstępu do ośrodków gier i uczestnictwa w grach hazardowych
§ 1. Zakaz wstępu do ośrodków gier i uczestnictwa w grach hazardowych nie obejmuje uczestnictwa w loteriach promocyjnych.
§ 2. Sąd może orzec zakaz wstępu do ośrodków gier i uczestnictwa w grach hazardowych, w razie skazania za przestępstwo popełnione w związku z urządzaniem gier hazardowych lub udziałem w nich.
Art. 42. Zakaz prowadzenia pojazdów
§ 1. Sąd może orzec zakaz prowadzenia pojazdów określonego rodzaju w razie skazania osoby uczestniczącej w ruchu za przestępstwo przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, w szczególności jeżeli z okoliczności popełnionego przestępstwa wynika, że prowadzenie pojazdu przez tę osobę zagraża bezpieczeństwu w komunikacji.
§ 1a. Sąd orzeka zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w razie skazania za przestępstwo określone w:
2) art. 244, jeżeli czyn sprawcy polegał na niezastosowaniu się do zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych.
§ 2. Sąd orzeka, na okres nie krótszy niż 3 lata, zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów albo pojazdów określonego rodzaju, jeżeli sprawca w czasie popełnienia przestępstwa wymienionego w § 1 był w stanie nietrzeźwości, pod wpływem środka odurzającego lub zbiegł z miejsca zdarzenia określonego w art. 173, art. 174 lub art. 177 lub po takim zdarzeniu, a przed poddaniem go przez uprawniony organ badaniu w celu ustalenia zawartości alkoholu lub środka odurzającego w organizmie, spożywał alkohol lub zażywał środek odurzający.
§ 3. Sąd orzeka zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio w razie popełnienia przestępstwa określonego w art. 178a § 4 lub jeżeli sprawca w czasie popełnienia przestępstwa określonego w art. 173, którego następstwem jest śmierć innej osoby lub ciężki uszczerbek na jej zdrowiu, albo w czasie popełnienia przestępstwa określonego w art. 177 § 2 lub art. 355 § 2 był w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego lub zbiegł z miejsca zdarzenia, lub po takim zdarzeniu, a przed poddaniem go przez uprawniony organ badaniu w celu ustalenia zawartości alkoholu lub środka odurzającego w organizmie, spożywał alkohol lub zażywał środek odurzający, chyba że zachodzi wyjątkowy wypadek, uzasadniony szczególnymi okolicznościami.
§ 4. Sąd orzeka zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio w razie ponownego skazania osoby prowadzącej pojazd mechaniczny w warunkach określonych w § 3.
§ 2 i § 3 w brzmieniu do 30 września 2023 r.
§ 2. Sąd orzeka, na okres nie krótszy niż 3 lata, zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów albo pojazdów określonego rodzaju, jeżeli sprawca w czasie popełnienia przestępstwa wymienionego w § 1 był w stanie nietrzeźwości, pod wpływem środka odurzającego lub zbiegł z miejsca zdarzenia określonego w art. 173, art. 174 lub art. 177.
§ 3. Sąd orzeka zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio w razie popełnienia przestępstwa określonego w art. 178a § 4 lub jeżeli sprawca w czasie popełnienia przestępstwa określonego w art. 173, którego następstwem jest śmierć innej osoby lub ciężki uszczerbek na jej zdrowiu, albo w czasie popełnienia przestępstwa określonego w art. 177 § 2 lub w art. 355 § 2 był w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego lub zbiegł z miejsca zdarzenia, chyba że zachodzi wyjątkowy wypadek, uzasadniony szczególnymi okolicznościami.
- Fakultatywny zakaz prowadzenia pojazdów określonego rodzaju (art. 42 § 1 k.k.)
- Obligatoryjny zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych (art. 42 § 1a i § 2 k.k.)
- Dożywotni zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych (art. 42 § 3 i 4 k.k.)
- Zakaz prowadzenia pojazdów wobec sprawcy, który nie nabył uprawnień do kierowania pojazdami
- Zakaz prowadzenia pojazdów w razie warunkowego umorzenia postępowania (art. 39 pkt 3 i art. 67 § 3 k.k.)
- Uzależnienie zakresu i czas trwania zakazu od stopnia zagrożenia w razie powrotu sprawcy do ruchu
- Zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych względem podżegaczy i pomocników
- Zaliczenie okresu rzeczywistego zatrzymania prawa jazdy na poczet orzeczonego zakazu (art. 63 § 4 k.k.)
- Wydłużenie zakazu prowadzenia pojazdów w razie nie oddania dokumentu wbrew zakazowi
- Niestosowanie się do orzeczonego zakaz prowadzenia pojazdów (art. 244 k.k.)
- Zakaz prowadzenia pojazdów (art. 29 k.w.)
- Zakaz reformationis in peius w razie zaostrzenia zakazu prowadzenia pojazdów przy obniżeniu kary pozbawienia wolności
- Bieg terminu zakazu prowadzenia pojazdów w razie zaniechania w wyroku zobowiązania do zwrotu prawa jazdy (art. 43 § 3 k.k.)
- Wykonanie przez organ administracji wyroku zakazującego prowadzenia pojazdów (art. 182 § 2 k.k.w.)
Art. 43. Wymiar środków karnych
§ 1. Jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, pozbawienie praw publicznych oraz zakaz i nakaz wymienione w art. 39 pkt 2d i 2e orzeka się w latach, od roku do lat 10, zakazy wymienione w art. 39 pkt 2–2b i 3 orzeka się w latach, od roku do lat 15, a zakaz wymieniony w art. 39 pkt 2c orzeka się w latach, od lat 2 do 6.
§ 1a. Obowiązek, o którym mowa w art. 41a § 1 zdanie drugie i § 2 zdanie drugie, orzeka się w miesiącach, najkrócej na 3 miesiące, najdłużej na 12 miesięcy.
§ 2. Pozbawienie praw publicznych, zakazy i nakaz obowiązują od uprawomocnienia się orzeczenia.
§ 2a. Okres, na który orzeczono zakazy, nie biegnie w czasie odbywania kary pozbawienia wolności, chociażby orzeczonej za inne przestępstwo.
§ 2b. Okres, na który orzeczono pozbawienie praw publicznych za dane przestępstwo, nie biegnie w czasie odbywania kary pozbawienia wolności za to przestępstwo.
§ 3. (uchylony)
Art. 43a. Świadczenie pieniężne na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej
§ 1. Odstępując od wymierzenia kary, a także w wypadkach wskazanych w ustawie, sąd może orzec świadczenie pieniężne wymienione w art. 39 pkt 7 na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej; wysokość tego świadczenia nie może przekroczyć 60 000 złotych.
§ 2. W razie skazania sprawcy za przestępstwo określone w art. 164 § 1, art. 165 § 1, art. 165a § 1 lub 2, art. 171 § 1, 2 lub 3, art. 174 § 1, art. 178a § 1, art. 178b, art. 179, art. 180, art. 200a § 1 lub 2, art. 200b, art. 202 § 4b lub 4c, art. 244, art. 255a § 1 lub 2, art. 258 § 1, art. 263 § 2 sąd orzeka świadczenie pieniężne wymienione w art. 39 pkt 7 na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w wysokości co najmniej 5000 złotych, do wysokości określonej w § 1.
§ 3. W razie skazania sprawcy za przestępstwo określone w art. 178a § 4, art. 202 § 3, 4 lub 4a, art. 258 § 2, 3 lub 4, art. 263 § 1 sąd orzeka świadczenie pieniężne wymienione w art. 39 pkt 7 na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w wysokości co najmniej 10 000 złotych, do wysokości określonej w § 1.
§ 4. W razie skazania za udział w bójce lub pobiciu, o których mowa w art. 158 lub w art. 159, sąd orzeka, a jeżeli
jednocześnie orzeka obowiązek lub nawiązkę na podstawie art. 46 § 1 lub 2 – może orzec, świadczenie pieniężne wymienione w art. 39 pkt 7 na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w wysokości co najmniej 5000 złotych.
§ 4 dodany ustawą z dnia 7 lipca 2022 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. 2022 r., poz. 2600), z mocą obowiązującą od 1 października 2023 r. w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 7 lipca 2023 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania cywilnego, ustawy – Prawo o ustroju sądów powszechnych, ustawy – Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. 2023 r. poz. 1860)
Art. 43b. Podanie wyroku do publicznej wiadomości
Sąd może orzec podanie wyroku do publicznej wiadomości w określony sposób, jeżeli uzna to za celowe, w szczególności ze względu na społeczne oddziaływanie skazania, o ile nie narusza to interesu pokrzywdzonego.
Art. 43c. Zawiadomienie sądu rodzinnego
Sąd, uznając za celowe orzeczenie pozbawienia lub ograniczenia praw rodzicielskich lub opiekuńczych w razie popełnienia przestępstwa na szkodę małoletniego lub we współdziałaniu z nim, zawiadamia o tym właściwy sąd rodzinny.
Art. 43ba. Degradacja
§ 1. Degradacja obejmuje utratę posiadanego stopnia wojskowego i powrót do stopnia szeregowego.
§ 2. Sąd może orzec degradację w razie skazania za przestępstwo umyślne, jeżeli rodzaj czynu, sposób i okoliczności jego popełnienia pozwalają przyjąć, że sprawca utracił właściwości wymagane do posiadania stopnia wojskowego.
Art. 43bb. Degradacja
Sąd może orzec degradację wobec osoby, która w czasie popełnienia czynu była żołnierzem, żołnierzem rezerwy lub żołnierzem w stanie spoczynku.
Rozdział Va Przepadek i środki kompensacyjne
Art. 44. Przepadek przedmiotów pochodzących bezpośrednio z przestępstwa
§ 1. Sąd orzeka przepadek przedmiotów pochodzących bezpośrednio z przestępstwa.
§ 2. Sąd może orzec, a w wypadkach wskazanych w ustawie orzeka, przepadek przedmiotów, które służyły lub były przeznaczone do popełnienia przestępstwa.
§ 3. Jeżeli orzeczenie przepadku określonego w § 2 byłoby niewspółmierne do wagi popełnionego czynu, sąd zamiast przepadku może orzec nawiązkę na rzecz Skarbu Państwa.
§ 4. Jeżeli orzeczenie przepadku określonego w § 1 lub 2 nie jest możliwe, sąd może orzec przepadek równowartości przedmiotów pochodzących bezpośrednio z przestępstwa lub przedmiotów, które służyły lub były przeznaczone do popełnienia przestępstwa.
§ 5. Przepadku przedmiotów określonych w § 1 lub 2 nie orzeka się, jeżeli podlegają one zwrotowi pokrzywdzonemu lub innemu uprawnionemu podmiotowi.
§ 6. W razie skazania za przestępstwo polegające na naruszeniu zakazu wytwarzania, posiadania, obrotu, przesyłania, przenoszenia lub przewozu określonych przedmiotów, sąd może orzec, a w wypadkach przewidzianych w ustawie orzeka, ich przepadek.
§ 7. Jeżeli przedmioty wymienione w § 2 lub 6 nie stanowią własności sprawcy, ich przepadek można orzec tylko w wypadkach przewidzianych w ustawie; w razie współwłasności orzeka się przepadek udziału należącego do sprawcy lub przepadek równowartości tego udziału.
§ 8. (uchylony)
- Przepadek przedmiotów pochodzących bezpośrednio z przestępstwa (art. 44 § 1 k.k.)
- Przepadek przedmiotów i narządzi, które służyły lub były przeznaczone do popełnienia przestępstwa (art. 44 § 2 k.k.)
- Przepadek przedmiotów czynności wykonawczej (art. 44 § 6 k.k.)
- Relacja przedmiotu wykonawczego do przedmiotu służącego do popełnienia przestępstwa
- Przepadek przedmiotów - roszczenie osoby niebędącej oskarżonym do mienia objętego przepadkiem
- Przepadek świadczenia niegodziwego w rozumieniu art. 412 k.c.
- Naprawienie szkody przez zwrot przedmiotu lub korzyści (art. 44 § 4 k.k. i art. 45 § 1 zd. 2 k.k.)
- Przepadek rzeczy pochodzącej z przestępstwa (kolekcji broni) a prawo do poszanowania mienia
- Przepadek wartości wprowadzonej do obrotu substancji a wysokości osiągniętej korzyści
- Przepadek dochodu uzyskanego z przestępstwa stanowiącego część majątku wspólnego małżonków
- Przepadek danych informatycznych i przepadek ich nośnika jako dwa odrębne rozstrzygnięcia
- Przepadek pieniędzy na podstawie art. 44 art. 44 § 1 k.k.
- Przepadek pieniędzy, dokumentów, znaków wartościowych (art. 316 k.k.)
- Zastosowanie art. 44 § 3 k.k. przy rozstrzyganiu kwestii przepadku na podstawie art. 55 § 1 u.p.n.
Art. 44a. Przepadek przedsiębiorstwa
§ 1. W razie skazania za przestępstwo, z którego popełnienia sprawca osiągnął, chociażby pośrednio, korzyść majątkową znacznej wartości, sąd może orzec przepadek przedsiębiorstwa stanowiącego własność sprawcy albo jego równowartości, jeżeli przedsiębiorstwo służyło do popełnienia tego przestępstwa lub ukrycia osiągniętej z niego korzyści.
§ 2. W razie skazania za przestępstwo, z którego popełnienia sprawca osiągnął, chociażby pośrednio, korzyść majątkową znacznej wartości, sąd może orzec przepadek niestanowiącego własności sprawcy przedsiębiorstwa osoby fizycznej albo jego równowartości, jeżeli przedsiębiorstwo służyło do popełnienia tego przestępstwa lub ukrycia osiągniętej z niego korzyści, a jego właściciel chciał, aby przedsiębiorstwo służyło do popełnienia tego przestępstwa lub ukrycia osiągniętej z niego korzyści albo, przewidując taką możliwość, na to się godził.
§ 3. W razie współwłasności przepadek, o którym mowa w § 1 i 2, orzeka się z uwzględnieniem woli i świadomości każdego ze współwłaścicieli i w ich granicach.
§ 4. Przepadku, o którym mowa w § 1 i 2, nie orzeka się, jeżeli byłoby to niewspółmierne do wagi popełnionego przestępstwa, stopnia zawinienia oskarżonego lub motywacji i sposobu zachowania się właściciela przedsiębiorstwa.
§ 5. Przepadku, o którym mowa w § 1 i 2, nie orzeka się, jeżeli szkoda wyrządzona przestępstwem lub wartość ukrytej korzyści nie jest znaczna wobec rozmiaru działalności przedsiębiorstwa.
§ 6. Sąd może odstąpić od orzeczenia przepadku, o którym mowa w § 2, także w innych, szczególnie uzasadnionych przypadkach, kiedy byłby on niewspółmiernie dolegliwy dla właściciela przedsiębiorstwa.
Art. 44b. Przepadek pojazdu mechanicznego
§ 1. W wypadkach wskazanych w ustawie sąd orzeka przepadek pojazdu mechanicznego prowadzonego przez sprawcę w ruchu lądowym.
§ 2. Jeżeli w czasie popełnienia przestępstwa pojazd nie stanowił wyłącznej własności sprawcy albo po popełnieniu przestępstwa sprawca zbył, darował lub ukrył podlegający przepadkowi pojazd, orzeka się przepadek równowartości pojazdu. Za równowartość pojazdu uznaje się wartość pojazdu określoną w polisie ubezpieczeniowej na rok, w którym popełniono przestępstwo, a w razie braku polisy – średnią wartość rynkową pojazdu odpowiadającego, przy uwzględnieniu marki, modelu, roku produkcji, typu nadwozia, rodzaju napędu i silnika, pojemności lub mocy silnika oraz przybliżonego przebiegu, pojazdowi prowadzonemu przez sprawcę, ustaloną na podstawie dostępnych danych, bez powoływania w tym celu biegłego.
§ 3. Jeżeli ustalenie średniej wartości rynkowej pojazdu odpowiadającego pojazdowi, o którym mowa w § 1, w sposób określony w § 2 nie jest możliwe ze względu na szczególne cechy tego pojazdu, zasięga się opinii biegłego.
§ 4. Przepadku pojazdu mechanicznego oraz przepadku równowartości pojazdu określonego w § 2 nie orzeka się, jeżeli sprawca prowadził niestanowiący jego własności pojazd mechaniczny wykonując czynności zawodowe lub służbowe polegające na prowadzeniu pojazdu na rzecz pracodawcy. W takim wypadku sąd orzeka nawiązkę w wysokości co najmniej 5000 złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej.
§ 5. Przepadku pojazdu mechanicznego oraz przepadku równowartości pojazdu nie orzeka się, jeżeli
orzeczenie przepadku pojazdu mechanicznego jest niemożliwe lub niecelowe z uwagi na jego utratę przez
sprawcę, zniszczenie lub znaczne uszkodzenie.
Art. 44b dodany z dniem 14 marca 2024 r. Ustawą z dnia 7 lipca 2022 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. 2022 r. poz. 2600) w brzmieniu nadanym Ustawą z dnia 7 lipca 2023 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania cywilnego, ustawy – Prawo o ustroju sądów powszechnych, ustawy – Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. 2023 r. poz. 1860)
Konfiskata pojazdów w interpretacji Ministerstwa Sprawiedliwości z dnia 18 marca 2024 r.
Art. 45. Przepadek korzyści z popełnionego przestępstwa albo jej równowartości
§ 1. Jeżeli sprawca osiągnął z popełnienia przestępstwa, chociażby pośrednio, korzyść majątkową niepodlegającą przepadkowi przedmiotów wymienionych w art. 44 § 1 lub 6, sąd orzeka przepadek takiej korzyści albo jej równowartości. Przepadku nie orzeka się w całości lub w części, jeżeli korzyść lub jej równowartość podlega zwrotowi pokrzywdzonemu lub innemu podmiotowi.
§ 1a. Za korzyść majątkową osiągniętą z popełnienia przestępstwa uważa się także pożytki z rzeczy lub praw stanowiących tę korzyść.
§ 2. W razie skazania za przestępstwo, z którego popełnienia została osiągnięta, chociażby pośrednio, korzyść majątkowa znacznej wartości, albo przestępstwo, z którego została lub mogła zostać osiągnięta, chociażby pośrednio, korzyść majątkowa, zagrożone karą pozbawienia wolności, której górna granica jest nie niższa niż 5 lat, lub popełnione w zorganizowanej grupie albo związku mających na celu popełnienie przestępstwa za korzyść uzyskaną z popełnienia przestępstwa uważa się mienie, które sprawca objął we władanie lub do którego uzyskał jakikolwiek tytuł w okresie 5 lat przed popełnieniem przestępstwa do chwili wydania chociażby nieprawomocnego wyroku, chyba że sprawca lub inna zainteresowana osoba przedstawi dowód przeciwny.
§ 3. Jeżeli mienie stanowiące korzyść uzyskaną z popełnienia przestępstwa, o którym mowa w § 2, zostało przeniesione na osobę fizyczną, prawną lub jednostkę organizacyjną niemającą osobowości prawnej, faktycznie lub pod jakimkolwiek tytułem prawnym, uważa się, że rzeczy będące w samoistnym posiadaniu tej osoby lub jednostki oraz przysługujące jej prawa majątkowe należą do sprawcy, chyba że na podstawie okoliczności towarzyszących ich nabyciu nie można było przypuszczać, że mienie to, chociażby pośrednio, pochodziło z czynu zabronionego.
§ 4. (uchylony)
§ 5. W razie współwłasności orzeka się przepadek udziału należącego do sprawcy lub przepadek równowartości tego udziału.
§ 6. (uchylony)
- Przepadek korzyści lub jej równowartości (art. 45 § 1 k.k.)
- Orzeczenie przepadku części korzyści lub jej równowartości; ” przepadku nie orzeka się w całości lub w części”
- Przepadek korzyści lub jej równowartości w razie współsprawstwa
- Wyłączenie przepadku w razie zwrotu równowartości korzyści z przestępstwa
- Przepadek łapówki
- Domniemanie przynależności praw majątkowych do sprawcy (art. 45 § 3 k.k.)
Art. 45a. Przepadek w razie okoliczności wyłączającej ukaranie sprawcy
§ 1. Sąd może orzec przepadek, jeżeli społeczna szkodliwość czynu jest znikoma, a także w razie warunkowego umorzenia postępowania lub stwierdzenia, że sprawca dopuścił się czynu zabronionego w stanie niepoczytalności, o której mowa w art. 31 § 1, albo jeżeli zachodzi okoliczność wyłączająca ukaranie sprawcy czynu zabronionego.
§ 2. Jeżeli zebrane dowody wskazują, że w razie skazania zostałby orzeczony przepadek, sąd może go orzec także w razie śmierci sprawcy, umorzenia postępowania z powodu jego niewykrycia, a także w przypadku zawieszenia postępowania w sprawie, w której nie można ująć oskarżonego albo oskarżony nie może brać udziału w postępowaniu z powodu choroby psychicznej lub innej ciężkiej choroby.
Art. 46. Obowiązek naprawienia szkody
§ 1. W razie skazania sąd może orzec, a na wniosek pokrzywdzonego lub innej osoby uprawnionej orzeka, stosując przepisy prawa cywilnego, obowiązek naprawienia, w całości albo w części, wyrządzonej przestępstwem szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę; przepisów prawa cywilnego o możliwości zasądzenia renty nie stosuje się.
§ 2. Jeżeli orzeczenie obowiązku określonego w § 1 jest znacznie utrudnione, sąd może orzec zamiast tego obowiązku nawiązkę w wysokości do 200 000 złotych na rzecz pokrzywdzonego, a w razie jego śmierci w wyniku popełnionego przez skazanego przestępstwa nawiązkę na rzecz osoby najbliższej, której sytuacja życiowa wskutek śmierci pokrzywdzonego uległa znacznemu pogorszeniu. W razie gdy ustalono więcej niż jedną taką osobę, nawiązki orzeka się na rzecz każdej z nich.
§ 3. Orzeczenie odszkodowania lub zadośćuczynienia na podstawie § 1 albo nawiązki na podstawie § 2 nie stoi na przeszkodzie dochodzeniu niezaspokojonej części roszczenia w drodze postępowania cywilnego.
- Cywilnoprawny, kompensacyjny, niepenalny charakter obowiązku naprawienia szkody
- Obligatoryjne naprawienie szkody
- Pojęcie pokrzywdzonego w rozumieniu art. 46 k.k.
- Uprawnieni do złożenia wniosku o naprawienie szkody
- Uprawnienie prokuratora do złożenia wniosku określonego w art. 46 § 1 k.k.
- Związanie sądu wnioskiem pokrzywdzonego o naprawienie szkody
- Istnienie szkody w chwili orzekania jako warunek orzeczenia o obowiązku naprawienia szkody
- Solidarna odpowiedzialność sprawców czynów zabronionych w postępowaniu karnym
- Naprawienie szkody w części
- Odsetki w obowiązku naprawienia szkody w postępowaniu karnym
- Zakres obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem a podatek VAT
- Zakres orzekania o naprawieniu szkody w razie przyczynienia się pokrzywdzonego do powstania szkody
- Określenie w wyroku terminu naprawienia szkody
- Zadośćuczynienie krzywdzie w postępowaniu karnym
- Naprawienie szkody w zakresie odpowiadającym udziałowi współwłaściciela rzeczy
- Naprawienie szkody a zasady współżycia społecznego z art. 5 k.c.
- Obowiązek naprawienia szkody i zadośćuczynienia w razie warunkowego umorzenia postępowania (art. 67 § 3 k.k.)
- Naprawienie szkody w trybie art. 335 k.p.k
- Naprawienie szkody w wyroku nakazowym
- Naprawienie szkody przez zwrot przedmiotu lub korzyści (art. 44 § 4 k.k. i art. 45 § 1 zd. 2 k.k.)
- Naprawienie szkody w przypadku cesji wierzytelności przez pokrzywdzonego na inny podmiot
- Naprawienie szkody na podstawie art. 46 k.k. a reguły prawa międzyczasowego
- Naprawienie szkody i nawiązka w razie popełnienia przestępstwa wypadku drogowego
- Naprawienie szkody przez pasera i nawiązka
- Obowiązek naprawienia szkody w przestępstwie oszustwa
- Obowiązek naprawienia szkody w postępowaniu karnym w stosunku do upadłego
- Obowiązek naprawienia szkody (art. 46 k.k.) jako tytuł wykonawczy (art. 777 § 1 pkt 3 k.p.c.)
- Pozbawienie wykonalności wyroku sądu karnego orzekającego o obowiązku naprawienia szkody
- Termin przedawnienia wykonania obowiązku naprawienia szkody orzeczonego przez sąd karny (art. 103 k.k.)
- Powaga rzeczy osądzonej odszkodowania (obowiązku naprawienia szkody) przyznanego w procesie karnym (art. 46 § 1 k.k.)
- Powaga rzeczy osądzonej zadośćuczynienia zasądzonego w procesie karnym (art. 46 § 1 k.k.)
- Dziedziczenie obowiązku naprawienia szkody w razie śmierci skazanego (art. 46 k.k. i art. 922 k.c.)
- Obowiązek naprawienia szkody (art. 46 k.k.) w razie możliwości wyegzekwowania roszczenia z majątku oskarżonych członków zarządu spółki z o.o. na podstawie art. 299 § 1 k.s.h.
- Klauzula antykumulacyjna (art. 415 k.p.k.)
- Nawiązka (art. 46 § 2 k.k.)
Art. 47. Nawiązka
§ 1. W razie skazania sprawcy za umyślne przestępstwo przeciwko życiu lub zdrowiu albo za inne przestępstwo umyślne, którego skutkiem jest śmierć człowieka, ciężki uszczerbek na zdrowiu, naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia, sąd może orzec nawiązkę na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej.
§ 2. W razie skazania sprawcy za umyślne przestępstwo przeciwko środowisku sąd orzeka, a w wypadku
skazania sprawcy za nieumyślne przestępstwo przeciwko środowisku sąd może orzec, nawiązkę w wysokości
od 10 000 do 10 000 000 złotych na rzecz Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej, o którym mowa w art. 400 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2021 r. poz. 1973, z późn. zm)
§ 2a. W przypadkach, o których mowa w art. 44a § 4–6, sąd może orzec nawiązkę w wysokości do 1 000 000 złotych na rzecz pokrzywdzonego lub Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej.
§ 3. W razie skazania sprawcy za przestępstwo określone w art. 173, art. 174, art. 177 lub w art. 355, jeżeli sprawca był w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego lub zbiegł z miejsca zdarzenia, sąd orzeka nawiązkę na rzecz pokrzywdzonego, a w razie jego śmierci w wyniku popełnionego przez skazanego przestępstwa nawiązkę na rzecz osoby najbliższej, której sytuacja życiowa wskutek śmierci pokrzywdzonego uległa znacznemu pogorszeniu. W razie gdy ustalono więcej niż jedną taką osobę, nawiązki orzeka się na rzecz każdej z nich. Jeśli ustalenie takiej osoby nie jest możliwe, sąd orzeka nawiązkę na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej. Sąd orzeka nawiązkę w wysokości co najmniej 10 000 złotych.
§ 4. W szczególnie uzasadnionych okolicznościach, gdy wymierzona nawiązka powodowałaby dla sprawcy
uszczerbek dla niezbędnego utrzymania siebie i rodziny lub gdy pokrzywdzony pojednał się ze sprawcą, sąd może
ją wymierzyć w wysokości niższej niż wysokość wskazana w § 2 i 3.
§ 5. Przepisu § 3 nie stosuje się, jeżeli sąd orzekł obowiązek naprawienia wyrządzonej przestępstwem szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w wysokości wyższej niż 10 000 złotych.
Art. 47a - 48.
(uchylone)
Art. 48. Maksymalna wysokość nawiązki
Nawiązkę orzeka się w wysokości do 100 000 złotych, chyba że ustawa stanowi inaczej.
Art. 49 - 52.
(uchylone)
Rozdział VI Zasady wymiaru kary i środków karnych
Art. 53. Dyrektywy wymiaru kary
§ 1. Sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych w ustawie, uwzględniając
stopień społecznej szkodliwości czynu, okoliczności obciążające i okoliczności łagodzące, cele kary w zakresie
społecznego oddziaływania, a także cele zapobiegawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do skazanego. Dolegliwość kary nie może przekraczać stopnia winy.
§ 2. Wymierzając karę, sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, zwłaszcza w razie popełnienia przestępstwa na szkodę osoby nieporadnej ze względu na wiek lub stan zdrowia, popełnienie przestępstwa wspólnie z nieletnim, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także zachowanie się pokrzywdzonego.
§ 2a. Okoliczności obciążające stanowią w szczególności:
1) uprzednia karalność za przestępstwo umyślne lub podobne przestępstwo nieumyślne;
2) wykorzystanie bezradności, niepełnosprawności, choroby lub podeszłego wieku pokrzywdzonego;
3) sposób działania prowadzący do poniżenia lub udręczenia pokrzywdzonego;
4) popełnienie przestępstwa z premedytacją;
5) popełnienie przestępstwa w wyniku motywacji zasługującej na szczególne potępienie;
6) popełnienie przestępstwa motywowanego nienawiścią z powodu przynależności narodowej, etnicznej, rasowej, politycznej lub wyznaniowej ofiary albo z powodu jej bezwyznaniowości;
7) działanie ze szczególnym okrucieństwem;
8) popełnienie przestępstwa w stanie po spożyciu alkoholu lub środka odurzającego, jeżeli ten stan był czynnikiem prowadzącym do popełnienia przestępstwa lub istotnego zwiększenia jego skutków;
9) popełnienie przestępstwa we współdziałaniu z nieletnim lub z wykorzystaniem jego udziału.
§ 2b. Okoliczności łagodzące stanowią w szczególności:
1) popełnienie przestępstwa w wyniku motywacji zasługującej na uwzględnienie;
2) popełnienie przestępstwa pod wpływem gniewu, strachu lub wzburzenia, usprawiedliwionych okolicznościami
zdarzenia;
3) popełnienie przestępstwa w reakcji na nagłą sytuację, której prawidłowa ocena była istotnie utrudniona
z uwagi na okoliczności osobiste, zakres wiedzy lub doświadczenia życiowego sprawcy;
4) podjęcie działań zmierzających do zapobieżenia szkodzie lub krzywdzie, wynikającej z przestępstwa, albo do ograniczenia jej rozmiaru;
5) pojednanie się z pokrzywdzonym;
6) naprawienie szkody wyrządzonej przestępstwem lub zadośćuczynienie za krzywdę wynikłą z przestępstwa;
7) popełnienie przestępstwa ze znacznym przyczynieniem się pokrzywdzonego;
8) dobrowolne ujawnienie popełnionego przez siebie przestępstwa organowi powołanemu do ścigania przestępstw.
§ 2c. Nie stanowi okoliczności, o której mowa w § 2a i 2b, okoliczność będąca znamieniem przestępstwa, które popełnił sprawca, chyba że wystąpiła ona ze szczególnie wysokim nasileniem.
§ 2d. Nie stanowi okoliczności, o której mowa w § 2a, okoliczność niebędąca znamieniem przestępstwa, jeżeli stanowi podstawę zaostrzenia odpowiedzialności karnej zastosowanego wobec sprawcy.
§ 2e. Nie stanowi okoliczności, o której mowa w § 2b, okoliczność niebędąca znamieniem przestępstwa, jeżeli stanowi podstawę złagodzenia odpowiedzialności karnej zastosowanego wobec sprawcy.
§ 3. Wymierzając karę sąd bierze także pod uwagę pozytywne wyniki przeprowadzonej mediacji pomiędzy pokrzywdzonym a sprawcą albo ugodę pomiędzy nimi osiągniętą w postępowaniu przed sądem lub prokuratorem.
§ 1 w brzmieniu do 30 września 2023 r. Sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.
- Dyrektywy wymiaru kary
- Dyrektywy niewyrażone wprost w ustawie karnej
- Dyrektywa prewencji indywidualnej; idea wychowania (resocjalizacji) przez karę
- Prewencyjne oddziaływanie kary (prewencja generalna - ogólna; społeczne oddziaływanie kary)
- Kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa
- Elementy stanu faktycznego wchodzące w skład znamion przestępstwa mające wpływ na wymiar kary
- Stopień winy przy wymiarze kary; dyrektywa winy
- Przyznanie się sprawcy do popełnienia przestępstwa, skrucha oskarżonego
- Dotychczasowa niekaralność sprawcy
- Uprzednia karalność
- Nietrzeźwość, odurzenie, nałogi a wymiar kary
- Nagminność podobnych przestępstw
- Rozmiar szkody wyrządzonej przestępstwem
- Starania sprawcy o naprawienie szkody i naprawienie szkody
- Wywiad środowiskowy kuratora i jego ocena w kontekście wymiaru kary
- Wymiar kary a uwarunkowania środowiskowe oskarżonego
- Wiek i zdrowie oskarżonego a wymiar kary
- Zły stan zdrowia oskarżonego wywołany samouszkodzeniami
- Wymiar kary a upływ czasu od daty popełnienia przestępstwa
- Warunki osobiste, przyczynienie się, prowokacyjne zachowanie pokrzywdzonego w procesie wymiaru kary
- Działanie w sposób agresywny
- Kara w kategoriach odwetu, zemsty
- Brak internalizacji norm społecznych
- Zraniony honor jako pobudka zemsty
- Pasożytniczy tryb życia
- Hazard a wymiar kary
- Wymiar kary za kradzież z włamaniem i szczególnie zuchwałą
- Okoliczności obciążające wymiar kary
- Podstawa wymiaru kary, społeczna szkodliwość czynów kwalifikowanych kumulatywnie (art. 11 § 3 k.k.)
- Wymiar kary grzywny (art. 33 § 3 k.k.)
- Kara łączna grzywny i jej wymiar (art. 86 § 2 k.k.)
- Wypadek mniejszej wagi
- Rażąca niewspółmierność kary (art. 438 pkt 4 k.p.k.)
- Zmiana kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu a zmiana wyroku w zakresie kary
- Zarzut naruszenia dyrektyw wymiaru kary; obraza dyrektywy sędziowskiego wymiaru kary
- Wymierzenie kary poniżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia bez wskazania podstawy do takiego rozstrzygnięcia
Art. 54. Wymiar kary wymierzanej nieletniemu albo młodocianemu
§ 1. Wymierzając karę nieletniemu albo młodocianemu, sąd kieruje się przede wszystkim tym, aby sprawcę wychować.
§ 2. Wobec sprawcy, który w czasie popełnienia przestępstwa nie ukończył 18 lat, nie orzeka się kary dożywotniego pozbawienia wolności.
Art. 55. Zasada indywidualizacji wymiaru kary
Okoliczności wpływające na wymiar kary uwzględnia się tylko co do osoby, której dotyczą.
Art. 56. Odpowiednie stosowanie dyrektyw wymiaru kary
Przepisy art. 53, art. 54 § 1 oraz art. 55 stosuje się odpowiednio do orzekania innych środków przewidzianych w tym kodeksie, z wyjątkiem obowiązku naprawienia wyrządzonej przestępstwem szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.
Art. 57. Zbieg podstaw do nadzwyczajnego złagodzenia albo obostrzenia kary
§ 1. Jeżeli zachodzi kilka niezależnych od siebie podstaw do nadzwyczajnego złagodzenia albo obostrzenia kary, sąd może tylko jeden raz karę nadzwyczajnie złagodzić albo obostrzyć, uwzględniając przy określaniu wymiaru
kary łącznie zbiegające się podstawy łagodzenia albo obostrzenia.
§ 2. Jeżeli zbiegają się podstawy nadzwyczajnego złagodzenia i obostrzenia, sąd stosuje nadzwyczajne złagodzenie kary albo obostrzenie kary albo wymierza karę w granicach ustawowego zagrożenia.
§ 3. W wypadkach, o których mowa w § 1 i 2, jeżeli zbiegają się podstawy nadzwyczajnego złagodzenia lub obostrzenia kary o charakterze obligatoryjnym i fakultatywnym, sąd stosuje podstawę o charakterze obligatoryjnym.
§ 4. Przepisy § 1–3 w zakresie, w jakim odnoszą się do podstawy nadzwyczajnego złagodzenia, stosuje się odpowiednio do podstawy odstąpienia od wymierzenia kary.
§ 5. Jeżeli zbiegają się podstawy nadzwyczajnego obostrzenia o charakterze obligatoryjnym oraz podstawy nadzwyczajnego złagodzenia określone w art. 60 § 3 sąd stosuje nadzwyczajne złagodzenie kary.
§ 6. Jeżeli zbiegają się podstawy nadzwyczajnego obostrzenia o charakterze obligatoryjnym oraz podstawy nadzwyczajnego złagodzenia określone w art. 60 § 4 sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary.
§ 7. Jeżeli zbiegają się podstawy:
1) nadzwyczajnego złagodzenia oraz odstąpienia od wymierzenia kary o charakterze obligatoryjnym albo zbiegają
się podstawy nadzwyczajnego złagodzenia o charakterze fakultatywnym oraz odstąpienia od wymierzenia kary
o charakterze obligatoryjnym – sąd odstępuje od wymierzenia kary;
2) nadzwyczajnego złagodzenia o charakterze obligatoryjnym oraz odstąpienia od wymierzenia kary o charakterze
fakultatywnym – sąd stosuje nadzwyczajne złagodzenie kary albo odstępuje od jej wymierzenia;
3) nadzwyczajnego złagodzenia kary oraz odstąpienia od wymierzenia kary o charakterze fakultatywnym – sąd stosuje nadzwyczajne złagodzenie kary albo odstępuje od jej wymierzenia albo wymierza karę w granicach ustawowego zagrożenia
Art. 57 w brzmieniu do 30 września 2023 r.
§ 1. Jeżeli zachodzi kilka niezależnych od siebie podstaw do nadzwyczajnego złagodzenia albo obostrzenia kary, sąd może tylko jeden raz karę nadzwyczajnie złagodzić albo obostrzyć, biorąc pod uwagę łącznie zbiegające się podstawy łagodzenia albo obostrzenia.
§ 2. Jeżeli zbiegają się podstawy nadzwyczajnego złagodzenia i obostrzenia, sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie albo obostrzenie kary.
Art. 57a. Wymiar kary za występek o charakterze chuligańskim
§ 1. Skazując za występek o charakterze chuligańskim, sąd wymierza karę przewidzianą za przypisane sprawcy przestępstwo w wysokości nie niższej od dolnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę.
§ 2. W wypadku określonym w § 1 sąd orzeka nawiązkę na rzecz pokrzywdzonego, chyba że orzeka obowiązek naprawienia szkody, obowiązek zadośćuczynienia za doznaną krzywdę lub nawiązkę na podstawie art. 46. Jeżeli pokrzywdzony nie został ustalony, sąd może orzec nawiązkę na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej.
- Występek o charakterze chuligańskim (art. 115 § 21 k.k.)
- Obligatoryjna nawiązka za występek chuligański (art. 57a § 2 k.k)
- Wyłączenie art. 57a § 1 k.k., gdy występek chuligański pozostaje w kumulatywnej kwalifikacji z innym typem czynu
- Wypadek mniejszej wagi występku o charakterze chuligańskim
- Warunkowe zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności za występek chuligański (art. 69 § 4 k.k.)
- Nadzwyczajne złagodzenia kary w razie popełnienia występu o charakterze chuligańskim
Art. 57b. Wymiar kary za czyn ciagły
Skazując za przestępstwo określone w art. 12 § 1, sąd wymierza karę przewidzianą za przypisane sprawcy przestępstwo powyżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia, a w wypadku grzywny lub kary ograniczenia wolności nie niższą od podwójnej dolnej granicy ustawowego zagrożenia – do podwójnej wysokości górnej granicy ustawowego zagrożenia
Art. 57b w wersji do 30 września 2023 r. Skazując za przestępstwo określone w art. 12 § 1 sąd wymierza karę przewidzianą za przypisane sprawcy przestępstwo w wysokości powyżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia do podwójnej wysokości górnej granicy ustawowego zagrożenia.
Art. 58. Wybór rodzaju kary
§ 1. Jeżeli ustawa przewiduje możliwość wyboru rodzaju kary, a przestępstwo jest zagrożone karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 5 lat, sąd orzeka karę pozbawienia wolności tylko wtedy, gdy inna kara lub środek karny nie może spełnić celów kary.
§ 2. (uchylony)
§ 2a. Kary ograniczenia wolności w postaci obowiązku, o którym mowa w art. 34 § 1a pkt 1, nie orzeka się, jeżeli stan zdrowia oskarżonego lub jego właściwości i warunki osobiste uzasadniają przekonanie, że oskarżony nie wykona tego obowiązku.
§ 3. (uchylony)
§ 4. (uchylony)
- Wymóg uzasadnienia wyboru kary pozbawienia wolności w warunkach art. 58 § 1k.k.
- Wyłączenie zastosowania kary ograniczenia wolności z art. 34 § 1a pkt 1 k.k. ze względu na stan zdrowia oskarżonego lub jego właściwości i warunki osobiste (art. 58 § 2a k.k.)
- Grzywna albo kara ograniczenia wolności zamiast pozbawienia wolności (art. 37a k.k.)
Art. 59. Odstąpienie od wymierzenia kary
Jeżeli przestępstwo jest zagrożone karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 3 lat albo karą łagodniejszego rodzaju i społeczna szkodliwość czynu nie jest znaczna, sąd może odstąpić od wymierzenia kary, jeżeli orzeka jednocześnie środek karny, przepadek lub środek kompensacyjny, a cele kary zostaną w ten sposób spełnione.
Art. 59a.
(uchylony)
Art. 60. Nadzwyczajne złagodzenie kary
§ 1. Sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary w wypadkach przewidzianych w ustawie oraz w stosunku do młodocianego, jeżeli przemawiają za tym względy określone w art. 54 § 1.
§ 2. Sąd może również zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary w szczególnie uzasadnionych wypadkach, kiedy nawet najniższa kara przewidziana za przestępstwo byłaby niewspółmiernie surowa, w szczególności:
1) jeżeli pokrzywdzony pojednał się ze sprawcą, szkoda została naprawiona albo pokrzywdzony i sprawca uzgodnili sposób naprawienia szkody,
2) ze względu na postawę sprawcy, zwłaszcza gdy czynił starania o naprawienie szkody lub o jej zapobieżenie,
3) jeżeli sprawca przestępstwa nieumyślnego lub jego najbliższy poniósł poważny uszczerbek w związku z popełnionym przestępstwem.
§ 3. Na wniosek prokuratora sąd stosuje nadzwyczajne złagodzenie kary, a nawet może warunkowo zawiesić jej wykonanie w stosunku do sprawcy współdziałającego z innymi osobami w popełnieniu przestępstwa, jeżeli ujawni on wobec organu powołanego do ścigania przestępstw informacje dotyczące osób uczestniczących w popełnieniu przestępstwa oraz istotne okoliczności jego popełnienia.
§ 4. Na wniosek prokuratora sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary, a nawet warunkowo zawiesić jej wykonanie w stosunku do sprawcy przestępstwa, który, niezależnie od wyjaśnień złożonych w swojej sprawie, ujawnił przed organem ścigania i przedstawił istotne okoliczności, nieznane dotychczas temu organowi, przestępstwa zagrożonego karą powyżej 5 lat pozbawienia wolności.
§ 5. W wypadkach określonych w § 3 i 4 sąd, wymierzając karę pozbawienia wolności do lat 5, może warunkowo zawiesić jej wykonanie na okres próby wynoszący do 10 lat, jeżeli uzna, że pomimo niewykonania kary sprawca nie popełni ponownie przestępstwa; przepisu art. 69 § 1 nie stosuje się, a przepisy art. 71–76 stosuje się odpowiednio.
§ 6. Nadzwyczajne złagodzenie kary polega na wymierzeniu kary poniżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia,
kary łagodniejszego rodzaju albo na odstąpieniu od wymierzenia kary i orzeczeniu środka karnego, środka kompensacyjnego lub przepadku według następujących zasad:
1) (uchylony z dniem 1 października 2023 r. - Dz.U. 2022 r., poz. 2600)
2) jeżeli czyn stanowi zbrodnię, sąd wymierza karę pozbawienia wolności nie niższą od jednej trzeciej dolnej granicy ustawowego zagrożenia,
3) jeżeli czyn stanowi występek, przy czym dolną granicą ustawowego zagrożenia jest kara pozbawienia wolności nie niższa od roku, sąd wymierza grzywnę, karę ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności,
4) jeżeli czyn stanowi występek, przy czym dolną granicą ustawowego zagrożenia jest kara pozbawienia wolności niższa od roku, a górną – kara pozbawienia wolności nie niższa od lat 3, sąd wymierza grzywnę albo karę ograniczenia wolności,
5) jeżeli czyn stanowi występek, przy czym górną granicą ustawowego zagrożenia jest kara pozbawienia wolności nieprzekraczająca 2 lat, sąd odstępuje od wymierzenia kary i orzeka środek karny wymieniony w art. 39 pkt 2–3, 7 lub 8, środek kompensacyjny lub przepadek; przepisu art. 61 § 2 nie stosuje się.
§ 7. Jeżeli czyn jest zagrożony karą pozbawienia wolności oraz karą ograniczenia wolności lub grzywną, stosuje się odpowiednio przepis § 6.
§ 7a. Jeżeli czyn nie jest zagrożony karą pozbawienia wolności, stosuje się odpowiednio przepis § 6 pkt 5.
§ 8. (uchylony z dniem 1 października 2023 r. - Dz.U. 2022 r., poz. 2600)
§ 3, § 6, § 7 w brzmieniu w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 7 lipca 2022 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. 2022 r., poz. 2600), obowiązującym od 1 października 2023 r.
§ 7a dodany ustawą z dnia 7 lipca 2022 r. (Dz.U. 2022 r., poz. 2600), obowiązującym od 1 października 2023 r.
§ 8 uchylony ustawą z dnia 7 lipca 2022 r. (Dz.U. 2022 r., poz. 2600), obowiązującym od 1 października 2023 r.
§ 3, § 6, § 7 w brzmieniu do 30 września 2023 r.
§ 3. Sąd stosuje nadzwyczajne złagodzenie kary, a nawet może warunkowo zawiesić jej wykonanie w stosunku do sprawcy współdziałającego z innymi osobami w popełnieniu przestępstwa, jeżeli ujawni on wobec organu powołanego do ścigania przestępstw informacje dotyczące osób uczestniczących w popełnieniu przestępstwa oraz istotne okoliczności jego popełnienia.
§ 6. Nadzwyczajne złagodzenie kary polega na wymierzeniu kary poniżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia albo kary łagodniejszego rodzaju według następujących zasad:
1) jeżeli czyn stanowi zbrodnię zagrożoną co najmniej karą 25 lat pozbawienia wolności, sąd wymierza karę pozbawienia wolności nie niższą od 8 lat,
2) jeżeli czyn stanowi inną zbrodnię, sąd wymierza karę pozbawienia wolności nie niższą od jednej trzeciej dolnej granicy ustawowego zagrożenia,
3) jeżeli czyn stanowi występek, przy czym dolną granicą ustawowego zagrożenia jest kara pozbawienia wolności nie niższa od roku, sąd wymierza grzywnę, karę ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności,
4) jeżeli czyn stanowi występek, przy czym dolną granicą ustawowego zagrożenia jest kara pozbawienia wolności niższa od roku, sąd wymierza grzywnę albo karę ograniczenia wolności.
§ 7. Jeżeli czyn zagrożony jest więcej niż jedną z kar wymienionych w art. 32 pkt 1–3, nadzwyczajne złagodzenie kary polega na odstąpieniu od wymierzenia kary i orzeczeniu środka karnego wymienionego w art. 39 pkt 2–3, 7 i 8, środka kompensacyjnego lub przepadku; przepisu art. 61 § 2 nie stosuje się.
- Nadzwyczajne złagodzenie kary - charakterystyka
- Nadzwyczajne złagodzenia w warunkach art. 60 § 1 k.k.
- Nadzwyczajne złagodzenie kary w warunkach art. 60 § 2 k.k.
- Nadzwyczajne złagodzenie kary w warunkach art. 60 § 3 k.k. (mały świadek koronny)
- Nadzwyczajne złagodzenie w warunkach art. 60 § 4 k.k.
- Pojęcie „ujawnienia” okoliczności nieznanych organowi procesowemu (art. 60 § 3 i § 4 k.k.)
- Nadzwyczajne złagodzenie kary w warunkach art. 60 § 7 k.p.k.
- Niezastosowanie przez sąd fakultatywnej instytucji a obraza przepisów prawa materialnego
- Pojęcie „ustawowe zagrożenie karą"
Art. 60a.
(uchylony)
Art. 61. Odstąpienie od wymierzenia kary
§ 1. Sąd może odstąpić od wymierzenia kary w wypadkach przewidzianych w ustawie oraz w wypadku określonym w art. 60 § 3, zwłaszcza gdy rola sprawcy w popełnieniu przestępstwa była podrzędna, a przekazane informacje przyczyniły się do zapobieżenia popełnieniu innego przestępstwa.
§ 2. Odstępując od wymierzenia kary, sąd może również odstąpić od wymierzenia środka karnego, nawiązki na rzecz Skarbu Państwa oraz przepadku, chociażby jego orzeczenie było obowiązkowe.
Art. 62. Określenie rodzaju i typu zakładu karnego
Orzekając karę pozbawienia wolności, sąd może określić rodzaj i typ zakładu karnego, w którym skazany ma odbywać karę, a także orzec system terapeutyczny jej wykonania.
Art. 63. Zaliczenie na poczet kary okresu rzeczywistego pozbawienia wolności lub prawa jazdy
§ 1. Na poczet orzeczonej kary zalicza się okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie, zaokrąglając w górę do pełnego dnia, przy czym jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności, dwóm dniom kary ograniczenia wolności lub dwóm dziennym stawkom grzywny.
§ 2. Zaliczając okres rzeczywistego pozbawienia wolności na poczet orzeczonej grzywny określonej kwotowo, przyjmuje się, że jeden dzień pozbawienia wolności odpowiada kwocie równej dwukrotności stawki dziennej ustalonej zgodnie z art. 33 § 3.
§ 3. Na poczet orzeczonych środków karnych, o których mowa w art. 39 pkt 2–3, zalicza się okres rzeczywistego stosowania odpowiadających im rodzajowo środków zapobiegawczych.
§ 4. Na poczet orzeczonego środka karnego, o którym mowa w art. 39 pkt 3, zalicza się okres zatrzymania prawa jazdy lub innego odpowiedniego dokumentu.
§ 5. Za dzień w rozumieniu § 1 i 2 przyjmuje się okres 24 godzin liczony od chwili rzeczywistego pozbawienia wolności.
- Zaliczenie bezprawnego pozbawienia oskarżonego wolności w toku postępowania karnego
- Zaliczenie na poczet kary pobytu w zamkniętym zakładzie psychiatrycznym
- Zaliczenie pobytu nieletniego w schronisku dla nieletnich do okresu tymczasowego aresztowania
- Zaliczenie pozbawienia wolności na poczet kary grzywny (art. 63 § 2 k.k.)
- Zaliczenie tymczasowego aresztowania zaliczonego na poczet grzywny w razie zarządzenia wykonania kary
- Zaliczenie zatrzymania administracyjnego i prewencyjnego na poczet kary za przestępstwo i wykroczenie (art. 63 § 1 k.k. i art. 82 § 3 k.p.s.w.)
- Zaliczenie okresu rzeczywistego zatrzymania prawa jazdy na poczet orzeczonego zakazu (art. 63 § 4 k.k.)
- Zaliczenie okresu niesłusznego stosowania środków i kar (art. 553a k.p.k.)
- Zaliczenie na poczet kary aresztowania stosowanego w innej toczącej się sprawie (art. 417 k.p.k.)
- Zaliczenie tymczasowego aresztowania w wyroku łącznym
- Zaliczenie okresu obserwacji psychiatrycznej na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności (art. 63 k.k.)
Rozdział VII Powrót do przestępstwa
Art. 64. Recydywa i multirecydywa
§ 1. Jeżeli sprawca skazany za przestępstwo umyślne na karę pozbawienia wolności popełnia w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary umyślne przestępstwo podobne do przestępstwa, za które był już skazany, sąd wymierza karę przewidzianą za przypisane przestępstwo w wysokości powyżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia, a może ją wymierzyć w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę.
§ 2. Jeżeli sprawca uprzednio skazany w warunkach określonych w § 1 lub art. 64a, który odbył łącznie co najmniej rok kary pozbawienia wolności i w ciągu 5 lat po odbyciu w całości lub części ostatniej kary popełnia ponownie umyślne przestępstwo przeciwko życiu lub zdrowiu, przestępstwo zgwałcenia, rozboju, kradzieży z włamaniem lub
inne przestępstwo przeciwko mieniu popełnione z użyciem przemocy lub groźbą jej użycia, sąd wymierza karę pozbawienia wolności przewidzianą za przypisane przestępstwo w wysokości od dolnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę.
§ 3. Przewidziane w § 1 lub 2 podwyższenie górnego ustawowego zagrożenia nie dotyczy zbrodni.
§ 1 i § 2 w brzmieniu do 30 września 2023 r.
§ 1. Jeżeli sprawca skazany za przestępstwo umyślne na karę pozbawienia wolności popełnia w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary umyślne przestępstwo podobne do przestępstwa, za które był już skazany, sąd może wymierzyć karę przewidzianą za przypisane sprawcy przestępstwo w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę.
§ 2. Jeżeli sprawca uprzednio skazany w warunkach określonych w § 1, który odbył łącznie co najmniej rok kary pozbawienia wolności i w ciągu 5 lat po odbyciu w całości lub części ostatniej kary popełnia ponownie umyślne przestępstwo przeciwko życiu lub zdrowiu, przestępstwo zgwałcenia, rozboju, kradzieży z włamaniem lub inne przestępstwo przeciwko mieniu popełnione z użyciem przemocy lub groźbą jej użycia, sąd wymierza karę pozbawienia wolności przewidzianą za przypisane przestępstwo w wysokości powyżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia, a może ją wymierzyć do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę.
- Recydywa zwykła (art. 64 § 1 k.k.)
- Bieg pięcioletniego okresu z 64 § 1 k.k. w razie orzeczenia wyrokiem łącznym kary łącznej pozbawienia wolności
- Multirecydywa (art. 64 § 2 k.k.)
- Przestępstwa podobne (art. 115 § 3 k.k. )
- Pojęcie „ustawowe zagrożenie karą"
- Kwalifikacja zachowań składających się na czyn ciągły przed upływem terminu pięcioletniego z art. 64 k.k.
- Warunek odbycia kary w razie zaliczenia na jej poczet tymczasowego aresztowania
- Pobyt w schronisku dla nieletnich lub zakładzie poprawczym jako odbycie kary w rozumieniu art. 64 § 1 k.k.
- Inne przestępstwo przeciwko mieniu popełnione z użyciem przemocy (art. 64 § 2 k.k.)
- Udokumentowanie recydywy w procesie (art. 213 § 2 k.p.k.)
- Znikoma społeczna szkodliwości czynu popełnionego w warunkach recydywy
- Wymiar kary recydywiście
- Wypadek mniejszej wagi a recydywa
Art. 64a. Recydywa czynu przeciwko wolności seksualnej
Jeżeli sprawca w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za zbrodnię zabójstwa w związku ze zgwałceniem lub za przestępstwo przeciwko wolności seksualnej zagrożone karą pozbawienia wolności, której górna granica wynosi co najmniej 8 lat, popełnia ponownie taką zbrodnię lub takie przestępstwo, sąd wymierza karę pozbawienia wolności przewidzianą za przypisane przestępstwo w wysokości od dolnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę. Podwyższenie górnego ustawowego zagrożenia nie dotyczy zbrodni.
Art. 65. Stałe źródło dochodu, działanie w zorganizowanej grupie albo związku, przestępstwa o charakterze terrorystycznym. (art. 65 k.k.)
§ 1. Przepisy dotyczące wymiaru kary, środków karnych oraz środków związanych z poddaniem sprawcy próbie, przewidziane wobec sprawcy określonego w art. 64 § 2, stosuje się także do sprawcy, który z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu lub popełnia przestępstwo działając w zorganizowanej grupie albo związku mających na celu popełnienie przestępstwa oraz wobec sprawcy przestępstwa o charakterze terrorystycznym.
§ 2. Do sprawcy przestępstwa z art. 258 mają odpowiednie zastosowanie przepisy dotyczące sprawcy określonego w art. 64 § 2, z wyjątkiem przewidzianego w tym przepisie zaostrzenia kary.
Rozdział VIII Środki związane z poddaniem sprawcy próbie
Art. 66. Warunkowe umorzenie postępowania karnego
§ 1. Sąd może warunkowo umorzyć postępowanie karne, jeżeli wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy niekaranego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa.
§ 2. Warunkowego umorzenia nie stosuje się do sprawcy przestępstwa zagrożonego karą przekraczającą 5 lat pozbawienia wolności.
- Warunkowe umorzenie postępowania - charakterystyka
- Przesłanki warunkowego umorzenia (art. 66 § 1 k.k.)
- Warunkowe umorzenie postępowania w warunkach art. 66 § 2 k.p.k. z powodu znikomej szkodliwości czynu
- Obowiązek naprawienia szkody i zadośćuczynienia w razie warunkowego umorzenia postępowania (art. 67 § 3 k.k.)
- Warunkowe umorzenie postępowania w trybie art. 341 k.p.k.
- Niedopuszczalność wyroku warunkowo umarzającego postępowanie karne w trybie art. 387 k.p.k.
- Warunkowe umorzenie postępowania w trybie art. 414 k.p.k.
- Opłata w razie warunkowego umorzenia postępowania (art. 7 u.k.s.k.)
- Opłata w razie wniesienia środka odwoławczego od warunkowego umorzenia postępowania.(art. 12 u.k.s.k.)
- Domniemanie niewinności w razie warunkowego umorzenia postępowania
- Skierowanie sprawy na posiedzenie w kwestii warunkowego umorzenia postępowania (art. 339 § 1 pkt 2 k.p.k.)
- Wyrok warunkowo umarzający postępowanie karne (art. 413 § 1 pkt 5 k.p.k.)
- Zakres zaskarżenia wyroku warunkowo umarzającego postępowanie i jego procesowe skutki (art. 425 i art. 447 k.p.k.)
Art. 67. Okres próby i obowiązki w tym okresie
§ 1. Warunkowe umorzenie następuje na okres próby, który wynosi od roku do 3 lat i biegnie od uprawomocnienia się orzeczenia.
§ 2. Umarzając warunkowo postępowanie karne, sąd może w okresie próby oddać sprawcę pod dozór kuratora lub osoby godnej zaufania, stowarzyszenia, instytucji albo organizacji społecznej, do której działalności należy troska o wychowanie, zapobieganie demoralizacji lub pomoc skazanym.
§ 3. Umarzając warunkowo postępowanie karne, sąd nakłada na sprawcę obowiązek naprawienia szkody w całości albo w części, a w miarę możliwości również obowiązek zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, albo zamiast tych obowiązków orzeka nawiązkę; sąd może nałożyć na sprawcę obowiązki wymienione w art. 72 § 1 pkt 1–3, 5–6b, 7a lub 7b, a ponadto orzec świadczenie pieniężne wymienione w art. 39 pkt 7 lub zakaz prowadzenia pojazdów, wymieniony w art. 39 pkt 3, do lat 2. Przepisy art. 72 § 1a i 1b stosuje się odpowiednio.
§ 4. Przepis art. 74 stosuje się odpowiednio.
- Określenie okresu próby (art. 67 § 1 k.k.)
- Obowiązkki i środki probacyjne nakładane w okresie próby warunkowego umorzenia postępowania
- Rozgraniczenie środków probacyjnych od środków karnych (art. 67 § 3 k.k.)
- Zobowiązanie do przeproszenia pokrzywdzonego (art. 72 § 1 pkt 2 k.k.)
- Zobowiązanie oskarżonego do opuszczenia zajmowanego wspólnie z pokrzywdzoną lokalu (art. 72 § 1 pkt 7b k.k.)
- Powstrzymanie się od nadużywania alkoholu lub używania innych środków odurzających (art. 72 § 1 pkt 5 k.k.)
- Orzeczenie na podstawie art. 67 § 3 k.k. świadczenia pieniężnego wymienionego w art. 39 pkt 7 k.k.
- Obligatoryjny obowiązek naprawienia przez sprawcę wyrządzonej szkody w całości lub w części (art. 67 § 3 k.k.).
- Zakaz prowadzenia pojazdów w razie warunkowego umorzenia postępowania (art. 39 pkt 3 i art. 67 § 3 k.k.)
- Zakaz występu na imprezę masową przy warunkowym umorzeniu postępowania
- Orzeczenie nawiązki na podstawie art. 290 § 2 k.k. w razie warunkowego umorzenia postępowania
Art. 68. Podjęcie postępowania warunkowo umorzonego
§ 1. Sąd podejmuje postępowanie karne, jeżeli sprawca w okresie próby popełnił przestępstwo umyślne, za które został prawomocnie skazany.
§ 2. Sąd może podjąć postępowanie karne, jeżeli sprawca w okresie próby rażąco narusza porządek prawny, w szczególności gdy popełnił inne niż określone w § 1 przestępstwo, jeżeli uchyla się od dozoru, wykonania nałożonego obowiązku lub orzeczonego środka karnego, środka kompensacyjnego lub przepadku albo nie wykonuje zawartej z pokrzywdzonym ugody.
§ 2a. Sąd podejmuje postępowanie karne, jeżeli okoliczności, o których mowa w § 2, zaistnieją po udzieleniu sprawcy pisemnego upomnienia przez sądowego kuratora zawodowego, chyba że przemawiają przeciwko temu szczególne względy.
§ 3. Sąd może podjąć postępowanie karne, jeżeli sprawca po wydaniu orzeczenia o warunkowym umorzeniu postępowania, lecz przed jego uprawomocnieniem się, rażąco narusza porządek prawny, a w szczególności gdy w tym czasie popełnił przestępstwo.
§ 4. Warunkowo umorzonego postępowania nie można podjąć później niż w ciągu 6 miesięcy od zakończenia okresu próby.
Art. 69. Warunkowe zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności
§ 1. Sąd może warunkowo zawiesić wykonanie kary pozbawienia wolności orzeczonej w wymiarze nieprzekraczającym roku, jeżeli sprawca w czasie popełnienia przestępstwa nie był skazany na karę pozbawienia wolności i jest to wystarczające dla osiągnięcia wobec niego celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa.
§ 2. Zawieszając wykonanie kary, sąd bierze pod uwagę przede wszystkim postawę sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste, dotychczasowy sposób życia oraz zachowanie się po popełnieniu przestępstwa.
§ 3. (uchylony)
§ 4. Wobec sprawcy występku o charakterze chuligańskim oraz sprawcy przestępstwa określonego w art. 178a § 4 sąd może warunkowo zawiesić wykonanie kary jedynie w szczególnie uzasadnionych wypadkach.
- Stosowanie zasad sędziowskiego wymiary kary z art. 53 k.k. w zakresie decyzji o zastosowaniu instytucji określonej w art. 69 § 1 k.k.
- Pozytywna prognoza kryminologiczna
- Wzgląd na społeczne oddziaływanie kary warunkowo zawieszonej
- Brak skazania na „karę pozbawienia wolności” w rozumieniu art. 69 § 1 k.k.
- Zachowanie się po popełnieniu przestępstwa, o którym mowa art. 69 § 2 k.k.
- Warunkowe zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności za występek chuligański (art. 69 § 4 k.k.)
- Warunkowe zawieszenie wykonania kary oskarżonemu tymczasowo aresztowanemu
- Uchylenie orzeczenia o warunkowym zawieszeniu wykonania kary pozbawienia wolności
- Kara rażąco niewspółmiernie surowa w kontekście warunkowego zawieszenia jej wykonania
- Zarzut nieorzeczenia warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności
Art. 70. Okres próby
§ 1. Zawieszenie wykonania kary następuje na okres próby, który wynosi od roku do 3 lat i biegnie od uprawomocnienia się wyroku.
§ 2. W wypadku zawieszenia wykonania kary wobec sprawcy młodocianego oraz sprawcy, który popełnił przestępstwo z użyciem przemocy na szkodę osoby wspólnie zamieszkującej, okres próby wynosi od 2 do 5 lat.
Art. 71. Grzywna przy zawieszeniu wykonania kary
§ 1. Zawieszając wykonanie kary, sąd może orzec grzywnę, jeżeli jej wymierzenie obok kary pozbawienia wolności na innej podstawie nie jest możliwe.
§ 2. W razie zarządzenia wykonania kary grzywna orzeczona na podstawie § 1 nie podlega wykonaniu; kara pozbawienia wolności ulega skróceniu o okres odpowiadający połowie liczby uiszczonych stawek dziennych grzywny z zaokrągleniem w górę do pełnego dnia.
Art. 72. Środki probacyjne w okresie próby
§ 1. Zawieszając wykonanie kary, sąd zobowiązuje, a jeżeli orzeka środek karny, może zobowiązać skazanego do:
1) informowania sądu lub kuratora o przebiegu okresu próby,
2) przeproszenia pokrzywdzonego,
3) wykonywania ciążącego na nim obowiązku łożenia na utrzymanie innej osoby,
4) wykonywania pracy zarobkowej, do nauki lub przygotowania się do zawodu,
5) powstrzymania się od nadużywania alkoholu lub używania innych środków odurzających,
6) poddania się terapii uzależnień,
6a) poddania się terapii, w szczególności psychoterapii lub psychoedukacji,
6b) uczestnictwa w oddziaływaniach korekcyjno-edukacyjnych,
7) powstrzymania się od przebywania w określonych środowiskach lub miejscach,
7a) powstrzymania się od kontaktowania się z pokrzywdzonym lub innymi osobami w określony sposób lub zbliżania się do pokrzywdzonego lub innych osób,
7b) opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonym,
8) innego stosownego postępowania w okresie próby, które może zapobiec popełnieniu ponownie przestępstwa
– przy czym orzeka się przynajmniej jeden z obowiązków.
§ 1a. Nakładając obowiązek wymieniony w § 1 pkt 7a, sąd wskazuje minimalną odległość od osób chronionych, którą skazany obowiązany jest zachować.
§ 1b. Nakładając na sprawcę przestępstwa popełnionego z użyciem przemocy lub groźby bezprawnej wobec osoby najbliższej obowiązek wymieniony w § 1 pkt 7b, sąd określa sposób kontaktu skazanego z pokrzywdzonym.
§ 2. Sąd może orzec świadczenie pieniężne wymienione w art. 39 pkt 7 albo zobowiązać skazanego do naprawienia wyrządzonej przestępstwem szkody w całości albo w części, chyba że orzekł środek kompensacyjny.
- Środki probacyjne; nałożenie obowiązków określonych w art. 72 k.k.
- Zobowiązanie do informowania sądu o przebiegu okresu próby (art. 72 § 1 pkt 1 k.k.)
- Zobowiązanie do przeproszenia pokrzywdzonego (art. 72 § 1 pkt 2 k.k.)
- Zobowiązanie do wykonywania ciążącego obowiązku łożenia na utrzymanie innej osoby (art. 72 § 1 pkt 3 k.k.)
- Zobowiązanie pełnoletniego oskarżonego do kontynuowania nauki (art. 72 § 1 pkt 4 k.k.)
- Powstrzymanie się od nadużywania alkoholu lub używania innych środków odurzających (art. 72 § 1 pkt 5 k.k.)
- Zobowiązanie do poddania się terapii uzależnień (art. 72 § 1 pkt 6 k.k.)
- Zobowiązanie do poddania się terapii, w szczególności psychoterapii lub psychoedukacji (art. 72 § 1 pkt 6a k.k.)
- Obowiązek powstrzymywania się od kontaktowania się z pokrzywdzonym lub innymi osobami wymierzany (art. 72 §1 pkt 7a k.k.)
- Zobowiązanie oskarżonego do opuszczenia zajmowanego wspólnie z pokrzywdzoną lokalu (art. 72 § 1 pkt 7b k.k.)
- Zobowiązanie oskarżonego do wykonania prawomocnego orzeczenia sądu (art. 72 § 1 pkt 8 k.k.)
- Zobowiązanie do innego stosownego postępowania w okresie próby (art. 72 § 1 pkt 8 k.k.)
- Zobowiązanie w trybie art. 72 § 1 pkt 8 k.k. do naprawienia szkody orzeczonego w innym postępowaniu (art. 415 § 1 zd. 2 k.p.k.).
- Zobowiązanie do naprawienia szkody w całości lub w części (art. 72 § 2 k.k.)
- Zobowiązanie sprawcy czynu przeciwko rodzinie do wykonywania obowiązku alimentacyjnego
- Naruszenie obowiązków orzekanych na podstawie art. 72 § 1 kk w świetle art. 244 k.k.
Art. 73. Oddanie skazanego pod dozór kuratora lub osoby godnej zaufania
§ 1. Zawieszając wykonanie kary, sąd może w okresie próby oddać skazanego pod dozór kuratora lub osoby godnej zaufania, stowarzyszenia, instytucji albo organizacji społecznej, do której działalności należy troska o wychowanie, zapobieganie demoralizacji lub pomoc skazanym.
§ 2. Dozór jest obowiązkowy wobec młodocianego sprawcy przestępstwa umyślnego, sprawcy określonego w art. 64 § 2 lub art. 64a, a także wobec sprawcy przestępstwa popełnionego w związku z zaburzeniami preferencji seksualnych oraz sprawcy, który popełnił przestępstwo z użyciem przemocy na szkodę osoby wspólnie zamieszkującej.
§ 2 w brzmieniu do 30 września 2023 r Dozór jest obowiązkowy wobec młodocianego sprawcy przestępstwa umyślnego, sprawcy określonego w art. 64 § 2, a także wobec sprawcy przestępstwa popełnionego w związku z zaburzeniami preferencji seksualnych oraz sprawcy, który popełnił przestępstwo z użyciem przemocy na szkodę osoby wspólnie zamieszkującej.
Art. 74. Wykonywanie obowiązków probacyjnych (art. 74 k.k.)
§ 1. Czas i sposób wykonania nałożonych obowiązków wymienionych w art. 72 sąd określa po wysłuchaniu skazanego; nałożenie obowiązków wymienionych w art. 72 § 1 pkt 6 i 6a wymaga nadto zgody skazanego.
§ 2. Jeżeli względy wychowawcze za tym przemawiają, sąd, wobec skazanego na karę z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, może w okresie próby ustanawiać, rozszerzać lub zmieniać obowiązki wymienione w art. 72 § 1 pkt 3–8 albo od wykonania nałożonych obowiązków zwolnić, z wyjątkiem obowiązku wymienionego w art. 72 § 2, jak również oddać skazanego pod dozór albo od dozoru zwolnić.
§ 2a. Zwolnienie od dozoru może nastąpić także, jeżeli sprawowanie dozoru jest niemożliwe albo znacznie utrudnione z przyczyn niezawinionych przez skazanego.
§ 3. W przypadku gdy skazany został oddany pod dozór lub zobowiązany do wykonywania obowiązków w okresie próby, wniosek o określenie czasu i sposobu wykonania nałożonych obowiązków może złożyć również sądowy kurator zawodowy, a także osoba godna zaufania lub przedstawiciel stowarzyszenia, instytucji albo organizacji społecznej, o której mowa w art. 73 § 1.
- Określenie czasu wykonania obowiązków probacyjnych (art. 74 § 1 k.k.)
- Wymóg „wysłuchania skazanego” i uzyskania jego zgody na nałożenie obowiązków z art. 72 § 1 pkt 6 i 6a (art. 74 § 1 k.k.)
- Modyfikowanie środków probacyjnych w okresie próby (art. 74 § 2 k.k.)
- Wykonalność zobowiązania probacyjnego do naprawienia szkody; nadanie klauzuli wykonalności (art. 107 k.p.k. i art. 196 k.k.w.).
Art. 75. Zarządzenie wykonania kary
§ 1. Sąd zarządza wykonanie kary, jeżeli skazany w okresie próby popełnił podobne przestępstwo umyślne, za które orzeczono prawomocnie karę pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania.
§ 1a. Sąd zarządza wykonanie kary jeżeli skazany za przestępstwo popełnione z użyciem przemocy lub groźby bezprawnej wobec osoby najbliższej lub innej osoby małoletniej zamieszkujących wspólnie ze sprawcą w okresie próby rażąco narusza porządek prawny, ponownie używając przemocy lub groźby bezprawnej wobec osoby najbliższej lub innej osoby małoletniej zamieszkujących wspólnie ze sprawcą.
§ 2. Sąd może zarządzić wykonanie kary, jeżeli skazany w okresie próby rażąco narusza porządek prawny, w szczególności gdy popełnił inne przestępstwo niż określone w § 1, albo jeżeli uchyla się od uiszczenia grzywny, od dozoru, wykonania nałożonych obowiązków lub orzeczonych środków karnych, środków kompensacyjnych lub przepadku.
§ 2a. Sąd zarządza wykonanie kary, jeżeli okoliczności, o których mowa w § 2, zaistnieją po udzieleniu skazanemu pisemnego upomnienia przez sądowego kuratora zawodowego, chyba że przemawiają przeciwko temu szczególne względy.
§ 3. Sąd może zarządzić wykonanie kary, jeżeli skazany po wydaniu wyroku, lecz przed jego uprawomocnieniem się, rażąco narusza porządek prawny, a w szczególności gdy w tym czasie popełnił przestępstwo.
§ 3a. Zarządzając wykonanie kary w wypadkach, o których mowa w § 2 i 3, sąd może, uwzględniając dotychczasowy przebieg próby, a w szczególności wykonanie nałożonych obowiązków, skrócić orzeczoną karę, nie więcej jednak niż o połowę.
§ 4. Zarządzenie wykonania kary nie może nastąpić później niż w ciągu roku od zakończenia okresu próby.
§ 5. (uchylony)
§ 4. w brzmieniu do 30 września 2023 r. Zarządzenie wykonania kary nie może nastąpić później niż w ciągu 6 miesięcy od zakończenia okresu próby.
- Obligatoryjne zarządzenie wykonania warunkowo zawieszonej kary pozbawienia wolności (art. 75 § 1 k.k.)
- Przestępstwa podobne (art. 115 § 3 k.k. )
- Pojęcie "uchyla się" (art. 68 § 2 k.k. i art. 75 § 2 k.k.)
- Pojęcie "porządku prawnego" i jego rażącego naruszenia
- Zarządzenie wykonania kary w związku z uchylaniem się od wykonania nałożonych obowiązków (art. 75 § 2 k.k.)
- Termin końcowy zarządzenia wykonania kary (art. 75 § 4 k.p.k.)
- Zarządzenie wykonania kary łącznej pozbawienia wolności orzeczonej z warunkowym zawieszeniem
- Zaliczenie tymczasowego aresztowania zaliczonego na poczet grzywny w razie zarządzenia wykonania kary
- Zarządzenie wykonania kary w razie cesji wierzytelności wynikającej z obowiązku naprawienia szkody
- Skutki zarządzenia wykonania kary warunkowo zawieszonej
- Wykonalność postanowienia o zarządzeniu wykonania kary wydane na podstawie art. 75 § 1, § 1a i § 2a k.k.
Art. 75a. Zastępcze zarządzenie wykonania kary pozbawienia wolności
(uchylony)
Art. 75a w brzmieniu do 30 września 2023 r.
§ 1. Wobec skazanego na karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, który w okresie próby rażąco narusza porządek prawny, w szczególności gdy popełnił inne przestępstwo niż określone w art. 75 § 1, albo jeżeli uchyla się od uiszczenia grzywny, od dozoru, wykonania nałożonych obowiązków lub orzeczonych środków karnych, środków kompensacyjnych lub przepadku, sąd może, jeżeli cele kary zostaną w ten sposób spełnione, mając na względzie wagę i rodzaj czynu zabronionego przypisanego skazanemu, zamiast zarządzenia wykonania kary pozbawienia wolności zamienić ją na karę ograniczenia wolności w formie obowiązku wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne, przyjmując, że jeden dzień kary pozbawienia wolności równa się dwóm dniom kary ograniczenia wolności, albo na grzywnę, przyjmując, że jeden dzień kary pozbawienia wolności równa się dwóm stawkom dziennym grzywny. Kara ograniczenia wolności nie może trwać dłużej niż 2 lata, a grzywna nie może przekroczyć 810 stawek dziennych.
§ 2. Przepisu § 1 nie stosuje się:
1) w wypadkach, o których mowa w art. 75 § 1, 1a i 2a;
2) do skazanego, który nie wykonał obowiązku określonego w art. 72 § 1 pkt 7b lub w § 2.
§ 3. Sąd, zamieniając karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na karę ograniczenia wolności albo na grzywnę, w miarę możliwości wysłuchuje skazanego.
§ 4. Zamiana kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na karę ograniczenia wolności albo na grzywnę nie zwalnia skazanego od wykonania orzeczonych wobec niego środków karnych, przepadku, środków kompensacyjnych lub środków zabezpieczających, chociażby następnie orzeczono karę łączną.
§ 5. Jeżeli skazany uchyla się od wykonywania kary ograniczenia wolności, od uiszczenia grzywny, wykonania nałożonych na niego obowiązków lub orzeczonych środków karnych, przepadku lub środków kompensacyjnych, sąd uchyla zamianę i zarządza wykonanie kary pozbawienia wolności.
§ 6. W wypadku uchylenia zamiany i zarządzenia wykonania kary pozbawienia wolności na poczet zarządzonej kary pozbawienia wolności zalicza się dotychczas wykonaną karę grzywny albo karę ograniczenia wolności, przyjmując, że jeden dzień kary pozbawienia wolności równa się dwóm stawkom dziennym grzywny albo dwóm dniom kary ograniczenia wolności.
§ 7. Przepisu § 1 nie stosuje się, jeżeli kara pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania została orzeczona na podstawie art. 60 § 5.
Art. 76. Zatarcie skazania
§ 1. Skazanie ulega zatarciu z mocy prawa z upływem roku od zakończenia okresu próby.
§ 1a. (uchylony)
§ 1b. W wypadku, o którym mowa w § 1, przepis art. 108 stosuje się.
§ 2. Jeżeli wobec skazanego orzeczono grzywnę, środek karny, przepadek lub środek kompensacyjny, zatarcie skazania nie może nastąpić przed ich wykonaniem, darowaniem albo przedawnieniem ich wykonania. Zatarcie skazania nie może nastąpić również przed wykonaniem środka zabezpieczającego.
§ 1, § 1a, § 1b w brzmieniu do 30 września 2023 r.
§ 1. Skazanie ulega zatarciu z mocy prawa z upływem 6 miesięcy od zakończenia okresu próby.
§ 1a. W wypadku, o którym mowa w art. 75a, zatarcie skazania następuje z upływem okresów przewidzianych w art. 107 § 4 i 4a.
§ 1b. W wypadkach, o których mowa w § 1 i 1a, przepis art. 108 stosuje się.
Art. 77. Warunkowe zwolnienie z odbycia reszty kary
§ 1. Skazanego na karę pozbawienia wolności sąd może warunkowo zwolnić z odbycia reszty kary tylko wówczas, gdy jego postawa, właściwości i warunki osobiste, okoliczności popełnienia przestępstwa oraz zachowanie po jego popełnieniu i w czasie odbywania kary uzasadniają przekonanie, że skazany po zwolnieniu będzie stosował się do orzeczonego środka karnego lub zabezpieczającego i przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni ponownie przestępstwa.
§ 2. W szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd, wymierzając karę wymienioną w art. 32 pkt 3 lub 5, może wyznaczyć surowsze ograniczenia do skorzystania przez skazanego z warunkowego zwolnienia niż przewidziane w art. 78.
§ 3. Wymierzając karę dożywotniego pozbawienia wolności sprawcy za czyn popełniony przez niego po prawomocnym skazaniu za przestępstwo przeciwko życiu i zdrowiu, wolności, wolności seksualnej, bezpieczeństwu powszechnemu lub za przestępstwo o charakterze terrorystycznym na karę dożywotniego pozbawienia wolności albo karę pozbawienia wolności na czas nie krótszy niż 20 lat, sąd może orzec zakaz warunkowego zwolnienia.
§ 4. Wymierzając karę dożywotniego pozbawienia wolności, sąd może orzec zakaz warunkowego zwolnienia sprawcy, jeżeli charakter i okoliczności czynu oraz właściwości osobiste sprawcy wskazują, iż jego pozostawanie na wolności spowoduje trwałe niebezpieczeństwo dla życia, zdrowia, wolności lub wolności seksualnej innych osób.
§ 2. w brzmieniu do 30 września 2023 r. W szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd, wymierzając karę wymienioną w art. 32 pkt 3–5, może wyznaczyć surowsze ograniczenia do skorzystania przez skazanego z warunkowego zwolnienia niż przewidziane w art. 78.
- Warunkowe przedterminowe zwolnienie skazanego z odbycia reszty kary (art. 77 § 1 k.k.)
- Zaostrzenie w wyroku kryteriów warunkowego przedterminowego zwolnienia (art. 77 § 2 k.k.)
- Pojęcie "porządku prawnego" i jego rażącego naruszenia
- Warunkowe zwolnienie skazanego z odbycia reszty kary w trybie art. 155 k.k.w.
Art. 78. Przesłanki warunkowego zwolnienia z odbycia reszty kary
§ 1. Skazanego można warunkowo zwolnić po odbyciu co najmniej połowy kary, a jeżeli wymierzono karę pozbawienia wolności na czas nie krótszy niż 25 lat – po odbyciu co najmniej 15 lat kary.
§ 2. Skazanego określonego w art. 64 § 1 można warunkowo zwolnić po odbyciu dwóch trzecich kary, natomiast skazanego określonego w art. 64 § 2 lub art. 64a oraz skazanego, wobec którego wydano prawomocne postanowienie stwierdzające, że bezprawnie utrudniał wykonanie kary pozbawienia wolności, po odbyciu trzech czwartych kary.
§ 3. Skazanego na karę dożywotniego pozbawienia wolności można warunkowo zwolnić po odbyciu 30 lat kary.
Art. 78 w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 7 lipca 2022 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. 2022 r., poz. 2600), obowiązującym od 1 października 2023 r.
Art. 78 w brzmieniu obowiązującym do 30 września 2023 r.
§ 1. Skazanego można warunkowo zwolnić po odbyciu co najmniej połowy kary.
§ 2. Skazanego określonego w art. 64 § 1 można warunkowo zwolnić po odbyciu dwóch trzecich kary, natomiast określonego w art. 64 § 2 oraz skazanego, wobec którego wydano prawomocne postanowienie stwierdzające, że bezprawnie utrudniał wykonanie kary pozbawienia wolności, po odbyciu trzech czwartych kary.
§ 3. Skazanego na karę 25 lat pozbawienia wolności można warunkowo zwolnić po odbyciu 15 lat kary, natomiast skazanego na karę dożywotniego pozbawienia wolności po odbyciu 25 lat kary.
Art. 79. Odpowiednie stosowanie przepisów
§ 1. Przepisy art. 78 § 1 i 2 stosuje się odpowiednio do sumy dwóch lub więcej niepodlegających łączeniu
kar pozbawienia wolności, które skazany ma odbyć kolejno. Przepis art. 78 § 2 stosuje się, jeżeli chociażby jedno
z przestępstw popełniono w warunkach określonych w art. 64 lub art. 64a. lub wobec skazanego wydano prawomocne postanowienie stwierdzające, że bezprawnie utrudniał wykonanie kary pozbawienia wolności.
§ 2. Skazanego można, niezależnie od warunków określonych w art. 78 § 1 lub 2, zwolnić warunkowo po odbyciu 25 lat pozbawienia wolności.
§ 3. Przepis art. 78 § 3 stosuje się odpowiednio, jeżeli chociażby jedna z kar, które skazany ma odbyć kolejno, jest karą dożywotniego pozbawienia wolności.
Art. 79 w brzmieniu do 30 września 2023 r.
§ 1. Przepisy art. 78 § 1 i 2 stosuje się odpowiednio do sumy dwóch lub więcej niepodlegających łączeniu kar pozbawienia wolności, które skazany ma odbyć kolejno; przepis art. 78 § 2 stosuje się, jeżeli chociażby jedno z przestępstw popełniono w warunkach określonych w art. 64 lub wobec skazanego wydano prawomocne postanowienie stwierdzające, że bezprawnie utrudniał wykonanie kary pozbawienia wolności.
§ 2. Skazanego można, niezależnie od warunków określonych w art. 78 § 1 lub 2, zwolnić warunkowo po odbyciu 15 lat pozbawienia wolności.
§ 3. Przepis art. 78 § 3 stosuje się odpowiednio, jeżeli chociażby jedna z niepodlegających łączeniu kar, które skazany ma odbyć kolejno, jest karą 25 lat pozbawienia wolności lub dożywotniego pozbawienia wolności.
Art. 80. Okres próby w razie warunkowego zwolnienia
§ 1. W razie warunkowego zwolnienia czas pozostały do odbycia kary stanowi okres próby, który jednak nie może być krótszy niż 2 lata ani dłuższy niż 5 lat.
§ 2. Jeżeli skazanym jest osoba określona w art. 64 § 2, lub art. 64a, okres próby nie może być krótszy niż 3 lata.
§ 2a. W razie warunkowego zwolnienia z kary pozbawienia wolności w wymiarze 25 lat lub surowszym okres próby wynosi 10 lat.
§ 3. W razie warunkowego zwolnienia z kary dożywotniego pozbawienia wolności okres próby trwa dożywotnio.
§ 2 i § 3 w brzmieniu do 30 września 2023 r.
§ 2. Jeżeli skazanym jest osoba określona w art. 64 § 2, okres próby nie może być krótszy niż 3 lata.
§ 3. W razie warunkowego zwolnienia z kary 25 lat pozbawienia wolności lub dożywotniego pozbawienia wolności okres próby wynosi 10 lat.
Art. 81. Ponowne warunkowe zwolnienie w razie odwołania warunkowego zwolnienia
W razie odwołania warunkowego zwolnienia ponowne warunkowe zwolnienie nie może nastąpić przed odbyciem, po ponownym osadzeniu, przynajmniej roku kary pozbawienia wolności, a w wypadku kary dożywotniego pozbawienia wolności przed odbyciem przynajmniej 5 lat kary.
Art. 81 w brzmieniu do 30 września 2023 r. W razie odwołania warunkowego zwolnienia ponowne warunkowe zwolnienie nie może nastąpić przed odbyciem, po ponownym osadzeniu, przynajmniej roku kary pozbawienia wolności, a w wypadku kary 25 lat pozbawienia wolności lub kary dożywotnego pozbawienia wolności przed odbyciem przynajmniej 5 lat kary.
Art. 82. Odbycie kary z chwilą warunkowego zwolnienia
§ 1. Jeżeli w okresie próby i w ciągu 6 miesięcy od jej zakończenia nie odwołano warunkowego zwolnienia, karę uważa się za odbytą z chwilą warunkowego zwolnienia.
§ 2. W wypadku objęcia wyrokiem łącznym kary, z której odbywania skazany został warunkowo zwolniony, na poczet orzeczonej kary łącznej zalicza się jedynie okres faktycznego odbywania kary.
Art. 83. Zwolnienie od reszty kary ograniczenia wolności
Skazanego na karę ograniczenia wolności, który odbył przynajmniej połowę orzeczonej kary, przy czym przestrzegał porządku prawnego, jak również wykonał nałożone na niego obowiązki, orzeczone środki karne, środki kompensacyjne i przepadek, sąd może zwolnić od reszty kary, uznając ją za wykonaną.
Art. 84. Uznanie środków karnych za wykonane
§ 1. Sąd może po upływie połowy okresu, na który orzeczono środki karne wymienione w art. 39 pkt 1–3, uznać je za wykonane, jeżeli skazany przestrzegał porządku prawnego, a środek karny był w stosunku do niego wykonywany przynajmniej przez rok.
§ 2. Przepisu § 1 nie stosuje się, jeżeli środki karne wymienione w art. 39 pkt 2, 2a i 3 orzeczono na podstawie art. 41 § 1a albo art. 42 § 2.
§ 2a. Jeżeli środek karny orzeczony został dożywotnio, sąd może uznać go za wykonany, jeżeli skazany przestrzegał porządku prawnego i nie zachodzi obawa ponownego popełnienia przestępstwa podobnego do tego, za które orzeczono środek karny, a środek karny był w stosunku do skazanego wykonywany przynajmniej przez 15 lat.
§ 3. Sąd może zwolnić skazanego z obowiązku orzeczonego na podstawie art. 41b § 5 lub 7 po upływie połowy okresu, na który go orzeczono, jeżeli obowiązek był stosowany przynajmniej przez rok, a zachowanie skazanego wskazuje, że dalsze stosowanie obowiązku nie jest niezbędne do spełnienia celów środka karnego.
Art. 84a.
(uchylony)
Rozdział IX Zbieg przestępstw oraz łączenie kar i środków karnych
Art. 85. Kara łączna
§ 1. Jeżeli sprawca popełnił dwa lub więcej przestępstw, zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny, co do któregokolwiek z tych przestępstw i wymierzono za nie kary tego samego rodzaju albo inne podlegające łączeniu, sąd orzeka karę łączną, biorąc za podstawę kary z osobna wymierzone za zbiegające się przestępstwa.
§ 2. Karą łączną nie obejmuje się kar orzeczonych wyrokami, o których mowa w art. 114a.
- Orzeczenie kary łącznej
- Popełnienie dwóch lub więcej przestępstw, zanim zapadł pierwszy wyrok (art. 85 k.k.)
- Przesłanka „kary podlegające wykonaniu" (art. 85 § 2 k.k.)
- Negatywna przesłanka połączenia kar w razie popełnienia przestępstwa w czasie przerwy (art. 85 § 3 k.k. i art. 153 § 1 k.k.w.)
- Zatarcie skazania a kara łączna
Art. 85a. Dyrektywy wymiaru kary łącznej
Orzekając karę łączną, sąd bierze pod uwagę przede wszystkim cele kary w zakresie społecznego oddziaływania, a także cele zapobiegawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do skazanego.
Art. 85a w brzmieniu do 30 września 2023 r. Orzekając karę łączną, sąd bierze pod uwagę przede wszystkim cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.
Art. 86. Orzekanie kary łącznej i jej wymiar
§ 1. Sąd wymierza karę łączną w granicach powyżej najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy, nie przekraczając jednak 810 stawek dziennych grzywny, 2 lat ograniczenia wolności albo 30 lat pozbawienia wolności. Jeżeli najwyższą z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa jest kara 810 stawek dziennych grzywny, 2 lat ograniczenia wolności albo 30 lat pozbawienia wolności, orzeka się tę karę jako karę łączną. Karę pozbawienia wolności wymierza się w miesiącach i latach.
§ 1a. (uchylony).
§ 2. Wymierzając karę łączną grzywny, sąd określa na nowo wysokość stawki dziennej, kierując się wskazaniami określonymi w art. 33 § 3; wysokość stawki dziennej nie może jednak przekraczać najwyższej ustalonej poprzednio.
§ 2a. Jeżeli chociażby jedna z podlegających łączeniu grzywien jest wymierzona kwotowo, karę łączną grzywny wymierza się kwotowo.
§ 2b. Jeżeli chociażby jedna z podlegających łączeniu grzywien została orzeczona na podstawie przepisu przewidującego wyższą górną granicę ustawowego zagrożenia tą karą niż określona w art. 33 § 1, sąd wymierza karę łączną grzywny w granicach powyżej najwyższej z kar tego rodzaju wymierzonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy, nie przekraczając jednak 4500 stawek dziennych grzywny. Jeżeli najwyższa z podlegających łączeniu grzywien orzeczona została w wymiarze 4500 stawek dziennych lub wyższym, sąd orzeka tę karę jako karę łączną grzywny
§ 3. Wymierzając karę łączną ograniczenia wolności, sąd określa na nowo obowiązki lub wymiar potrącenia, o których mowa w art. 34 § 1a, a także może nałożyć na sprawcę obowiązki wymienione w art. 72 § 1 pkt 2–7a, jak również orzec świadczenie pieniężne wymienione w art. 39 pkt 7.
§ 4. (uchylony)
§ 1, § 1a i § 2b w brzmieniu do 30 września 2023 r.
§ 1. Sąd wymierza karę łączną w granicach powyżej najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy, nie przekraczając jednak 810 stawek dziennych grzywny, 2 lat ograniczenia wolności albo 20 lat pozbawienia wolności. Jeżeli najwyższą z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa jest kara 810 stawek dziennych grzywny, 2 lat ograniczenia wolności albo 20 lat pozbawienia wolności, dolną granicę kary łącznej przyjmuje się w tej wysokości. Karę pozbawienia wolności wymierza się w miesiącach i latach.
§ 1a. Jeżeli suma orzeczonych kar pozbawienia wolności wynosi 25 lat albo więcej, a chociażby jedna z podlegających łączeniu kar wynosi nie mniej niż 10 lat, sąd może orzec karę łączną 25 lat pozbawienia wolności.
§ 2b. Jeżeli chociażby jedna z podlegających łączeniu grzywien została orzeczona na podstawie przepisu przewidującego wyższą górną granicę ustawowego zagrożenia tą karą niż określona w art. 33 § 1, sąd wymierza karę łączną grzywny w granicach od najwyższej z kar tego rodzaju wymierzonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy, nie przekraczając jednak 4500 stawek dziennych grzywny lub najwyższej z kar grzywny, jeżeli przekracza ona 4500 stawek dziennych.
Art. 87. Łączenie kary pozbawienia wolności z karą ograniczenia wolności
[TK] § 1. W razie skazania za zbiegające się przestępstwa na kary pozbawienia wolności i ograniczenia wolności sąd wymierza karę łączną pozbawienia wolności, przyjmując, że miesiąc ograniczenia wolności równa się 15 dniom pozbawienia wolności.
§ 2. Jeżeli za zbiegające się przestępstwa wymierzono kary pozbawienia wolności oraz ograniczenia wolności i kara łączna pozbawienia wolności nie przekroczyłaby 6 miesięcy, a kara łączna ograniczenia wolności – 2 lat, sąd może orzec te kary łączne jednocześnie, jeżeli cele kary zostaną w ten sposób spełnione.
Art. 88. Łączenie kary 25 lat pozbawienia wolności z karą dożywotniego pozbawienia wolności
Jeżeli najsurowszą karą orzeczoną za jedno ze zbiegających się przestępstw jest kara dożywotniego pozbawienia wolności, orzeka się tę karę jako karę łączną; w wypadku zbiegu dwóch lub więcej kar pozbawienia wolności w wymiarze przynajmniej 25 lat sąd może orzec jako karę łączną karę dożywotniego pozbawienia wolności.
Art. 88 w wersji do dnia 30 września 2023 r. Jeżeli najsurowszą karą orzeczoną za jedno ze zbiegających się przestępstw jest kara 25 lat pozbawienia wolności albo dożywotniego pozbawienia wolności, orzeka się tę karę jako karę łączną; w wypadku zbiegu dwóch lub więcej kar 25 lat pozbawienia wolności sąd może orzec jako karę łączną karę dożywotniego pozbawienia wolności.
Art. 89. Łączenie kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem i bez warunkowego zawieszenia
§ 1. W razie skazania za zbiegające się przestępstwa na kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem i bez warunkowego zawieszenia ich wykonania sąd może warunkowo zawiesić wykonanie kary łącznej w wymiarze nieprzekraczającym roku, jeżeli sprawca w czasie popełnienia każdego z tych przestępstw nie był skazany na karę pozbawienia wolności i jest to wystarczające do osiągnięcia wobec niego celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa.
§ 1a. W razie skazania za zbiegające się przestępstwa na kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem ich wykonania sąd może w wyroku łącznym orzec karę łączną pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania.
§ 1b. Sąd orzeka karę łączną pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania, przyjmując, że miesiąc kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania równa się 15 dniom kary pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania.
§ 2. (uchylony)
§ 3. (uchylony)
Art. 89a. Warunkowe zawieszenie wykonania kary łącznej
§ 1. Jeżeli chociażby jedną z kar podlegających łączeniu jest kara pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania orzeczona na podstawie art. 60 § 5, a kara ta nie podlega łączeniu z surowszą karą pozbawienia wolności, sąd może wymierzyć karę łączną pozbawienia wolności w wymiarze równym karze pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania orzeczonej na podstawie art. 60 § 5, o ile jednocześnie stosuje warunkowe zawieszenie wykonania kary łącznej.
§ 2. Orzekając karę łączną pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, sąd może orzec grzywnę określoną w art. 71 § 1, chociażby jej nie orzeczono za pozostające w zbiegu przestępstwa.
§ 3. W razie zbiegu orzeczeń o okresach próby sąd orzeka okres próby oraz związane z nim obowiązki na nowo. W razie zbiegu orzeczeń, o którym mowa w § 1, okres próby może wynosić do 10 lat.
Art. 90. Łączenie środków karnych
§ 1. Środki karne, przepadek, środki kompensacyjne, środki zabezpieczające oraz dozór stosuje się, chociażby orzeczono je tylko co do jednego ze zbiegających się przestępstw.
§ 2. W razie orzeczenia za zbiegające się przestępstwa pozbawienia praw publicznych, zakazów lub obowiązku tego samego rodzaju, sąd stosuje odpowiednio przepisy o karze łącznej.
Art. 91. Popełnienie w krótkich odstępach czasu dwóch lub więcej przestępstw
§ 1. Jeżeli sprawca popełnia w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem takiej samej sposobności, dwa lub więcej przestępstw, zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny, co do któregokolwiek z tych przestępstw, sąd orzeka jedną karę określoną w przepisie stanowiącym podstawę jej wymiaru dla każdego z tych przestępstw, w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę.
§ 2. Jeżeli sprawca w warunkach określonych w art. 85 § 1 popełnia dwa lub więcej ciągów przestępstw określonych w § 1 lub ciąg przestępstw oraz inne przestępstwo, sąd orzeka karę łączną, stosując odpowiednio przepisy tego rozdziału.
§ 3. Jeżeli sprawca został skazany dwoma lub więcej wyrokami za przestępstwa należące do ciągu przestępstw określonego w § 1, orzeczona kara łączna nie może przekroczyć górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę, przewidzianego w przepisie stanowiącym podstawę wymiaru kary dla każdego z tych przestępstw.
- Ciąg przestępstw jako odmiana rzeczywistego zbiegu przestępstw (art. 91 k.k.)
- Wymóg w ciagu przestępstw tożsamości przepisu stanowiącego podstawę wymiaru kary
- Ciąg przestępstw kwalifikowanych kumulatywnie
- Popełnienie dwóch lub więcej przestępstw, zanim zapadł pierwszy wyrok (art. 85 k.k.)
- Ciąg przestępstw popełnionych w formie dokonania i usiłowania
- Ciąg przestępstw przy zjawiskowych formach popełnienia przestępstwa
- Nadzwyczajne złagodzenie kary, co do niektórych czynów pozostających w ciągu przestępstw
- Rei iudicatae w ciągu przestępstw
- Kara łączna ciągu przestępstw (art. 91 § 2 k.k.)
- Ciąg przestępstw w wyroku łącznym (art. 91 § 3 k.k.)
- Pojęcie „ustawowe zagrożenie karą"
- Ciąg przestępstw niealimentacji
- Zastosowanie art. 294 § 1 k.k. w kwalifikacji prawnej odnoszącej się do ciągu przestępstw
Art. 91a. Wykonanie kar
Wydaniu wyroku łącznego nie stoi na przeszkodzie, że poszczególne kary wymierzone za należące do ciągu przestępstw lub zbiegające się przestępstwa zostały już w całości albo w części wykonane. Przepis art. 71 § 2 stosuje się odpowiednio.
Art. 92 -92a.
(uchylone)
Rozdział X Środki zabezpieczające
Art. 93a. Rodzaje środków zabezpieczających
§ 1. Środkami zabezpieczającymi są:
1) elektroniczna kontrola miejsca pobytu;
2) terapia;
3) terapia uzależnień;
4) pobyt w zakładzie psychiatrycznym.
§ 2. Jeżeli ustawa tak stanowi, tytułem środka zabezpieczającego można orzec nakaz i zakazy określone w art. 39 pkt 2–3.
- Zastosowanie środka zabezpieczającego w postaci terapii (art. 93a § 1 pkt 2 k.k. w zw. z art. 93f § 1 k.k.)
- Zastosowanie środka zabezpieczającego w postaci terapii uzależnień (art. 93a § 1 pkt 3 k.k. w zw. z art. 93c pkt 5 k.k.)
- Zastosowanie środka zabezpieczającego w postaci pobytu w zakładzie psychiatrycznym. (art. 93a § 1 pkt. 4 k.k.; art. 93b § 5 i art. 93g k.k.)
- Umorzenie postępowania z powodu niepoczytalności sprawcy (art. 324 i art. 354 k.p.k.)
Art. 93b. Orzekanie środków zabezpieczających
§ 1. Sąd może orzec środek zabezpieczający, gdy jest to konieczne, aby zapobiec ponownemu popełnieniu przez sprawcę czynu zabronionego, a inne środki prawne określone w tym kodeksie lub orzeczone na podstawie innych ustaw nie są wystarczające. Środek zabezpieczający, o którym mowa w art. 93a § 1 pkt 4, można orzec jedynie, aby zapobiec ponownemu popełnieniu przez sprawcę czynu zabronionego o znacznej społecznej szkodliwości.
§ 2. Sąd uchyla środek zabezpieczający, gdy dalsze jego stosowanie nie jest już konieczne.
§ 3. Środek zabezpieczający i sposób jego wykonywania powinien być odpowiedni do stopnia społecznej szkodliwości czynu zabronionego, który sprawca może popełnić, oraz prawdopodobieństwa jego popełnienia, a także uwzględniać potrzeby i postępy w terapii lub terapii uzależnień. Sąd może zmienić orzeczony wobec sprawcy środek zabezpieczający lub sposób jego wykonywania, jeżeli poprzednio orzeczony środek stał się nieodpowiedni lub jego wykonywanie nie jest możliwe.
§ 4. Wobec tego samego sprawcy można orzec więcej niż jeden środek zabezpieczający; przepisy § 1 i 3 stosuje się, biorąc pod uwagę wszystkie orzekane środki zabezpieczające.
§ 5. Sąd orzeka pobyt w zakładzie psychiatrycznym tylko wtedy, gdy ustawa tak stanowi.
- Zasady stosowania środków zabezpieczających; zasada konieczności (niezbędności), zasada proporcjonalności (odpowiedniości) oraz zasada ultima ratio
- Orzekanie środków zabezpieczających bez wskazywania terminu końcowego; zakończenie terapii (art. 93d § 1 k.k.)
- Art. 4 § 1 k.k. przy orzekaniu środków zabezpieczających
- Umorzenie postępowania z powodu niepoczytalności sprawcy (art. 324 i art. 354 k.p.k.)
- Odszkodowanie w razie orzeczenia środka zabezpieczającego (art. 552 § 3 k.p.k.)
Art. 93c. Kryteria podmiotowe orzeczenia środka zabezpieczającego
Środki zabezpieczające można orzec wobec sprawcy:
1) co do którego umorzono postępowanie o czyn zabroniony popełniony w stanie niepoczytalności określonej w art. 31 § 1;
2) w razie skazania za przestępstwo popełnione w stanie ograniczonej poczytalności określonej w art. 31 § 2;
3) w razie skazania za przestępstwo określone w art. 148, art. 156, art. 197, art. 198, art. 199 § 2 lub art. 200 § 1, 3 lub 4, popełnione w związku z zaburzeniem preferencji seksualnych;
4) w razie skazania na karę pozbawienia wolności bez warunkowego jej zawieszenia za umyślne przestępstwo określone w rozdziale XIX, XXIII, XXV lub XXVI, popełnione w związku z zaburzeniem osobowości o takim charakterze lub nasileniu, że zachodzi co najmniej wysokie prawdopodobieństwo popełnienia czynu zabronionego z użyciem przemocy lub groźbą jej użycia;
5) w razie skazania za przestępstwo popełnione w związku z uzależnieniem od alkoholu, środka odurzającego lub innego podobnie działającego środka.
Pkt 3 brzmieniu nadanym ustawą z dnia 7 lipca 2022 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. 2023 r., poz. 2600), obowiązującym od 1 października 2023 r.
Art. 93d. Wykonanie środka zabezpieczającego
§ 1. Czasu stosowania środka zabezpieczającego nie określa się z góry.
§ 2. Uchylając środek zabezpieczający w postaci pobytu w zakładzie psychiatrycznym, sąd może orzec jeden lub więcej ze środków zabezpieczających, o których mowa w art. 93a § 1 pkt 1–3.
§ 3. Sąd ustala potrzebę i możliwości wykonania orzeczonego środka zabezpieczającego nie wcześniej niż na 6 miesięcy przed przewidywanym warunkowym zwolnieniem lub odbyciem kary pozbawienia wolności.
§ 4. Jeżeli wobec sprawcy wykonywana jest kara pozbawienia wolności, środki zabezpieczające, o których mowa w art. 93a § 1 pkt 1–3, można orzec również do czasu wykonania tej kary, jednak nie wcześniej niż na 6 miesięcy przed przewidywanym warunkowym zwolnieniem lub odbyciem kary pozbawienia wolności.
§ 5. Jeżeli sprawca został skazany na karę pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania lub karę dożywotniego pozbawienia wolności, orzeczony środek zabezpieczający stosuje się po odbyciu kary lub warunkowym zwolnieniu, chyba że ustawa stanowi inaczej.
§ 6. Jeżeli zachowanie sprawcy po uchyleniu środka zabezpieczającego wskazuje, że zachodzi konieczność stosowania środków zabezpieczających, sąd, nie później niż w ciągu 3 lat od uchylenia środka, może ponownie orzec ten sam środek zabezpieczający lub inny środek, o którym mowa w art. 93a § 1 pkt 1–3.
§ 5 w brzmieniu do 30 września 2023 r. Jeżeli sprawca został skazany na karę pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania, karę 25 lat pozbawienia wolności lub karę dożywotniego pozbawienia wolności, orzeczony środek zabezpieczający stosuje się po odbyciu kary lub warunkowym zwolnieniu, chyba że ustawa stanowi inaczej.
Art. 93e. Nieprzerwana kontrola miejsca pobytu sprawcy
Sprawca, wobec którego orzeczono elektroniczną kontrolę miejsca pobytu, ma obowiązek poddania się nieprzerwanej kontroli miejsca swojego pobytu sprawowanej za pomocą urządzeń technicznych, w tym noszonego nadajnika.
Art. 93f. Obowiązki nałożone na sprawcę, wobec którego orzeczono terapię
§ 1. Sprawca, wobec którego orzeczono terapię, ma obowiązek stawiennictwa we wskazanej przez sąd placówce w terminach wyznaczonych przez lekarza psychiatrę, seksuologa lub terapeutę i poddania się terapii farmakologicznej zmierzającej do osłabienia popędu seksualnego, psychoterapii lub psychoedukacji w celu poprawy jego funkcjonowania w społeczeństwie.
§ 2. Sprawca, wobec którego orzeczono terapię uzależnień, ma obowiązek stawiennictwa we wskazanej przez sąd placówce leczenia odwykowego w terminach wyznaczonych przez lekarza i poddania się leczeniu uzależnienia od alkoholu, środka odurzającego lub innego podobnie działającego środka.
Art. 93g. Orzeczenie pobytu w odpowiednim zakładzie psychiatrycznym
§ 1. Sąd orzeka pobyt w odpowiednim zakładzie psychiatrycznym wobec sprawcy określonego w art. 93c pkt 1, jeżeli istnieje wysokie prawdopodobieństwo, że popełni on ponownie czyn zabroniony o znacznej społecznej szkodliwości w związku z chorobą psychiczną lub upośledzeniem umysłowym.
§ 2. Skazując sprawcę określonego w art. 93c pkt 2 na karę pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia
jej wykonania lub karę dożywotniego pozbawienia wolności, sąd orzeka pobyt w odpowiednim zakładzie psychiatrycznym, jeżeli istnieje wysokie prawdopodobieństwo, że popełni on czyn zabroniony o znacznej społecznej szkodliwości w związku z chorobą psychiczną lub upośledzeniem umysłowym.
§ 3. Skazując sprawcę określonego w art. 93c pkt 3 na karę pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia
jej wykonania lub karę dożywotniego pozbawienia wolności, sąd orzeka pobyt w odpowiednim zakładzie psychiatrycznym, jeżeli istnieje wysokie prawdopodobieństwo, że skazany popełni przestępstwo przeciwko życiu, zdrowiu lub wolności seksualnej w związku z zaburzeniem preferencji seksualnych.
§ 2 i 3 w brzmieniu do 30 września 2023 r
§ 2. Skazując sprawcę określonego w art. 93c pkt 2 na karę pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania, karę 25 lat pozbawienia wolności lub karę dożywotniego pozbawienia wolności, sąd orzeka pobyt w odpowiednim zakładzie psychiatrycznym, jeżeli istnieje wysokie prawdopodobieństwo, że popełni on czyn zabroniony o znacznej społecznej szkodliwości w związku z chorobą psychiczną lub upośledzeniem umysłowym.
§ 3. Skazując sprawcę określonego w art. 93c pkt 3 na karę pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania, karę 25 lat pozbawienia wolności lub karę dożywotniego pozbawienia wolności, sąd orzeka pobyt w odpowiednim zakładzie psychiatrycznym, jeżeli istnieje wysokie prawdopodobieństwo, że skazany popełni przestępstwo przeciwko życiu, zdrowiu lub wolności seksualnej w związku z zaburzeniem preferencji seksualnych.
Art. 94 - 98.
(uchylone)
Art. 99. Nakazy lub zakazy tytułem środka zabezpieczającego
§ 1. Jeżeli sprawca dopuścił się czynu zabronionego w stanie niepoczytalności określonej w art. 31 § 1, sąd może orzec tytułem środka zabezpieczającego nakaz lub zakazy wymienione w art. 39 pkt 2–3.
§ 2. Zakazy wymienione w art. 39 pkt 2–3 orzeka się bez określenia czasu ich obowiązywania; sąd uchyla je, gdy ustały przyczyny ich orzeczenia.
Art. 100.
(uchylony)
Rozdział XI Przedawnienie
Art. 101. Ustanie karalności przestępstwa
§ 1. Karalność przestępstwa ustaje, jeżeli od czasu jego popełnienia upłynęło lat:
1) 30 – gdy czyn stanowi zbrodnię zabójstwa;
2) 20 – gdy czyn stanowi inną zbrodnię;
2a) 15 – gdy czyn stanowi występek zagrożony karą pozbawienia wolności przekraczającą 5 lat;
3) 10 – gdy czyn stanowi występek zagrożony karą pozbawienia wolności przekraczającą 3 lata;
4) 5 – gdy chodzi o pozostałe występki.
5) (uchylony)
§ 2. Karalność przestępstwa ściganego z oskarżenia prywatnego ustaje z upływem roku od czasu, gdy pokrzywdzony dowiedział się o osobie sprawcy przestępstwa, nie później jednak niż z upływem 3 lat od czasu jego popełnienia.
§ 3. Jeżeli dokonanie przestępstwa zależy od nastąpienia określonego w ustawie skutku, bieg przedawnienia rozpoczyna się od czasu, gdy skutek nastąpił.
§ 3a. W przypadku przestępstwa popełnionego w czasie dłuższym niż jeden dzień bieg przedawnienia rozpoczyna się z upływem ostatniego dnia, w którym sprawca swoim zachowaniem wypełniał znamiona przestępstwa.
§ 4. W przypadku przestępstw:
1) przeciwko życiu i zdrowiu, popełnionych na szkodę małoletniego, zagrożonych karą, której górna granica
przekracza 5 lat pozbawienia wolności,
2) określonych w rozdziale XXV, popełnionych na szkodę małoletniego, albo gdy treści pornograficzne obejmują udział małoletniego
3) określonych w art. 156a i art. 191b, popełnionych na szkodę małoletniego
– przedawnienie karalności przestępstwa nie może nastąpić przed ukończeniem przez niego 40. roku życia.
§ 1 pkt 1, § 3, § 4 w brzmieniu do 30 września 2023 r
§ 1 pkt 1. 30 – gdy czyn stanowi zbrodnię zabójstwa
§ 3 W wypadkach przewidzianych w § 1 lub 2, jeżeli dokonanie przestępstwa zależy od nastąpienia określonego w ustawie skutku, bieg przedawnienia rozpoczyna się od czasu, gdy skutek nastąpił.
§ 4. W przypadku:
1) występków przeciwko życiu i zdrowiu, popełnionych na szkodę małoletniego, zagrożonych karą, której górna granica przekracza 5 lat pozbawienia wolności,
1a) określonych w art. 156a i art. 191b, popełnionych na szkodę małoletniego [pkt 1a dodany ustawą z dnia 13 stycznia 2023 r. (Dz.U. z 2023 r., 289) - obowiązuwał od dnia 15 sierpnia 2023 r.]
2) przestępstw określonych w rozdziale XXV, popełnionych na szkodę małoletniego albo gdy treści pornograficzne obejmują udział małoletniego – przedawnienie karalności przestępstwa nie może nastąpić przed ukończeniem przez niego 30. roku życia.
- Przedawnienie karalności
- Konstytucyjna ochrona ekspektatywy przedawnienia karalności; przedawnienie jako prawo nabyte; prawo do sądu
- Przedawnienie karalności i jego przedłużenie w świetle zasady lex retro non agit
- Różnicowanie okresów przedawnienia przestępstw w zależności od trybu ich ścigania
- Obliczanie terminu przedawnienia w prawie karnym (art. 101 k.k. i art. 102 k.k.)
- Upływ terminu przedawnienia karalności w dniu uznanym przez ustawę za wolny od pracy
- Przedawnienie czynu ciągłego, w przestępstwach rozciągniętych w czasie, wieloczynowych, trwałych
- Przedawnienie przestępstw kwalifikowanych kumulatywnie
- Przedawnienie przestępstwa ściganego z oskarżenia prywatnego (art. 101 § 2 k.k.)
- Przedawnienie karalności przestępstwa prywatnoskargowego w przypadku objęcia ścigania przez prokuratora
- Przedawnienie przestępstwa znęcania się
- Przedawnienie dyscyplinarne przewinienia wyczerpującego jednocześnie znamiona przestępstwa
- Przedawnienie a immunitet formalny
- Przedawnienie zbrodni wojennych przeciwko ludzkości, politycznych (art. 43 i 44 Konstytucji)
- Przedawnienie karalności czynów popełnionych przed 1 września 1998 r.
Art. 102. Przedłużenie karalności przestępstwa
§ 1. Jeżeli w okresie, o którym mowa w art. 101, wszczęto postępowanie, karalność przestępstw określonych w art. 101 § 1 ustaje z upływem 10 lat, a w pozostałych wypadkach – z upływem 5 lat od zakończenia tego okresu.
§ 2. Jeżeli w toku wszczętego postępowania powzięto uzasadnione podejrzenie popełnienia innego przestępstwa, karalność tego przestępstwa ulega przedłużeniu w sposób określony w § 1 z dniem, w którym podjęto pierwszą czynność procesową zmierzającą do ustalenia, czy zostało ono popełnione.
- Przedłużenie karalności przestępstwa
- Obliczanie terminu przedawnienia w prawie karnym (art. 101 k.k. i art. 102 k.k.)
- Wydłużenie terminu przedawnienia wniesieniem subsydiarnego aktu oskarżenia (art. 55 § 1 k.p.k. i art. 102 k.k.)
- Wszczęcie postępowania z chwilą nadania prywatnego aktu oskarżenia w placówce pocztowej
Art. 103. Przedawnienie wykonania kary
§ 1. Nie można wykonać kary, jeżeli od uprawomocnienia się wyroku skazującego upłynęło lat:
1) 30 – w razie skazania na karę pozbawienia wolności przekraczającą 5 lat albo karę surowszą;
2) 15 – w razie skazania na karę pozbawienia wolności nieprzekraczającą 5 lat;
3) 10 – w razie skazania na inną karę.
§ 2. Przepis § 1 pkt 3 stosuje się odpowiednio do środków karnych, środków kompensacyjnych oraz przepadku.
Art. 104. Zawieszenie biegu przedawnienia
§ 1. Przedawnienie nie biegnie, jeżeli przepis ustawy nie pozwala na wszczęcie lub dalsze prowadzenie postępowania karnego; nie dotyczy to jednak braku wniosku albo oskarżenia prywatnego.
§ 2. (uchylony)
Art. 105. Wyłączenie przedawnienia
Przepisów art. 101–103 nie stosuje się do:
1) zbrodni przeciwko pokojowi, ludzkości i przestępstw wojennych;
2) umyślnego przestępstwa: zabójstwa, ciężkiego uszkodzenia ciała, ciężkiego uszczerbku na zdrowiu lub pozbawienia wolności łączonego ze szczególnym udręczeniem, popełnionego przez funkcjonariusza publicznego w związku z pełnieniem obowiązków służbowych;
3) przestępstw określonych w art. 197 § 4 lub 5, popełnionych na szkodę małoletniego poniżej 15 lat;
4) przestępstw określonych w art. 148 § 2 pkt 2 lub § 3, popełnionych w związku ze zgwałceniem małoletniego poniżej 15 lat lub w związku ze zgwałceniem ze szczególnym okrucieństwem;
5) przestępstw określonych w art. 197 § 4 lub 5, jeżeli sprawca działał ze szczególnym okrucieństwem;
6) przestępstwa określonego w art. 156 § 1 i art. 197 § 4 w związku z art. 11 § 2.
Art. 105 w brzmieniu do 30 września 2023 r.
§ 1. Przepisów art. 101–103 nie stosuje się do zbrodni przeciwko pokojowi, ludzkości i przestępstw wojennych.
§ 2. Przepisów art. 101–103 nie stosuje się również do umyślnego przestępstwa: zabójstwa, ciężkiego uszkodzenia ciała, ciężkiego uszczerbku na zdrowiu lub pozbawienia wolności łączonego ze szczególnym udręczeniem, popełnionego przez funkcjonariusza publicznego w związku z pełnieniem obowiązków służbowych.
Rozdział XII Zatarcie skazania
Art. 106. Skutki zatarcia skazania
Z chwilą zatarcia skazania uważa się je za niebyłe; wpis o skazaniu usuwa się z rejestru skazanych.
- Zatarcie skazania - istota, skutki
- Zatarcie skazania w przypadku warunkowego zawieszeniem wykonania kary (art. 76 k.k.)
- Niedopuszczalność ułaskawienia w razie zatarcia skazania
- Zatarcie skazania a kara łączna
- Odtworzenie akt w razie zatarcia skazania
- Zatarcie skazania, którym nałożono środek karny nałożono w dacie orzekania za przestępstwo z art. 244 k.k.
- Wpływ zatarcia skazania za przestępstwo na postępowanie dyscyplinarne
- Znaczenie zatarcia skazania w sprawach cywilnych
Art. 106a. Wyłączenie zatarcia skazania
Nie podlega zatarciu skazanie na karę pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania za przestępstwo przeciwko wolności seksualnej i obyczajności, jeżeli pokrzywdzony był małoletnim poniżej lat 15.
Art. 107. Terminy zatarcia skazania
§ 1. W razie skazania na karę pozbawienia wolności wymienioną w art. 32 pkt 3 zatarcie skazania następuje z mocy prawa z upływem 10 lat od wykonania lub darowania kary albo od przedawnienia jej wykonania.
§ 2. Sąd może na wniosek skazanego zarządzić zatarcie skazania już po upływie 5 lat, jeżeli skazany w tym okresie przestrzegał porządku prawnego, a wymierzona kara pozbawienia wolności nie przekraczała 3 lat.
§ 3. W razie skazania na karę dożywotniego pozbawienia wolności zatarcie skazania następuje z mocy prawa z upływem 10 lat od darowania kary albo od przedawnienia jej wykonania.
§ 4. W razie skazania na karę ograniczenia wolności zatarcie skazania następuje z mocy prawa z upływem 3 lat od wykonania lub darowania kary albo od przedawnienia jej wykonania.
§ 4a. W razie skazania na grzywnę zatarcie skazania następuje z mocy prawa z upływem roku od wykonania lub darowania kary albo od przedawnienia jej wykonania.
§ 5. W razie odstąpienia od wymierzenia kary, zatarcie skazania następuje z mocy prawa z upływem roku od wydania prawomocnego orzeczenia.
§ 6. Jeżeli orzeczono środek karny, przepadek lub środek kompensacyjny, zatarcie skazania nie może nastąpić przed jego wykonaniem, darowaniem albo przedawnieniem jego wykonania. Zatarcie skazania nie może nastąpić również przed wykonaniem środka zabezpieczającego.
§ 1 i § 3 w brzmieniu do 30 września 2023 r.
§ 1. W razie skazania na karę pozbawienia wolności wymienioną w art. 32 pkt 3 lub karę 25 lat pozbawienia wolności, zatarcie skazania następuje z mocy prawa z upływem 10 lat od wykonania lub darowania kary albo od przedawnienia jej wykonania.
§ 3. W razie skazania na karę dożywotniego pozbawienia wolności, zatarcie skazania następuje z mocy prawa z upływem 10 lat od uznania jej za wykonaną, od darowania kary albo od przedawnienia jej wykonania.
Art. 107a. Zastosowanie do zatarcia skazania prawa państwa, w którym nastąpiło wydanie wyroku skazującego
(uchylony)
Art. 107a uchylony z dniem 1 lipca 2015 ustawą z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U.2015.396).
Art. 107a w brzeminiu do 1 lipca 2015 r. W razie skazania przez sąd innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej zatarcie skazania następuje zgodnie z prawem państwa, w którym to skazanie nastąpiło. Przepisu art. 108 nie stosuje się.
Art. 108. Zatarcie w razie zbiegu skazań
Jeżeli sprawcę skazano za dwa lub więcej nie pozostających w zbiegu przestępstw, jak również jeżeli skazany po rozpoczęciu, lecz przed upływem, okresu wymaganego do zatarcia skazania ponownie popełnił przestępstwo, dopuszczalne jest tylko jednoczesne zatarcie wszystkich skazań.
Rozdział XIII Odpowiedzialność za przestępstwa popełnione za granicą
Art. 109. Zasady narodowości podmiotowej
Ustawę karną polską stosuje się do obywatela polskiego, który popełnił przestępstwo za granicą.
Art. 110. Odpowiedzialność cudzoziemca
§ 1. Ustawę karną polską stosuje się do cudzoziemca, który popełnił za granicą czyn zabroniony skierowany przeciwko interesom Rzeczypospolitej Polskiej, obywatela polskiego, polskiej osoby prawnej lub polskiej jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej oraz do cudzoziemca, który popełnił za granicą przestępstwo o charakterze terrorystycznym.
§ 2. Ustawę karną polską stosuje się w razie popełnienia przez cudzoziemca za granicą czynu zabronionego innego niż wymieniony w § 1, jeżeli czyn zabroniony jest w ustawie karnej polskiej zagrożony karą przekraczającą 2 lata pozbawienia wolności, a sprawca przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i nie postanowiono go wydać.
Art. 111. Warunek podwójnej karalności za czyn popełniony za granicą
§ 1. Warunkiem odpowiedzialności za czyn popełniony za granicą jest uznanie takiego czynu za przestępstwo również przez ustawę obowiązującą w miejscu jego popełnienia.
§ 2. Jeżeli zachodzą różnice między ustawą polską a ustawą obowiązującą w miejscu popełnienia czynu, stosując ustawę polską, sąd może uwzględnić te różnice na korzyść sprawcy.
§ 3. Warunek przewidziany w § 1 nie ma zastosowania do polskiego funkcjonariusza publicznego, który pełniąc służbę za granicą popełnił tam przestępstwo w związku z wykonywaniem swoich funkcji, ani do osoby, która popełniła przestępstwo w miejscu nie podlegającym żadnej władzy państwowej.
Art. 112. Zasada narodowości przedmiotowej; zasada bezwzględnego stosowania ustawy polskiej
Niezależnie od przepisów obowiązujących w miejscu popełnienia czynu zabronionego, ustawę karną polską stosuje się do obywatela polskiego oraz cudzoziemca w razie popełnienia:
1) przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu wewnętrznemu lub zewnętrznemu Rzeczypospolitej Polskiej;
[TK] 1a) (utracił moc)
2) przestępstwa przeciwko polskim urzędom lub funkcjonariuszom publicznym oraz przestępstwa wyłudzenia poświadczenia nieprawdy od polskiego funkcjonariusza publicznego lub innej osoby uprawnionej na podstawie prawa polskiego do wystawienia dokumentu;
3) przestępstwa przeciwko istotnym polskim interesom gospodarczym;
4) przestępstwa fałszywych zeznań, złożenia fałszywego oświadczenia, opinii lub tłumaczenia, posłużenia się dokumentem stwierdzającym tożsamość innej osoby, poświadczającym nieprawdę lub fałszywym – wobec urzędu polskiego;
5) przestępstwa, z którego została osiągnięta, chociażby pośrednio, korzyść majątkowa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
[TK] Na podstawie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 19 września 2008 r. sygn. akt K 5/07 (Dz. U. poz. 1080).
Art. 112a. Przestępstwa popełnione przy użyciu systemu informatycznego i teleinformatycznego
Niezależnie od przepisów obowiązujących w miejscu popełnienia czynu zabronionego, ustawę karną polską stosuje się do obywatela polskiego oraz cudzoziemca w razie popełnienia przestępstwa przy użyciu systemu informatycznego, systemu teleinformatycznego lub sieci teleinformatycznej, jeżeli czyn ten na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej wywołał lub mógł wywołać skutek naruszający interes państwa w zakresie ochrony niepodległości, integralności terytorialnej, bezpieczeństwa zewnętrznego i wewnętrznego, obronności, polityki zagranicznej, pozycji międzynarodowej lub potencjału naukowego lub gospodarczego.
Art. 112a dodany ustawą z dnia 17 sierpnia 2023 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. 2022 r. poz. 1834) z mocą obowiązującą od 23 września 2023 r.
Art. 113. Zasada represji wszechświatowej
Niezależnie od przepisów obowiązujących w miejscu popełnienia przestępstwa, ustawę karną polską stosuje się do obywatela polskiego oraz cudzoziemca, którego nie postanowiono wydać, w razie popełnienia przez niego za granicą przestępstwa, do którego ścigania Rzeczpospolita Polska jest zobowiązana na mocy umowy międzynarodowej, lub przestępstwa określonego w Rzymskim Statucie Międzynarodowego Trybunału Karnego, sporządzonym w Rzymie dnia 17 lipca 1998 r. (Dz. U. z 2003 r. poz. 708).
Art. 114. Skazanie za granicą; moc orzeczenie sądu zagranicznego
§ 1. Orzeczenie zapadłe za granicą nie stanowi przeszkody do wszczęcia lub prowadzenia postępowania karnego o ten sam czyn zabroniony przed sądem polskim.
§ 2. Sąd zalicza na poczet orzeczonej kary okres rzeczywistego pozbawienia wolności za granicą oraz wykonywaną tam karę, uwzględniając różnice zachodzące między tymi karami.
§ 3. Przepisu § 1 nie stosuje się:
1) jeżeli wyrok skazujący zapadły za granicą został przejęty do wykonania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jak również wtedy, gdy orzeczenie zapadłe za granicą dotyczy przestępstwa, w związku z którym nastąpiło przekazanie ścigania lub wydanie sprawcy z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
2) do orzeczeń międzynarodowych trybunałów karnych działających na podstawie wiążącego Rzeczpospolitą Polską prawa międzynarodowego;
3) do prawomocnych orzeczeń sądów lub innych organów państw obcych kończących postępowanie karne, jeżeli wynika to z wiążącej Rzeczpospolitą Polską umowy międzynarodowej.
§ 4. Jeżeli nastąpiło przejęcie obywatela polskiego, skazanego prawomocnie przez sąd obcego państwa, do wykonania wyroku na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, sąd określa według polskiego prawa kwalifikację prawną czynu oraz podlegającą wykonaniu karę lub inny środek przewidziany w tej ustawie; podstawę określenia kary lub środka podlegającego wykonaniu stanowi wyrok wydany przez sąd państwa obcego, kara grożąca za taki czyn w polskim prawie, okres rzeczywistego pozbawienia wolności za granicą oraz wykonana tam kara lub inny środek, z uwzględnieniem różnic na korzyść skazanego.
- Związanie prawomocnym orzeczeniem zapadłym za granicą według wiążących umów międzynarodowych (art. 114 § 3 pkt 3 i art. 114a k.k.)
- Przejęcie obywatela polskiego, skazanego przez sąd państwa obcego do wykonania wyroku (art. 114 § 4 k.k.)
- Wznowienie postępowania toczącego się na podstawie art. 114 § 4 k.k. i art. 611c § 1 k.p.k.
- Zakaz ne bis in idem wynikający z prawomocnego umorzenia postępowania przygotowawczego
Art. 114a. Skazanie w państwie członkowskim Unii Europejskiej
§ 1. Wyrokiem skazującym jest również prawomocne orzeczenie skazujące za popełnienie przestępstwa wydane przez sąd właściwy w sprawach karnych w państwie członkowskim Unii Europejskiej, chyba że według ustawy karnej polskiej czyn nie stanowi przestępstwa, sprawca nie podlega karze albo orzeczono karę nieznaną ustawie.
§ 2. W razie skazania przez sąd, o którym mowa w § 1, w sprawach:
1) stosowania nowej ustawy karnej, która weszła w życie po wydaniu wyroku skazującego,
2) zatarcia skazania
– stosuje się ustawę obowiązującą w miejscu skazania. Przepisu art. 108 nie stosuje się.
§ 3. Przepisu § 1 nie stosuje się, jeżeli informacje uzyskane z rejestru karnego lub od sądu państwa członkowskiego Unii Europejskiej nie są wystarczające do ustalenia skazania albo orzeczona kara podlega darowaniu w państwie, w którym nastąpiło skazanie.
Rozdział XIV Objaśnienie wyrażeń ustawowych
Art. 115. Definicje w kodeksie karnym
§ 1. Czynem zabronionym jest zachowanie o znamionach określonych w ustawie karnej.
§ 2. Przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu sąd bierze pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego lub zagrożonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia.
§ 3. Przestępstwami podobnymi są przestępstwa należące do tego samego rodzaju; przestępstwa z zastosowaniem przemocy lub groźby jej użycia albo przestępstwa popełnione w celu osiągnięcia korzyści majątkowej uważa się za przestępstwa podobne.
§ 4. Korzyścią majątkową lub osobistą jest korzyść zarówno dla siebie, jak i dla kogo innego.
§ 5. Mieniem znacznej wartości jest mienie, którego wartość w czasie popełnienia czynu zabronionego przekracza 200 000 złotych.
§ 6. Mieniem wielkiej wartości jest mienie, którego wartość w czasie popełnienia czynu zabronionego przekracza 1 000 000 złotych.
§ 7. Przepis § 5 stosuje się odpowiednio do określenia „znaczna szkoda” oraz określenia „wartość lub łączna wartość jest znaczna”.
§ 7a. Przepis § 6 stosuje się odpowiednio do określenia „szkoda w wielkich rozmiarach”.
§ 8. (uchylony)
§ 9. Rzeczą ruchomą lub przedmiotem jest także polski albo obcy pieniądz lub inny środek płatniczy, środek pieniężny zapisany na rachunku oraz dokument uprawniający do otrzymania sumy pieniężnej albo zawierający obowiązek wypłaty kapitału, odsetek, udziału w zyskach, albo stwierdzenie uczestnictwa w spółce.
§ 9a. Kradzieżą szczególnie zuchwałą jest:
1) kradzież, której sprawca swoim zachowaniem wykazuje postawę lekceważącą lub wyzywającą wobec
posiadacza rzeczy ruchomej lub innych osób lub używa przemocy innego rodzaju niż przemoc wobec osoby
w celu zawładnięcia tą rzeczą;
2) kradzież rzeczy ruchomej znajdującej się bezpośrednio na osobie lub w noszonym przez nią ubraniu albo
przenoszonej lub przemieszczanej przez tę osobę w warunkach bezpośredniego kontaktu lub znajdującej się
w przedmiotach przenoszonych lub przemieszczanych w takich warunkach.
§ 10. Młodocianym jest sprawca, który w chwili popełnienia czynu zabronionego nie ukończył 21 lat i w czasie orzekania w pierwszej instancji 24 lat.
§ 11. Osobą najbliższą jest małżonek, wstępny, zstępny, rodzeństwo, powinowaty w tej samej linii lub stopniu, osoba pozostająca w stosunku przysposobienia oraz jej małżonek, a także osoba pozostająca we wspólnym pożyciu.
§ 12. Groźbą bezprawną jest zarówno groźba, o której mowa w art. 190, jak i groźba spowodowania postępowania karnego lub innego postępowania, w którym może zostać nałożona administracyjna kara pieniężna, jak również rozgłoszenia wiadomości uwłaczającej czci zagrożonego lub jego osoby najbliższej; nie stanowi groźby zapowiedź spowodowania postępowania karnego lub innego postępowania, w którym może zostać nałożona administracyjna kara pieniężna, jeżeli ma ona jedynie na celu ochronę prawa naruszonego przestępstwem lub zachowaniem zagrożonym administracyjną karą pieniężną.
§ 13. Funkcjonariuszem publicznym jest:
1) Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej;
2) poseł, senator, radny;
2a) poseł do Parlamentu Europejskiego;
3) sędzia, ławnik, prokurator, funkcjonariusz finansowego organu postępowania przygotowawczego lub organu nadrzędnego nad finansowym organem postępowania przygotowawczego, notariusz, komornik, kurator sądowy, syndyk, nadzorca sądowy i zarządca, osoba orzekająca w organach dyscyplinarnych działających na podstawie ustawy;
4) osoba będąca pracownikiem administracji rządowej, innego organu państwowego lub samorządu terytorialnego, chyba że pełni wyłącznie czynności usługowe, a także inna osoba w zakresie, w którym uprawniona jest do wydawania decyzji administracyjnych;
5) osoba będąca pracownikiem organu kontroli państwowej lub organu kontroli samorządu terytorialnego, chyba że pełni wyłącznie czynności usługowe;
6) osoba zajmująca kierownicze stanowisko w innej instytucji państwowej;
7) funkcjonariusz organu powołanego do ochrony bezpieczeństwa publicznego albo funkcjonariusz Służby Więziennej;
8) osoba pełniąca czynną służbę wojskową, z wyjątkiem terytorialnej służby wojskowej pełnionej dyspozycyjnie;
9) pracownik międzynarodowego trybunału karnego, chyba że pełni wyłącznie czynności usługowe,
10) inspektor Inspekcji Wodnej.
§ 14. Dokumentem jest każdy przedmiot lub inny zapisany nośnik informacji, z którym jest związane określone prawo, albo który ze względu na zawartą w nim treść stanowi dowód prawa, stosunku prawnego lub okoliczności mającej znaczenie prawne.
§ 14a. Fakturą jest dokument, o którym mowa w art. 2 pkt 31 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221 i 2491 oraz z 2018 r. poz. 62, 86 i 650).
§ 15. W rozumieniu tego kodeksu za statek wodny uważa się także stałą platformę umieszczoną na szelfie kontynentalnym.
§ 16. Stan nietrzeźwości w rozumieniu tego kodeksu zachodzi, gdy:
1) zawartość alkoholu we krwi przekracza 0,5 promila albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość lub
2) zawartość alkoholu w 1 dm3 wydychanego powietrza przekracza 0,25 mg albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość.
§ 17. Żołnierzem jest osoba pełniąca czynną służbę wojskową, z wyjątkiem terytorialnej służby wojskowej pełnionej dyspozycyjnie.
§ 18. Rozkazem jest polecenie określonego działania lub zaniechania wydane służbowo żołnierzowi przez przełożonego lub uprawnionego żołnierza starszego stopniem.
§ 19. Osobą pełniącą funkcję publiczną jest funkcjonariusz publiczny, członek organu samorządowego, osoba zatrudniona w jednostce organizacyjnej dysponującej środkami publicznymi, chyba że wykonuje wyłącznie czynności usługowe, a także inna osoba, której uprawnienia i obowiązki w zakresie działalności publicznej są określone lub uznane przez ustawę lub wiążącą Rzeczpospolitą Polską umowę międzynarodową.
§ 20. Przestępstwem o charakterze terrorystycznym jest czyn zabroniony zagrożony karą pozbawienia wolności, której górna granica wynosi co najmniej 5 lat, popełniony w celu
1) poważnego zastraszenia wielu osób,
2) zmuszenia organu władzy publicznej Rzeczypospolitej Polskiej lub innego państwa albo organu organizacji międzynarodowej do podjęcia lub zaniechania określonych czynności,
3) wywołania poważnych zakłóceń w ustroju lub gospodarce Rzeczypospolitej Polskiej, innego państwa lub organizacji międzynarodowej
– a także groźba popełnienia takiego czynu.
§ 21. Występkiem o charakterze chuligańskim jest występek polegający na umyślnym zamachu na zdrowie, na wolność, na cześć lub nietykalność cielesną, na bezpieczeństwo powszechne, na działalność instytucji państwowych lub samorządu terytorialnego, na porządek publiczny, albo na umyślnym niszczeniu, uszkodzeniu lub czynieniu niezdatną do użytku cudzej rzeczy, jeżeli sprawca działa publicznie i bez powodu albo z oczywiście błahego powodu, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego.
§ 22. Handlem ludźmi jest werbowanie, transport, dostarczanie, przekazywanie, przechowywanie lub przyjmowanie osoby z zastosowaniem:
1) przemocy lub groźby bezprawnej,
2) uprowadzenia,
3) podstępu,
4) wprowadzenia w błąd albo wyzyskania błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania,
5) nadużycia stosunku zależności, wykorzystania krytycznego położenia lub stanu bezradności,
6) udzielenia albo przyjęcia korzyści majątkowej lub osobistej albo jej obietnicy osobie sprawującej opiekę lub nadzór nad inną osobą
– w celu jej wykorzystania, nawet za jej zgodą, w szczególności w prostytucji, pornografii lub innych formach seksualnego wykorzystania, w pracy lub usługach o charakterze przymusowym, w żebractwie, w niewolnictwie lub innych formach wykorzystania poniżających godność człowieka albo w celu pozyskania komórek, tkanek lub narządów wbrew przepisom ustawy. Jeżeli zachowanie sprawcy dotyczy małoletniego, stanowi ono handel ludźmi, nawet gdy nie zostały użyte metody lub środki wymienione w pkt 1–6.
§ 22a. Adopcją jest nabycie władzy rodzicielskiej nad dzieckiem przez inną osobę niż ta, od której dziecko pochodzi.
§ 23. Niewolnictwo jest stanem zależności, w którym człowiek jest traktowany jak przedmiot własności.
§ 24. Przy ocenie rozmiaru działalności przedsiębiorstwa sąd bierze pod uwagę wartość przedsiębiorstwa.
§ 25. Przez koszty inne niż odsetki należy rozumieć:
1) marże, prowizje lub opłaty związane z przygotowaniem umowy, z której wynika udzielenie świadczenia pieniężnego,
lub umowy związanej z udzieleniem tego świadczenia lub obsługą tych umów albo inne tego rodzaju koszty,
2) opłaty związane z odroczeniem terminu zwrotu udzielonego świadczenia pieniężnego, jego nieterminową spłatą albo inne tego rodzaju koszty,
3) koszty usług dodatkowych, w szczególności koszty ubezpieczeń, koszty związane z ustanowieniem zabezpieczenia zwrotu świadczenia pieniężnego, koszty pozyskiwania informacji związanych z udzielaniem świadczenia pieniężnego, w przypadku gdy ich poniesienie jest niezbędne do zawarcia umów, o których mowa w pkt 1,
4) wynagrodzenie osoby, która reprezentowała osobę udzielającą świadczenia pieniężnego przy zawarciu umów, o których mowa w pkt 1, lub za której pośrednictwem udzielający świadczenia zawarł te umowy lub udzielił tego świadczenia, bezpośrednio ponoszone przez osobę, na rzecz której udzielono świadczenia
– z wyłączeniem opłat notarialnych oraz danin o charakterze publicznoprawnym, które strony umów, o których mowa
w pkt 1, są zobowiązane ponieść w związku z zawarciem tych umów.
§ 2, § 9a w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 7 lipca 2022 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. 2022 r. poz. 2600), obowiązującym od 1 października 2023 r.; § 13 pkt 10 dodany z dniem 1 lipca 2024 r. ustawą z dnia 13 lipca 2023 r. o rewitalizacji rzeki Odry (Dz.U. 2023 r. poz. 1963)
§ 2, § 9a w brzmieniu do 30 września 2023 r.
§ 2. Przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu sąd bierze pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia.
§ 9a. Kradzieżą szczególnie zuchwałą jest:
1) kradzież, której sprawca swoim zachowaniem wykazuje postawę lekceważącą lub wyzywającą wobec posiadacza rzeczy lub innych osób lub używa przemocy innego rodzaju niż przemoc wobec osoby, w celu zawładnięcia mieniem;
2) kradzież mienia ruchomego znajdującego się bezpośrednio na osobie lub w noszonym przez nią ubraniu albo przenoszonego lub przemieszczanego przez tę osobę w warunkach bezpośredniego kontaktu lub znajdującego się w przedmiotach przenoszonych lub przemieszczanych w takich warunkach.
- Czyn zabroniony (art. 115 § 1 k.k.)
- Znikoma społeczna szkodliwość czynu
- Społeczna szkodliwość czynu (art. 1 § 2 i art. 115 § 2 k.k.)
- Znikoma społeczna szkodliwość zbrodni
- Przestępstwa podobne (art. 115 § 3 k.k. )
- Znikoma społeczna szkodliwości czynu popełnionego w warunkach recydywy
- Pojęcie korzyści osobistej i majątkowej (art.115 § 4 k.k.)
- Brak społecznej szkodliwości wykroczenia; znikoma społeczna szkodliwość wykroczenia
- Mienie znacznej wartości (art. 115 § 5 k.k.)
- Umorzenie postępowania z powody znikomej społecznej szkodliwości czynu
- Rzecz ruchoma, przedmiot, pieniądz, dowód rzeczowy (art. 115 § 9 k.k.)
- Umorzenie postępowania z oskarżenia prywatnego ze względu na znikomą szkodliwość czynu
- Kradzież szczególnie zuchwała (art. 278 § 3a k.k. i art. 115 § 9a k.k.)
- Wyrok umarzający z powodu znikomej społecznej szkodliwości zarzucanego czynu (art. 414 § 1 k.p.k.)
- Młodociany (art. 115 § 10 k.k.)
- Warunkowe umorzenie postępowania w warunkach art. 66 § 2 k.p.k. z powodu znikomej szkodliwości czynu
- Osoba najbliższa (art. 115 § 11 k.k)
- Niedopuszczalność umorzenia postępowania dyscyplinarnego na podstawie art. 17 § 1 pkt 3 k.p.k.
- Groźba bezprawna (art. 115 § 12 k.k.)
- Domniemanie niewinności w razie znikomej szkodliwość społecznej czynu
- Funkcjonariusz publiczny (art. 115 § 13 k.k.)
- Niedopuszczalność jednoczesnego uznania czynu za wypadek mniejszej wagi i o znikomej szkodliwości
- Instytucja państwowa (art. 115 § 13 pkt. 6 k.k.)
- Dokument w prawie karnym (art. 115 § 14 k.k.)
- Stan nietrzeźwości (art. 115 § 16 k.k.)
- Pojęcie żołnierza (art. 115 § 17 k.k.)
- Kontratyp wykonania rozkazu (art. 115 § 18 k.k. i art. 318 - 319 k.k
- Osoba pełniąca funkcję publiczną (art. 115 § 19 k.k.)
- Występek o charakterze chuligańskim (art. 115 § 21 k.k.)
- Handel ludźmi (art. 189a k.k. i art. 115 § 22 k.k.)
- Katalog pojęć niedookreślonych
Rozdział XV Stosunek do ustaw szczególnych
Art. 116. Stosowanie przepisów części ogólnej do ustaw szczególnych
Przepisy części ogólnej tego kodeksu stosuje się do innych ustaw przewidujących odpowiedzialność karną, chyba że ustawy te wyraźnie wyłączają ich zastosowanie.
Część szczególna
Rozdział XVI Przestępstwa przeciwko pokojowi, ludzkości oraz przestępstwa wojenne
Art. 117. Wszczęcie lub prowadzenie wojny napastniczej
§ 1. Kto wszczyna lub prowadzi wojnę napastniczą, podlega karze pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 12 albo karze dożywotniego pozbawienia wolności.
§ 2. (uchylony)
§ 3. Kto publicznie nawołuje do wszczęcia wojny napastniczej lub publicznie pochwala wszczęcie lub prowadzenie takiej wojny,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
Art. 118. Eksterminacja grupy narodowej, etnicznej, rasowej, politycznej, wyznaniowej, światopoglądowej
§ 1. Kto, w celu wyniszczenia w całości albo w części grupy narodowej, etnicznej, rasowej, politycznej, wyznaniowej lub grupy o określonym światopoglądzie, dopuszcza się zabójstwa albo powoduje ciężki uszczerbek na zdrowiu osoby należącej do takiej grupy,
podlega karze pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 12 albo karze dożywotniego pozbawienia wolności.
§ 2. Kto, w celu określonym w § 1, stwarza dla osób należących do takiej grupy warunki życia grożące jej biologicznym wyniszczeniem, stosuje środki mające służyć do wstrzymania urodzeń w obrębie grupy lub przymusowo odbiera dzieci osobom do niej należącym,
podlega karze pozbawienia wolności od lat 5 do 25 .
§ 3. (uchylony)
Art. 118a. Zbrodnie przeciwko ludzkości
§ 1. Kto, biorąc udział w masowym zamachu lub choćby w jednym z powtarzających się zamachów skierowanych przeciwko grupie ludności podjętych w celu wykonania lub wsparcia polityki państwa lub organizacji:
1) dopuszcza się zabójstwa,
2) powoduje ciężki uszczerbek na zdrowiu człowieka,
3) stwarza dla osób należących do grupy ludności warunki życia grożące ich biologicznej egzystencji, w szczególności przez pozbawienie dostępu do żywności lub opieki medycznej, które są obliczone na ich wyniszczenie, podlega karze pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 12 albo karze dożywotniego pozbawienia wolności.
§ 2. Kto, biorąc udział w masowym zamachu lub choćby w jednym z powtarzających się zamachów skierowanych przeciwko grupie ludności podjętych w celu wykonania lub wsparcia polityki państwa lub organizacji:
1) powoduje oddanie osoby w stan niewolnictwa lub utrzymuje ją w tym stanie,
2) pozbawia osobę wolności na czas przekraczający 7 dni lub ze szczególnym udręczeniem,
3) stosuje tortury lub poddaje osobę okrutnemu lub nieludzkiemu traktowaniu,
4) dopuszcza się zgwałcenia albo stosując przemoc, groźbę bezprawną lub podstęp w inny sposób narusza wolność seksualną osoby,
5) stosując przemoc lub groźbę bezprawną powoduje zajście przez kobietę w ciążę w zamiarze wpłynięcia na skład etniczny grupy ludności lub dokonania innych poważnych naruszeń prawa międzynarodowego,
6) pozbawia osobę wolności i odmawia udzielenia informacji dotyczących tej osoby lub miejsca jej pobytu lub przekazuje nieprawdziwe informacje dotyczące tej osoby lub miejsca jej pobytu, w zamiarze pozbawienia takiej osoby ochrony prawnej przez dłuższy okres,
podlega karze pozbawienia wolności od lat 5 do 25.
§ 3. Kto, biorąc udział w masowym zamachu lub choćby w jednym z powtarzających się zamachów skierowanych przeciwko grupie ludności podjętych w celu wykonania lub wsparcia polityki państwa lub organizacji:
1) naruszając prawo międzynarodowe zmusza osoby do zmiany ich zgodnego z prawem miejsca zamieszkania,
2) dopuszcza się poważnego prześladowania grupy ludności z powodów uznanych za niedopuszczalne na podstawie prawa międzynarodowego, w szczególności politycznych, rasowych, narodowych, etnicznych, kulturowych, wyznaniowych lub z powodu bezwyznaniowości, światopoglądu lub płci, powodując pozbawienie praw podstawowych, podlega karze pozbawienia wolności od lat 3 do 20.
Art. 119. Dyskryminacja
§ 1. Kto stosuje przemoc lub groźbę bezprawną wobec grupy osób lub poszczególnej osoby z powodu jej przynależności narodowej, etnicznej, rasowej, politycznej, wyznaniowej lub z powodu jej bezwyznaniowości,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
§ 2. (uchylony)
Art. 120. Masowa zagłada
Kto stosuje środek masowej zagłady zakazany przez prawo międzynarodowe,
podlega karze pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 10 albo karze dożywotniego pozbawienia wolności.
Art. 121. Wytwarzanie, gromadzenie, przechowywanie, obrót środkami masowej zagłady
§ 1. Kto, wbrew zakazom prawa międzynarodowego lub przepisom ustawy, wytwarza, gromadzi, nabywa, zbywa, przechowuje, przewozi lub przesyła środki masowej zagłady lub środki walki bądź prowadzi badania mające na celu wytwarzanie lub stosowanie takich środków,
podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.
§ 2. Tej samej karze podlega, kto dopuszcza do popełnienia czynu określonego w § 1.
Art. 122. Atak na obiekt niebroniony
§ 1. Kto w czasie działań zbrojnych atakuje miejscowość lub obiekt niebroniony, strefę sanitarną, zdemilitaryzowaną lub zneutralizowaną albo stosuje inny sposób walki zakazany przez prawo międzynarodowe,
podlega karze pozbawienia wolności na czas od lat 5 do 25.
§ 2. Tej samej karze podlega, kto w czasie działań zbrojnych stosuje środek walki zakazany przez prawo międzynarodowe.
Art. 123. Zbrodnie wojenne
§ 1. Kto, naruszając prawo międzynarodowe, dopuszcza się zabójstwa wobec:
1) osób, które składając broń lub nie dysponując środkami obrony poddały się,
2) rannych, chorych, rozbitków, personelu medycznego lub osób duchownych,
3) jeńców wojennych,
4) ludności cywilnej obszaru okupowanego, zajętego lub na którym toczą się działania zbrojne, albo innych osób korzystających w czasie działań zbrojnych z ochrony międzynarodowej,
podlega karze pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 12 albo karze dożywotniego pozbawienia wolności.
§ 2. Kto, naruszając prawo międzynarodowe, powoduje u osób wymienionych w § 1 ciężki uszczerbek na zdrowiu, poddaje te osoby torturom, okrutnemu lub nieludzkiemu traktowaniu, dokonuje na nich, nawet za ich zgodą, eksperymentów poznawczych, używa ich do ochraniania swoją obecnością określonego terenu lub obiektu przed działaniami zbrojnymi albo własnych oddziałów lub zatrzymuje jako zakładników,
podlega karze pozbawienia wolności na czas od lat 5 do 25.
Art. 124. Zmuszanie do służby w nieprzyjacielskich siłach zbrojnych
§ 1. Kto, naruszając prawo międzynarodowe, zmusza osoby wymienione w art. 123 § 1 do służby w nieprzyjacielskich siłach zbrojnych lub do uczestnictwa w działaniach zbrojnych skierowanych przeciwko własnemu krajowi, stosuje kary cielesne, przemocą, groźbą bezprawną lub podstępem doprowadza te osoby do obcowania płciowego, poddania się innej czynności seksualnej albo do wykonania takiej czynności, dopuszcza się zamachu na godność osobistą, w szczególności poniżającego i upokarzającego traktowania, pozbawia wolności, pozbawia prawa do niezawisłego i bezstronnego sądu albo ogranicza prawo tych osób do obrony w postępowaniu karnym, ogłasza prawa lub roszczenia obywateli strony przeciwnej za wygasłe, zawieszone lub niedopuszczalne do dochodzenia przed sądem,
podlega karze pozbawienia wolności od lat 3 do 20.
§ 2. Tej samej karze podlega, kto, naruszając prawo międzynarodowe, opóźnia repatriację jeńców wojennych lub osób cywilnych, dokonuje przemieszczenia, przesiedlenia lub deportacji ludności cywilnej, wciela, werbuje do sił zbrojnych osoby poniżej 18 roku życia lub faktycznie używa takich osób w działaniach zbrojnych.
Art. 125. Kradzież i niszczenie dóbr kultury
§ 1. Kto, na obszarze okupowanym, zajętym lub na którym toczą się działania zbrojne, naruszając prawo międzynarodowe, niszczy, uszkadza, zabiera lub przywłaszcza mienie albo dobro kultury,
podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.
§ 2. Jeżeli czyn dotyczy mienia znacznej wartości albo dobra o szczególnym znaczeniu dla kultury, sprawca
podlega karze pozbawienia wolności od lat 3 do 20.
Art. 126. Bezprawne używanie znaków
§ 1. Kto w czasie działań zbrojnych używa niezgodnie z prawem międzynarodowym znaku Czerwonego Krzyża lub Czerwonego Półksiężyca, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
§ 2. Tej samej karze podlega, kto w czasie działań zbrojnych używa niezgodnie z prawem międzynarodowym znaku ochronnego dla dóbr kultury lub innego znaku chronionego przez prawo międzynarodowe albo posługuje się flagą państwową lub odznaką wojskową nieprzyjaciela, państwa neutralnego albo organizacji lub komisji międzynarodowej.
Art. 126b. Niedopełnienie należytej kontroli
§ 1. Kto, nie dopełniając obowiązku należytej kontroli, dopuszcza do popełnienia czynu określonego w art. 117 § 3, art. 118, 118a, 119 § 1, art. 120– 126a przez osobę pozostającą pod jego faktyczną władzą lub kontrolą,
podlega karze określonej w tych przepisach.
§ 2. Jeżeli sprawca działa nieumyślnie, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
Art. 126c. Karalne przygotowanie do przestępstw przeciwko pokojowi, ludzkości, wojennych
§ 1. Kto czyni przygotowania do przestępstwa określonego w art. 117, art. 118 lub art. 120,
podlega karze pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 3.
§ 2. Kto czyni przygotowania do przestępstwa określonego w art. 118a § 1 lub § 2, art. 122 lub art. 123,
podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.
§ 3. Kto czyni przygotowania do przestępstwa określonego w art. 124 § 1 lub art. 125,
podlega karze pozbawienia wolności od lat 3 do 20.
Rozdział XVII Przestępstwa przeciwko Rzeczypospolitej Polskiej
Art. 127. Zamach na niepodległość
§ 1. Kto, mając na celu pozbawienie niepodległości, oderwanie części obszaru lub zmianę przemocą konstytucyjnego ustroju Rzeczypospolitej Polskiej, podejmuje w porozumieniu z innymi osobami działalność zmierzającą bezpośrednio do urzeczywistnienia tego celu,
podlega karze pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 10 albo karze dożywotniego pozbawienia wolności.
§ 2. Kto czyni przygotowania do popełnienia przestępstwa określonego w § 1, podlega karze pozbawienia wolności od lat 3 do 20.
Art. 128. Zamach stanu
§ 1. Kto, w celu usunięcia przemocą konstytucyjnego organu Rzeczypospolitej Polskiej, podejmuje działalność zmierzającą bezpośrednio do urzeczywistnienia tego celu,
podlega karze pozbawienia wolności od lat 3 do 20.
§ 2. Kto czyni przygotowania do popełnienia przestępstwa określonego w § 1, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
§ 3. Kto przemocą lub groźbą bezprawną wywiera wpływ na czynności urzędowe konstytucyjnego organu Rzeczypospolitej Polskiej,
podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.
Art. 129. Działanie na szkodę Rzeczypospolitej Polskiej
Kto, będąc upoważniony do występowania w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej w stosunkach z rządem obcego państwa lub zagraniczną organizacją, działa na szkodę Rzeczypospolitej Polskiej,
podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.
Art. 130. Udział w działalności obcego wywiadu; szpiegostwo
§ 1. Kto bierze udział w działalności obcego wywiadu albo działa na jego rzecz, przeciwko Rzeczypospolitej Polskiej,
podlega karze pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 5.
§ 2. Kto, biorąc udział w działalności obcego wywiadu albo działając na jego rzecz, udziela temu wywiadowi wiadomości, której przekazanie może wyrządzić szkodę Rzeczypospolitej Polskiej,
podlega karze pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 8 albo karze dożywotniego pozbawienia wolności.
§ 3. Kto zgłasza gotowość działania na rzecz obcego wywiadu przeciwko Rzeczypospolitej Polskiej albo w celu udzielenia obcemu wywiadowi wiadomości, których przekazanie może wyrządzić szkodę Rzeczypospolitej Polskiej,
gromadzi je lub przechowuje lub wchodzi do systemu informatycznego w celu ich uzyskania,
podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.
§ 4. Kto działalność obcego wywiadu, o której mowa w § 1, organizuje lub nią kieruje,
podlega karze pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 10 albo karze dożywotniego pozbawienia wolności.
§ 5. Funkcjonariusz publiczny oraz osoba pełniąca dyspozycyjnie terytorialną służbę wojskową, dopuszczający się
czynu, o którym mowa w § 1,
podlega karze pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 8 albo karze dożywotniego pozbawienia wolności.
§ 6. Kto bierze udział w działalności obcego wywiadu nieskierowanej przeciwko Rzeczypospolitej Polskiej prowadzonej na jej terytorium bez zgody właściwego organu udzielonej na podstawie odrębnych przepisów,
podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.
§ 7. Kto, biorąc udział w działalności obcego wywiadu albo działając na jego rzecz, dokonuje dywersji, sabotażu
lub dopuszcza się przestępstwa o charakterze terrorystycznym,
podlega karze pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 10 albo karze dożywotniego pozbawienia wolności.
§ 8. Kto czyni przygotowania do przestępstwa określonego w § 7,
podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.
§ 9. Kto, biorąc udział w działalności obcego wywiadu albo działając na jego rzecz, prowadzi dezinformację, polegającą na rozpowszechnianiu nieprawdziwych lub wprowadzających w błąd informacji, mając na celu wywołanie poważnych zakłóceń w ustroju lub gospodarce Rzeczypospolitej Polskiej, państwa sojuszniczego lub organizacji międzynarodowej, której członkiem jest Rzeczpospolita Polska albo skłonienie organu władzy publicznej Rzeczypospolitej Polskiej, państwa sojuszniczego lub organizacji międzynarodowej, której członkiem jest Rzeczpospolita Polska, do podjęcia lub zaniechania określonych czynności,
podlega karze pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 8.
Art. 130 w brzmieniu do 30 września 2023 r.
§ 1. Kto bierze udział w działalności obcego wywiadu przeciwko Rzeczypospolitej Polskiej,
podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.
§ 2. Kto, biorąc udział w obcym wywiadzie albo działając na jego rzecz, udziela temu wywiadowi wiadomości, których przekazanie może wyrządzić szkodę Rzeczypospolitej Polskiej,
podlega karze pozbawienia na czas nie krótszy od lat 3.
§ 3. Kto, w celu udzielenia obcemu wywiadowi wiadomości określonych w § 2, gromadzi je lub przechowuje, wchodzi do systemu informatycznego w celu ich uzyskania albo zgłasza gotowość działania na rzecz obcego wywiadu przeciwko Rzeczypospolitej Polskiej,
podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.
§ 4. Kto działalność obcego wywiadu organizuje lub nią kieruje,
podlega karze pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 5 albo karze 25 lat pozbawienia wolności
Art. 131. Klauzula niekaralności
§ 1. Nie podlega karze za usiłowanie przestępstwa określonego w art. 127 § 1, art. 128 § 1 lub w art. 130 § 1, 2, 5, 7 i 9, kto dobrowolnie poniechał dalszej działalności i ujawnił wobec organu powołanego do ścigania przestępstw wszystkie istotne okoliczności popełnionego czynu; przepis art. 17 § 2 stosuje się odpowiednio.
§ 2. Nie podlega karze za przestępstwo określone w art. 128 § 2, art. 129 lub w art. 130 § 3, 6 i 8, kto dobrowolnie poniechał dalszej działalności i podjął istotne starania zmierzające do zapobieżenia popełnieniu zamierzonego czynu zabronionego oraz ujawnił wobec organu powołanego do ścigania przestępstw wszystkie istotne okoliczności popełnionego czynu.
Art. 132. Dezinformacja wywiadowcza
Kto, oddając usługi wywiadowcze Rzeczypospolitej Polskiej, wprowadza w błąd polski organ państwowy przez dostarczanie podrobionych lub przerobionych dokumentów lub innych przedmiotów albo przez ukrywanie prawdziwych lub udzielanie fałszywych wiadomości mających istotne znaczenie dla Rzeczypospolitej Polskiej,
podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.
Art. 132a.
(utracił moc)
Art. 133. Znieważenie Narodu lub Rzeczpospolitej Polskiej
Kto publicznie znieważa Naród lub Rzeczpospolitą Polską, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
Art. 134. Zamach na życie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej
Kto dopuszcza się zamachu na życie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej,
podlega karze pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 12 albo karze dożywotniego pozbawienia wolności.
Art. 135. Czynna napaść lub znieważenie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej
§ 1. Kto dopuszcza się czynnej napaści na Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
§ 2. Kto publicznie znieważa Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
Art. 136. Czynna napaść lub znieważenie przedstawiciela obcego państwa
§ 1. Kto na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dopuszcza się czynnej napaści na głowę obcego państwa lub akredytowanego szefa przedstawicielstwa dyplomatycznego takiego państwa albo osobę korzystającą z podobnej ochrony na mocy ustaw, umów lub powszechnie uznanych zwyczajów międzynarodowych,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
§ 2. Kto na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dopuszcza się czynnej napaści na osobę należącą do personelu dyplomatycznego przedstawicielstwa obcego państwa albo urzędnika konsularnego obcego państwa, w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych,
podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
§ 3. Karze określonej w § 2 podlega, kto na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej publicznie znieważa osobę określoną w § 1.
§ 4. Kto na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej publicznie znieważa osobę określoną w § 2,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.
Art. 137. Publicznie znieważenie godła, flagi i innych znaków państwowych
§ 1. Kto publicznie znieważa, niszczy, uszkadza lub usuwa godło, sztandar, chorągiew, banderę, flagę lub inny znak państwowy,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.
§ 2. Tej samej karze podlega, kto na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej znieważa, niszczy, uszkadza lub usuwa godło, sztandar, chorągiew, banderę, flagę lub inny znak państwa obcego, wystawione publicznie przez przedstawicielstwo tego państwa lub na zarządzenie polskiego organu władzy.
Rozdział XVIII Przestępstwa przeciwko obronności
Art. 140. Zamach na jednostkę Sił Zbrojnych
§ 1. Kto, w celu osłabienia mocy obronnej Rzeczypospolitej Polskiej, dopuszcza się gwałtownego zamachu na jednostkę Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, niszczy lub uszkadza obiekt albo urządzenie o znaczeniu obronnym,
podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.
§ 2. Jeżeli następstwem czynu jest śmierć człowieka lub ciężki uszczerbek na zdrowiu wielu osób, sprawca
podlega karze pozbawienia wolności od lat 2 do 15.
§ 3. Kto czyni przygotowania do przestępstwa określonego w § 1,
podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
§ 4. W sprawie o przestępstwo określone w § 1–3 sąd może orzec przepadek przedmiotów również wtedy, gdy przedmioty nie stanowią własności sprawcy.
Art. 141. Służba w obcym wojsku
§ 1. Kto, będąc obywatelem polskim, przyjmuje bez zgody właściwego organu obowiązki wojskowe w obcym wojsku lub w obcej organizacji wojskowej,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
§ 2. Kto przyjmuje obowiązki w zakazanej przez prawo międzynarodowe wojskowej służbie najemnej,
podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.
§ 3. Nie popełnia przestępstwa określonego w § 1 obywatel polski będący równocześnie obywatelem innego państwa, jeżeli zamieszkuje na jego terytorium i pełni tam służbę wojskową.
Art. 142. Zaciąg do obcego wojska
§ 1. Kto, wbrew przepisom ustawy, prowadzi zaciąg obywateli polskich lub przebywających w Rzeczypospolitej Polskiej cudzoziemców do służby wojskowej w obcym wojsku lub w obcej organizacji wojskowej,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
§ 2. Kto prowadzi zaciąg obywateli polskich lub przebywających w Rzeczypospolitej Polskiej cudzoziemców do służby w zakazanej przez prawo międzynarodowe wojskowej służbie najemnej albo taką służbę najemną opłaca, organizuje, szkoli lub wykorzystuje,
podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.
Art. 143. Samouszkodzenie w celu zwolnienia ze służby
§ 1. Kto, w celu uzyskania zwolnienia od obowiązku służby wojskowej albo odroczenia tej służby, powoduje u siebie lub dopuszcza, by kto inny spowodował u niego skutek określony w art. 156 § 1 lub art. 157 § 1 albo w tym celu używa podstępu dla wprowadzenia w błąd właściwego organu,
podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
§ 2. Tej samej karze podlega, kto, w celu ułatwienia innej osobie zwolnienia od obowiązku służby wojskowej albo odroczenia tej służby, za jej zgodą powoduje u niej skutek określony w art. 156 § 1 lub art. 157 § 1 albo w tym celu używa podstępu dla wprowadzenia w błąd właściwego organu.
§ 3. Kto dopuszcza się czynu zabronionego określonego w § 1 lub 2, jeżeli obowiązek dotyczy służby zastępującej służbę wojskową,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
Art. 144. Niezgłoszenie się do odbycia służby
§ 1. Kto, będąc powołanym do pełnienia czynnej służby wojskowej, nie zgłasza się do odbywania tej służby w określonym terminie i miejscu,
podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
§ 2. W wypadku mniejszej wagi, sprawca
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.
§ 3. Kto nie zgłasza się do odbywania służby zastępującej służbę wojskową w warunkach określonych w § 1,
podlega grzywnie albo karze ograniczenia wolności.
Art. 145. Uchylanie się od służby zastępczej
§ 1. Kto, odbywając służbę zastępującą służbę wojskową:
1) odmawia pełnienia tej służby, złośliwie lub uporczywie odmawia wykonania obowiązku wynikającego z tej służby albo polecenia w sprawach służbowych,
2) w celu częściowego lub zupełnego uchylenia się od tej służby albo wykonania obowiązku wynikającego z tej służby:
a) powoduje u siebie lub dopuszcza, by kto inny spowodował u niego skutek określony w art. 156 § 1 lub art. 157 § 1,
b) używa podstępu dla wprowadzenia w błąd przełożonego,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
§ 2. Tej samej karze podlega, kto, pełniąc służbę określoną w § 1, samowolnie opuszcza wyznaczone miejsce wykonywania obowiązków służbowych lub samowolnie poza nim pozostaje.
§ 3. Jeżeli sprawca czynu zabronionego określonego w § 2 opuszcza, w celu trwałego uchylenia się od tej służby, wyznaczone miejsce wykonywania obowiązków służbowych albo w takim celu poza nimi pozostaje,
podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
Art. 146. Dobrowolny powrót do służby
Jeżeli sprawca przestępstwa określonego w art. 145 § 2 i 3 dobrowolnie powrócił, a jego nieobecność trwała nie dłużej niż 14 dni, sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary, a nawet odstąpić od jej wymierzenia.
Art. 147. Niezdolność do pełnienia służby
W stosunku do sprawcy przestępstwa określonego w art. 143 § 1 lub w art. 144 lub 145, który w chwili czynu był niezdolny do pełnienia służby wojskowej, sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary, a nawet odstąpić od jej wymierzenia.
Rozdział XIX Przestępstwa przeciwko życiu i zdrowiu
Art. 148. Zabójstwo
§ 1. Kto zabija człowieka,
podlega karze pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 10 albo karze dożywotniego pozbawienia wolności.
§ 2. Kto zabija człowieka:
1) ze szczególnym okrucieństwem,
2) w związku z wzięciem zakładnika, zgwałceniem albo rozbojem,
3) w wyniku motywacji zasługującej na szczególne potępienie,
4) z użyciem materiałów wybuchowych, podlega karze pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 15 albo karze dożywotniego pozbawienia wolności.
§ 3. Karze określonej w § 2 podlega, kto jednym czynem zabija więcej niż jedną osobę lub był wcześniej prawomocnie skazany za zabójstwo oraz sprawca zabójstwa funkcjonariusza publicznego popełnionego podczas lub w związku z pełnieniem przez niego obowiązków służbowych związanych z ochroną bezpieczeństwa ludzi lub ochroną bezpieczeństwa lub porządku publicznego.
§ 4. Kto zabija człowieka pod wpływem silnego wzburzenia usprawiedliwionego okolicznościami,
podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.
- Zabójstwo (art. 148 § 1 k.k.)
- Zabójstwo ze szczególnym okrucieństwem (art. 148 § 2 pkt 1 k.k.)
- Związek zabójstwa z wzięciem zakładnika, zgwałceniem, rozbojem (art. 148 § 2 pkt 2 k.k.)
- Motywacja zasługująca na szczególne potępienie w rozumieniu art. 148 § 2 pkt 3 k.k.
- Zabójstwo w warunkach art. 148 § 3 k.k.
- Zabójstwo pod wpływem silnego wzburzenia (art. 148 § 4 k.k.)
Art. 148a. Zlecenie zabójstwa
§ 1. Kto przyjmuje zlecenie zabójstwa człowieka w zamian za udzieloną lub obiecaną korzyść majątkową lub osobistą,
podlega karze pozbawienia wolności od lat 2 do 15.
§ 2. Nie podlega karze za przestępstwo określone w § 1, kto przed wszczęciem postępowania karnego ujawnił wobec organu powołanego do ścigania przestępstw osobę lub osoby zlecające zabójstwo oraz istotne okoliczności popełnionego czynu
Art. 149. Dzieciobójstwo
Matka, która zabija dziecko w okresie porodu pod wpływem jego przebiegu,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
- Zabójstwo dziecka w okresie porodu pod wpływem jego przebiegu (art. 149 k.k.)
- Przedmiot ochrony dzieciobójstwa
- Indywidualny charakter przestępstwa z art. 149 k.k.
- Strona podmiotowa dzieciobójstwa
- Dzieciobójstwo w razie urodzenia dziecka martwego
- Wymóg zasięgnięcia opinii na okoliczność kryminogennego przebiegu porodu
Art. 150. Zabójstwo eutanatyczne
§ 1. Kto zabija człowieka na jego żądanie i pod wpływem współczucia dla niego,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
§ 2. W wyjątkowych wypadkach sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary, a nawet odstąpić od jej wymierzenia.
Art. 151. Doprowadzenie człowieka do samobójstwa
Kto namową lub przez udzielenie pomocy doprowadza człowieka do targnięcia się na własne życie,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
Art. 152. Aborcja za zgodą kobiety
§ 1. Kto za zgodą kobiety przerywa jej ciążę z naruszeniem przepisów ustawy,
podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
§ 2. Tej samej karze podlega, kto udziela kobiecie ciężarnej pomocy w przerwaniu ciąży z naruszeniem przepisów ustawy lub ją do tego nakłania.
§ 3. Kto dopuszcza się czynu określonego w § 1 lub 2, gdy dziecko poczęte osiągnęło zdolność do samodzielnego życia poza organizmem kobiety ciężarnej,
podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.
- Temporalne granice życia człowieka; pojęcie „człowiek” w prawie karnym
- Prawnokarna ochrona życia przed, w trakcie i po urodzeniu się człowieka (pokrzywdzony czynami z art. 152 § 1 i 2 k.k.)
- Przerwanie ciąży z naruszeniem przepisów ustawy (art. 152 § 2 k.k.)
- Formalny charakter przestępstwa z art. 152 § 2 k.k.
- Czynność sprawcza określona w przepisie art. 152 § 2 k.k.
- Kobieta, za zgodą której przerwano ciążę z naruszeniem przepisów ustawy, jako pokrzywdzona
- Odpowiedzialność karna za pomoc w przerwaniu ciąży za granicą; miejsce popełnienia przestępstwa
- Odmowa przez lekarza przeprowadzenia zabiegu przerwania ciąży
Art. 153. Aborcja bez zgody kobiety
§ 1. Kto stosując przemoc wobec kobiety ciężarnej lub w inny sposób bez jej zgody przerywa ciążę albo przemocą, groźbą bezprawną lub podstępem doprowadza kobietę ciężarną do przerwania ciąży,
podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.
§ 2. Kto dopuszcza się czynu określonego w § 1, gdy dziecko poczęte osiągnęło zdolność do samodzielnego życia poza organizmem kobiety ciężarnej, podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.
Art. 154. Śmierć kobiety w następstwie aborcji
§ 1. Jeżeli następstwem czynu określonego w art. 152 § 1 lub 2 jest śmierć kobiety ciężarnej, sprawca
podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.
§ 2. Jeżeli następstwem czynu określonego w art. 152 § 3 lub w art. 153 jest śmierć kobiety ciężarnej, sprawca
podlega karze pozbawienia wolności od lat 2 do 15.
Art. 155. Nieumyślne spowodowanie śmierci
Kto nieumyślnie powoduje śmierć człowieka, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
- Nieumyślne spowodowanie śmierci
- Odpowiedzialność karna gwaranta (lekarza) zobowiązanego do działań przeciwko skutkowi (art. 160 § 2 i 3 k.k.)
- Śmierć w wyniku upadku pokrzywdzonego spowodowanego uderzeniem, biciem pokrzywdzonego
- Kumulatywny zbieg art. 155 k.k. i art. 157 k.k.
- Kumulatywny zbieg art. 160 § 1 k.k. z art. 155 - 157 k.k.
Art. 156. Ciężki uszczerbek na zdrowiu
§ 1. Kto powoduje ciężki uszczerbek na zdrowiu w postaci:
1) pozbawienia człowieka wzroku, słuchu, mowy, zdolności płodzenia,
2) innego ciężkiego kalectwa, ciężkiej choroby nieuleczalnej lub długotrwałej, choroby realnie zagrażającej życiu, trwałej choroby psychicznej, całkowitej albo znacznej trwałej niezdolności do pracy w zawodzie lub trwałego, istotnego zeszpecenia lub zniekształcenia ciała,
3) wycięcia, infibulacji lub innego trwałego i istotnego okaleczenia żeńskiego narządu płciowego.
podlega karze pozbawienia wolności od lat 3 do 20.
§ 2. Jeżeli sprawca działa nieumyślnie,
podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
§ 3. Jeżeli następstwem czynu określonego w § 1 jest śmierć człowieka, sprawca
podlega karze pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 5 albo karze dożywotniego pozbawienia wolności.
- Zamiar ogólny w obrębie przestępstw przeciwko życiu i zdrowiu
- Konieczność zasięgnięcia opinii biegłego w celu ustalenia stopnia uszczerbku na zdrowiu w rozumieniu art. 156 k.k.
- Strona podmiotowa przestępstwa z art. 156 k.k.
- Ciężki uszczerbek na zdrowiu w rozumieniu art. 156 k.k.
- Choroba ciężka i długotrwała
- Choroba realnie zagrażającą życiu
- "inne ciężkie kalectwo"; zniesienie czynności jednego z narządów parzystych (oczu, uszu, jajnika, jąder)
- Ciężki uszczerbek na zdrowiu z 156 § 1 k.k a ciężkie uszkodzenie ciała lub ciężki rozstrój zdrowia z k.k. z 1969 r.
- Zabieg sterylizacji (art.156 § 1 pkt 1 k.k.)
- Pozbawienie człowieka zdolności płodzenia a techniki wspomaganego rozrodu
- Kumulatywny zbieg usiłowania zabójstwa i art. 156 § 1 k.k.)
- Trwałe oraz istotne oszpecenie lub zniekształcenie ciała (art. 156 § 1 pkt 2 k.k.)
- Blizny jako „istotne zeszpecenie” w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 k.k.
- Nieumyślne spowodowanie ciężkiego uszczerbku na zdrowiu (art. 156 § 2 k.p.k.)
- Spowodowanie śmierci człowieka w następstwie ciężkiego uszczerbku na zdrowiu (art. 156 § 3 k.k.)
- Śmierć w wyniku upadku pokrzywdzonego spowodowanego uderzeniem, biciem pokrzywdzonego
Art. 156a. Nakłanianie i zmuszanie do spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu
§ 1. Kto nakłania inną osobę do spowodowania u niej ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, o którym mowa w art. 156 § 1 pkt 3,
podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
§ 2. Kto przemocą lub groźbą bezprawną zmusza inną osobę do spowodowania u niej ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, o którym mowa w art. 156 § 1 pkt 3,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do 5 lat.
Art. 157. Średni i lekki uszczerbek na zdrowiu
§ 1. Kto powoduje naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia, inny niż określony w art. 156 § 1,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
§ 2. Kto powoduje naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia trwający nie dłużej niż 7 dni,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
§ 3. Jeżeli sprawca czynu określonego w § 1 lub 2 działa nieumyślnie,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.
§ 4. Ściganie przestępstwa określonego w § 2 lub 3, jeżeli naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia nie trwał dłużej niż 7 dni, odbywa się z oskarżenia prywatnego, chyba że pokrzywdzonym jest osoba najbliższa zamieszkująca wspólnie ze sprawcą.
§ 5. Jeżeli pokrzywdzonym jest osoba najbliższa, ściganie przestępstwa określonego w § 3 następuje na jej wniosek.
- Średni i lekki uszczerbek - charakterystyka
- Naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia poniżej 7 dni (art. 157 § 2 k.k.)
- Rozgraniczenie naruszenia nietykalności cielesnej i lekkiego uszczerbku na zdrowiu
- Naruszenie narządu ciała poniżej siedmiu dni a naruszenie nietykalności (art. 157 § 2 kk) – klapsy
- Nieumyślne uszkodzenie ciała lub spowodowanie rozstroju zdrowia (art. 157 § 3 k.k.)
- Uszczerbek na zdrowiu na szkodę osoby najbliższej wspólnie zamieszkującej ze sprawcą (art. 157 § 4 k.k.)
- Kumulatywny zbieg art. 158 § 1 k.k. i art. 157 § 1 k.k.
- Średni i lekki uszczerbek - użycie gazu pieprzowego podczas kontroli biletów
- Tryb ścigania przestępstw z art. 157 k.k.; przedawnienie karalności
- Wymiar kary za naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia w warunkach art. 157 § 2 k.k.
Art. 157a. Uszkodzenie ciała lub rozstrój zdrowia dziecka poczętego
§ 1. Kto powoduje uszkodzenie ciała dziecka poczętego lub rozstrój zdrowia zagrażający jego życiu,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
§ 2. Nie popełnia przestępstwa lekarz, jeżeli uszkodzenie ciała lub rozstrój zdrowia dziecka poczętego są następstwem działań leczniczych, koniecznych dla uchylenia niebezpieczeństwa grożącego zdrowiu lub życiu kobiety ciężarnej albo dziecka poczętego.
§ 3. Nie podlega karze matka dziecka poczętego, która dopuszcza się czynu określonego w § 1.
Art. 158. Udział w bójce lub pobiciu
§ 1. Kto bierze udział w bójce lub pobiciu, w którym naraża się człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienie skutku określonego w art. 156 § 1 lub w art. 157 § 1,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
§ 2. Jeżeli następstwem bójki lub pobicia jest ciężki uszczerbek na zdrowiu człowieka, sprawca
podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.
§ 3. Jeżeli następstwem bójki lub pobicia jest śmierć człowieka, sprawca podlega karze pozbawienia wolności od lat 2 do 15
- Bójka lub pobicie - charakterystyka
- Strona podmiotowa udziału w bójce i pobiciu
- Pojęcie bójki
- Pojęcie pobicia i udziału w pobiciu
- Jeden na jednego
- Materialny charakter bójki lub pobicia; narażenie na bezpośrednie niebezpieczeństwo
- Zbiorowa odpowiedzialność wszystkich uczestników bójki lub pobicia
- Indywidualna odpowiedzialność uczestników bójki lub pobicia
- Wykonywanie praw pokrzywdzonego przez uczestnika bójki lub pobicia
- Obrona konieczna uczestnika bójki
- Podżeganie jako udział w bójce lub pobiciu
- Pozostawienie ciężko pobitej (zranionej) ofiary bez udzielenia pomocy (art. 148 k.k.)
- Alternatywa rozłączna w zakresie postaci narażenia pokrzywdzonego na skutek z art. 158 § 1 k.k.
- Pobicie ze skutkiem ciężkiego uszczerbku na zdrowiu (art. 158 § 2 k.k.)
- Pobicie ze skutkiem śmiertelnym (art. 158 § 3 k.k.)
- Pobicie ze skutkiem śmiertelnym przy użyciu noża
- Umyślne spowodowanie śmierci lub ciężkiego uszczerbku podczas bójki lub pobicia
- Relacja art. 158 k.k. i art. 160 k.k. oparta na regule lex specialis – lex generalis
- Kumulatywny zbieg art. 158 § 1 k.k. i art. 157 § 1 k.k.
- Zbieg przestępstw z art. 158 k.k. i art. 156 k.k.
- Zasięgnięcie opinii biegłego, czy doszło do narażenia pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo
Art. 159. Bójka lub pobicie z użyciem broni palnej, noża lub innego niebezpiecznego przedmiotu
Kto, biorąc udział w bójce lub pobiciu człowieka, używa broni palnej, noża lub innego podobnie niebezpiecznego przedmiotu,
podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.
- Bójka lub pobicie z użyciem broni palnej, noża lub innego niebezpiecznego przedmiotu
- Różnica pomiędzy pojęciem „używania”, a „posługiwania się” niebezpiecznym narzędziem
- Pojęcie "inne niebezpieczne narzędzie"; Kwalifikacja ze względu na charakter i właściwości przedmiotu lub sposób jego użycia
- Żyletka jako niebezpieczny przedmiot/narzędzie
- Śrubokręt jako niebezpieczny przedmiot/narzędzie
- Nunczako jako niebezpieczny przedmiot/narzędzie
- Kastet jako niebezpieczny przedmiot/narzędzie
- Metalowy klucz jako niebezpieczny przedmiot/narzędzie
- Metalowy pręt/rurka jako niebezpieczny przedmiot/narzędzie
- Szklanka butelka jako niebezpieczny przedmiot/ narządzie
- Stłuczona butelka „tulipan” jako niebezpieczne przedmiot/narzędzie
- Kamień cegła jako niebezpieczny przedmiot/narzędzie
- Samochód jako niebezpieczny przedmiot/narzędzie
- Ciecz żrąca lub trująca, gaz prąd, sprężone powietrze, chloroform jako niebezpieczny przedmiot/narzędzie
- Pies rasy Amstaff - American Staffordshire Terier jako niebezpieczny przedmiot/narzędzie
- Posługiwanie się deską wiórową o długości ok. 70 cm i grubości ok. 3 cm
- Siła rąk jako niebezpieczny przedmiot/narzędzie
- Obuwie jako niebezpieczny przedmiot/narzędzie
- Pistolet pneumatyczny na metalowe śruty jako niebezpieczny przedmiot/narzędzie
- Żelazko niepodłączone do źródła energii elektrycznej jako niebezpieczny przedmiot/narzędzie
- Młotek gumowy jako niebezpieczny przedmiot/narządzie
- Zbieg art. 280 § 2 kk i art. 159 kk
Art. 160. Narażenie na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu
§ 1. Kto naraża człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu,
podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
§ 2. Jeżeli na sprawcy ciąży obowiązek opieki nad osobą narażoną na niebezpieczeństwo,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
§ 3. Jeżeli sprawca czynu określonego w § 1 lub 2 działa nieumyślnie, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.
§ 4. Nie podlega karze za przestępstwo określone w § 1–3 sprawca, który dobrowolnie uchylił grożące niebezpieczeństwo.
§ 5. Ściganie przestępstwa określonego w § 3 następuje na wniosek pokrzywdzonego.
- Skutkowy (materialny) charakter przestępstwa z art. 160 k.k.
- Bezpośrednie niebezpieczeństwo dla życia i zdrowia
- Wymóg indywidualizacji osób pokrzywdzonych czynem z art. art. 160 § 1 k.k.
- Czyn ciągły w ramach przestępstwa z art. 160 k.k.; tożsamość osoby pokrzywdzonej
- Popełnienie czynu z art. 160 § 1 k.k. z zamiarem ewentualnym
- Popełnienie czynu z art. 160 k.k. przez zaniechanie
- Narażenie na powstanie uszczerbku na zdrowiu przy brak możliwości przypisania odpowiedzialności za skutek
- Przypisanie w granicach aktu oskarżenia występku z art. 160 k.k. w miejsce przestępstwa skutkowego przeciwko życiu lub zdrowiu
- Zbieg przestępstwa z art. 160 k.k. z innymi przestępstwami
- Odpowiedzialność gwaranta, na którym ciąży obowiązek opieki nad osobą narażoną na niebezpieczeństwo (art. 160 § 2 k.k.)
- Katalog źródeł obowiązku gwaranta, o którym mowa w art. 2 k.k. i art. 160 § 2 k.k.
- Odpowiedzialność karna gwaranta (lekarza) zobowiązanego do działań przeciwko skutkowi (art. 160 § 2 i 3 k.k.)
- Nieumyślne narażenie na bezpośrednie niebezpieczeństwo (art. 160 § 3 k.k.)
- Przechowywanie silnie trującego środka na oddziale szpitalnym w szafce obok leków
- Narażenie na bezpośrednie niebezpieczeństwo przez oszustów i znachorów
- Rzucenie petardy a narażenie na bezpośrednie niebezpieczeństwo (art. 160 k.k.)
- Rzucenie butelką w kierunku jadącego pojazdu
- Wyrzucenie butelki przez okno na chodnik (drogę publiczną)
- Narażenie pracownika na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu przez niedopełnienie obowiązków z zakresu bhp (art. 220 k.k)
Art. 161. Narażenie na zakażenie
§ 1. Kto, wiedząc, że jest zarażony wirusem HIV lub dotknięty chorobą weneryczną lub zakaźną, ciężką chorobą nieuleczalną lub realnie zagrażającą życiu, naraża bezpośrednio inną osobę na zarażenie tym wirusem lub taką chorobą,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
§ 2. (uchylony)
§ 3. Jeżeli sprawca czynu określonego w § 1 naraża na zarażenie wiele osób,
podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.
§ 4. Ściganie przestępstwa określonego w § 1 następuje na wniosek pokrzywdzonego.
§ 1. w brzmieniu do 30 września 2023 r. Kto, wiedząc, że jest zarażony wirusem HIV, naraża bezpośrednio inną osobę na takie zarażenie, podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.
§ 2. uchylony z dniem 1 października 2023 r. Kto, wiedząc, że jest dotknięty chorobą weneryczną lub zakaźną, ciężką chorobą nieuleczalną lub realnie zagrażającą życiu, naraża bezpośrednio inną osobę na zarażenie taką chorobą, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
Art. 162. Nieudzielenie pomocy człowiekowi znajdującemu się w bezpośrednim niebezpieczeństwie
§ 1. Kto człowiekowi znajdującemu się w położeniu grożącym bezpośrednim niebezpieczeństwem utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu nie udziela pomocy, mogąc jej udzielić bez narażenia siebie lub innej osoby na niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
§ 2. Nie popełnia przestępstwa, kto nie udziela pomocy, do której jest konieczne poddanie się zabiegowi lekarskiemu albo w warunkach, w których możliwa jest niezwłoczna pomoc ze strony instytucji lub osoby do tego powołanej.
- Nieudzielenie pomocy człowiekowi znajdującemu się w bezpośrednim niebezpieczeństwie
- Czas trwania obowiązku udzielenia pomocy; chwila popełnienia przestępstwa z art. 162 k.k.
- Powszechny charakter przestępstwa z art. 162 k.k.
- Odpowiedzialność karna lekarza na podstawie art. 162 § 1 k.k.
- Strona podmiotowa przestępstwa z art. 162 k.k.
- Strona przedmiotowa przestępstwa z art. 162 k.k.
- Pozostawienie ciężko pobitej (zranionej) ofiary bez udzielenia pomocy (art. 148 k.k.)
- Zbiegnięcie z miejsca wypadku i nie udzielenie pomocy w warunkach określonych w art. 162 § 1 k.k.
- Występek z art. 162 § 1 k.k. jako współukarany czyn następczy czynu z art. 156 § 3 k.k.
- Przypisanie czynu z art. 162 §1 k.k. w miejsce czynu z art. 156 § 3 k.k. a granice aktu oskarżenia
Rozdział XX Przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu powszechnemu
Art. 163. Sprowadzenie zdarzenia zagrażającego życiu lub zdrowiu albo mieniu w wielkich rozmiarach
§ 1. Kto sprowadza zdarzenie, które zagraża życiu lub zdrowiu wielu osób albo mieniu w wielkich rozmiarach, mające postać:
1) pożaru,
2) zawalenia się budowli, zalewu albo obsunięcia się ziemi, skał lub śniegu,
3) eksplozji materiałów wybuchowych lub łatwopalnych albo innego gwałtownego wyzwolenia energii, rozprzestrzeniania się substancji trujących, duszących lub parzących,
4) gwałtownego wyzwolenia energii jądrowej lub wyzwolenia promieniowania jonizującego,
podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.
§ 2. Jeżeli sprawca działa nieumyślnie,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
§ 3. Jeżeli następstwem czynu określonego w § 1 jest śmierć człowieka lub ciężki uszczerbek na zdrowiu wielu osób, sprawca
podlega karze pozbawienia wolności od lat 2 do 15.
§ 4. Jeżeli następstwem czynu określonego w § 2 jest śmierć człowieka lub ciężki uszczerbek na zdrowiu wielu osób, sprawca
podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.
- Sprowadzenie zdarzenia zagrażającego życiu lub zdrowiu
- Materialny charakter przestępstwa z art. 163 § 1 k.k. o podwójnym skutku
- Strona podmiotowa przestępstwa z art. 163 k.k.
- Pojęcie "wielu osób"
- Pojęcie mienia w wielkich rozmiarach
- Sprowadzenie pożaru (art. 163 § 1 pkt 1 k.k.)
- Ocena eksplozji materiału wybuchowego jako zdarzenie określone w art. 163 k.k.
- Kumulatywna kwalifikacja czynu z art. 163 § 1 pkt 1 k.k. i art. 160 § 1 k.k.
- Kumulatywna kwalifikacja czynu z art. 163 k.k. i art. 164 k.k.
- Kumulatywny zbieg art.163 § 1 pkt 3 i art. 148 § 1 k.k.
- Dokonanie przestępstwa z art. 164 § 1 k.k. a usiłowanie popełnienia przestępstwa z art. 163 § 1 k.k.
- Podobieństwo przestępstw określonych w art. 163 § 1 pkt 1 k.k. i przestępstw przeciwko mieniu
- Dobrowolnie uchylenie niebezpieczeństwa grożącemu życiu lub zdrowiu wielu osób.(art. 169 k.k.)
Art. 164. Sprowadzenie bezpośredniego niebezpieczeństwa zdarzenia określonego w art. 163 § 1 k.k.
§ 1. Kto sprowadza bezpośrednie niebezpieczeństwo zdarzenia określonego w art. 163 § 1,
podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.
§ 2. Jeżeli sprawca działa nieumyślnie, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
- Strona podmiotowa sprowadzenia bezpośredniego niebezpieczeństwa zdarzenia z art. 163 § k.k.
- Pojęcie bezpośredniego niebezpieczeństwa katastrofy
- Sprowadzenie bezpośredniego niebezpieczeństwa szerzenia się wścieklizny
- Kumulatywna kwalifikacja czynu z art. 164 § 1 lub 2 k.k. i art. 177 k.k.
- Dokonanie przestępstwa z art. 164 § 1 k.k. a usiłowanie popełnienia przestępstwa z art. 163 § 1 k.k.
Art. 165. Sprowadzenie szczególnego rodzaju bezpośredniego niebezpieczeństwa
§ 1. Kto sprowadza niebezpieczeństwo dla życia lub zdrowia wielu osób albo dla mienia w wielkich rozmiarach:
1) powodując zagrożenie epidemiologiczne lub szerzenie się choroby zakaźnej albo zarazy zwierzęcej lub roślinnej,
2) wyrabiając lub wprowadzając do obrotu szkodliwe dla zdrowia substancje, środki spożywcze lub inne artykuły powszechnego użytku lub też środki farmaceutyczne nie odpowiadające obowiązującym warunkom jakości,
3) powodując uszkodzenie lub unieruchomienie urządzenia użyteczności publicznej, w szczególności urządzenia dostarczającego wodę, światło, ciepło, gaz, energię albo urządzenia zabezpieczającego przed nastąpieniem niebezpieczeństwa powszechnego lub służącego do jego uchylenia,
4) zakłócając, uniemożliwiając lub w inny sposób wpływając na automatyczne przetwarzanie, gromadzenie lub przekazywanie danych informatycznych,
5) działając w inny sposób w okolicznościach szczególnie niebezpiecznych,
podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.
§ 2. Jeżeli sprawca działa nieumyślnie,
podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
§ 3. Jeżeli następstwem czynu określonego w § 1 jest śmierć człowieka lub ciężki uszczerbek na zdrowiu wielu osób, sprawca
podlega karze pozbawienia wolności od lat 2 do 15.
§ 4. Jeżeli następstwem czynu określonego w § 2 jest śmierć człowieka lub ciężki uszczerbek na zdrowiu wielu osób, sprawca
podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.
Ustawą z dnia 7 lipca 2022 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. 2022 r., poz. 2600), z mocą obowiązującą od 1 października 2023 r. w § 3 wyrazy „od lat 2 do 12” zastąpiono wyrazami „od lat 2 do 15".
- Przedmiot ochrony przestępstwa z art. 165 k.k.
- Sprowadzenie realnego, ale nie bezpośredniego niebezpieczeństwa o charakterze powszechnym
- Strona podmiotowa przestępstwa z art. 165 k.k.
- Pojęcie "wielu osób"
- Pojęcie mienia w wielkich rozmiarach
- Powodowanie zagrożenia epidemiologiczne lub szerzenia się choroby zakaźnej albo zarazy (art. 165 § 1 pkt 1 k.k.)
- Wprowadzenie w dużych ilościach do obrotu jaj zakażonych salmonellą (art. 165 § 1 pkt 1 k.k.)
- Szkodliwe dla zdrowia substancje, środki spożywcze lub inne artykuły powszechnego użytku (art. 165 § 1 pkt 2 k.k.)
- Sprowadzenie niebezpieczeństwa dla życia lub zdrowia wielu osób – środki zastępcze (dopalacze - art. 165 § 1 pkt 2 k.k.)
- Uszkodzenie wału przeciwpowodziowego (art. 165 § 1 pkt 3 k.k.)
- Zagrożenie mienia wielkich rozmiarów w związku z akcją strajkową (165 § 1 pkt 5 k.k.)
- Kwalifikacja umyślnego zagrożenia pożarem z umyślnym pożarem i umyślnego zagrożenia pożaru z nieumyślnym pożarem
- Nieumyślnie sprowadzenie niebezpieczeństwa, o którym mowa w § 1 (art. 165 § 2 k.k.)
Art. 165a. Finansowanie przestępstwa o charakterze terrorystycznym
§ 1. Kto gromadzi, przekazuje lub oferuje środki płatnicze, instrumenty finansowe, papiery wartościowe, wartości dewizowe, prawa majątkowe lub inne mienie ruchome lub nieruchomości w zamiarze sfinansowania przestępstwa o charakterze terrorystycznym lub przestępstwa, o którym mowa w art. 120, art. 121, art. 136, art. 166, art. 167, art. 171, art. 252, art. 255a lub art. 259a,
podlega karze pozbawienia wolności od lat 2 do 15.
§ 2. Tej samej karze podlega, kto udostępnia mienie określone w § 1 zorganizowanej grupie lub związkowi mającym na celu popełnienie przestępstwa, o którym mowa w tym przepisie, osobie biorącej udział w takiej grupie lub związku lub osobie, która ma zamiar popełnienia takiego przestępstwa.
§ 3. Kto, nie będąc do tego obowiązany na mocy ustawy, pokrywa koszty związane z zaspokojeniem potrzeb lub wykonaniem zobowiązań finansowych grupy, związku lub osoby, o których mowa w § 2,
podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
§ 4. Tej samej karze podlega sprawca czynu określonego w § 1 lub 2, który działa nieumyślnie.
Art. 166. Bezprawne przejęcie kontroli nad statkiem wodnym lub powietrznym
§ 1. Kto, stosując podstęp albo gwałt na osobie lub groźbę bezpośredniego użycia takiego gwałtu, przejmuje kontrolę nad statkiem wodnym lub powietrznym albo nad publicznym środkiem transportu lądowego,
podlega karze pozbawienia wolności od lat 2 do 15.
§ 2. Kto, działając w sposób określony w § 1, sprowadza bezpośrednie niebezpieczeństwo dla życia lub zdrowia wielu osób,
podlega karze pozbawienia wolności od lat 3 do 20.
§ 3. Jeżeli następstwem czynu określonego w § 2 jest śmierć człowieka lub ciężki uszczerbek na zdrowiu wielu osób, sprawca
podlega karze pozbawienia wolności od lat 5 do 25.
§ 1 w brzmieniu do 30 września 2023 r. Kto, stosując podstęp albo gwałt na osobie lub groźbę bezpośredniego użycia takiego gwałtu, przejmuje kontrolę nad statkiem wodnym lub powietrznym,
podlega karze pozbawienia wolności od lat 2 do 12.
Art. 167. Umieszczenie na statku urządzenia lub substancję zagrażającą bezpieczeństwu osób lub mieniu
§ 1. Kto umieszcza na statku wodnym lub powietrznym albo w publicznym środku transportu lądowego urządzenie lub substancję zagrażającą bezpieczeństwu osób lub mieniu znacznej wartości,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
§ 2. Tej samej karze podlega, kto niszczy, uszkadza lub czyni niezdatnym do użytku urządzenie nawigacyjne albo uniemożliwia jego obsługę, jeżeli może to zagrażać bezpieczeństwu osób.
§ 1. w brzmieniu do 30 września 2023 r. Kto umieszcza na statku wodnym lub powietrznym urządzenie lub substancję zagrażającą bezpieczeństwu osób lub mieniu znacznej wartości, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
Art. 168. Karalne przygotowanie
Kto czyni przygotowania do przestępstwa określonego w art. 163 § 1, art. 165 § 1, art. 166 § 1 lub w art. 167 § 1,
podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
Art. 169. Czynny żal
§ 1. Nie podlega karze za przestępstwo określone w art. 164 lub 167 sprawca, który dobrowolnie uchylił grożące niebezpieczeństwo.
§ 2. Wobec sprawcy przestępstwa określonego w art. 163 § 1 lub 2, art. 165 § 1 lub 2 lub w art. 166 § 2 sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary, jeżeli sprawca dobrowolnie uchylił niebezpieczeństwo grożące życiu lub zdrowiu wielu osób.
§ 3. Wobec sprawcy przestępstwa określonego w art. 166 § 1 sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary, jeżeli sprawca przekazał statek lub kontrolę nad nim osobie uprawnionej.
Art. 170. Uzbrajanie statku w celach rozbójniczych
Kto uzbraja lub przysposabia statek morski przeznaczony do dokonania na morzu rabunku lub na takim statku przyjmuje służbę,
podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.
Art. 171. Bezprawne wytwarzanie i obrót substancjami niebezpiecznymi
§ 1. Kto, bez wymaganego zezwolenia lub wbrew jego warunkom, wyrabia, przetwarza, gromadzi, posiada, posługuje się lub handluje substancją lub przyrządem wybuchowym, materiałem radioaktywnym, urządzeniem emitującym promienie jonizujące lub innym przedmiotem lub substancją, która może sprowadzić niebezpieczeństwo dla życia lub zdrowia wielu osób albo mienia w wielkich rozmiarach,
podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.
§ 2. Tej samej karze podlega, kto wbrew obowiązkowi dopuszcza do popełnienia czynu określonego w § 1.
§ 3. Tej samej karze podlega, kto przedmioty określone w § 1 odstępuje osobie nieuprawnionej.
Art. 172. Przeszkadzanie w akcji ratowniczej
Kto przeszkadza działaniu mającemu na celu zapobieżenie niebezpieczeństwu dla życia lub zdrowia wielu osób albo mienia w wielkich rozmiarach,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
Rozdział XXI Przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji
Art. 173. Sprowadzenie katastrofy w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym
§ 1. Kto sprowadza katastrofę w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym zagrażającą życiu lub zdrowiu wielu osób albo mieniu w wielkich rozmiarach,
podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.
§ 2. Jeżeli sprawca działa nieumyślnie,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
§ 3. Jeżeli następstwem czynu określonego w § 1 jest śmierć człowieka lub ciężki uszczerbek na zdrowiu wielu osób, sprawca
podlega karze pozbawienia wolności od lat 2 do 15.
§ 4. Jeżeli następstwem czynu określonego w § 2 jest śmierć człowieka lub ciężki uszczerbek na zdrowiu wielu osób, sprawca
podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.
- Sprowadzenie katastrofy komunikacyjnej zagrażającej życiu lub zdrowiu wielu osób albo mieniu w wielkich rozmiarach
- Pojęcie katastrofy w rozumieniu art 173 k.k.
- Strona podmiotowa sprowadzenia katastrofy komunikacyjnej
- Powszechność i rozległość zdarzenia (katastrofy)
- Nagłość zdarzenia (katastrofy)
- Pojęcie "wiele osób"
- Materialny charakter czynu z art 173 k.k.
- Związek przyczynowy pomiędzy zachowaniem sprawcy a skutkiem (katastrofą)
- Naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu w opisie czynu z art. 173 § 1 k.k.
- Współodpowiedzialność za występek określony w art. 173 § 2 i 4 k.k.
Art. 174. Sprowadzenie bezpośredniego niebezpieczeństwa katastrofy w ruchu
§ 1. Kto sprowadza bezpośrednie niebezpieczeństwo katastrofy w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym,
podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.
§ 2. Jeżeli sprawca działa nieumyślnie,
podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
- Sprowadzenie bezpośredniego niebezpieczeństwo katastrofy w ruchu
- Pojęcie „katastrofa”
- Strona podmiotowa sprowadzenia bezpośredniego niebezpieczeństwa katastrofy (art. 174 k.k.)
- Sprowadzenie niebezpieczeństwa katastrofy – ucieczka przed policją
- Sprowadzenie niebezpieczeństwa katastrofy - dopuszczenie do pracy chorych kierowców
- Sprowadzenie niebezpieczeństwa katastrofy - naruszenie struktury kabli, sygnalizacji, telekomunikacyjnej i sterowniczej
Art. 175. Karalne przygotowanie
Kto czyni przygotowania do przestępstwa określonego w art. 173 § 1,
podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
Art. 176. Czynny żal
§ 1. Nie podlega karze sprawca przestępstwa określonego w art. 174, który dobrowolnie uchylił grożące niebezpieczeństwo.
§ 2. Wobec sprawcy przestępstwa określonego w art. 173 § 1 lub 2 sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary, jeżeli sprawca dobrowolnie uchylił niebezpieczeństwo grożące życiu lub zdrowiu wielu osób.
Art. 177. Wypadek drogowy
§ 1. Kto, naruszając, chociażby nieumyślnie, zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym, powoduje nieumyślnie wypadek, w którym inna osoba odniosła obrażenia ciała określone w art. 157 § 1,
podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
§ 2. Jeżeli następstwem wypadku jest śmierć innej osoby albo ciężki uszczerbek na jej zdrowiu, sprawca
podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.
§ 3. Jeżeli pokrzywdzonym jest wyłącznie osoba najbliższa, ściganie przestępstwa określonego w § 1 następuje na jej wniosek.
- Charakterystyka przestępstwa wypadku komunikacyjnego (art. 177 k.k.)
- Depenalizacja wypadków komunikacyjnych skutkujących lekkimi obrażeniami ciała i szkodą w mieniu
- Miejsce popełnienia przestępstwa: ruch lądowy, wodny lub powietrzny
- Prowadzenie statku wodnego lub powietrznego
- Strona podmiotowa przestępstwa wypadku komunikacyjnego (art. 177 k.k.)
- Naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu
- Związek przyczynowy w wypadku komunikacyjnym (art. 177 k.k.)
- Przyczynienie się w wypadku komunikacyjnym (art. 177 k.k.)
- Zbieg przestępstw i wykroczeń komunikacyjnych
- Wymiar kary za wypadek; okoliczności wpływające na zaostrzenie i złagodzenie kary
- Naprawienie szkody i nawiązka w razie popełnienia przestępstwa wypadku drogowego
- Zagadnienia procesowe w sprawie o spowodowanie wypadku drogowego
- Porównanie art. 177 § 1 i 2 k.k. z art. 145 § 1 i 2 d.k.k. z 1969 r.
Art. 178. Zaostrzenie wymiaru kary
§ 1. Skazując sprawcę, który popełnił przestępstwo określone w art. 173 § 1 lub 2, art. 174 lub art. 177 § 1
znajdując się w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego lub zbiegł z miejsca zdarzenia lub
spożywał alkohol lub zażywał środek odurzający po popełnieniu czynu określonego w art. 173 § 1 lub 2, art. 174
lub art. 177 § 1, a przed poddaniem go przez uprawniony organ badaniu w celu ustalenia w organizmie zawartości
alkoholu lub obecności środka odurzającego, sąd orzeka karę pozbawienia wolności przewidzianą za przypisane
sprawcy przestępstwo w wysokości od dolnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę do górnej
granicy tego zagrożenia zwiększonego o połowę.
§ 1a. Skazując sprawcę, który popełnił przestępstwo określone w art. 173 § 3 lub 4 lub art. 177 § 2, w warunkach określonych w § 1 lub którego dotyczy wskazana w tym przepisie okoliczność, sąd orzeka karę pozbawienia wolności w wysokości:
1) nie niższej niż 3 lata, jeżeli następstwem wypadku jest ciężki uszczerbek na zdrowiu innej osoby albo następstwem katastrofy jest ciężki uszczerbek na zdrowiu wielu osób, do dwukrotności górnej granicy
ustawowego zagrożenia,
2) nie niższej niż 5 lat, jeżeli następstwem czynu jest śmierć człowieka, do dwukrotności górnej granicy
ustawowego zagrożenia w przypadku katastrofy, a 20 lat pozbawienia wolności w przypadku wypadku
§ 2. (uchylony)
§ 3. W razie skazania, o którym mowa w § 1 lub 1a, sąd może orzec przepadek, o którym mowa w art. 44b, a orzeka go, jeżeli zawartość alkoholu w organizmie sprawcy była wyższa niż 1 promil we krwi lub 0,5 mg/dm3 w wydychanym powietrzu albo prowadziła do takiego stężenia.
§ 1 w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 7 lipca 2022 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. 2022 r. poz. 2600), obowiązującym od 1 października 2023 r. § 1a i § 3 dodane ustawą z dnia 7 lipca 2022 r. (Dz.U. 2022 r. poz. 2600), § 1a obowiązującym od 1 października 2023 r., a § 3 od 14 marca 2024 r.
§ 1. w brzmieniu do 30 listopada 2023 r. Skazując sprawcę, który popełnił przestępstwo określone w art. 173, art. 174 lub art. 177 znajdując się w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego lub zbiegł z miejsca zdarzenia, sąd orzeka karę pozbawienia wolności przewidzianą za przypisane sprawcy przestępstwo w wysokości od dolnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę, a w wypadku przestępstwa określonego w art. 177 § 2 w wysokości nie niższej niż 2 lata, do górnej granicy tego zagrożenia zwiększonego o połowę.
Art. 178a. Prowadzenie pojazdu w stanie nietrzeźwości lub odurzenia
§ 1. Kto, znajdując się w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego, prowadzi pojazd mechaniczny w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym,
podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
§ 2. (uchylony)
§ 3. (uchylony)
§ 4. Jeżeli sprawca czynu określonego w § 1 był wcześniej prawomocnie skazany za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego albo za przestępstwo określone w art. 173, art. 174, art. 177 lub art. 355 § 2 popełnione w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego lub dopuścił się czynu określonego w § 1 w okresie obowiązywania zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych orzeczonego w związku ze skazaniem za przestępstwo,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
§ 5. Sąd orzeka przepadek, o którym mowa w art. 44b, w razie popełnienia przestępstwa określonego w § 1 lub 4, chyba że zawartość alkoholu w organizmie sprawcy przestępstwa określonego w § 1 była niższa niż 1,5 promila we krwi lub 0,75 mg/dm3 w wydychanym powietrzu albo nie prowadziła do takiego stężenia. Sąd może odstąpić od orzeczenia przepadku, jeżeli zachodzi wyjątkowy wypadek, uzasadniony szczególnymi okolicznościami. (obowiązuje od 14 marca 2024 r.).
§ 4. w brzmieniu do 30 września 2023 r. Jeżeli sprawca czynu określonego w § 1 był wcześniej prawomocnie skazany za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego albo za przestępstwo określone w art. 173, 174, 177 lub art. 355 § 2 popełnione w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego albo dopuścił się czynu określonego w § 1 w okresie obowiązywania zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych orzeczonego w związku ze skazaniem za przestępstwo
- Charakterystyka przestępstwa prowadzenie pojazdu w stanie nietrzeźwości
- Prowadzenie pojazdu w stanie nietrzeźwości
- Stan nietrzeźwości (art. 115 § 16 k.k.)
- Pojęcie środka odurzającego w rozumieniu art. 178a k.k.
- Stan „pod wpływem środka odurzającego” a stan „po użyciu” takiego środka
- Osoba prowadząca holowany pojazd mechaniczny jako podmiot przestępstwa z art. 178a k.k.
- Miejsce popełnienia przestępstwa: ruch lądowy, wodny lub powietrzny
- Pojęcie "pojazd mechaniczny"
- Zbieg przestępstw z art. 178a k.k. i art. 244 k.k.
- Samochód jako przedmiot czynności wykonawczej czynu z art. 178a k.k.
- Prowadzenie w stanie nietrzeźwości - społeczna szkodliwość
- Prowadzenie w stanie nietrzeźwości - warunkowe umorzenie postępowania
- Obostrzenia kary w warunkach (art. 178a § 4 k.k.)
- Przedmiot ochrony przestępstwa z art. 178a § 4 k.k.
- Obostrzenia kary w warunkach art. 178a § 4 k.k. w razie zatarcia wcześniejszego prawomocnego skazania za przestępstwoz art. 178a k.k.
- Zbieg przestępstw z art. 177 i art. 178a k.k.
- Podobieństwo przestępstwa z art. 178a § 1 i 4 in fine k.k.do występku z art. 244 k.k.
Art. 178b. Niezatrzymanie pojazdu na wezwanie uprawnionego
Kto, pomimo wydania przez osobę uprawnioną do kontroli ruchu drogowego, poruszającą się pojazdem lub znajdującą się na statku wodnym albo powietrznym, przy użyciu sygnałów dźwiękowych i świetlnych, polecenia zatrzymania pojazdu mechanicznego nie zatrzymuje niezwłocznie pojazdu i kontynuuje jazdę,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
Art. 179. Dopuszczenie do ruchu pojazdu w stanie zagrażającym bezpieczeństwu w ruchu
Kto wbrew szczególnemu obowiązkowi dopuszcza do ruchu pojazd mechaniczny albo inny pojazd w stanie bezpośrednio zagrażającym bezpieczeństwu w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym lub dopuszcza do prowadzenia pojazdu mechanicznego albo innego pojazdu na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub w strefie ruchu przez osobę znajdującą się w stanie nietrzeźwości, będącą pod wpływem środka odurzającego lub osobę nieposiadającą wymaganych uprawnień,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
- Podmiot przestępstwa art. 179 k.k.
- Strona podmiotowa przestępstwa z art. 179 k.k.
- Pojęcie "dopuszcza" w rozumieniu art. 179 k.k.
- Dopuszczenie do prowadzenia pojazdu bez uprawnień
- Stan pojazdu bezpośrednio zagrażający bezpieczeństwu w ruchu pojazdów
- Kumulatywny zbieg przepisów art. 179 i art. 177 § 1 i 2 k.k.
Art. 180. Pełnienie czynności przez nietrzeźwego dyspozytora ruchu
Kto, znajdując się w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego, pełni czynności związane bezpośrednio z zapewnieniem bezpieczeństwa ruchu pojazdów mechanicznych,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
Art. 180a. Prowadzenie pojazdu wbrew decyzji o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdami
Kto na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub w strefie ruchu, prowadzi pojazd mechaniczny, nie stosując się do decyzji właściwego organu o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdami,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
- Niezastosowanie się do decyzji o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdem (art.180a k.k.)
- Relacja lex specialis – lex generalis art. 180a k.k. i art. 94 § 1 k.w.
- Zatrzymanie dokumentu prawa jazdy w świetle odpowiedzialności na podstawie art. 180a k.k.
- Zakaz prowadzenia pojazdów (art. 39 pkt 3 k.k. i art. 42 k.k.)
Rozdział XXII Przestępstwa przeciwko środowisku
Art. 181. Niszczenie świata roślinnego lub zwierzęcego w znacznych rozmiarach
§ 1. Kto powoduje zniszczenie w świecie roślinnym lub zwierzęcym w znacznych rozmiarach,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
§ 2. Kto, wbrew przepisom obowiązującym na terenie objętym ochroną, niszczy albo uszkadza rośliny lub zwierzęta powodując istotną szkodę,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
§ 3. Karze określonej w § 2 podlega także ten, kto niezależnie od miejsca czynu niszczy albo uszkadza rośliny lub zwierzęta pozostające pod ochroną gatunkową powodując istotną szkodę.
§ 4. Jeżeli sprawca czynu określonego w § 1 działa nieumyślnie,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
§ 5. Jeżeli sprawca czynu określonego w § 2 lub 3 działa nieumyślnie, podlega grzywnie albo karze ograniczenia wolności.
Art. 182. Zanieczyszczenie środowiska zagrażające życiu lub zdrowiu
§ 1. Kto zanieczyszcza wodę, powietrze lub powierzchnię ziemi substancją albo promieniowaniem
jonizującym w takiej ilości lub w takiej postaci, że może to zagrozić życiu lub zdrowiu człowieka lub spowodować
istotne obniżenie jakości wody, powietrza lub powierzchni ziemi lub zniszczenie w świecie roślinnym lub zwierzęcym
w znacznych rozmiarach,
podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.
§ 2. Jeżeli sprawca czynu określonego w § 1 działa nieumyślnie,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 3.
§ 3. Jeżeli czyn określony w § 1 został popełniony w związku z eksploatacją instalacji działającej w ramach zakładu,
w zakresie korzystania ze środowiska, na które wymagane jest pozwolenie, sprawca
podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.
§ 4. Jeżeli sprawca czynu określonego w § 3 działa nieumyślnie,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5
Art. 183. Nieodpowiednie postępowanie z odpadami lub substancjami
§ 1. Kto wbrew przepisom składuje, usuwa, przetwarza, zbiera, unieszkodliwia, transportuje odpady lub substancje albo dokonuje odzysku odpadów lub substancji w takich warunkach lub w taki sposób, że może to zagrozić życiu lub zdrowiu człowieka lub spowodować obniżenie jakości wody, powietrza lub powierzchni ziemi lub zniszczenie w świecie roślinnym lub zwierzęcym,
podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10
§ 2. Tej samej karze podlega, kto wbrew przepisom przywozi z zagranicy substancje zagrażające środowisku.
§ 3. Karze określonej w § 1 podlega, kto wbrew obowiązkowi dopuszcza do popełnienia czynu określonego w § 1, 2 i 4.
§ 4. Karze określonej w § 1 podlega, kto wbrew przepisom przywozi odpady z zagranicy lub wywozi odpady za granicę.
§ 5. Kto bez wymaganego zgłoszenia lub zezwolenia albo wbrew jego warunkom przywozi z zagranicy lub
wywozi za granicę odpady niebezpieczne,
podlega karze pozbawienia wolności od lat 2 do 12.”,
§ 5a. Karze określonej w § 5 podlega, kto porzuca odpady niebezpieczne w miejscu nieprzeznaczonym do
ich składowania lub magazynowania
§ 6. Jeżeli sprawca czynu określonego w § 1–5a działa nieumyślnie,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 5
- Bezprawne postępowanie z odpadami lub substancjami zagrażające życiu lub zdrowiu człowieka lub sprowadzające obniżenie jakości środowiska lub zniszczenie w świecie roślinnym lub zwierzęcym (art. 183 § 1 k.k.)
- Przywóz z zagranicy substancji zagrażających środowisku wbrew przepisom (art 183 § 2 k.k.)
- Przywóz odpadów z zagranicy lub wywóz odpadów za granicę art. 183 § 4 k.p.k.
- Zanieczyszczenie środowiska przez nieodpowiednie postępowanie z odpadami (art. 182 k.k. i art. 183 k.k.)
- Postępowanie i organy właściwe do wykonania zadań z zakresu międzynarodowego przemieszczania odpadów
- Zbieg sankcji administracyjnej i karnej z tytułu przywozu lub wywozu odpadów za granicę wbrew przepisom (ne bis in idem)
- Rozporządzenie Ministra Gospodarki z dnia 5 października 2015 r. w sprawie szczegółowego sposobu postępowania z olejami odpadowymi (Dz.U. 2015 r., poz. 1694)
- Rozporządzenie Ministra Klimatu z dnia 2 stycznia 2020 r. w sprawie katalogu odpadów (Dz. U. 2020 r., poz. 10)
- Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 5 października 2017 r. w sprawie szczegółowego sposobu postępowania z odpadami medycznymi (Dz.U. 2017 r., poz. 1975)
Art. 184. Nieodpowiednie postępowanie z materiałem promieniotwórczym lub jonizującym
§ 1. Kto wyrabia, przetwarza, transportuje, przywozi z zagranicy, wywozi za granicę, gromadzi, składuje, przechowuje, posiada, wykorzystuje, posługuje się, usuwa, porzuca lub pozostawia bez właściwego zabezpieczenia materiał jądrowy albo inne źródło promieniowania jonizującego, w takich warunkach lub w taki sposób, że może to zagrozić życiu lub zdrowiu człowieka lub spowodować istotne obniżenie jakości wody, powietrza lub powierzchni ziemi lub zniszczenie w świecie roślinnym lub zwierzęcym w znacznych rozmiarach,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
§ 2. Tej samej karze podlega, kto wbrew obowiązkowi dopuszcza do popełnienia czynu określonego w § 1.
§ 3. Jeżeli sprawca czynu określonego w § 1 lub 2 działa nieumyślnie, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
Art. 185. Kwalifikowane przez skutki przestępstwa przeciwko środowisku
§ 1. Jeżeli następstwem czynu określonego w art. 182 § 1 lub 3, art. 183 § 1 lub 3 lub w art. 184 § 1 lub 2 jest zniszczenie w świecie roślinnym lub zwierzęcym w znacznych rozmiarach lub istotne obniżenie jakości wody, powietrza lub powierzchni ziemi, sprawca
podlega karze pozbawienia wolności od lat 2 do 12.
§ 2. Jeżeli następstwem czynu określonego w art. 182 § 1 lub 3, art. 183 § 1 lub 3 lub w art. 184 § 1 lub 2 jest ciężki uszczerbek na zdrowiu człowieka, sprawca
podlega karze pozbawienia wolności od lat 2 do 12.
§ 3. Jeżeli następstwem czynu określonego w art. 182 § 1 lub 3, art. 183 § 1 lub 3 lub w art. 184 § 1 lub 2 jest śmierć człowieka lub ciężki uszczerbek na zdrowiu wielu osób, sprawca
podlega karze pozbawienia wolności od lat 3 do 20.
Art. 186. Zaniedbania w ochronie środowiska wbrew obowiązkom
§ 1. Kto wbrew obowiązkowi nie utrzymuje w należytym stanie lub nie używa urządzeń zabezpieczających
wodę, powietrze lub powierzchnię ziemi przed zanieczyszczeniem lub urządzeń zabezpieczających przed skażeniem
promieniotwórczym lub promieniowaniem jonizującym,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5
§ 2. Tej samej karze podlega, kto oddaje lub wbrew obowiązkowi dopuszcza do użytkowania obiekt budowlany lub zespół obiektów niemających wymaganych prawem urządzeń określonych w § 1.
§ 3. Jeżeli sprawca czynu określonego w § 1 lub 2 działa nieumyślnie, podlega grzywnie albo karze ograniczenia wolności.
Art. 187. Niszczenie prawnie chronionego terenu lub obiektu
§ 1. Kto niszczy, poważnie uszkadza lub istotnie zmniejsza wartość przyrodniczą prawnie chronionego terenu lub obiektu, powodując istotną szkodę,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
§ 2. Jeżeli sprawca działa nieumyślnie,
podlega grzywnie albo karze ograniczenia wolności.
Art. 188. Działalność gospodarczą lub budowlana na terenach objętych ochroną
Kto, na terenie objętym ochroną ze względów przyrodniczych lub krajobrazowych albo w otulinie takiego terenu, wbrew przepisom, wznosi nowy lub powiększa istniejący obiekt budowlany albo prowadzi działalność gospodarczą zagrażającą środowisku,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
Art. 188a. Dobrowolne naprawiienie szkody
Wobec sprawcy przestępstwa określonego w art. 182 § 1 lub 3, art. 183 § 1, 3, 5a lub 6 lub w art. 184
§ 1 lub 2, który dobrowolnie naprawił szkodę w całości albo w znacznej części, sąd może zastosować nadzwyczajne
złagodzenie kary, a nawet odstąpić od jej wymierzenia
Rozdział XXIII Przestępstwa przeciwko wolności
Art. 189. Pozbawienie wolności
§ 1. Kto pozbawia człowieka wolności,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
§ 2. Jeżeli pozbawienie wolności trwało dłużej niż 7 dni, sprawca
podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.
§ 2a. Jeżeli pozbawienie wolności, o którym mowa w § 2, dotyczy osoby nieporadnej ze względu na jej wiek, stan psychiczny lub fizyczny, sprawca
podlega karze pozbawienia wolności od lat 2 do 15.
§ 3. Jeżeli pozbawienie wolności, o którym mowa w § 1–2a, łączyło się ze szczególnym udręczeniem, sprawca
podlega karze pozbawienia wolności od lat 5 do 25.
- Przedmiot ochrony przestępstwa pozbawienia wolności
- Strona podmiotowa przestępstwa pozbawienia wolności
- Materialny typ przestępstwa z art. 189 k.k.
- Pozbawienie wolności w typie podstawowym (art. 189 § 1 k.k.)
- Pozbawienie wolności ze szczególnym udręczeniem (art. 189 § 3 k.k.)
- Stosowanie przemocy a pozbawienie wolności
- Bezprawne pozbawienie wolności jako „zbrodnia przeciwko ludzkości”
- Zbieg przestępstw z art. 189 § 1 i art. 197 k.k.
- Zbieg przestępstw z art. 191 § 1 k.k. i art. 189 § 1 k.k.
- Bezprawne pozbawienie człowieka wolności przez sędziego (art. 189 i 231 k.k.)
Art. 189a. Handel ludźmi
§ 1. Kto dopuszcza się handlu ludźmi,
podlega karze pozbawienia wolności od lat 3 do 20.
§ 2. Kto czyni przygotowania do popełnienia przestępstwa określonego w § 1, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
Ustawą z dnia 7 lipca 2022 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. 2022 r., poz. 2600), z mocą obowiązującą od 1 października 2023 r. w § 1 wyrazy „na czas nie krótszy od lat 3” zastąpiono wyrazami „od lat 3 do 20”.
Ustawa nowelizacyjna z dnia 20 maja 2010 r. (Dz. U. Nr 98, poz. 626) wprowadziła z dniem 8 września 2010 r. definicję legalną handlu ludźmi określoną w art. 115 § 22 k.k., zaś przestępstwo handlu ludźmi zamieszczono w jednostce redakcyjnej art. 189a k.k. Konsekwencją tego było uchylenie art. 204 § 4 k.k. i art. 253 k.k. Należy podkreślić, że przestępstwo handlu ludźmi stypizowane w art. 189a § 1 k.k. w zw. z art. 115 § 22 k.k. łączy w sobie elementy przestępstw z art. 204 § 4 k.k. i art. 253 k.k.
Art. 190. Groźba karalna
§ 1. Kto grozi innej osobie popełnieniem przestępstwa na jej szkodę lub na szkodę osoby dla niej najbliższej, jeżeli groźba wzbudza w osobie, do której została skierowana lub której dotyczy, uzasadnioną obawę, że będzie spełniona,
podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
§ 2. Ściganie następuje na wniosek pokrzywdzonego.
§ 1. w brzmieniu do 30 września 2023 r. Kto grozi innej osobie popełnieniem przestępstwa na jej szkodę lub szkodę osoby najbliższej, jeżeli groźba wzbudza w zagrożonym uzasadnioną obawę, że będzie spełniona,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
- Charakterystyka groźby karalnej
- Dobro prawnie chronione groźbą karalną
- Strona podmiotowa przestępstwa groźby karalnej (art. 190 k.k.)
- Chwila dokonania groźby karalnej
- Uzasadniona obawa spełnienia groźby; przestępstwo materialne
- Forma groźby, sposób wyrażenia groźby karalnej
- Brak wymogu współczesności obawy do groźby
- Pokrzywdzony przestępstwem; groźba karalna skierowana do osoby niezindywidualizowanej
- Groźba karalna wypowiedziana innej osobie niż pokrzywdzony
- Groźba karalna skierowana do więcej niż jednej osoby
- Analiza kontekstu groźby i relacji między pokrzywdzonym a oskarżonym
- Groźba karalna a niekaralne ostrzeżenie
- Wzajemność wypowiadania gróźb karalnych
- Groźba karalna podczas ulicznej pyskówki
- Groźba karalna wobec dziennikarza (art. 43 Pr.Pras.)
- Opis groźby karalnej w opisie czynu; wymóg sprecyzowania przestępstwa
- Groźba karalna a fałszywy alarm z art. 66 k.w.
- Groźba karalna w zbiegu z innymi przestępstwami
Art. 190a. Uporczywe nękanie (stalking); podszywanie się pod inną osobę (kradzież tożsamości)
§ 1. Kto przez uporczywe nękanie innej osoby lub osoby dla niej najbliższej wzbudza u niej uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia, poniżenia lub udręczenia lub istotnie narusza jej prywatność, podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.
§ 2. Tej samej karze podlega, kto, podszywając się pod inną osobę, wykorzystuje jej wizerunek, inne jej dane osobowe lub inne dane, za pomocą których jest ona publicznie identyfikowana, przez co wyrządza jej szkodę majątkową lub osobistą.
§ 3. Jeżeli następstwem czynu określonego w § 1 lub 2 jest targnięcie się pokrzywdzonego na własne życie, sprawca podlega karze pozbawienia wolności od lat 2 do 15.
§ 4. Ściganie przestępstwa określonego w § 1 lub 2 następuje na wniosek pokrzywdzonego.
Art. 190a w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 7 lipca 2022 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. 2022 r., poz. 2600), obowiązującym od 1 października 2023 r.
Art. 190a k.k. wszedł w życie 6 czerwca 2011 r. - ustawa z dnia 25 lutego 2011 r. o zmianie ustawy Kodeks karny - Dz. U. z 2011 r. Nr 72, poz. 381
Art. 190a w brzmieniu do 30 września 2023 r.
§ 1. Kto przez uporczywe nękanie innej osoby lub osoby jej najbliższej wzbudza u niej uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia, poniżenia lub udręczenia lub istotnie narusza jej prywatność, podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.
§ 2. Tej samej karze podlega, kto, podszywając się pod inną osobę, wykorzystuje jej wizerunek, inne jej dane osobowe lub inne dane, za pomocą których jest ona publicznie identyfikowana, w celu wyrządzenia jej szkody majątkowej lub osobistej.
§ 3. Jeżeli następstwem czynu określonego w § 1 lub 2 jest targnięcie się pokrzywdzonego na własne życie, sprawca podlega karze pozbawienia wolności od lat 2 do 12.
§ 4. Ściganie przestępstwa określonego w § 1 lub 2 następuje na wniosek pokrzywdzonego.
- Przedmiot ochrony przestępstwa nękania
- Materialny charakter przestępstwa uporczywego nękania
- Strona podmiotowa; motywacja i cel działania sprawcy w kontekście znamion czynu z art. 190a k.k.
- Pojęcie "uporczywe nękanie"; czynności sprawcze stalkingu
- Powtarzalność, trwałość, wieloczynowość uporczywego nękania
- Czynności sprawcze przeciwko zdrowiu, życiu, nietykalności, mieniu w przestępstwie stalkingu
- Wywołanie poczucia zagrożenia jako znamię stalkingu
- Istotne naruszenie przez sprawcę prywatności pokrzywdzonego jako znamię stalkingu
- Znaczenie żądania (lub jego braku) pokrzywdzonego zaprzestania nękania przez sprawcę
- Uporczywe nękanie więcej niż jednej osoby
- Uporczywe nękanie w stosunkach rodzinnych (art. 190a k.k.)
- Uporczywe nękanie między osobami intensywnie współuczestniczącymi w konflikcie, notorycznie złośliwe
- Uporczywe filmowanie i fotografowanie (stalking a prawo do prywatności)
- Uporczywe nękanie w dążeniu do renegocjacji zawartej umowy
- Uporczywe nękanie ucznia przez nauczyciela
- Kumulatywny zbieg przestępstw z art. 190a § 1 k.k. i art. 190 § 1 k.k. oraz przeciwko życiu i zdrowiu
- Zeznania pokrzywdzonego jako jedyny dowód obciążający sprawcę uporczywego nękania
- Podszywanie się pod inną osobę (kradzież tożsamości) - art. 190a § 2 k.k.
- Targnięcie się pokrzywdzonego na własne życie (art. 190a § 3 k.k.)
- Złośliwe niepokojenie w celu dokuczenia (art. 107 k.w.)
Art. 191. Zmuszenie do określonego działania, zaniechania lub znoszenia
§ 1. Kto, stosując przemoc wobec osoby lub groźbę bezprawną, zmusza ją lub inną osobę do określonego działania, zaniechania lub znoszenia, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
§ 1a. Tej samej karze podlega, kto w celu zmuszenia innej osoby do określonego działania, zaniechania lub znoszenia stosuje przemoc innego rodzaju uporczywie lub w sposób istotnie utrudniający innej osobie korzystanie z zajmowanego lokalu mieszkalnego
§ 2. Jeżeli sprawca działa w sposób określony w § 1 w celu wymuszenia zwrotu wierzytelności,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
§ 3. Ściganie przestępstwa określonego w § 1 lub 1a następuje na wniosek pokrzywdzonego.
§ 1, § 1a i § 3 w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 7 lipca 2022 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. 2022 r., poz. 2600), obowiązującym od 1 października 2023 r.
Przestępstwo zmuszania z art. 191 § 1a k.k. wprowadzone zostało do porządku prawnego na podstawie ustawy z dnia 10 września 2015 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny, ustawy - Prawo budowlane oraz ustawy - Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. 2015, poz. 1549), która weszła w życie z dniem 7 stycznia 2016 r.
§ 1 § 1a i § 3 w brzmieniu do dnia 30 września 2023 r.
§ 1. Kto stosuje przemoc wobec osoby lub groźbę bezprawną w celu zmuszenia innej osoby do określonego działania, zaniechania lub znoszenia, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
§ 1a. Tej samej karze podlega, kto w celu określonym w § 1 stosuje przemoc innego rodzaju uporczywie lub w sposób istotnie utrudniający innej osobie korzystanie z zajmowanego lokalu mieszkalnego.
§ 3. Ściganie przestępstwa określonego w § 1a następuje na wniosek pokrzywdzonego.
- Zmuszenie do określonego działania, zaniechania lub znoszenia (art. 191 § 1 k.k.)
- Czynnościowy (formalny) nie materialnym charakter przestępstwo z art. 191 § 1 k.k.
- Pojęcie "innej osoby", w rozumieniu art. 191 § 1 k.k.
- "Przemoc wobec osoby" jako forma zmuszania w rozumieniu art. 191 k.k
- Przemoc "skierowana wobec rzeczy" jako forma zmuszania w rozumieniu art. 191 § 1 k.k
- Groźba bezprawna w przestępstwie zmuszania do określonego działania
- Dalsze zmuszenia innej osoby do określonego zachowania się po prawomocnym skazaniu z art. 191 k.k.
- Przestępstwa popełnione przez zaniechanie z użyciem przemocy lub stosowaniem przymusu
- Zmuszenie do naprawienia szkody
- Bezprawne utrudnianie innej osobie korzystania z zajmowanego lokalu mieszkalnego(art. 191 § 1a k.k.)
- Bezprawne wymuszenie zwrotu wierzytelności (art. 191 § 2 k.k.)
- Podmiot (sprawca) przestępstwa z art. 191 § 2 k.k.
- Różnica między wymuszeniem rozbójniczym a zmuszaniem (art. 191 k.k.)
- Zbieg przestępstwa zmuszania (art. 191 k.k.) z innymi czynami
Art. 191a. Utrwalanie wizerunku nagiej osoby lub osoby w trakcie czynności seksualnej
§ 1. Kto utrwala wizerunek nagiej osoby lub osoby w trakcie czynności seksualnej, używając w tym celu wobec niej przemocy, groźby bezprawnej lub podstępu, albo wizerunek nagiej osoby lub osoby w trakcie czynności seksualnej bez jej zgody rozpowszechnia,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
§ 2. Ściganie następuje na wniosek pokrzywdzonego.
Art. 191b. Zmuszanie do zawarcia związku małżeńskiego albo opuszczenia terytorium RP
§ 1. Kto przemocą, groźbą bezprawną lub przez nadużycie stosunku zależności lub wykorzystanie krytycznego położenia doprowadza inną osobę do zawarcia małżeństwa lub związku, który odpowiada małżeństwu w kręgu wyznaniowym lub kulturowym sprawcy,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do 5 lat.
§ 2. Tej samej karze podlega kto w celu popełnienia przestępstwa określonego w § 1, używając podstępu lub
nadużywając stosunku zależności lub wykorzystując krytyczne położenie, nakłania inną osobę do opuszczenia terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
Art. 192. Zabieg leczniczy bez zgody pacjenta
§ 1. Kto wykonuje zabieg leczniczy bez zgody pacjenta, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
§ 2. Ściganie następuje na wniosek pokrzywdzonego.
Art. 193. Naruszenie miru domowego
§ 1. Kto wdziera się do cudzego domu, mieszkania, lokalu, pomieszczenia albo ogrodzonego terenu albo wbrew żądaniu osoby uprawnionej miejsca takiego nie opuszcza,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.
§ 2. Ściganie następuje na wniosek pokrzywdzonego.
- Nienaruszalność mieszkania; prawo do spokojnego zamieszkiwania jako dobro osobiste (art. 50 konstytucji)
- Przedmiot ochrony przestępstwa z art. 193 k.k.
- Osoba uprawniona w rozumieniu art. 193 k.k.
- Naruszenie miru na szkodę osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej nie mającej osobowości prawnej
- Czynność sprawcza „wdarcie się”
- Nieopuszczenie miejsca na żądanie uprawnionego
- Pojęcie "ogrodzonego terenu"
- Naruszenie miru domowego przez właściciela lokalu (pojęcie „cudze mienie”)
- Naruszenie miru domowego jako współukarany czyn uprzedni przestępstwa z użyciem przemocy lub zgwałcenia
Rozdział XXIV Przestępstwa przeciwko wolności sumienia i wyznania
Art. 194. Dyskryminacja wyznaniowa
Kto ogranicza człowieka w przysługujących mu prawach ze względu na jego przynależność wyznaniową albo bezwyznaniowość,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
Art. 195. Złośliwe przeszkadzanie publicznemu wykonywaniu aktu religijnego
§ 1. Kto złośliwie przeszkadza publicznemu wykonywaniu aktu religijnego kościoła lub innego związku wyznaniowego o uregulowanej sytuacji prawnej,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
§ 2. Tej samej karze podlega, kto złośliwie przeszkadza pogrzebowi, uroczystościom lub obrzędom żałobnym.
Art. 196. Obraza uczuć religijnych
Kto obraża uczucia religijne innych osób, znieważając publicznie przedmiot czci religijnej lub miejsce przeznaczone do publicznego wykonywania obrzędów religijnych,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
- Obraza uczuć religijnych - charakterystyka
- Pojęcie obrazy uczuć religijnych
- Ochrona uczuć religijnych jako przedmiot ochrony przestępstwa z art. 196 k.k.
- Obraza uczuć religijnych - przedmiot czci religijnej
- Strona podmiotowa przestępstwa obrazy uczuć religijnych
- Publiczny charakter przestępstwa z art. 196 k.k.
- Obraza uczuć religijnych - kontratyp artystyczny i naukowy
- Pismo Święte jako przedmiot czci religijnej
- Obraza uczuć religijnych a demokratyczne państwo prawne
- Obraza uczuć religijnych a wolność wyrażania poglądów i inne wolności konstytucyjne
Rozdział XXV Przestępstwa przeciwko wolności seksualnej i obyczajności
Art. 197. Zgwałcenie
§ 1. Kto przemocą, groźbą bezprawną lub podstępem doprowadza inną osobę do obcowania płciowego,
podlega karze pozbawienia wolności od lat od lat 2 do 15.
§ 2. Jeżeli sprawca, w sposób określony w § 1, doprowadza inną osobę do poddania się innej czynności seksualnej albo wykonania takiej czynności, podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.
§ 3. Jeżeli sprawca dopuszcza się zgwałcenia:
2) (uchylony z dniem 1 pażdziernika 2023r - Dz.U. 2023 r., poz. 2600)
3) wobec wstępnego, zstępnego, przysposobionego, przysposabiającego, brata lub siostry,
4) posługując się bronią palną, nożem lub innym podobnie niebezpiecznym przedmiotem lub środkiem obezwładniającym albo działając w inny sposób bezpośrednio zagrażający życiu,
5) wobec kobiety ciężarnej,
6) utrwalając obraz lub dźwięk z przebiegu czynu,
podlega karze pozbawienia wolności od lat 3 do 20.
§ 4. Jeżeli sprawca dopuszcza się zgwałcenia wobec małoletniego poniżej lat 15 lub sprawca czynu określonego w § 1–3 działa ze szczególnym okrucieństwem lub następstwem tego czynu jest ciężki uszczerbek na zdrowiu,
podlega karze pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 5 albo karze dożywotniego pozbawienia wolności.
§ 5. Jeżeli następstwem czynu określonego w § 1–4 jest śmierć człowieka, sprawca podlega karze pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 8 albo karze dożywotniego pozbawienia wolności.
§ 4. w brzmieniu do 30 września 2023 r. Jeżeli sprawca czynu określonego w § 1–3 działa ze szczególnym okrucieństwem, podlega karze pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 5.
- Ochrona pokrzywdzonego w sprawach o zgwałcenie
- Zaspokojenie popędu płciowego jako znamię przestępstwa zgwałcenia
- Pojęcie "obcowanie płciowe"
- Pojęcie "inna czynność seksualna"
- Pojęcie "wykonania" czynności seksualnej
- Pojęcie "poddania się" innej czynności seksualnej
- Groźba bezprawna w rozumieniu art. 197 k.k.
- Przemoc w rozumieniu art. 197 § 1 k.k.
- Podstęp w przestępstwie zgwałcenia
- Brak zgody pokrzywdzonego jako konstytutywny element przestępstwa zgwałcenia
- Pojęcie zgwałcenia (art. 197 § 3 k.k.)
- Zgwałcenie wspólnie z inną osobą (zgwałcenie zbiorowe – współpsprawstwo, pomocnictwo, art. 197 § 3 pkt 1 k.k.)
- Zgwałcenie z posłużeniem ię bronią palną, nożem lub innym podobnie niebezpiecznym przedmiotem lub środkiem (art. 197 § 3 pkt 4 k.k.)
- Wpływ orzeczeń sądów cywilnych ze skutkiem ex tunc na przestępstwo kazirodztwa (art. 201 k.k.) i zgwałcenia kazirodczego (art. 197 § 3 pkt 3 k.k.)
- Zgwałcenie ze szczególnym okrucieństwem (art. 197 § 4 k.k.)
- Usiłowanie zgwałcenia
- Zgwałcenie między małżonkami
- Osoba rejestrująca audiowizualnie zgwałcenie popełnione przez inną osobę
- Czyn ciągły i ciąg przestępstw w przestępstwie zgwałcenia
- Zbieg przestępstwa zgwałcenia z innymi czynami (art. 197 k.k.)
- Opis zarzutu zgwałcenia
- Wymiar kary w przestępstwie zgwałcenia
- Zgwałcenie – zakaz ustalenia pochodzenia dziecka przysposobionego anonimowo a odpowiedzialność karna
Art. 198. Seksualne wykorzystanie niepoczytalności lub bezradności
Kto, wykorzystując bezradność innej osoby lub wynikający z upośledzenia umysłowego lub choroby psychicznej brak zdolności tej osoby do rozpoznania znaczenia czynu lub pokierowania swoim postępowaniem, doprowadza ją do obcowania płciowego lub do poddania się innej czynności seksualnej albo do wykonania takiej czynności,
podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.
- Wykorzystanie niepoczytalności lub bezradności
- Pojęcie „bezradność” w rozmumieniu art. 198 k.k.
- Wykorzystanie braku zdolności pokrzywdzonego do rozpoznania znaczenia czynu lub pokierowania swoim postępowaniem
- Wymóg opinii biegłych na okoliczność stanu wyłączającego możliwość rozpoznania znaczenia czynu lub pokierowania swoim postępowaniem przez pokrzywdzonego przestępstwem z art. 198 k.k.
- Brak oporu ze strony pokrzywdzonej i brak używania przemocy przez oskarżonego
- Zbieg art. 197 k.k. i art. 198 k.k.
Art. 199. Nadużycie stosunku zależności lub wykorzystanie krytycznego położenia
§ 1. Kto, przez nadużycie stosunku zależności lub wykorzystanie krytycznego położenia, doprowadza inną osobę do obcowania płciowego lub do poddania się innej czynności seksualnej albo do wykonania takiej czynności, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
§ 2. Jeżeli czyn określony w § 1 został popełniony na szkodę małoletniego, sprawca podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
§ 3. Karze określonej w § 2 podlega, kto obcuje płciowo z małoletnim lub dopuszcza się wobec takiej osoby innej czynności seksualnej albo doprowadza ją do poddania się takim czynnościom albo do ich wykonania, nadużywając zaufania lub udzielając w zamian korzyści majątkowej lub osobistej albo jej obietnicy.
- Stosunek zależności w rozumieniu art. 199 § 1 k.k.
- Pojęcie "krytyczne położenie" i jego wykorzystanie
- Seksualne wykorzystanie małoletniego poprzez nadużycie zaufania lub w zamian korzyści (art. 199 § 3 k.k.)
- Nadużycie stosunku zaufania w rozumieniu art. 199 § 3 k.k.
- Pojęcie „doprowadzić” w rozumieniu art. art. 199 § 3 k.k. (prostytutka powyżej 15 lat)
Art. 200. Pedofilia
§ 1. Kto obcuje płciowo z małoletnim poniżej lat 15 lub dopuszcza się wobec takiej osoby innej czynności seksualnej lub doprowadza ją do poddania się takim czynnościom albo do ich wykonania,
podlega karze pozbawienia wolności od lat 2 do 15.
§ 2. (uchylony)
§ 3. Kto małoletniemu poniżej lat 15 prezentuje treści pornograficzne lub udostępnia mu przedmioty mające taki charakter albo rozpowszechnia treści pornograficzne w sposób umożliwiający takiemu małoletniemu zapoznanie się z nimi, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
§ 4. Karze określonej w § 3 podlega, kto w celu swojego zaspokojenia seksualnego lub zaspokojenia seksualnego innej osoby prezentuje małoletniemu poniżej lat 15 wykonanie czynności seksualnej.
§ 5. Karze określonej w § 3 podlega, kto prowadzi reklamę lub promocję działalności polegającej na rozpowszechnianiu treści pornograficznych w sposób umożliwiający zapoznanie się z nimi małoletniemu poniżej lat 15.
§ 6. Skazując sprawcę, który popełnił przestępstwo określone w § 1, 3 lub 4 wobec małoletniego poniżej lat 15, który w chwili czynu pozostawał w stosunku zależności od sprawcy, w szczególności pod jego pieczą, lub z wykorzystaniem krytycznego położenia małoletniego poniżej lat 15, sąd orzeka karę pozbawienia wolności przewidzianą za przypisane sprawcy przestępstwo w wysokości od dolnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę.
- Przestępstwo pedofilii
- Popęd płciowy lub podniecenie pobudliwości płciowej w przestępstwie pedofilii
- Dojrzałość biologiczna małoletniego; błąd co do wieku pokrzywdzonej; ocena świadomości sprawy przestępstwa
- Zgoda małoletniego na obcowanie płciowe
- Pojęcie "obcowanie płciowe"
- Pojęcie "inna czynność seksualna"
- Pojęcie "wykonania" czynności seksualnej
- Pojęcie "poddania się" innej czynności seksualnej
- Pojęcie "krytyczne położenie" i jego wykorzystanie
- Usiłowanie przestępstwa wykorzystania seksualnego małoletniego
- Prezentowanie, rozpowszechnianie, udostępnianie treści pornograficzne małoletniemu poniżej lat 15 (art. 200 § 3 k.k.)
- Prezentowanie małoletniemu poniżej lat 15 wykonanie czynności seksualnej (art. 200 § 4 k.k.)
- Zbieg przestępstw z art. 202 k.k. i z art. 200 § 1 k.k.
- Kumulatywny zbieg przestępstw z art. 200 § 1 k.k., art. 200a § 2 k.k. i art. 202 § 4a k.k.
- Zbieg przestępstw z art. 200 k.k. z art. 199 k.k. i art. 201 k.k.
- Dowód z opinii seksuologa w sprawie o czyn z art. 200 k.k.
- Zadośćuczynienie z tytułu skłonienia lub nadużycia stosunku zależności do poddania się czynowi nierządnemu (art. 445 § 2 k.c.)
Art. 200a. Seksualne nagabywanie małoletniego (przestępstwo groomingu)
§ 1. Kto w celu popełnienia przestępstwa określonego w art. 197 § 3 pkt 2 lub art. 200, jak również produkowania lub utrwalania treści pornograficznych, za pośrednictwem systemu teleinformatycznego lub sieci telekomunikacyjnej nawiązuje kontakt z małoletnim poniżej lat 15, zmierzając, za pomocą wprowadzenia go w błąd, wyzyskania błędu lub niezdolności do należytego pojmowania sytuacji albo przy użyciu groźby bezprawnej, do spotkania z nim,
podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
§ 2. Kto za pośrednictwem systemu teleinformatycznego lub sieci telekomunikacyjnej małoletniemu poniżej lat 15 składa propozycję obcowania płciowego, poddania się lub wykonania innej czynności seksualnej lub udziału w produkowaniu lub utrwalaniu treści pornograficznych, i zmierza do jej realizacji,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
§ 1 w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 7 lipca 2022 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. 2022 r., poz. 2600), obowiązującym od 1 października 2023 r.
§ 1. w brzmieniu do 30 września 2023 r. Kto w celu popełnienia przestępstwa określonego w art. 197 § 3 pkt 2 lub art. 200, jak również produkowania lub utrwalania treści pornograficznych, za pośrednictwem systemu teleinformatycznego lub sieci telekomunikacyjnej nawiązuje kontakt z małoletnim poniżej lat 15, zmierzając, za pomocą wprowadzenia go w błąd, wyzyskania błędu lub niezdolności do należytego pojmowania sytuacji albo przy użyciu groźby bezprawnej, do spotkania z nim,
podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
- Charakterystyka czynów stypizowanych w art. 200a k.k.
- Seksualne nagabywanie małoletniego w warunkach § 2 art. 200a k.k.
- Dopuszczalność popełnienia przestępstw z art. 200a § 1 i 2 k.k. w formie usiłowania
- Błąd sprawcy co do wieku pokrzywdzonego przestępstwem z art. 200a k.k.
- Art. 200a § 2 k.k., jako czyn uprzedni współukarany względem przestępstwa z art. 200 § 1 k.k.
- Kumulatywny zbieg przestępstw z art. 200 § 1 k.k., art. 200a § 2 k.k. i art. 202 § 4a k.k.
Art. 200b. Propagowanie zachowań o charakterze pedofilskim
Kto publicznie propaguje lub pochwala zachowania o charakterze pedofilskim,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
Art. 201. Kazirodztwo
Kto dopuszcza się obcowania płciowego w stosunku do wstępnego, zstępnego, przysposobionego, przysposabiającego, brata lub siostry,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
Art. 202. Pornografia
§ 1. Kto publicznie prezentuje treści pornograficzne w taki sposób, że może to narzucić ich odbiór osobie,
która tego sobie nie życzy,
podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
§ 2. (uchylony)
§ 3. Kto w celu rozpowszechniania produkuje, utrwala lub sprowadza, przechowuje lub posiada albo rozpowszechnia lub prezentuje treści pornograficzne z udziałem małoletniego albo treści pornograficzne związane z prezentowaniem przemocy lub posługiwaniem się zwierzęciem,
podlega karze pozbawienia wolności od lat od lat 2 do 15.
§ 4. Kto utrwala treści pornograficzne z udziałem małoletniego, podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.
§ 4a. Kto przechowuje, posiada lub uzyskuje dostęp do treści pornograficznych z udziałem małoletniego, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
§ 4b. Kto produkuje, rozpowszechnia, prezentuje, przechowuje lub posiada treści pornograficzne przedstawiające wytworzony albo przetworzony wizerunek małoletniego uczestniczącego w czynności seksualnej
podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
§ 4c. Karze określonej w § 4b podlega, kto w celu zaspokojenia seksualnego uczestniczy w prezentacji treści pornograficznych z udziałem małoletniego.
§ 5. Sąd może orzec przepadek narzędzi lub innych przedmiotów, które służyły lub były przeznaczone do popełnienia przestępstw określonych w § 1–4b, chociażby nie stanowiły własności sprawcy.
- Pojęcie "treści pornograficzne"
- Pojęcie pornografii dziecięcej
- Rozpowszechnianie pornografii w Internecie
- Rozpowszechniania treści pornograficznych z udziałem małoletniego (art. 202 § 3 k.k.)
- Przechowywanie, posiadanie, uzyskiwanie dostępu do pornografii dziecięcej (art. 202 § 4a k.k.)
- Zbieg przestępstw z art. 202 k.k. i z art. 200 § 1 k.k.
- Opinia biegłego w sprawie przestępstwa z art. 202 k.k.
Art. 203. Doprowadzenie innej osoby do uprawiania prostytucji
§ 1. Kto, wykorzystując stosunek zależności lub krytyczne położenie, doprowadza inną osobę do uprawiania prostytucji,
podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.
§ 2. Kto, przemocą, groźbą bezprawną lub podstępem doprowadza inną osobę do uprawiania prostytucji,
podlega karze pozbawienia wolności od lat 2 do 15.
Art. 203 w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 7 lipca 2022 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. 2022 r., poz. 2600), obowiązującym od 1 października 2023 r.
Art. 203 w brzmieniu do 30 września 2023 r. Kto, przemocą, groźbą bezprawną, podstępem lub wykorzystując stosunek zależności lub krytyczne położenie, doprowadza inną osobę do uprawiania prostytucji,
podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.
Art. 204. Stręczycielstwo, sutenerstwo, kuplerstwo
§ 1. Kto, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, nakłania inną osobę do uprawiania prostytucji lub jej to ułatwia, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
§ 2. Karze określonej w § 1 podlega, kto czerpie korzyści majątkowe z uprawiania prostytucji przez inną osobę.
§ 3. Jeżeli osoba określona w § 1 lub 2 jest małoletnim, sprawca podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.
§ 4. (uchylony)
§ 4 w brzmieniu: "Karze określonej w § 3 podlega, kto zwabia lub uprowadza inną osobę w celu uprawiania prostytucji za granicą" został uchylony z dniem 8 września 2010 razem z uchyleniem art. 253 k.k. ustawą nowelizacyjną z dnia 20 maja 2010 r. (Dz. U. Nr 98, poz. 626). Przestępstwo handlu ludźmi stypizowane w art. 189a § 1 k.k. w zw. z art. 115 § 22 k.k. łączy w sobie elementy przestępstw z art. 204 § 4 k.k. i art. 253 k.k.
Art. 205.
(uchylony)
Rozdział XXVI Przestępstwa przeciwko rodzinie i opiece
Art. 206. Bigamia
Kto zawiera małżeństwo, pomimo że pozostaje w związku małżeńskim,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
Art. 207. Znęcanie się fizyczne i psychiczne
§ 1. Kto znęca się fizycznie lub psychicznie nad osobą najbliższą lub nad inną osobą pozostającą w stałym lub przemijającym stosunku zależności od sprawcy,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
§ 1a. Kto znęca się fizycznie lub psychicznie nad osobą nieporadną ze względu na jej wiek, stan psychiczny lub fizyczny,
podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.
§ 2. Jeżeli czyn określony w § 1 lub 1a połączony jest ze stosowaniem szczególnego okrucieństwa, sprawca
podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.
§ 3. Jeżeli następstwem czynu określonego w § 1–2 jest targnięcie się pokrzywdzonego na własne życie, sprawca
podlega karze pozbawienia wolności od lat 2 do 15.
- Charakterystyka i przedmiot ochrony przestępstwa znęcania się
- Strona podmiotowa przestępstwa znęcania się
- Strona przedmiotowa przestępstwa znęcania się; pojęcie znęcania się
- Znęcanie się fizyczne
- Znęcanie się psychiczne
- Znęcanie się fizyczne i psychiczne nad osobą nieporadną (art. 207 § 1a k.k.)
- Stosunek zależności przy przestępstwie znęcania
- Wzajemne znęcanie się
- Znęcanie się ograniczone do jednego zdarzenia zwartego czasowo i miejscowo
- Osoba najbliższa (art. 115 § 11 k.k)
- Pojęcie „członek rodziny” przy przestępstwie znęcania
- Tożsamość pokrzywdzonych w przestępstwie znęcania
- Granice tożsamości czynu znęcania się; modyfikacja zakresu oskarżenia i skazania
- Znęcanie się w stosunkach małżeńskich w orzeczniczej praktyce
- Zbieg przestępstwa znęcania z innymi przestępstwami
- Podobieństwo przestępstw określonych w art. 207 i art. 209 k.k.
- Targnięcie się pokrzywdzonego na własne życie (art. 207 § 3 k.k)
- Kumulatywny zbieg art. 197 k.k. i art. 207 § 1 k.k.
- Kumulatywny zbieg art. 207 k.k. i art.156 k.k., art. 157 k.k. i art.148 k.k.
- Kumulatywny zbieg art. 207 k.k., art. 190 k.k., art. 191 k.k., art. 216 k.k., art. 217 k.k., art. 288 k.k.
- Przedawnienie przestępstwa znęcania się
Art. 208. Rozpijanie małoletniego
Kto rozpija małoletniego, dostarczając mu napoju alkoholowego, ułatwiając jego spożycie lub nakłaniając go do spożycia takiego napoju,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
Art. 209. Niealimentacja (uchylanie się od alimentów)
§ 1. Kto uchyla się od wykonania obowiązku alimentacyjnego określonego co do wysokości orzeczeniem sądowym, ugodą zawartą przed sądem albo innym organem albo inną umową, jeżeli łączna wysokość powstałych wskutek tego zaległości stanowi równowartość co najmniej 3 świadczeń okresowych albo jeżeli opóźnienie zaległego świadczenia innego niż okresowe wynosi co najmniej 3 miesiące,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.
§ 1a. Jeżeli sprawca czynu określonego w § 1 naraża osobę uprawnioną na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
§ 2. Ściganie przestępstwa określonego w § 1 lub 1a następuje na wniosek pokrzywdzonego, organu pomocy społecznej lub organu podejmującego działania wobec dłużnika alimentacyjnego.
§ 3. Jeżeli pokrzywdzonemu przyznano odpowiednie świadczenia rodzinne albo świadczenia pieniężne wypłacane w przypadku bezskuteczności egzekucji alimentów, ściganie przestępstwa określonego w § 1 lub 1a odbywa się z urzędu.
§ 4. Nie podlega karze sprawca przestępstwa określonego w § 1, który nie później niż przed upływem 30 dni od dnia pierwszego przesłuchania w charakterze podejrzanego uiścił w całości zaległe alimenty.
§ 5. Sąd odstępuje od wymierzenia kary, jeżeli nie później niż przed upływem 30 dni od dnia pierwszego przesłuchania w charakterze podejrzanego sprawca przestępstwa określonego w § 1a uiścił w całości zaległe alimenty, chyba że wina i społeczna szkodliwość czynu przemawiają przeciwko odstąpieniu od wymierzenia kary.
- Kryminalizacja obowiązku alimentacyjnego po nowelizacji z 23.03.2017 r.
- Przedmiot ochrony przestępstwa niealimentacji
- Skutkowy charakter przestępstwa niealimentacji
- Reprezentacja dziecka w postępowaniu o niealimentację przeciwko rodzicowi
- Trwały charakter przestępstwa niealimentacji
- Miejsce popełnienia przestępstwa niealimentacji (art. 209 § 1 k.k.)
- Pojęcie uchylania się od alimentacji
- Narażenie pokrzywdzonego na niemożność zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych (art. 209 § 1a k.k.)
- Przestępstwo niealimentacji, gdy obowiązek alimentacyjny jest realizowany przez inne podmioty
- Udzielenie zabezpieczenia roszczenia alimentacyjnego jako orzeczenie sądowe w rozumieniu art. 209 § 1.k.k.)
- Niealimentacja a jedność lub wielość przestępstw
- Ciąg przestępstw niealimentacji
- Granice tożsamości czynu niealimentacji; stan rzeczy osądzonej (art. 209 k.k.)
- ZUS jako pokrzywdzony przestępstwem niealimentacji (art. 209 k.k.)
- Wskazanie w opisie czynu wysokości określonego świadczenia alimentacyjnego (art. 413 § 2 k.p.k.)
- Wpływu orzeczeń sądów cywilnych ze skutkiem ex tunc na przestępstwo niealimentacji (art. 209 k.k.)
Art. 210. Porzucenie małoletniego lub osoby nieporadnej
§ 1. Kto wbrew obowiązkowi troszczenia się o małoletniego poniżej lat 15 albo o osobę nieporadną ze względu na jej stan psychiczny lub fizyczny osobę tę porzuca,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
§ 2. Jeżeli następstwem czynu jest śmierć osoby określonej w § 1, sprawca
podlega karze pozbawienia wolności od lat 2 do 15.
Art. 211. Uprowadzenie dziecka lub osoby nieporadnej
Kto, wbrew woli osoby powołanej do opieki lub nadzoru, uprowadza lub zatrzymuje małoletniego poniżej lat 15 albo osobę nieporadną ze względu na jej stan psychiczny lub fizyczny,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
Art. 211a. Organizowanie adopcji dzieci wbrew przepisom ustawy
§ 1. Kto, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, zajmuje się organizowaniem adopcji dzieci wbrew przepisom ustawy,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
§ 2. Tej samej karze podlega, kto, będąc osobą, której przysługuje władza rodzicielska nad dzieckiem, wyraża zgodę na adopcję tego dziecka przez inną osobę:
1) w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub osobistej, zatajając ten cel przed sądem orzekającym w postępowaniu w sprawie o przysposobienie, a w przypadku wyrażenia przez rodzica zgody na przysposobienie dziecka w przyszłości bez wskazania osoby przysposabiającego – przed sądem przyjmującym oświadczenie o wyrażeniu tej zgody,
2) z pominięciem postępowania w sprawie o przysposobienie.
§ 3. Tej samej karze podlega, kto wyraża zgodę na adopcję dziecka przez siebie w warunkach, o których mowa w § 2.
Rozdział XXVII Przestępstwa przeciwko czci i nietykalności cielesnej
Art. 212. Zniesławienie
§ 1. Kto pomawia inną osobę, grupę osób, instytucję, osobę prawną lub jednostkę organizacyjną niemającą osobowości prawnej o takie postępowanie lub właściwości, które mogą poniżyć ją w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności, podlega grzywnie albo karze ograniczenia wolności.
§ 2. Jeżeli sprawca dopuszcza się czynu określonego w § 1 za pomocą środków masowego komunikowania,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.
§ 3. W razie skazania za przestępstwo określone w § 1 lub 2 sąd może orzec nawiązkę na rzecz pokrzywdzonego, Polskiego Czerwonego Krzyża albo na inny cel społeczny wskazany przez pokrzywdzonego.
§ 4. Ściganie przestępstwa określonego w § 1 lub 2 odbywa się z oskarżenia prywatnego.
- Zniesławienie - pojęcie, charakterystyka; zniesławiający charakter wypowiedzi
- Zbieg zniesławienia i znieważa osoby, instytucji, organu
- Pomówienie grupy osób; pojęcie "grupa osób" (art. 212 § 1 k.k.)
- Zniesławienie dwóch i więcej osób jedną wypowiedzią
- Pomówienie o niewłaściwe postępowanie w życiu zawodowym
- Dotarcie do osób trzecich nieprawdziwych lub zniesławiających zarzutów jako warunek zniesławienia
- Chwila popełnienia przestępstwa zniesławienia popełnionego zamieszczeniem wpisu w Internecie
- Naruszenie dóbr osobistych osoby trzeciej w prywatnej rozmowie, w tym w rozmowie z dziennikarzem
- Zniesławienie za pomocą środków masowego komunikowania (art. 212 § 2 k.k. i 216 § 2 k.k.)
- Związanie sądu cywilnego wyrokiem skazującym dziennikarza za tzw. przestępstwo zniesławienia medialnego (art. 212 § 2 k.k.)
- Rzetelność dziennikarza (art. 12 Pr. Pras.)
- Dziennikarskie prawo do krytyki, rzetelność dziennikarska, zniesławienie medialne (art. 41 Pr.Pras.)
- Odpowiedzialność za cytat cudzej wypowiedzi
- Zniesławienie w prasie przez wypowiedź dotyczącą stanu zdrowia
- Zniesławienie dokonane na Internetowym blogu
- Zniesławienie, znieważenie stron procesu przez sędziego
- Zarzut popełnienia przestępstwa
- Zarzut niekompetencji
- Wyłączenie jawności rozprawy z mocy prawa w sprawach o pomówienie i znieważenie (art. 359 § 2 k.p.k.)
- Wyłaczenie bezprawności czynu zniesławienia (art. 213 k.k.)
- Zbieg zniesławienia z art. 212 § 1 k.k. i fałszywego oskarżenia z art. 234 k.k.
Art. 213. Wyłączenie bezprawności zniesławienia
§ 1. Nie ma przestępstwa określonego w art. 212 § 1, jeżeli zarzut uczyniony niepublicznie jest prawdziwy.
§ 2. Nie popełnia przestępstwa określonego w art. 212 § 1 lub 2, kto publicznie podnosi lub rozgłasza prawdziwy zarzut:
1) dotyczący postępowania osoby pełniącej funkcję publiczną lub
2) służący obronie społecznie uzasadnionego interesu.
Jeżeli zarzut dotyczy życia prywatnego lub rodzinnego, dowód prawdy może być przeprowadzony tylko wtedy, gdy zarzut ma zapobiec niebezpieczeństwu dla życia lub zdrowia człowieka albo demoralizacji małoletniego.
- Kontratyp działania w społecznie uzasadnionym interesie
- Kontratyp działania w społecznie uzasadnionym interesie a podanie nieprawdziwych informacji
- Kontratyp dozwolonej krytyki (art. 213 § 2 k.k.)
- Kontratyp prawdziwości zarzutu dotyczącego postępowania osoby pełniącej funkcję publiczną (art. 213 § 2 k.k.)
- Kontratyp skargi obywatelskiej, pomówienia i zarzuty w procesie sądowym
- Wyłączenie bezprawności czynu - prawdziwość zarzutu uczynionego niepublicznie
- Granice dopuszczalnej krytyki w Internecie
Art. 214. Zniewaga ze względu na formę podniesienia lub rozgłoszenia zarzutu
Brak przestępstwa wynikający z przyczyn określonych w art. 213 nie wyłącza odpowiedzialności sprawcy za zniewagę ze względu na formę podniesienia lub rozgłoszenia zarzutu.
Art. 215. Podanie wyroku skazującego do publicznej wiadomości
Na wniosek pokrzywdzonego sąd orzeka podanie wyroku skazującego do publicznej wiadomości.
Art. 216. Zniewaga
§ 1. Kto znieważa inną osobę w jej obecności albo choćby pod jej nieobecność, lecz publicznie lub w zamiarze, aby zniewaga do osoby tej dotarła, podlega grzywnie albo karze ograniczenia wolności.
§ 2. Kto znieważa inną osobę za pomocą środków masowego komunikowania,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.
§ 3. Jeżeli zniewagę wywołało wyzywające zachowanie się pokrzywdzonego albo jeżeli pokrzywdzony odpowiedział naruszeniem nietykalności cielesnej lub zniewagą wzajemną, sąd może odstąpić od wymierzenia kary.
§ 4. W razie skazania za przestępstwo określone w § 2 sąd może orzec nawiązkę na rzecz pokrzywdzonego, Polskiego Czerwonego Krzyża albo na inny cel społeczny wskazany przez pokrzywdzonego.
§ 5. Ściganie odbywa się z oskarżenia prywatnego.
- Znieważenie (zniewaga) - pojęcie; zniewagi i obelgi
- Strona podmiotowa przestępstwa znieważenia
- Zniewaga - słowa obelżywe
- Wulgaryzmy w kontekście naruszenia dóbr osobistych
- Obelgi w debacie publicznej
- Kolektywne znieważenie; zniesławienie pod adresem zbiorowo określonych osób
- Znieważenie stanowiące czynność adwokata związaną z prowadzeniem określonej sprawy
- Krytyka działalności organów państwa za pomocą obraźliwych lub poniżających sformułowań (gestów)
- Znieważenie Narodu lub Rzeczpospolitą Polską (art. 133 k.k.)
- Znieważenie Prezydenta RP (art. 135 k.k.)
- Znieważenie funkcjonariusza publicznego (art. 226 k.k.)
- Znieważenie z powodu przynależności narodowej, etnicznej, rasowej, wyznaniowej (art. 257 k.k.)
- Znieważenie pomnika (art. 261 k.k.)
- Znieważenie zwłok (art. 262 § 1 k.k.)
Art. 217. Naruszenie nietykalności cielesnej
§ 1. Kto uderza człowieka lub w inny sposób narusza jego nietykalność cielesną,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.
§ 2. Jeżeli naruszenie nietykalności wywołało wyzywające zachowanie się pokrzywdzonego albo jeżeli pokrzywdzony odpowiedział naruszeniem nietykalności, sąd może odstąpić od wymierzenia kary.
§ 3. Ściganie odbywa się z oskarżenia prywatnego.
Art. 217a. Naruszenie nietykalności cielesnej w związku z podjętą interwencją
Kto uderza człowieka lub w inny sposób narusza jego nietykalność cielesną w związku z podjętą przez niego interwencją na rzecz ochrony bezpieczeństwa ludzi lub ochrony bezpieczeństwa lub porządku publicznego,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
Rozdział XXVIII Przestępstwa przeciwko prawom osób wykonujących pracę zarobkową
Art. 218. Złośliwe lub uporczywe naruszanie prawa pracownika
§ 1. (utracił moc)
§ 1a. Kto, wykonując czynności w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych, złośliwie lub uporczywie narusza prawa pracownika wynikające ze stosunku pracy lub ubezpieczenia społecznego,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
§ 2. Osoba określona w § 1a, odmawiająca ponownego przyjęcia do pracy, o której przywróceniu orzekł właściwy organ,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.
§ 3. Osoba określona w § 1a, która będąc zobowiązana orzeczeniem sądu do wypłaty wynagrodzenia za pracę lub innego świadczenia ze stosunku pracy, obowiązku tego nie wykonuje,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 3.
- Problem depenalizacji złośliwego lub uporczywego naruszania prawa pracownika w zw. z uchyleniem § 1 przez TK
- Strona podmiotowa przestępstwa z art. 218 § 1a k.k.
- Indywidualny charakter przestępstwa naruszenia praw pracownika
- Formalny charakter występku z art. 218 § 1a k.k.
- Pojęcie "złośliwości"
- Pojęcia "złośliwego i uporczywego" naruszania praw pracownika
- Reprezentacja pracodawcy przy czynnościach prawnych z zakresu prawa pracy (art. 3[1] k.p.)
- Pojęcie „pracownik” na gruncie prawa karnego
- Pojęcie praw pracownika wynikających ze stosunku pracy w rozumieniu ar. 218 § 1a k.k.
- Pojęcie pracownika (art. 2 i art. 22 § 2 k.p.)
- Niewydanie świadectwa pracy jako przestępstwo złośliwego naruszania praw pracowniczych (art. 218 k.k.)
- Odpowiedzialność karna płatnika składek, który nie dopełnia obowiązku ich opłacania (art. 98 ust. 1 pkt 1a u.s.u.s. i art. 218 § 1a k.k.)
- Odpowiedzialność za wykroczenia przeciwko prawom pracownika (art. 281 - 283 k.p.)
- Stwierdzenie popełnienia przestępstwa z art. 218 § 1a k.k. przez sąd cywilny
Art. 218a. Złośliwe lub uporczywe naruszenie zakazu handlu w niedziele i święta
Kto, złośliwie lub uporczywie:
1) wbrew zakazowi handlu oraz wykonywania czynności związanych z handlem w niedziele i święta, powierza wykonywanie pracy w handlu lub wykonywanie czynności związanych z handlem pracownikowi lub zatrudnionemu,
2) wbrew zakazowi handlu oraz wykonywania czynności związanych z handlem po godzinie 1400 w dniu 24 grudnia lub w sobotę bezpośrednio poprzedzającą pierwszy dzień Wielkiej Nocy, powierza wykonywanie pracy w handlu lub wykonywanie czynności związanych z handlem pracownikowi lub zatrudnionemu,
podlega grzywnie albo karze ograniczenia wolności.
Art. 219. Naruszenie przepisów prawa o ubezpieczeniach społecznych
Kto narusza przepisy prawa o ubezpieczeniach społecznych, nie zgłaszając, nawet za zgodą zainteresowanego, wymaganych danych albo zgłaszając nieprawdziwe dane mające wpływ na prawo do świadczeń albo ich wysokość,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
- Niezgłoszenie lub zgłoszenie nieprawdziwych danych mających wpływ na prawo do świadczeń z ubezpieczenia społecznego
- Strona podmiotowa przestępstwa z art. 219 k.k.
- Zakład ubezpieczeń jako pokrzywdzony (art. 49 § 3 k.p.k.)
- Odpowiedzialność karna płatnika składek, który nie dopełnia obowiązku ich opłacania (art. 98 ust. 1 pkt 1a u.s.u.s. i art. 218 § 1a k.k.)
- Zbieg przestępstw z art. 271 k.k. i art. 219 k.k.
- Wykroczenie nieterminowego opłacania składek na ubezpieczenia społeczne (art. 98 u.s.u.s.)
Art. 220. Niedopełnienie obowiązków z zakresu bhp
§ 1. Kto, będąc odpowiedzialny za bezpieczeństwo i higienę pracy, nie dopełnia wynikającego stąd obowiązku i przez to naraża pracownika na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu,
podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
§ 2. Jeżeli sprawca działa nieumyślnie,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.
§ 3. Nie podlega karze sprawca, który dobrowolnie uchylił grożące niebezpieczeństwo.
- Przedmiot ochrony przestępstwa z art. 220 k.k.
- Podmiot przestępstwa z art. 220 § 1 k.k
- Strona podmiotowa przestępstwa z art. 220 k.k.
- Skutkowy (materialny) charakter przestępstwa z art. 220 k.k.
- Narażenie pracownika na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu przez niedopełnienie obowiązków z zakresu bhp (art. 220 k.k)
- Niedopełnienie przez pracodawcę obowiązków z zakresu bhp; szczególny prawny obowiązek pracodawcy zapobiegnięcia skutkowi
- Obowiązki osoby kierującej pracownikami z zakresu bhp (art. 212 k.p.)
- Dopuszczenie pracownika do pracy w stanie nietrzeźwości jako podstawa odpowiedzialności z art. 220 k.k.
- Pracownik w rozumieniu art. 220 § 1 k.k.
- Wykonywanie polecenia zwierzchnika a odpowiedzialnośc z art. 220 k.k.
- Przestępstwo z art. 220 § 1 k.k. jako czyn ciągły
- Zbieg przestępstw z art. 220 § 1 lub 2 k.k. z art. 160 k.k.
- Bezpieczeństwo i higiena pracy (art.15 k.p.; art. 94 pkt 4 k.p.i art. 207 – at. 237[15] k.p.)
Art. 221. Niezawiadomienie o wypadku przy pracy
Kto wbrew obowiązkowi nie zawiadamia w terminie właściwego organu o wypadku przy pracy lub chorobie zawodowej albo nie sporządza lub nie przedstawia wymaganej dokumentacji,
podlega grzywnie do 180 stawek dziennych albo karze ograniczenia wolności.
Rozdział XXIX Przestępstwa przeciwko działalności instytucji państwowych oraz samorządu terytorialnego
Art. 222. Naruszenie nietykalności cielesnej funkcjonariusza lub osoby przybranej
§ 1. Kto narusza nietykalność cielesną funkcjonariusza publicznego lub osoby do pomocy mu przybranej podczas lub w związku z pełnieniem obowiązków służbowych,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 3.
§ 2. Jeżeli czyn określony w § 1 wywołało niewłaściwe zachowanie się funkcjonariusza lub osoby do pomocy mu przybranej, sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary, a nawet odstąpić od jej wymierzenia.
- Naruszenie nietykalności cielesnej (art. 217 § 1 i art. 222 § 1 k.k.)
- Formalny charakterystyka przestępstwa z art. 222 k.k.
- Strona podmiotowa przestępstwa z art. 222 § 1 k.k.
- Pojęcie „w związku z pełnieniem czynności służbowych” w rozumieniu art. 222 § 1 k.k.
- Pojęcie osoby przybranej
- Naruszenie nietykalności policjanta posługując się psem (komenda „bierz go”)
- Zmuszanie funkcjonariusza publicznego do przedsięwzięcia lub zaniechania prawnej czynności służbowej (art. 224 § 2 k.k.)
- Kumulatywny zbieg przestępstw przeciwko funkcjonariuszom publicznym (art. 222 § 1 k.k., art. 224 k.k., art. 226 k.k. art. 156 -157 k.k., art. 160 k.k.)
Art. 223. Czynna napaść na funkcjonariusza publicznego lub osobę przybraną
§ 1. Kto, działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą lub używając broni palnej, noża lub innego podobnie niebezpiecznego przedmiotu albo środka obezwładniającego, dopuszcza się czynnej napaści na funkcjonariusza publicznego lub osobę do pomocy mu przybraną podczas lub w związku z pełnieniem obowiązków służbowych,
podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.
§ 2. Jeżeli w wyniku czynnej napaści nastąpił skutek w postaci ciężkiego uszczerbku na zdrowiu funkcjonariusza publicznego lub osoby do pomocy mu przybranej, sprawca
podlega karze pozbawienia wolności od lat 2 do 15.
- Czynna napaść na funkcjonariusza publicznego (art. 223 k.k.)
- Pojęcie osoby przybranej
- Czynna napaść dokonana poza służbowo powierzonym rejonem działania policjanta
- Czynna napaść z użyciem niebezpiecznego przedmiotu albo środka obezwładniającego art. 223 § 1 k.k.
- Różnica pomiędzy pojęciem „używania”, a „posługiwania się” niebezpiecznym narzędziem
- Posługiwanie się środkiem obezwładniającym (art. 197 § 3 pkt 4; art. 223 § 1; art. 280 § 2 k.k.)
- Samochód jako niebezpieczny przedmiot/narzędzie
- Pistolet pneumatyczny na metalowe śruty jako niebezpieczny przedmiot/narzędzie
- Żyletka jako niebezpieczny przedmiot/narzędzie
- Śrubokręt jako niebezpieczny przedmiot/narzędzie
- Nunczako jako niebezpieczny przedmiot/narzędzie
- Kastet jako niebezpieczny przedmiot/narzędzie
- Metalowy klucz jako niebezpieczny przedmiot/narzędzie
- Metalowy pręt/rurka jako niebezpieczny przedmiot/narzędzie
- Stłuczona butelka „tulipan” jako niebezpieczne przedmiot/narzędzie
- Kamień cegła jako niebezpieczny przedmiot/narzędzie
- Ciecz żrąca lub trująca, gaz prąd, sprężone powietrze, chloroform jako niebezpieczny przedmiot/narzędzie
- Pies rasy Amstaff - American Staffordshire Terier jako niebezpieczny przedmiot/narzędzie
- Posługiwanie się deską wiórową o długości ok. 70 cm i grubości ok. 3 cm
- Siła rąk jako niebezpieczny przedmiot/narzędzie
- Obuwie jako niebezpieczny przedmiot/narzędzie
- Żelazko niepodłączone do źródła energii elektrycznej jako niebezpieczny przedmiot/narzędzie
- Młotek gumowy jako niebezpieczny przedmiot/narządzie
Art. 223a. Publiczne nawoływanie do udostępnienia informacji o życiu prywatnym funkcjonariusza
§ 1. Kto publicznie nawołuje do udostępnienia informacji dotyczących życia prywatnego funkcjonariusza organu powołanego do ochrony bezpieczeństwa publicznego albo funkcjonariusza Służby Więziennej, których udostępnienie może spowodować zagrożenie bezpieczeństwa tego funkcjonariusza lub osoby dla niego najbliższej, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
§ 2. Tej samej karze podlega sprawca czynu określonego w § 1 popełnionego na szkodę byłego funkcjonariusza publicznego, o którym mowa w § 1, jeżeli czyn ten pozostaje w związku z zadaniami z zakresu ochrony bezpieczeństwa publicznego lub zadaniami Służby Więziennej, które pokrzywdzony wykonywał.
Art. 223b. Udostępnienie informacji o życiu prywatnym funkcjonariusza
§ 1. Kto bez zgody funkcjonariusza organu powołanego do ochrony bezpieczeństwa publicznego albo funkcjonariusza Służby Więziennej, udostępnia innej osobie informacje dotyczące jego życia prywatnego, których udostępnienie może spowodować zagrożenie bezpieczeństwa tego funkcjonariusza lub osoby dla niego najbliższej,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
§ 2. Tej samej karze podlega sprawca czynu określonego w § 1, popełnionego na szkodę byłego funkcjonariusza publicznego, o którym mowa w § 1, jeżeli czyn ten pozostaje w związku z zadaniami z zakresu ochrony bezpieczeństwa publicznego lub zadaniami Służby Więziennej, które pokrzywdzony wykonywał.
§ 3. Jeżeli udostępnienie informacji przez sprawcę czynu określonego w § 1 lub 2 następuje przez ich publiczne rozpowszechnienie, sprawca
podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.
Art. 224. Wywieranie wpływu; zmuszanie funkcjonariusza
§ 1. Kto przemocą lub groźbą bezprawną wywiera wpływ na czynności urzędowe organu administracji rządowej, innego organu państwowego lub samorządu terytorialnego,
podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
§ 2. Tej samej karze podlega, kto stosuje przemoc lub groźbę bezprawną w celu zmuszenia funkcjonariusza publicznego albo osoby do pomocy mu przybranej do przedsięwzięcia lub zaniechania prawnej czynności służbowej.
§ 3. Jeżeli następstwem czynu określonego w § 2 jest skutek określony w art. 156 § 1 lub w art. 157 § 1, sprawca
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
- Przedmiot ochrony przestępstwa z art. 224 k.k.
- Wywieranie wpływu na czynności urzędowe (art. 224 § 1 k.k.)
- Zmuszanie funkcjonariusza publicznego do przedsięwzięcia lub zaniechania czynności służbowej (art. 224 § 2 k.k.)
- Przemoc lub groźba bezprawna w warunkach art. 224 k.k.
- Strona podmiotowa przestępstwa z art. 224 k.k.
- Pojęcie osoby przybranej
- Zmuszanie funkcjonariusza publicznego do zaniechania czynności - najechanie na policjanta samochodem
- Naruszenie nietykalności cielesnej policjanta w celu zmuszenia do zaniechania podjętej czynności (art. 222 i art. 224 k.k.)
- Opór sędziego przeciwko przeciwko bezprawnej czynności zatrzymania
- Kumulatywny zbieg przestępstw przeciwko funkcjonariuszom publicznym (art. 222 § 1 k.k., art. 224 k.k., art. 226 k.k. art. 156 -157 k.k., art. 160 k.k.)
Art. 224a. Fałszywy alarm
§ 1. Kto wiedząc, że zagrożenie nie istnieje, zawiadamia o zdarzeniu, które zagraża życiu lub zdrowiu wielu osób lub mieniu w znacznych rozmiarach lub stwarza sytuację, mającą wywołać przekonanie o istnieniu takiego zagrożenia, czym wywołuje czynność instytucji użyteczności publicznej lub organu ochrony bezpieczeństwa, porządku publicznego lub zdrowia mającą na celu uchylenie zagrożenia.
podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.
§ 2. Jeżeli sprawca czynu określonego w § 1 zawiadamia o więcej niż jednym zdarzeniu,
podlega karze pozbawienia wolności od lat 2 do 15.
Art. 224b. Nawiązka na rzecz Skarbu Państwa
W razie skazania za przestępstwo określone w art. 224a sąd orzeka:
1) nawiązkę na rzecz Skarbu Państwa w wysokości co najmniej 10 000 zł oraz
2) świadczenie pieniężne wymienione w art. 39 pkt 7 w wysokości co najmniej 10 000 zł.
Art. 225. Udaremnianie kontroli z zakresu ochrony środowiska i inspekcji pracy
§ 1. Kto osobie uprawnionej do przeprowadzania kontroli w zakresie ochrony środowiska lub osobie przybranej jej do pomocy udaremnia lub utrudnia wykonanie czynności służbowej,
podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
§ 2. Tej samej karze podlega, kto osobie uprawnionej do kontroli w zakresie inspekcji pracy lub osobie przybranej jej do pomocy udaremnia lub utrudnia wykonanie czynności służbowej.
§ 3. (uchylony)
§ 4. Tej samej karze podlega, kto osobie upoważnionej do przeprowadzania czynności w zakresie nadzoru i kontroli w jednostkach organizacyjnych pomocy społecznej lub w placówkach zapewniających całodobową opiekę osobom niepełnosprawnym, przewlekle chorym lub osobom w podeszłym wieku udaremnia lub utrudnia wykonanie czynności służbowych.
Art. 226. Znieważenie funkcjonariusza publicznego
§ 1. Kto znieważa funkcjonariusza publicznego lub osobę do pomocy mu przybraną, podczas i w związku z pełnieniem obowiązków służbowych,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.
§ 2. Przepis art. 222 § 2 stosuje się odpowiednio.
§ 3. Kto publicznie znieważa lub poniża konstytucyjny organ Rzeczypospolitej Polskiej,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
Art. 226 § 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny (Dz. U. Nr 88, poz. 553 ze zm.) w zakresie, w jakim penalizuje znieważenie funkcjonariusza publicznego lub osoby do pomocy mu przybranej dokonane niepublicznie lub dokonane publicznie, lecz nie podczas pełnienia czynności służbowych, jest niezgodny z art. 54 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej - Wyrok TK z dnia 11 października 2006 r., P 3/06
- Charakterystyka przestępstwa znieważenia funkcjonariusza (art. 226 § 1 k.k.)
- Dobro prawnie chronione przestępstwa znieważenia funkcjonariusza
- Strona podmiotowa znieważenia funkcjonariusza publicznego
- Znieważenie funkcjonariusza jako kwalifikowana postać zniewagi
- Znieważenie (zniewaga) - pojęcie; zniewagi i obelgi
- Pojęcie osoby przybranej
- Znieważenie" podczas i w związku z pełnieniem obowiązków służbowych"
- Znieważenie funkcjonariusza dokonane niepublicznie
- Subiektywne odczucia funkcjonariusza dla bytu prawnego czynu z art. 226 k.k.
- Znieważenie funkcjonariusza - skrajnie subiektywne poglądy wypowiedziane w zamkniętym kręgu
- Współsprawstwo w przestępstwie znieważenia funkcjonariusza publicznego
- Znieważenie funkcjonariusza publicznego w debacie publicznej
- Zróżnicowany standard ochrony funkcjonariusza będącego jednocześnie politykiem i nie będącego politykiem
- Znieważenie funkcjonariusza publicznego w świetle standardów ETPCz na tle art. 10 Konwencji
- Zbieg zniesławienia i znieważa osoby, instytucji, organu
- Kumulatywny zbieg przestępstw przeciwko funkcjonariuszom publicznym (art. 222 § 1 k.k., art. 224 k.k., art. 226 k.k. art. 156 -157 k.k., art. 160 k.k.)
- Znieważenie funkcjonariusza - stopniowalność społecznej szkodliwości czynu
- Publiczne znieważenie organów konstytucyjnych (art. 226 § 3 k.k.)
Art. 227. Przywłaszczenie funkcji publicznej
Kto, podając się za funkcjonariusza publicznego albo wyzyskując błędne przeświadczenie o tym innej osoby, wykonuje czynność związaną z jego funkcją,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.
Art. 228. Łapownictwo bierne
§ 1. Kto, w związku z pełnieniem funkcji publicznej, przyjmuje korzyść majątkową lub osobistą albo jej obietnicę,
podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.
§ 2. W wypadku mniejszej wagi, sprawca
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
§ 3. Kto, w związku z pełnieniem funkcji publicznej, przyjmuje korzyść majątkową lub osobistą albo jej obietnicę za zachowanie stanowiące naruszenie przepisów prawa,
podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.
§ 4. Karze określonej w § 3 podlega także ten, kto, w związku z pełnieniem funkcji publicznej, uzależnia wykonanie czynności służbowej od otrzymania korzyści majątkowej lub osobistej albo jej obietnicy lub takiej korzyści żąda.
§ 5. Kto, w związku z pełnieniem funkcji publicznej, przyjmuje korzyść majątkową znacznej wartości albo jej obietnicę,
podlega karze pozbawienia wolności od lat 2 do 15.
§ 5a. Kto, w związku z pełnieniem funkcji publicznej, przyjmuje korzyść majątkową wielkiej wartości albo jej obietnicę,
podlega karze pozbawienia wolności od lat 3 do 20.
§ 6. Karom określonym w § 1–5a podlega odpowiednio także ten, kto, w związku z pełnieniem funkcji publicznej w państwie obcym lub w organizacji międzynarodowej, przyjmuje korzyść majątkową lub osobistą albo jej obietnicę lub takiej korzyści żąda, albo uzależnia wykonanie czynności służbowej od jej otrzymania.
§ 6. w brzmieniu do 30 września 2023 r. Karom określonym w § 1–5 podlega odpowiednio także ten, kto, w związku z pełnieniem funkcji publicznej w państwie obcym lub w organizacji międzynarodowej, przyjmuje korzyść majątkową lub osobistą albo jej obietnicę lub takiej korzyści żąda, albo uzależnia wykonanie czynności służbowej od jej otrzymania.
- Przedmiot ochrony przestępstwa łapownictwa czynnego i biernego
- Indywidualny charakter przestępstwa z art. 228 k.k.
- Strona podmiotowa przestępstwa łapownictwa
- Pokrzywdzony przestępstwem z art. 228 § 1 k.p.k. i art. 229 § 1 k.k.
- Podmiotowy zakres pojęcia "pełnienia funkcji publicznej" na gruncie przestępstwa łapownictwa (art. 228 § 1 k.k.)
- Udzielenie albo obiecanie udzielenia korzyści majątkowej (art. 228 i 229 k.k.)
- Związek przyjęcia korzyści z pełnieniem funkcji publicznej (art. 228 k.k.)
- Relacja czasowa między udzieleniem korzyści lub jej obietnicy, a wykonaniem czynności (art. 228 k.k.)
- Wypadek mniejszej wagi łapownictwa biernego (art. 228 § 2 k.k.)
- Przyjęcie korzyści za zachowanie stanowiące naruszenie przepisów prawa (art. 228 § 3 k.k.)
- Naruszenie przepisów prawa w rozumieniu w art. 228 § 3 k.k. i art. 229 § 3 k.k.
- Uzależnienie wykonania czynności służbowej od korzyści lub żądanie jej uzyskania (art art. 228 § 4 k.k.)
- Nieprzyjęcie łapówki a forma stadialna przekupstwa czynnego
- Łapownictwo a zwyczajowe, drobne prezenty (kontratyp zwyczaju)
- Dowód z prywatnych nagrań w sprawie o łapownictwo
- Prowadzenie odrębnych postępowań wobec przyjmującego i udzielającego korzyści majątkowej
Art. 229. Łapownictwo czynne
§ 1. Kto udziela albo obiecuje udzielić korzyści majątkowej lub osobistej osobie pełniącej funkcję publiczną w związku z pełnieniem tej funkcji,
podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.
§ 2. W wypadku mniejszej wagi, sprawca
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
§ 3. Jeżeli sprawca czynu określonego w § 1 działa, aby skłonić osobę pełniącą funkcję publiczną do naruszenia przepisów prawa lub udziela albo obiecuje udzielić takiej osobie korzyści majątkowej lub osobistej za naruszenie przepisów prawa,
podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.
§ 4. Kto osobie pełniącej funkcję publiczną, w związku z pełnieniem tej funkcji, udziela albo obiecuje udzielić korzyści majątkowej znacznej wartości, podlega karze pozbawienia wolności od lat 2 do 15.
§ 4a. Kto osobie pełniącej funkcję publiczną, w związku z pełnieniem tej funkcji, udziela albo obiecuje udzielić korzyści majątkowej wielkiej wartości,
podlega karze pozbawienia wolności od lat 3 do 20
§ 5. Karom określonym w § 1–4a podlega odpowiednio także ten, kto udziela albo obiecuje udzielić korzyści majątkowej lub osobistej osobie pełniącej funkcję publiczną w państwie obcym lub w organizacji międzynarodowej, w związku z pełnieniem tej funkcji.
§ 6. Nie podlega karze sprawca przestępstwa określonego w § 1–5, jeżeli korzyść majątkowa lub osobista albo ich obietnica zostały przyjęte przez osobę pełniącą funkcję publiczną, a sprawca zawiadomił o tym fakcie organ powołany do ścigania przestępstw i ujawnił wszystkie istotne okoliczności przestępstwa, zanim organ ten o nim się dowiedział.
§ 5. w brzmieniu do 30 września 2023 r. Karom określonym w § 1–4 podlega odpowiednio także ten, kto udziela albo obiecuje udzielić korzyści majątkowej lub osobistej osobie pełniącej funkcję publiczną w państwie obcym lub w organizacji międzynarodowej, w związku z pełnieniem tej funkcji.
- Udzielenie albo obiecanie udzielenia korzyści majątkowej (art. 228 i 229 k.k.)
- Kwotowe określenie sumy przyjętych korzyści majątkowych (art. 228 k.k.)
- Chwila dokonania przekupstwa czynnego w przypadku obietnicy udzielenia korzyści majątkowej (art. 229 k.k.)
- Odpowiedzialność przekazującego pieniądze pośrednikowi celem udzielenia łapówki (art. 229 § 1 k.k.)
- Udzielenie korzyści osobie pełniącej funkcję publiczną w strukturach obcego państwa
- Łapówka za "czynność stanowiącą naruszenie przepisu prawa" (art. 229 § 3 k.k.)
- Naruszenie przepisów prawa w rozumieniu w art. 228 § 3 k.k. i art. 229 § 3 k.k.
- Udzielenie korzyści majątkowej znacznej wartości (art 229 § 4 k.k.)
- Klauzula niekaralności (art. 229 § 6 k.k.)
Art. 230. Płatna protekcja bierna
§ 1. Kto, w zamian za korzyść majątkową lub osobistą albo jej obietnicę, podejmuje się pośrednictwa w załatwieniu sprawy, powołując się na wpływy, wywołując u innej osoby przekonanie o istnieniu wpływów, wykorzystując takie
przekonanie lub utwierdzając ją w przekonaniu o istnieniu wpływów w:
1) instytucji państwowej lub samorządowej,
2) organizacji krajowej lub międzynarodowej,
3) krajowej lub zagranicznej jednostce organizacyjnej dysponującej środkami publicznymi,
4) przedsiębiorstwie państwowym,
5) spółce handlowej z udziałem Skarbu Państwa, samorządu terytorialnego lub państwowej osoby prawnej,
podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.
§ 2. W wypadku mniejszej wagi, sprawca
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
§ 1. w brzmieniu do 30 września 2023 r. Kto, powołując się na wpływy w instytucji państwowej, samorządowej, organizacji międzynarodowej albo krajowej lub w zagranicznej jednostce organizacyjnej dysponującej środkami publicznymi albo wywołując przekonanie innej osoby lub utwierdzając ją w przekonaniu o istnieniu takich wpływów, podejmuje się pośrednictwa w załatwieniu sprawy w zamian za korzyść majątkową lub osobistą albo jej obietnicę,
podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.
- Płatna protekcja bierna
- Przedmiot ochrony art. 230 § 1 k.k.
- Strona podmiotowa czynu wypełniającego znamiona przestępstwa z art. 230 k.k.
- Formalny charakter przestępstwa płatnej protekcji
- Korzyść majątkowa lub osobista (albo ich obietnica) na gruncie przestępstwa płatnej protekcji
- Kumulatywny zbieg art. 230 § 1 k.k. i art. 286 § 1 k.k.
- Płatna protekcja adwokata i radcy prawnego
Art. 230a. Płatna protekcja czynna
§ 1. Kto udziela albo obiecuje udzielić korzyści majątkowej lub osobistej w zamian za pośrednictwo w załatwieniu
sprawy w podmiocie wskazanym w art. 230 § 1, polegające na bezprawnym wywarciu wpływu na decyzję, działanie
lub zaniechanie osoby pełniącej funkcję publiczną, w związku z pełnieniem tej funkcji,
podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.
§ 2. W wypadku mniejszej wagi, sprawca
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
§ 3. Nie podlega karze sprawca przestępstwa określonego w § 1 albo w § 2, jeżeli korzyść majątkowa lub osobista albo ich obietnica zostały przyjęte, a sprawca zawiadomił o tym fakcie organ powołany do ścigania przestępstw i ujawnił wszystkie istotne okoliczności przestępstwa, zanim organ ten o nim się dowiedział.
§ 1. w brzmieniu do 30 września 2023 r. Kto udziela albo obiecuje udzielić korzyści majątkowej lub osobistej w zamian za pośrednictwo w załatwieniu sprawy w instytucji państwowej, samorządowej, organizacji międzynarodowej albo krajowej lub w zagranicznej jednostce organizacyjnej dysponującej środkami publicznymi, polegające na bezprawnym wywarciu wpływu na decyzję, działanie lub zaniechanie osoby pełniącej funkcję publiczną, w związku z pełnieniem tej funkcji,
podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.
Art. 231. Nadużycie władzy, niedopełnienie obowiązków
⇓ § 1. Funkcjonariusz publiczny, który, przekraczając swoje uprawnienia lub nie dopełniając obowiązków, działa na szkodę interesu publicznego lub prywatnego,
podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
⇓ § 2. Jeżeli sprawca dopuszcza się czynu określonego w § 1 w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub osobistej,
podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.
⇓ § 3. Jeżeli sprawca czynu określonego w § 1 działa nieumyślnie i wyrządza istotną szkodę,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
⇓ § 4. Przepisu § 2 nie stosuje się, jeżeli czyn wyczerpuje znamiona czynu zabronionego określonego w art. 228.
- Funkcjonariusz publiczny (art. 115 § 13 k.k.)
- Przestępstwo nadużycia władzy i niedopełnienia obowiązków przez funkcjonariuszy publicznych (art. 231 § 1 k.k.)
- Działanie funkcjonariusza publicznego w celu osiągnięcia korzyści (art. 231 § 2 k.k.)
- Nieumyślne wyrządzenie istotnej szkody (art. 231 § 3 k.k.)
- Klauzula subsydiarności (art. 231 § 4 k.k.)
- Kumulatywna kwalifikacja art. 271 § 1 k.k. i art. 231 § 1 k.k.
Art. 231a. Rozszerzenie ochrony funkcjonariusza
Z ochrony prawnej przewidzianej dla funkcjonariuszy publicznych podczas lub w związku z pełnieniem obowiązków służbowych funkcjonariusz publiczny korzysta również wtedy, jeżeli bezprawny zamach na jego osobę został podjęty z powodu wykonywanego przez niego zawodu lub zajmowanego stanowiska.
Art. 231b. Rozszerzenie ochrony na osoby działające w obronie bezpieczeństwa lub porządku
§ 1. Osoba, która w obronie koniecznej odpiera zamach na jakiekolwiek cudze dobro chronione prawem, chroniąc bezpieczeństwo lub porządek publiczny, korzysta z ochrony prawnej przewidzianej dla funkcjonariuszy publicznych.
§ 2. Przepisu § 1 nie stosuje się, jeżeli czyn sprawcy zamachu skierowany przeciwko osobie odpierającej zamach godzi wyłącznie w cześć lub godność tej osoby.
Rozdział XXX Przestępstwa przeciwko wymiarowi sprawiedliwości
Art. 232. Wywieranie wpływu na czynności urzędowe sądu
§ 1. Kto przemocą lub groźbą bezprawną wywiera wpływ na czynności urzędowe sądu,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
§ 2. Tej samej karze podlega sprawca przestępstwa określonego w § 1, popełnionego na szkodę międzynarodowego trybunału karnego lub jego organu działającego na podstawie umowy międzynarodowej, której Rzeczpospolita Polska jest stroną, albo powołanego przez organizację międzynarodową ukonstytuowaną umową ratyfikowaną przez Rzeczpospolitą Polską.
Art. 233. Fałszywe zeznania
§ 1. Kto, składając zeznanie mające służyć za dowód w postępowaniu sądowym lub w innym postępowaniu prowadzonym na podstawie ustawy, zeznaje nieprawdę lub zataja prawdę,
podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.
§ 1a. Jeżeli sprawca czynu określonego w § 1 zeznaje nieprawdę lub zataja prawdę z obawy przed odpowiedzialnością karną grożącą jemu samemu lub jego najbliższym,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
§ 2. Warunkiem odpowiedzialności jest, aby przyjmujący zeznanie, działając w zakresie swoich uprawnień, uprzedził zeznającego o odpowiedzialności karnej za fałszywe zeznanie lub odebrał od niego przyrzeczenie.
§ 3. Nie podlega karze za czyn określony w § 1a, kto składa fałszywe zeznanie, nie wiedząc o prawie odmowy zeznania lub odpowiedzi na pytania.
§ 4. Kto, jako biegły, rzeczoznawca lub tłumacz, przedstawia fałszywą opinię, ekspertyzę lub tłumaczenie mające służyć za dowód w postępowaniu określonym w § 1,
podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.
§ 4a. Jeżeli sprawca czynu określonego w § 4 działa nieumyślnie, narażając na istotną szkodę interes publiczny,
podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
§ 5. Sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary, a nawet odstąpić od jej wymierzenia, jeżeli:
1) fałszywe zeznanie, opinia, ekspertyza lub tłumaczenie dotyczy okoliczności niemogących mieć wpływu na rozstrzygnięcie sprawy,
2) sprawca dobrowolnie sprostuje fałszywe zeznanie, opinię, ekspertyzę lub tłumaczenie, zanim nastąpi, chociażby nieprawomocne, rozstrzygnięcie sprawy.
§ 6. Przepisy § 1–3 oraz 5 stosuje się odpowiednio do osoby, która składa fałszywe oświadczenie, jeżeli przepis ustawy przewiduje możliwość odebrania oświadczenia pod rygorem odpowiedzialności karnej.
- Charakterystyka przestępstwa fałszywych zeznań
- Dobro prawnie chronione przestępstwem fałszywych zeznań
- Strona podmiotowa przestępstwa z art. 233 k.k.
- Pokrzywdzony złożeniem fałszywych zeznań (art. 233 k.k.)
- Pojęcie dowodu na gruncie art. 233 k.k
- Zatajenie prawdy w przestępstwie fałszywych zeznań
- Bezpodstawne uchylenie się od złożenia zeznania jako „zatajenie prawdy” (art. 233 § 1 k.k.)
- Bezpodstawne uchylanie się od złożenia zeznań jako poplecznictwo (art. 239 k.k.)
- Podanie fałszywych okoliczności, które nie mają wpływu na rozstrzygnięcie sprawy
- Fałszywe zeznania złożone "w innym postępowaniu prowadzonym na podstawie ustawy"
- Fałszywe zeznanie jako forma poplecznictwa
- Fałszywe zeznania złożone za granicą wobec innego organu niż polski
- Fałszywe zeznania z obawy przed odpowiedzialnością karną (art. 233 § 1a k.k.)
- Postępowanie w sprawie wypadku przy pracy jako inne postępowanie przewidziane w ustawie w rozumieniu art. 233 k.k.
- Podżeganie świadka do zatajenia prawdy
- Fałszywe oświadczenie oskarżonego co do swojej tożsamości
- Kumulatywny zbieg art. 233 § 1 k.k., art. 234 k.k., art. 238 k.k.
- Pouczenie, o którym mowa w art. 233 § 2 k.k.
- Fałszywa opinia biegłego (art. 233 § 4 k.k.)
- Sprostowanie fałszywych zeznań (art. 233 § 5 pkt 2 k.k.)
- Podanie nieprawdy lub zatajenie prawdy w oświadczeniu (art. 233 § 6 k.k.)
- Zeznania świadka złożone w trybie czynności sprawdzających (art. 307 k.p.k.)
- Połączenie sprawy o fałszywe zeznania ze sprawą, w której zostały one złożone
Art. 234. Fałszywe oskarżenie
Kto, przed organem powołanym do ścigania lub orzekania w sprawach o przestępstwo, w tym i przestępstwo skarbowe, wykroczenie, wykroczenie skarbowe lub przewinienie dyscyplinarne, fałszywie oskarża inną osobę o popełnienie tych czynów zabronionych lub przewinienia dyscyplinarnego,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5
Art. 235. Tworzenie fałszywych dowodów w celu skierowania przeciwko określonej osobie ścigania
Kto, przez tworzenie fałszywych dowodów lub inne podstępne zabiegi, kieruje przeciwko określonej osobie ściganie o przestępstwo, w tym i przestępstwo skarbowe, wykroczenie, wykroczenie skarbowe lub przewinienie dyscyplinarne albo w toku postępowania zabiegi takie przedsiębierze,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
Art. 236. Zatajanie dowodów niewinności osoby podejrzanej
§ 1. Kto zataja dowody niewinności osoby podejrzanej o popełnienie przestępstwa, w tym i przestępstwa skarbowego, wykroczenia, wykroczenia skarbowego lub przewinienia dyscyplinarnego,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
§ 2. Nie podlega karze, kto zataja dowody niewinności z obawy przed odpowiedzialnością karną grożącą jemu samemu lub jego najbliższym.
Art. 237. Odpowiednie stosowanie przepisów
Przepis art. 233 § 5 pkt 2 stosuje się odpowiednio do przestępstw określonych w art. 234, art. 235 oraz w art. 236 § 1.
Art. 238. Zawiadomienie o przestępstwie, którego nie popełniono
Kto zawiadamia o przestępstwie, lub o przestępstwie skarbowym organ powołany do ścigania wiedząc, że przestępstwa nie popełniono,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
Art. 239. Poplecznictwo (utrudnianie postępowania)
§ 1. Kto utrudnia lub udaremnia postępowanie karne, pomagając sprawcy przestępstwa, w tym i przestępstwa skarbowego uniknąć odpowiedzialności karnej, w szczególności kto sprawcę ukrywa, tworzy fałszywe dowody, zaciera ślady przestępstwa, w tym i przestępstwa skarbowego, albo odbywa za skazanego karę,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
§ 2. Nie podlega karze sprawca, który ukrywa osobę najbliższą.
§ 3. Sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary, a nawet odstąpić od jej wymierzenia, jeżeli sprawca udzielił pomocy osobie najbliższej albo działał z obawy przed odpowiedzialnością karną grożącą jemu samemu lub jego najbliższym.
§ 1. w brzmieniu do 30 września 2023 r. Kto utrudnia lub udaremnia postępowanie karne, pomagając sprawcy przestępstwa, w tym i przestępstwa skarbowego uniknąć odpowiedzialności karnej, w szczególności kto sprawcę ukrywa, zaciera ślady przestępstwa, w tym i przestępstwa skarbowego albo odbywa za skazanego karę,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
- Charakterystyka poplecznictwa (art. 239 k.k.)
- Powszechny charakteru czynu zabronionego z art. 239 § 1 k.k.
- Strona podmiotowa przestępstwa poplecznictwa
- Utrudnianie lub udaremnianie postępowania karnego
- Pomaganie sprawcy przestępstwa; udzielenie pomocy osobie niewinnej
- Ukrywanie sprawcy przestępstwa
- Odpowiedzialność współdziałającego ze sprawcą przestępstwa w popełnieniu przestępstwa; pomoc "samemu sobie"
- Fałszywe zeznanie jako forma poplecznictwa
- Bezpodstawne uchylanie się od złożenia zeznań jako poplecznictwo (art. 239 k.k.)
- Poplecznictwo popełnione przez zaniechanie
- Utrudnianie postępowania karnego przez prokuratora, który ujawnia informacje ze sprawy
- Nakłanianie uprawnionego do rezygnacji ze złożenia wniosku o ściganie
- Udzielenie pomocy osobie najbliższej art. 239 § 3 k.k.)
Art. 240. Niezawiadomienie o przestępstwie
§ 1. Kto, mając wiarygodną wiadomość o karalnym przygotowaniu albo usiłowaniu lub dokonaniu czynu zabronionego określonego w art. 118, art. 118a, art. 120–124, art. 127, art. 128, art. 130, art. 134, art. 140, art. 148, art. 148a, art. 156, art. 163, art. 166, art. 189, art. 197 § 3 - 5, art. 198, art. 200, art. 252 lub przestępstwa o charakterze terrorystycznym, nie zawiadamia niezwłocznie organu powołanego do ścigania przestępstw, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3
§ 2. Nie popełnia przestępstwa określonego w § 1, kto zaniechał zawiadomienia, mając dostateczną podstawę do przypuszczenia, że wymieniony w § 1 organ wie o przygotowywanym, usiłowanym lub dokonanym czynie zabronionym; nie popełnia przestępstwa również ten, kto zapobiegł popełnieniu przygotowywanego lub usiłowanego czynu zabronionego określonego w § 1.
§ 2a. Nie podlega karze pokrzywdzony czynem wymienionym w § 1, który zaniechał zawiadomienia o tym czynie.
§ 3. Nie podlega karze, kto zaniechał zawiadomienia z obawy przed odpowiedzialnością karną grożącą jemu samemu lub jego najbliższym.
§ 1. w brzmieniu do 30 września 2023 r. Kto, mając wiarygodną wiadomość o karalnym przygotowaniu albo usiłowaniu lub dokonaniu czynu zabronionego określonego w art. 118, art. 118a, art. 120–124, art. 127, art. 128, art. 130, art. 134, art. 140, art. 148, art. 156, art. 163, art. 166, art. 189, art. 197 § 3 lub 4, art. 198, art. 200, art. 252 lub przestępstwa o charakterze terrorystycznym, nie zawiadamia niezwłocznie organu powołanego do ścigania przestępstw,
podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
Art. 241. Rozpowszechnianie wiadomości z postępowania przygotowawczego i niejawnej rozprawy
§ 1. Kto bez zezwolenia rozpowszechnia publicznie wiadomości z postępowania przygotowawczego, zanim zostały ujawnione w postępowaniu sądowym,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
§ 2. Tej samej karze podlega, kto rozpowszechnia publicznie wiadomości z rozprawy sądowej prowadzonej z wyłączeniem jawności.
§ 3. Karze określonej w § 1 podlega, kto bez zezwolenia rozpowszechnia publicznie wiadomości z postępowania prowadzonego na podstawie przepisów o postępowaniu w sprawach nieletnich.
- Przedmiot ochrony; pokrzywdzony przestępstwem z art 241 k.k.)
- Powszechny charakter przestępstwa z art. 241 k.k.
- Rozpowszechnianie publicznych wiadomości z postępowania przygotowawczego w rozumieniu art. 241 § 1 k.k.
- Rozpowszechnia publicznie wiadomości z rozprawy sądowej prowadzonej z wyłączeniem jawności (art. 241 § 2 k.k.)
- Przekazanie informacji z postępowania przygotowawczego organom podatkowym
Art. 242. Bezprawne samouwolnienie
§ 1. Kto uwalnia się sam, będąc pozbawionym wolności na podstawie orzeczenia sądu lub prawnego nakazu wydanego przez inny organ państwowy,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
§ 1a. Tej samej karze podlega, kto, będąc pozbawionym wolności na podstawie orzeczenia sądu lub prawnego nakazu wydanego przez inny organ państwowy oraz przebywając bez dozoru poza zakładem karnym lub aresztem śledczym w związku z wykonywaniem pracy, samowolnie opuszcza wyznaczone miejsce wykonywania pracy lub samowolnie poza nim pozostaje.
§ 2. Kto, korzystając z zezwolenia na czasowe opuszczenie zakładu karnego lub aresztu śledczego bez dozoru albo zakładu psychiatrycznego dysponującego warunkami podstawowego zabezpieczenia, bez usprawiedliwionej przyczyny nie powróci najpóźniej w ciągu 3 dni po upływie wyznaczonego terminu,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.
§ 3. Karze określonej w § 2 podlega, kto, korzystając z przerwy w odbywaniu kary pozbawienia wolności, bez usprawiedliwionej przyczyny nie powróci do zakładu karnego najpóźniej w ciągu 3 dni po upływie wyznaczonego terminu.
§ 4. Jeżeli sprawca czynu określonego w § 1 działa w porozumieniu z innymi osobami, używa przemocy lub grozi jej użyciem albo uszkadza miejsce zamknięcia, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
- Jednorazowy charakter przestępstwa z art. 242 § 1 k.k.
- Dobro prawnie chronione przestępstwem samouwolnienia z art. 242 § 1 k.k.
- Pojęcie znamienia czasownikowego „uwalnia się sam”
- Pojęcie pozbawienia wolności z art. 242 § 1 k.k.
- Samouwolnienie podczas wykonywania pracy poza zakładem karnym w systemie bez dozoru
- Samouwolnienie z zagranicznego zakładu karnego
- Samouwolnienie zatrzymanego na podstawie nakazu uprawnionego organu
- Ucieczka z zakładu poprawczego w myśl art. 242 § 1 k.k.
- Ucieczka nieletniego z młodzieżowego ośrodku wychowawczego w myśl art. 242 § 1 k.k.
- Samouwolnienie osoby doprowadzanej do izby wytrzeźwień
- Niepowrót z zezwolenia na czasowe opuszczenie zakładu karnego lub aresztu śledczego bez dozoru albo zakładu psychiatrycznego (art. 242 § 2 k.k.)
- Niepowrót z przerwy w odbywaniu kary pozbawienia wolności (art. 242 § 3 k.k.)
- Przerwa w odbywaniu kary (art. 242 § 3 k.k.) a przerwa w wykonywaniu kary (art. 153 § 1 k.k.w.)
Art. 243. Uwolnienie lub ułatwienie ucieczki osobie pozbawionej wolności
Kto osobę pozbawioną wolności na podstawie orzeczenia sądu lub prawnego nakazu wydanego przez inny organ państwowy uwalnia lub ułatwia jej ucieczkę,
podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
Art. 244. Niezastosowanie się do orzeczonych przez sąd środków karnych
Kto nie stosuje się do orzeczonego przez sąd zakazu zajmowania stanowiska, wykonywania zawodu, prowadzenia działalności, zajmowania stanowiska lub wykonywania zawodu lub pracy w organach i instytucjach państwowych i samorządu terytorialnego, a także w spółkach prawa handlowego, w których Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego posiadają bezpośrednio lub pośrednio przez inne podmioty co najmniej 10% akcji lub udziałów, wykonywania czynności wymagających zezwolenia, które są związane z wykorzystywaniem zwierząt lub oddziaływaniem na nie, prowadzenia pojazdów, wstępu do ośrodków gier i uczestnictwa w grach hazardowych, wstępu na imprezę masową, przebywania w określonych środowiskach lub miejscach, nakazu okresowego opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonym, zakazu kontaktowania się z określonymi osobami, zakazu zbliżania się do określonych osób lub zakazu opuszczania określonego miejsca pobytu bez zgody sądu, zakazu posiadania wszelkich zwierząt albo określonej kategorii zwierząt albo nie wykonuje zarządzenia sądu o ogłoszeniu orzeczenia w sposób w nim przewidziany,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
- Strona podmiotowa przestępstwa z art. 244 k.k.
- Zamknięta lista nakazów i zakazów w dacie popełnienia zarzucanego czynu
- Penalizacja zakazów i nakazów orzeczonych przez sąd
- Niestosowanie się do orzeczonego zakaz prowadzenia pojazdów (art. 244 k.k.)
- Zakaz prowadzenia działalności – przedmiot ochrony, organ orzekający, zakres pojęcia (art. 244 k.k.)
- Naruszanie warunków nieizolacyjnych środków zapobiegawczych a odpowiedzialność na podstawie art. 244 k.k.
- Naruszenie obowiązków orzekanych na podstawie art. 72 § 1 kk w świetle art. 244 k.k.
- Zatarcie skazania, którym nałożono środek karny nałożono w dacie orzekania za przestępstwo z art. 244 k.k.
- Podobieństwo przestępstwa z art. 178a § 1 i 4 in fine k.k.do występku z art. 244 k.k.
Art. 244a. Niestosowanie się do zakazu wstępu na imprezę masową
§ 1. Ktonie stosuje się do orzeczonego w związku z zakazem wstępu na imprezę masową obowiązku przebywania w miejscu stałego pobytu lub obowiązku stawiennictwa w jednostce organizacyjnej Policji lub w miejscu określonym przez właściwego, ze względu na miejsce zamieszkania osoby skazanej albo ukaranej, komendanta powiatowego, rejonowego lub miejskiego Policji, w czasie trwania imprezy masowej,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
§ 2. Tej samej karze podlega, kto udaremnia lub utrudnia kontrolowanie, w systemie dozoru elektronicznego, orzeczonego wobec niego obowiązku, o którym mowa w § 1.
Art. 244b. Niestosowanie się do obowiązków związanych z orzeczonym środkiem zabezpieczającym
§ 1. Kto nie stosuje się do określonych w ustawie obowiązków związanych z orzeczonym wobec niego środkiem zabezpieczającym,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
§ 2. Tej samej karze podlega, kto bezprawnie udaremnia wykonywanie orzeczonego wobec innej osoby środka zabezpieczającego w postaci elektronicznej kontroli miejsca pobytu.
Art. 244c. Uchylanie się od wykonania środka kompensacyjnego
§ 1. Kto uchyla się od wykonania orzeczonego przez sąd na rzecz pokrzywdzonego lub osoby dla niego najbliższej, za przestępstwo ścigane z oskarżenia publicznego, środka kompensacyjnego w postaci obowiązku naprawienia szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę albo nawiązki,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
§ 2. Nie podlega karze sprawca przestępstwa określonego w § 1, który wykonał w całości orzeczony wobec niego środek kompensacyjny nie później niż przed upływem 30 dni od dnia pierwszego przesłuchania w charakterze podejrzanego.
§ 3. Ściganie przestępstwa określonego w § 1 następuje na wniosek pokrzywdzonego.
Art. 245. Przemoc i groźby wobec uczestników postępowania
Kto używa przemocy lub groźby bezprawnej w celu wywarcia wpływu na świadka, biegłego, tłumacza, oskarżyciela albo oskarżonego lub w związku z tym narusza jego nietykalność cielesną,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
- Groźba bezprawna w rozumieniu art. 245 k.k.
- Formalny charakter przestępstwa z art. 245 k.k.
- Strona podmiotowa przestępstwa określonego w art. 245 k.k.
- Groźba załatwienia pokrzywdzonego
- Pojęcie świadka, tłumacza, oskarżyciela, oskarżonego w rozumieniu art. 245 k.k.
- Groźby sprawcy rozboju mające na celu zapewnienie sobie bezkarności (art. 245 k.k.)
Art. 246. Wymuszanie zeznań lub wyjaśnień przez funkcjonariusza publicznego
Funkcjonariusz publiczny lub ten, który działając na jego polecenie w celu uzyskania określonych zeznań, wyjaśnień, informacji lub oświadczenia stosuje przemoc, groźbę bezprawną lub w inny sposób znęca się fizycznie lub psychicznie nad inną osobą,
podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.
Art. 247. Znęcanie się nad osobą prawnie pozbawioną wolności
§ 1. Kto znęca się fizycznie lub psychicznie nad osobą prawnie pozbawioną wolności,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
§ 2. Jeżeli sprawca działa ze szczególnym okrucieństwem,
podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.
§ 3. Funkcjonariusz publiczny, który wbrew obowiązkowi dopuszcza do popełnienia czynu określonego w § 1 lub 2,
podlega karze określonej w tych przepisach.
Art. 247a. Stosowanie przepisów
Przepisy art. 233–237 oraz art. 239, 245 i 246 stosuje się odpowiednio do czynu popełnionego w związku z postępowaniem przed międzynarodowym trybunałem karnym lub jego organem działającym na podstawie umowy międzynarodowej, której Rzeczpospolita Polska jest stroną, albo powołanym przez organizację międzynarodową ukonstytuowaną umową ratyfikowaną przez Rzeczpospolitą Polską.
Rozdział XXXI Przestępstwa przeciwko wyborom i referendum
Art. 248. Naruszenie przebiegu wyborów
Kto w związku z wyborami do Sejmu, do Senatu, wyborem Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, wyborami do Parlamentu Europejskiego, wyborami organów samorządu terytorialnego lub referendum:
1) sporządza listę kandydujących lub głosujących, z pominięciem uprawnionych lub wpisaniem nieuprawnionych,
2) używa podstępu celem nieprawidłowego sporządzenia listy kandydujących lub głosujących, protokołów lub innych dokumentów wyborczych albo referendalnych,
3) niszczy, uszkadza, ukrywa, przerabia lub podrabia protokoły lub inne dokumenty wyborcze albo referendalne,
4) dopuszcza się nadużycia lub dopuszcza do nadużycia przy przyjmowaniu lub obliczaniu głosów,
5) odstępuje innej osobie przed zakończeniem głosowania niewykorzystaną kartę do głosowania lub pozyskuje od innej osoby w celu wykorzystania w głosowaniu niewykorzystaną kartę do głosowania,
6) dopuszcza się nadużycia w sporządzaniu list z podpisami obywateli zgłaszających kandydatów w wyborach lub inicjujących referendum
– podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
- Przestępstwa przeciwko wyborom
- Sporządzenie listy kandydujących lub głosujących, z pominięciem uprawnionych lub wpisaniem nieuprawnionych (art. 248 pkt 1 k.k.)
- Niszczenie, uszkadzanie, ukrywanie, przerabianie lub podrabianie protokołu lub innego dokumentu wyborczego albo referendalnego (art. 248 pkt 3 k.k.)
- Nadużycia lub dopuszczenie do nadużycia przy przyjmowaniu lub obliczaniu głosów (art. 248 pkt 4 k.k.)
- Odstąpienie innej osobie przed zakończeniem głosowania niewykorzystanej kartę do głosowania lub jej pozyskanie (art. 248 pkt 5 k.k.)
- Nadużycia w sporządzaniu list z podpisami obywateli zgłaszających kandydatów w wyborach lub inicjujących referendum (art. 248 pkt 6 k.k.)
Art. 249. Bezprawne przeszkadzanie w przeprowadzeniu wyborów
Kto przemocą, groźbą bezprawną lub podstępem przeszkadza:
1) odbyciu zgromadzenia poprzedzającego głosowanie,
2) swobodnemu wykonywaniu prawa do kandydowania lub głosowania,
3) głosowaniu lub obliczaniu głosów,
4) sporządzaniu protokołów lub innych dokumentów wyborczych albo referendalnych,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
- Przedmiot ochrony przestępstwa z art. 249 k.k.
- Przeszkadzanie w przeprowadzeniu wyborów przemocą groźbą bezprawną lub podstępem
- Przeszkadzanie przemocą, groźbą bezprawną lub podstępem w odbyciu zgromadzenia poprzedzającego głosowanie (art. 249 pkt 1 k.k.)
- Bezprawne przeszkadzanie swobodnemu wykonywaniu prawa do kandydowania lub głosowania (art. 249 pkt 2 k.k.)
- Naruszenie przez media publiczne przepisów dotyczących głosowania, ustalenia wyników głosowania lub wyników wyborów, mającego wpływ na wynik wyborów (art. 82 § 1 pkt 2 k.w.)
- Działania podejmowane w trakcie kampanii wyborczej, w tym naruszenie ciszy wyborczej poza zakresem penalizacji w art. 249 k.k.
- Agitacja wyborcza w czasie ciszy wyborczej (art. 498 k.wyb. i art. 249 k.k.)
Art. 250. Bezprawne naruszenie swobody głosowania
Kto, przemocą, groźbą bezprawną lub przez nadużycie stosunku zależności, wywiera wpływ na sposób głosowania osoby uprawnionej albo zmusza ją do głosowania lub powstrzymuje od głosowania,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
Art. 250a. Przekupstwo wyborcze
§ 1. Kto, będąc uprawniony do głosowania, przyjmuje korzyść majątkową lub osobistą albo takiej korzyści żąda za głosowanie w określony sposób,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
§ 2. Tej samej karze podlega, kto udziela korzyści majątkowej lub osobistej osobie uprawnionej do głosowania, aby skłonić ją do głosowania w określony sposób lub za głosowanie w określony sposób.
§ 3. W wypadku mniejszej wagi, sprawca czynu określonego w § 1 lub 2 podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
§ 4. Jeżeli sprawca przestępstwa określonego w § 1 albo w § 3 w związku z § 1 zawiadomił organ powołany do ścigania o fakcie przestępstwa i okolicznościach jego popełnienia, zanim organ ten o nich się dowiedział, sąd stosuje nadzwyczajne złagodzenie kary, a nawet może odstąpić od jej wymierzenia.
Art. 251. Naruszenie tajności głosowania
Kto, naruszając przepisy o tajności głosowania, wbrew woli głosującego zapoznaje się z treścią jego głosu,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
Rozdział XXXII Przestępstwa przeciwko porządkowi publicznemu
Art. 252. Przetrzymywanie zakładnika
§ 1. Kto bierze lub przetrzymuje zakładnika w celu zmuszenia organu państwowego lub samorządowego, instytucji, organizacji, osoby fizycznej lub prawnej albo grupy osób do określonego zachowania się,
podlega karze pozbawienia wolności od lat 3 do 20.
§ 2. Jeżeli czyn określony w § 1 łączył się ze szczególnym udręczeniem zakładnika, sprawca
podlega karze pozbawienia wolności od lat 5 do 25.
§ 3. Kto czyni przygotowania do przestępstwa określonego w § 1,
podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
§ 4. Nie podlega karze za przestępstwo określone w § 1, kto odstąpił od zamiaru wymuszenia i zwolnił zakładnika.
§ 5. Sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary wobec sprawcy czynu określonego w § 2, który odstąpił od zamiaru wymuszenia i zwolnił zakładnika, a stosuje nadzwyczajne złagodzenie kary, jeżeli odstąpienie od zamiaru wymuszenia i zwolnienie zakładnika nastąpiło dobrowolnie.
- Przedmiot ochrony czynu z art. 252 k.k.
- Strona podmiotowa przestępstwa z art. 252 k.k.
- Pozbawienie wolności człowieka jako czynność sprawcza przestępstwa z art. 252 § 1 k.k.
- Branie zakładnika
- Przetrzymywanie zakładnika
- Pojęcie zakładnika na gruncie art. 252 k.k.
- "Zmuszanie do określonego zachowania” w rozumieniu art. 252 k.k.
- Żądanie zapłaty okupu kierowane wobec zakładnika
- Przemoc i groźby w przestępstwie z art. 252 k.k.
- „Szczególne udręczenie" w rozumieniu art. 252 § 2 k.k.
- Kumulatywny zbieg art. 252 § 1 z art. 280 ; art. 282 k.k.
- Kumulatywny zbieg art. 252 § 1 z art. 190 i art. 191 k.k.
Art. 253. Uprawianie handlu ludźmi
(uchylony)
Ustawa nowelizacyjna z dnia 20 maja 2010 r. (Dz. U. Nr 98, poz. 626) wprowadziła z dniem 8 września 2010 r. definicję legalną handlu ludźmi określoną w art. 115 § 22 k.k., zaś przestępstwo handlu ludźmi zamieszczono w jednostce redakcyjnej art. 189a k.k. Konsekwencją tego było uchylenie art. 204 § 4 k.k. i art. 253 k.k. Należy podkreślić, że przestępstwo handlu ludźmi stypizowane w art. 189a § 1 k.k. w zw. z art. 115 § 22 k.k. łączy w sobie elementy przestępstw z art. 204 § 4 k.k. i art. 253 k.k.
Art. 253. § 1. Kto uprawia handel ludźmi nawet za ich zgodą,
podlega karze pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 3.
Art. 254. Czynny udział w zbiegowisku
§ 1. Kto bierze czynny udział w zbiegowisku wiedząc, że jego uczestnicy wspólnymi siłami dopuszczają się gwałtownego zamachu na osobę lub mienie,
podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
§ 2. Jeżeli następstwem gwałtownego zamachu jest śmierć człowieka lub ciężki uszczerbek na zdrowiu, uczestnik zbiegowiska określony w § 1,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
Art. 254a. Niszczenie infrastruktury
Kto zabiera, niszczy, uszkadza lub czyni niezdatnym do użytku element wchodzący w skład sieci wodociągowej, kanalizacyjnej, ciepłowniczej, elektroenergetycznej, gazowej, telekomunikacyjnej albo linii kolejowej, tramwajowej, trolejbusowej lub linii metra, powodując przez to zakłócenie działania całości lub części sieci albo linii,
podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.
Art. 255. Publiczne nawoływanie do popełnienia przestępstwa
§ 1. Kto publicznie nawołuje do popełnienia występku lub przestępstwa skarbowego,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
§ 2. Kto publicznie nawołuje do popełnienia zbrodni,
podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
§ 3. Kto publicznie pochwala popełnienie przestępstwa,
podlega grzywnie do 180 stawek dziennych, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.
- Publiczne nawoływanie do popełnienia czynu zabronionego
- "Znaczny zasięg” nawoływania do popełnienia występku jako kryterium rozróżnienia przestępstwa od wykroczenia
- Nawoływanie do popełnienia występku na forum internetowym
- Publiczne nawoływanie do zbrodni art. 255 § 2 k.k.
- Znamię "publiczności" działania (art. 226a art. 255, art. 255a, art. 256, art. 257 k.k.)
Art. 255a. Rozpowszechnianie lub prezentowanie treści mogących ułatwić zamach terrorystyczny
§ 1. Kto rozpowszechnia lub publicznie prezentuje treści mogące ułatwić popełnienie przestępstwa o charakterze terrorystycznym w zamiarze, aby przestępstwo takie zostało popełnione,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
§ 2. Tej samej karze podlega, kto w celu popełnienia przestępstwa o charakterze terrorystycznym uczestniczy w szkoleniu mogącym umożliwić popełnienie takiego przestępstwa lub samodzielnie zapoznaje się z treściami, o których mowa w § 1.
Art. 256. Mowa nienawiści - rasizm - dyskryminacja - ksenofobia
§ 1. Kto publicznie propaguje nazistowski, komunistyczny, faszystowski lub inny totalitarny ustrój państwa lub nawołuje do nienawiści na tle różnic narodowościowych, etnicznych, rasowych, wyznaniowych albo ze względu na bezwyznaniowość,
podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
§ 1a. Tej samej karze podlega, kto publicznie propaguje ideologię nazistowską, komunistyczną, faszystowską
lub ideologię nawołującą do użycia przemocy w celu wpływania na życie polityczne lub społeczne.
§ 2. Karze określonej w § 1 podlega, kto w celu rozpowszechniania produkuje, utrwala lub sprowadza, nabywa, zbywa, oferuje, przechowuje, posiada, prezentuje, przewozi lub przesyła druk, nagranie lub inny przedmiot, zawierające treść określoną w § 1 lub 1a albo będące nośnikiem symboliki nazistowskiej, komunistycznej, faszystowskiej lub innej totalitarnej, użytej w sposób służący propagowaniu treści określonej w § 1 lub 1a.
§ 3. Nie popełnia przestępstwa sprawca czynu zabronionego określonego w § 2, jeżeli dopuścił się tego czynu w ramach działalności artystycznej, edukacyjnej, kolekcjonerskiej lub naukowej.
§ 4. W razie skazania za przestępstwo określone w § 2 sąd orzeka przepadek przedmiotów, o których mowa w § 2, chociażby nie stanowiły własności sprawcy.
§ 1 i § 2 w brzmieniu do 30 września 2023 r.
§ 1. Kto publicznie propaguje faszystowski lub inny totalitarny ustrój państwa lub nawołuje do nienawiści na tle różnic narodowościowych, etnicznych, rasowych, wyznaniowych albo ze względu na bezwyznaniowość,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
§ 2. Tej samej karze podlega, kto w celu rozpowszechniania produkuje, utrwala lub sprowadza, nabywa, przechowuje, posiada, prezentuje, przewozi lub przesyła druk, nagranie lub inny przedmiot, zawierające treść określoną w § 1 albo będące nośnikiem symboliki faszystowskiej, komunistycznej lub innej totalitarnej.
- Mowa nienawiści w debacie publicznej
- Nienawiść na tle różnic narodowościowych, etnicznych, rasowych itp.
- Strona podmiotowa czynu zabronionego z art. 256 § 1 k.k.
- Nawoływać do nienawiści (mowa nienawiści - art. 256 k.k.)
- Znamię "publiczności" działania (art. 226a art. 255, art. 255a, art. 256, art. 257 k.k.)
- Pojęcie „propagować” w rozumieniu art. 256 k.k.
- Pojęcie faszyzmu na gruncie art. 256 k.k.
- Subkultury neonazistowskie, skinheadowskie, kibolskie a zorganizowana grupa przestępcza
- Kryminalizacja dystrybucji materiałów propagujących totalitaryzm i mowę nienawiści (art. 256 § 2 k.k.)
- Różnicowanie faszyzmu i komunizmu
- Standardy międzynarodowe w zakresie przeciwdziałania dystrybucji materiałów z symboliką totalitarną
- Mowa nienawiści w aspekcie konstytucyjnym
- Kontratyp z art. 256 § 3 k.k.
- Chuligański charakter występku popełnionego z powodów rasistowskich
Art. 257. Znieważenie z powodu przynależności narodowej, etnicznej, rasowej, wyznaniowej
Kto publicznie znieważa grupę ludności albo poszczególną osobę z powodu jej przynależności narodowej, etnicznej, rasowej, wyznaniowej albo z powodu jej bezwyznaniowości lub z takich powodów narusza nietykalność cielesną innej osoby,
podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
- Znieważanie grup ludności z powodu ich przynależności etnicznej, wyznaniowej, rasowej (art. 257 k.k.)
- Zniewaga na gruncie art. 257 k.k.
- Znamię "publiczności" działania (art. 226a art. 255, art. 255a, art. 256, art. 257 k.k.)
- Przedmiot ochrony przestępstwa z art. 257 k.k.
- Strona podmiotowa przestępstwa z art. 257 k.k.
- Zamknięty katalog działania sprawcy; zakaz wykładni rozszerzającej art. 257 k.k.
- Chuligański charakter występku popełnionego z powodów rasistowskich
- Zbieg przestępstw z art. 119 k.k. z art. 257 k.k.
Art. 258. Udział w zorganizowanej grupie przestępczej
§ 1. Kto bierze udział w zorganizowanej grupie albo związku mających na celu popełnienie przestępstwa lub przestępstwa skarbowego,
podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.
§ 2. Jeżeli grupa albo związek określone w § 1 mają charakter zbrojny albo mają na celu popełnienie przestępstwa o charakterze terrorystycznym, sprawca
podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.
§ 3. Kto grupę albo związek określone w § 1, w tym mające charakter zbrojny, zakłada lub taką grupą albo związkiem kieruje,
podlega karze pozbawienia wolności od lat 2 do 15.
§ 4. Kto grupę albo związek mające na celu popełnienie przestępstwa o charakterze terrorystycznym zakłada lub taką grupą lub związkiem kieruje,
podlega karze pozbawienia wolności od lat 3 do 20.
§ 3. w brzmieniu do 30 września 2023 r. Kto grupę albo związek określone w § 1 w tym mające charakter zbrojny zakłada lub taką grupą albo związkiem kieruje,
podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.
- Udział w zorganizowanej grupie przestępczej (art. 258 § 1 k.k.)
- Udział w związku przestępczym (art. 258 § 1 k.k.)
- Udział grupie przestępczej o charakterze zbrojnym lub terrorystycznym (art 258 § 2 k.k.)
- Kierowanie grupą lub związkiem przestępczym (art. 258 § 3 k.k.)
- Powaga rzeczy osądzonej w zakresie przestępstwa z art. 258 § 1 czy § 3 k.k.
- Podobieństwo przestępstwa z art. 258 k.k. do czynów przeciwko mieniu
Art. 259. Czynny żal
Nie podlega karze za przestępstwo określone w art. 258, kto dobrowolnie odstąpił od udziału w grupie albo związku i ujawnił przed organem powołanym do ścigania przestępstw wszystkie istotne okoliczności popełnionego czynu lub zapobiegł popełnieniu zamierzonego przestępstwa, w tym i przestępstwa skarbowego.
Art. 259a. Przekroczenie granicy w celach terrorystycznych
Kto przekracza granicę Rzeczypospolitej Polskiej w celu popełnienia przestępstwa o charakterze terrorystycznym lub przestępstwa określonego w art. 255a lub art. 258 § 2 lub 4,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
Art. 259b. Nadzwyczajne złagodzenie kary, warunkowe zawieszenie wykonania kary
Na wniosek prokuratora sąd stosuje nadzwyczajne złagodzenie kary, a nawet może warunkowo zawiesić jej wykonanie w stosunku do sprawcy przestępstwa określonego w art. 259a, który dobrowolnie odstąpił od:
1) popełnienia przestępstwa o charakterze terrorystycznym lub przestępstwa określonego w art. 255a lub art. 258 § 2 lub 4 i ujawnił przed organem powołanym do ścigania przestępstw wszystkie istotne okoliczności popełnienia czynu lub zapobiegł popełnieniu zamierzonego przestępstwa;
2) pomocnictwa innym osobom w popełnieniu przestępstwa określonego w art. 259a i ujawnił przed organem powołanym do ścigania przestępstw wszystkie istotne okoliczności popełnienia czynu, w szczególności informacje o osobach, które popełniły przestępstwa określone w art. 259a.
Art. 260. Zakłócanie przebiegu zgromadzenia
Kto przemocą lub groźbą bezprawną udaremnia przeprowadzenie odbywanego zgodnie z prawem zebrania, zgromadzenia lub pochodu albo takie zebranie, zgromadzenie lub pochód rozprasza,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
Art. 261. Znieważenie pomnika
Kto znieważa pomnik lub inne miejsce publiczne urządzone w celu upamiętnienia zdarzenia historycznego lub uczczenia osoby,
podlega grzywnie albo karze ograniczenia wolności.
Art. 262. Znieważenie zwłok, prochów ludzkich lub miejsca spoczynku zmarłego
§ 1. Kto znieważa zwłoki, prochy ludzkie lub miejsce spoczynku zmarłego,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
§ 2. Kto ograbia zwłoki, grób lub inne miejsce spoczynku zmarłego, podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.
Art. 263. Posiadanie broni bez zezwolenia
§ 1. Kto bez wymaganego zezwolenia wyrabia broń palną albo amunicję lub nią handluje,
podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.
⇓ § 2. Kto bez wymaganego zezwolenia posiada broń palną lub amunicję, podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.
§ 3. Kto, mając zezwolenie na posiadanie broni palnej lub amunicji, udostępnia lub przekazuje ją osobie nieuprawnionej,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
§ 4. Kto nieumyślnie powoduje utratę broni palnej lub amunicji, która zgodnie z prawem pozostaje w jego dyspozycji,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.
Art. 264. Nielegalne przekroczenie granicy
§ 1. (uchylony)
§ 2. Kto wbrew przepisom przekracza granicę Rzeczypospolitej Polskiej, używając przemocy, groźby, podstępu lub we współdziałaniu z innymi osobami, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
§ 3. Kto organizuje innym osobom przekraczanie wbrew przepisom granicy Rzeczypospolitej Polskiej,
podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.
§ 4. Karze określonej w § 3 podlega ten, kto organizuje innym osobom przekraczanie wbrew przepisom granicy innego państwa, jeżeli obowiązek ścigania takiego czynu wynika z ratyfikowanej przez Rzeczpospolitą Polską umowy międzynarodowej.
Art. 264a. Umożliwienie nielegalnego pobytu na terytorium RP
§ 1. Kto, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub osobistej, umożliwia lub ułatwia innej osobie pobyt na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej wbrew przepisom,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
§ 2. W wyjątkowych wypadkach, gdy sprawca nie osiągnął korzyści majątkowej, sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary, a nawet odstąpić od jej wymierzenia.
Rozdział XXXIII Przestępstwa przeciwko ochronie informacji
Art. 265. Ujawnianie lub wykorzystywanie informacji niejawnych
§ 1. Kto ujawnia lub wbrew przepisom ustawy wykorzystuje informacje niejawne o klauzuli „tajne” lub „ściśle tajne”,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
§ 2. Jeżeli informację określoną w § 1 ujawniono osobie działającej w imieniu lub na rzecz podmiotu zagranicznego, sprawca
podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.
§ 3. Kto nieumyślnie ujawnia informację określoną w § 1, z którą zapoznał się w związku z pełnieniem funkcji publicznej lub otrzymanym upoważnieniem,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.
Przepis art. 265 § 1 k.k. zmieniony został z dniem 2 stycznia 2011 r. ustawą z dnia 5 sierpnia 2010 r. o ochronie informacji niejawnych (Dz. U. Nr 182, poz. 1228 z późn. zm.). Penalizuje on zachowanie polegające na ujawieniu lub wykorzystaniu wbrew przepisom ustawy informacji niejawnych o klauzuli "tajne" lub "ściśle tajne". W wyniku wprowadzonych zmian inaczej określony został przedmiot tego czynu, zmianie nie uległ natomiast opis znamion sposobu zabronionego zachowania sprawcy. Przed zmianą, przedmiotem czynu z art. 265 § 1 k.k. były informacje stanowiące tajemnicę państwową, aktualnie są to informacje niejawne o klauzuli "tajne" lub "ściśle tajne".
- Powszechny, czy indywidualny charakter przestępstwa z art. 265 § 1 k.k.
- Źródła obowiązku zachowania w tajemnicy informacji niejawnych
- Ochrona informacji niejawnych o klauzuli "tajne" lub "ściśle tajne, tajemnica państwowa (art. 265 § 1 k.k.)
- Pojęcie informacji, o której mowa w przestępstwach przeciwko ochronie informacji
- Pojęcie „ujawnić” w rozumieniu art. 265 k.k.
- Ochrona „tajemnicy państwowej”
- Udostępnienie informacji niejawnych w granicach określonych prawami i obowiązkami
Art. 266. Ujawnienie informacji wbrew przepisom lub przyjętym zobowiązaniem
§ 1. Kto, wbrew przepisom ustawy lub przyjętemu na siebie zobowiązaniu, ujawnia lub wykorzystuje informację, z którą zapoznał się w związku z pełnioną funkcją, wykonywaną pracą, działalnością publiczną, społeczną, gospodarczą lub naukową,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
§ 2. Funkcjonariusz publiczny, który ujawnia osobie nieuprawnionej informację niejawną o klauzuli „zastrzeżone” lub „poufne” lub informację, którą uzyskał w związku z wykonywaniem czynności służbowych, a której ujawnienie może narazić na szkodę prawnie chroniony interes,
podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
§ 3. Ściganie przestępstwa określonego w § 1 następuje na wniosek pokrzywdzonego.
- Pojęcie informacji, o której mowa w przestępstwach przeciwko ochronie informacji
- Pojęcie "wykorzystanie informacji"
- Tajemnica służbowa
- Rodzajowy przedmiot ochrony przestępstwa z art. 266 § 1 k.k.
- Rodzajowy przedmiot ochrony przestępstwa z art. 23 ust. 1 u.z.n.k.
- Ujawnienie tajemnicy w związku z wykonywaną funkcją (art. 266 § 1 k.k.)
- Ujawnienie przez funkcjonariusza publicznego informacji zastrzeżonych, poufnych, służbowych (art 266 § 2 k.k.)
- Tryb bezwzględnie wnioskowy ścigania przestępstwa ujawnienia informacji (art. 266 § 3 k.k.)
- Zbieg odpowiedzialności na podstawie art 266 k.k. i art 23 ust. 1 u.z.n.k.
- Tajemnice zawodowe i służbowe (art. 180 k.p.k.)
Art. 267. Bezprawne uzyskanie informacji
§ 1. Kto bez uprawnienia uzyskuje dostęp do informacji dla niego nieprzeznaczonej, otwierając zamknięte pismo, podłączając się do sieci telekomunikacyjnej lub przełamując albo omijając elektroniczne, magnetyczne, informatyczne lub inne szczególne jej zabezpieczenie,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
§ 2. Tej samej karze podlega, kto bez uprawnienia uzyskuje dostęp do całości lub części systemu informatycznego.
§ 3. Tej samej karze podlega, kto w celu uzyskania informacji, do której nie jest uprawniony, zakłada lub posługuje się urządzeniem podsłuchowym, wizualnym albo innym urządzeniem lub oprogramowaniem.
§ 4. Tej samej karze podlega, kto informację uzyskaną w sposób określony w § 1–3 ujawnia innej osobie.
§ 5. Ściganie przestępstwa określonego w § 1–4 następuje na wniosek pokrzywdzonego.
- Charakterystyka i przedmiot ochrony przestępstwa bezprawnego uzyskania informacji
- Strona podmiotowa przestępstw określonych w art. 267 k.k.
- Pojęcie informacji, o której mowa w przestępstwach przeciwko ochronie informacji
- Pojęcie zabezpieczenia w rozumieniu art. 267 § 1 k.k.
- Przestępstwo naruszenia tajemnicy korespondencji; nieuprawnione zapoznanie się z cudzą pocztą, w tym e-mail art. 267 § 1 k.k.
- „Klucz parujący” (boxkey) jako dostęp do informacji w rozumieniu przepisu art. 267 § 1 k.k.
- Bezprzewodowy dostęp do informacji bez przełamywania określonego kodu zabezpieczającego
- Bezprawnie korzystanie programów RTV i uzyskiwanie zawartych w nich informacji
- Założenie lub posłużenie się urządzeniem podsłuchowym w celu uzyskania informacji (art. 267 § 3 k.k.)
- Urządzenie służące do utrwalania obrazu lub dźwięku (art. 267 § 3 k.k.)
- Zainstalowanie w cudzym pojeździe urządzenia do uzyskania informacji o trasie i miejscu pobytu (art. 267 § 3 k.k.)
- Nielegalne nagrywanie a odpowiedzialność karna (art. 267 § 3 k.k.)
- Dowód z nagrań dokonanych bez wiedzy i zgody nagrywanego (owoce zatrutego drzewa (art. 308 k.p.c.)
- Ujawnienie innej osobie informacji uzyskanej z podsłuchu określonego w art. 267 § 3 k.k.( art. 267 § 4 k.k.)
Art. 268. Udaremnianie albo znaczne utrudnianie osobie uprawnionej zapoznania się z informacją
§ 1. Kto, nie będąc do tego uprawnionym, niszczy, uszkadza, usuwa lub zmienia zapis istotnej informacji albo w inny sposób udaremnia lub znacznie utrudnia osobie uprawnionej zapoznanie się z nią,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
§ 2. Jeżeli czyn określony w § 1 dotyczy zapisu na informatycznym nośniku danych, sprawca podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
§ 3. Kto, dopuszczając się czynu określonego w § 1 lub 2, wyrządza znaczną szkodę majątkową,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
§ 4. Ściganie przestępstwa określonego w § 1–3 następuje na wniosek pokrzywdzonego.
Art. 268a. Niszczenie, utrudnianie dostępu, zakłócanie przetwarzania danych informatycznych
§ 1. Kto, nie będąc do tego uprawnionym, niszczy, uszkadza, usuwa, zmienia lub utrudnia dostęp do danych informatycznych albo w istotnym stopniu zakłóca lub uniemożliwia automatyczne przetwarzanie, gromadzenie lub przekazywanie takich danych,
podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
§ 2. Kto, dopuszczając się czynu określonego w § 1, wyrządza znaczną szkodę majątkową,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
§ 3. Ściganie przestępstwa określonego w § 1 lub 2 następuje na wniosek pokrzywdzonego.
Art. 269. Niszczenie danych informatycznych o szczególnym znaczeniu
§ 1. Kto niszczy, uszkadza, usuwa lub zmienia dane informatyczne o szczególnym znaczeniu dla obronności kraju, bezpieczeństwa w komunikacji, funkcjonowania administracji rządowej, innego organu państwowego lub instytucji państwowej albo samorządu terytorialnego albo zakłóca lub uniemożliwia automatyczne przetwarzanie, gromadzenie lub przekazywanie takich danych,
podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.
§ 2. Tej samej karze podlega, kto dopuszcza się czynu określonego w § 1, niszcząc albo wymieniając informatyczny nośnik danych lub niszcząc albo uszkadzając urządzenie służące do automatycznego przetwarzania, gromadzenia lub przekazywania danych informatycznych.
Art. 269a. Zakłócanie pracy systemu informatycznego, systemu teleinformatycznego lub sieci teleinformatycznej
Kto, nie będąc do tego uprawnionym, przez transmisję, zniszczenie, usunięcie, uszkodzenie, utrudnienie dostępu lub zmianę danych informatycznych, w istotnym stopniu zakłóca pracę systemu informatycznego, systemu teleinformatycznego lub sieci teleinformatycznej,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
Art. 269b. Pozyskiwanie haseł, kodów dostępu do systemów komputerowym i teleinformatycznych
§ 1. Kto wytwarza, pozyskuje, zbywa lub udostępnia innym osobom urządzenia lub programy komputerowe przystosowane do popełnienia przestępstwa określonego w art. 165 § 1 pkt 4, art. 267 § 3, art. 268a § 1 albo § 2 w związku z § 1, art. 269 § 1 lub art. 269a, art. 270 § 1 albo art. 270a § 1a także hasła komputerowe, kody dostępu lub inne dane umożliwiające nieuprawniony dostęp do informacji przechowywanych w systemie informatycznym, systemie teleinformatycznym lub sieci teleinformatycznej,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
§ 1a. Nie popełnia przestępstwa określonego w § 1, kto działa wyłącznie w celu zabezpieczenia systemu informatycznego, systemu teleinformatycznego lub sieci teleinformatycznej przed popełnieniem przestępstwa wymienionego w tym przepisie albo opracowania metody takiego zabezpieczenia.
§ 2. W razie skazania za przestępstwo określone w § 1, sąd orzeka przepadek określonych w nim przedmiotów, a może orzec ich przepadek, jeżeli nie stanowiły własności sprawcy.
Art. 269c. Działanie wyłącznie w celu zabezpieczenia systemu informatycznego
Nie podlega karze za przestępstwo określone w art. 267 § 2 lub art. 269a, kto działa wyłącznie w celu zabezpieczenia systemu informatycznego, systemu teleinformatycznego lub sieci teleinformatycznej albo opracowania metody takiego zabezpieczenia i niezwłocznie powiadomił dysponenta tego systemu lub sieci o ujawnionych zagrożeniach, a jego działanie nie naruszyło interesu publicznego lub prywatnego i nie wyrządziło szkody.
Rozdział XXXIV Przestępstwa przeciwko wiarygodności dokumentów
Art. 270. Podrobienie, przerobienie użycie sfałszowanego dokumentu
§ 1. Kto, w celu użycia za autentyczny, podrabia lub przerabia dokument lub takiego dokumentu jako autentycznego używa,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
⇓ § 2. Tej samej karze podlega, kto wypełnia blankiet, opatrzony cudzym podpisem, niezgodnie z wolą podpisanego i na jego szkodę albo takiego dokumentu używa.
⇓ § 2a. W wypadku mniejszej wagi, sprawca
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
⇓ § 3. Kto czyni przygotowania do przestępstwa określonego w § 1,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
Ustawą z dnia 7 lipca 2022 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. 2022 r., poz. 2600), z mocą obowiązującą od 1 października 2023 r. w § 1 wyrazy „grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5” zastępuje się wyrazami „karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5”
- Przestępstwo fałszu materialnego (art. 270 k.k.)
- Dokument w prawie karnym (art. 115 § 14 k.k.)
- Pokrzywdzony w przestępstwie fałszerstwa dokumentu; przedmiot ochrony (art. 270 k.k.)
- Strona podmiotowa przestępstwa fałszu mateialnego
- Problem szkody w przestępstwie z art. 270 k.k.
- Podrobienie lub przerobienie dokumentu w rozumieniu (art. 270 § 1 k.k.)
- Pojęcie "użycie podrobionego dokumentu" (art. 270 § 1 k.k.)
- Wprowadzenie dokumentu do obrotu prawnego
- Podrobienie, przerobienie, użycie dokumentu jako odrębne czyny zabronione
- Wypełnienie blankietu opatrzonego cudzym podpisem, niezgodnie z wolą podpisanego (art. 270 § 2 k.k.)
- Posiadanie podrobionego dokumentu a przygotowanie i usiłowanie posłużenia się nim (art. 270 § 3 k.k.)
- Zbieg przestępstw z art. 270 k.k.
- Wymiar kary i wypadek mniejszej wagi (art. 270 § 1 i 2a k.k.)
Art. 270a. Podrobienie, przerobienie, użycie sfałszowanej faktury (art 270a k.k.)
§ 1. Kto, w celu użycia za autentyczną, podrabia lub przerabia fakturę w zakresie okoliczności faktycznych mogących mieć znaczenie dla określenia wysokości należności publicznoprawnej lub jej zwrotu albo zwrotu innej należności o charakterze podatkowym lub takiej faktury jako autentycznej używa,
podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.
§ 2. Jeżeli sprawca dopuszcza się czynu określonego w § 1 wobec faktury lub faktur, zawierających kwotę należności ogółem, której wartość lub łączna wartość jest większa niż pięciokrotność kwoty określającej mienie wielkiej wartości, albo z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu,
podlega karze pozbawienia wolności od lat 3 do 20.
§ 3. W wypadku mniejszej wagi, sprawca czynu określonego w § 1 lub 2 podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
Ustawą z dnia 7 lipca 2022 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. 2022 r., poz. 2600), z mocą obowiązującą od 1 października 2023 r. w § 2 wyrazy „na czas nie krótszy od lat 3” zastąpiono wyrazami „od lat 3 do 20”.
Art. 271. Poświadczenie nieprawdy (fałsz intelektualny)
§ 1. Funkcjonariusz publiczny lub inna osoba uprawniona do wystawienia dokumentu, która poświadcza w nim nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
§ 2. W wypadku mniejszej wagi, sprawca
podlega grzywnie albo karze ograniczenia wolności.
⇓ § 3. Jeżeli sprawca dopuszcza się czynu określonego w § 1 w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub osobistej,
podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.
- Przesłanki, charakterystyka fałszu intelektualnego
- Przedmiot ochrony przepisu art. 271 k.k.
- Indywidualny charakter przestępstwa poświadczenia nieprawdy
- Pokrzywdzony przestępstwem z art. 271 k.k.
- Strona podmiotowa przestępstwo fałszu intelektualnego
- Strona przedmiotowa przestępstwa poświadczenia nieprawdy
- Czynność sprawcza „poświadczenia nieprawdy” czynu zabronionego z art. 271 k.k.
- Okoliczność mająca znaczenie prawne w rozumieniu w art. 271 § 1 k.k.
- Dokument w prawie karnym (art. 115 § 14 k.k.)
- Pojęcie dokumentu w rozumieniu art. 271 § 1 k.k.
- Faktura VAT jako dokument w rozumieniu art. 271 § 1 k.k.
- Wystawienie a sporządzenie dokumentu
- Inna osoba uprawniona do wystawienia dokumentu w rozumieniu art. 271 § 1 k.k.
- Źródła upoważnienia do wystawienia dokumentów przez osoby nie będące funkcjonariuszami publicznymi
- Poświadczenie nieprawdy w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub osobistej (art. 271 § 3 k.k.)
- Kumulatywna kwalifikacja art. 271 § 1 k.k. i art. 233 § 4 k.k.
- Kumulatywna kwalifikacja art. 271 § 1 k.k. i art. 231 § 1 k.k.
- Wystawienie nierzetelnej faktury godzącej w obowiązek podatkowy; lex specialis art. 62 § 2 lub 5 k.k.s. wobec art. 271 § 1 k.k.
- Poświadczenie nieprawdy w warunkach art. 271 k.k. na tle stanów faktycznych konkretnych spraw
Art. 271a. Wystawienie faktury poświadczającej nieprawdę
§ 1. Kto wystawia fakturę lub faktury, zawierające kwotę należności ogółem, której wartość lub łączna wartość jest znaczna, poświadczając nieprawdę co do okoliczności faktycznych mogących mieć znaczenie dla określenia wysokości należności publicznoprawnej lub jej zwrotu albo zwrotu innej należności o charakterze podatkowym lub takiej faktury lub faktur używa,
podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.
§ 2. Jeżeli sprawca dopuszcza się czynu określonego w § 1 wobec faktury lub faktur, zawierających kwotę należności ogółem, której wartość lub łączna wartość jest większa niż pięciokrotność kwoty określającej mienie wielkiej wartości, albo z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu,
podlega karze pozbawienia wolności od lat 3 do 20.
§ 3. W wypadku mniejszej wagi, sprawca czynu określonego w § 1 lub 2 podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
Ustawą z dnia 7 lipca 2022 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. 2022 r., poz. 2600), z mocą obowiązującą od 1 października 2023 r. w § 2 wyrazy „na czas nie krótszy od lat 3” zastąpiono wyrazami „od lat 3 do 20”
Art. 272. Wyłudzenie poświadczenia nieprawdy przez funkcjonariusza publicznego
Kto wyłudza poświadczenie nieprawdy przez podstępne wprowadzenie w błąd funkcjonariusza publicznego lub innej osoby upoważnionej do wystawienia dokumentu,
podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
- Wyłudzenie poświadczenia – charakterystyka
- Materialny charakter przestępstwa z art. 272 k.k.
- Strona podmiotowa przestępstwa z art. 272 k.k.
- Pokrzywdzony przestępstwem z art. 272 k.k.
- Wyłudzenie poświadczenia – podstępne wprowadzenie w błąd
- Wyłudzenie poświadczenia nieprawdy za pośrednictwem innych osób
- Pojęcie "innych osób upoważnionych do wystawienia dokumentu" (art. 272 k.k.)
- Wyłudzenie poświadczenia nieprawdy w akcie notarialnym przez podstępne wprowadzenie w błąd notariusza
- Nieprawdziwe oświadczenie o zgubieniu prawa jazdy złożone w urzędzie
- Wyłudzenie poświadczenia - dobro bezpośrednio naruszone a dopuszczalność subsydiarnego aktu oskarżenia
Art. 273. Używanie dokumentów poświadczających nieprawdę
Kto używa dokumentu określonego w art. 271 lub 272, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
Art. 274. Zbywanie dokumentu stwierdzającego tożsamość
Kto zbywa własny lub cudzy dokument stwierdzający tożsamość, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
Art. 275. Posługiwanie się i kradzież cudzego dokumentu
§ 1. Kto posługuje się dokumentem stwierdzającym tożsamość innej osoby albo jej prawa majątkowe lub dokument taki kradnie lub go przywłaszcza,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
§ 2. Tej samej karze podlega, kto bezprawnie przewozi, przenosi lub przesyła za granicę dokument stwierdzający tożsamość innej osoby albo jej prawa majątkowe.
- Kradzież lub przywłaszczenie cudzego dokumentu (art. 275 § 1 k.k.)
- Strona podmiotowa przestępstwa z art. 275 k.k.
- Pojęcie dokumentu stwierdzającego tożsamość
- Pojęcie dokumentu stwierdzającego prawa majątkowe
- Kradzież portfela z pieniędzmi, dowodem osobistym i kartą bankomatową (art. 278 § 1 i 5 k.k. i z art. 275 § 1 k.k.)
- Kradzież legitymacji, prawa jazdy
- Kradzież przypadkowa dowodu osobistego (art. 275 § 1 k.k.)
- Kradzież czeku
- Kradzież bonu towarowego
- Przywłaszczenie karty bankomatowej; karta bankomatowa jako „rzecz ruchoma” w rozumieniu art. 284 § 1 k.k.
- Dowód rejestracyjny jako przedmiot przestępstw przeciwko wiarygodności dokumentów (art. 275 § 1 k.k i art. 276 k.k..)
- Bilet na mecz piłkarski jako przedmiot przestępstw przeciwko wiarygodności dokumentów
- Bezprawne przewożenie dokumentu stwierdzającego tożsamość za granicę (art. 275 § 2 k.k.)
- Kumulatywny zbieg art. 275 § 1 k.k. i art. 276 k.k.
- Art. 278 § 5 k.k.jako lex specialis w stosunku do normy zawartej w art. 275 § 1 k.k
Art. 276. Niszczenie, uszkadzanie, ukrywanie lub usuwanie dokumentu bez prawa rozporządzania
Kto niszczy, uszkadza, czyni bezużytecznym, ukrywa lub usuwa dokument, którym nie ma prawa wyłącznie rozporządzać,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
- Niszczenie, uszkadzanie, ukrywanie lub usuwanie dokumentu bez prawa rozporządzania
- Dobro prawnie chronione art. 276 k.k.; pokrzywdzony przestępstwem
- Strona podmiotowa przestępstwa z art. 276 k.k.
- Pojęcie dokumentu, którym sprawca nie ma prawa wyłącznie rozporządzać
- Pojęcie ukrywania dokumentu w rozumieniu art. 276 k.k.
- Pojęcie "usunięcia dokumentu" w rozumieniu art. 276 k.k.
- Prawnokarna ochrona kopii dokumentu, wydruku komputerowego (art. 115 § 14 k.k.)
- Tablice rejestracyjne jako przedmiot przestępstwa z art. 276 k.k.
- Dowód rejestracyjny jako przedmiot przestępstw przeciwko wiarygodności dokumentów (art. 275 § 1 k.k i art. 276 k.k..)
- Karta bankomatowo-płatnicza jako przedmiot wykonawczy przestępstwa z art. 276 k.k.
- Niszczenie dokumentów spółki przez wspólnika spółki z o.o. (art. 276 k.k. i art. 212 k.s.h.)
- Kumulatywny zbieg art. 275 § 1 k.k. i art. 276 k.k.
Art. 277. Niszczenie znaków granicznych
Kto znaki graniczne niszczy, uszkadza, usuwa, przesuwa lub czyni niewidocznymi albo fałszywie wystawia,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
Art. 277a. Kwalifikowana postać fałszerstwa faktury ze względu na wartość
§ 1. Kto dopuszcza się przestępstwa określonego w art. 270a § 1 albo art. 271a § 1 wobec faktury lub faktur, zawierających kwotę należności ogółem, której wartość lub łączna wartość jest większa niż dziesięciokrotność kwoty określającej mienie wielkiej wartości,
podlega karze pozbawienia wolności od lat 5 do 25.
§ 2. W wypadku mniejszej wagi, sprawca czynu określonego w § 1 podlega karze pozbawienia wolności do lat 5.
Ustawą z dnia 7 lipca 2022 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. 2022 r., poz. 2600), z mocą obowiązującą od 1 października 2023 r. w § 1 wyrazy „na czas nie krótszy od lat 5 albo karze 25 lat pozbawienia wolności” zastąpiono wyrazami „od lat 5 do 25".
Art. 277b. Wysokość grzywny
W razie skazania za przestępstwo określone w art. 270a § 1 lub 2, art. 271a § 1 lub 2 albo art. 277a § 1, grzywnę orzeczoną obok kary pozbawienia wolności można wymierzyć w wysokości do 3000 stawek dziennych.
Art. 277c. Czynny żal
§ 1. Sąd na wniosek prokuratora stosuje nadzwyczajne złagodzenie kary wobec sprawcy przestępstwa określonego w art. 270a § 1 lub 2 lub art. 271a § 1 lub 2, który zawiadomił o nim organ powołany do ścigania przestępstw i ujawnił wszystkie istotne okoliczności przestępstwa, a także wskazał czyny pozostające w związku z popełnionym przez niego przestępstwem i ich sprawców, zanim organ ten o nich się dowiedział.
§ 2. Sąd na wniosek prokuratora może odstąpić od wymierzenia kary wobec sprawcy przestępstwa określonego w art. 270a § 1, 2 lub 3, art. 271a § 1, 2 lub 3 lub art. 277a § 2, który, oprócz spełnienia warunków określonych w § 1, zwrócił korzyść majątkową osiągniętą z popełnienia tego przestępstwa w całości albo w istotnej części.
§ 3. Sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary wobec sprawcy przestępstwa określonego w art. 277a § 1, który, oprócz spełnienia warunków określonych w § 1, zwrócił korzyść majątkową osiągniętą z popełnienia tego przestępstwa w całości albo w istotnej części.
Art. 277d. Stosowanie przepisów
Przepisy art. 277c § 1 i 3 stosuje się odpowiednio do sprawcy, który po wszczęciu postępowania ujawnił wobec organu powołanego do ścigania przestępstw wszystkie jemu znane, a nieznane dotychczas temu organowi istotne okoliczności przestępstwa, a także wskazał czyny pozostające w związku z popełnionym przez niego przestępstwem i ich sprawców.
Rozdział XXXV Przestępstwa przeciwko mieniu
Art. 278. Kradzież
§ 1. Kto zabiera w celu przywłaszczenia cudzą rzecz ruchomą, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
§ 1a. Tej samej karze podlega, kto zabiera w celu przywłaszczenia cudzą kartę uprawniającą do podjęcia pieniędzy z automatu bankowego.
§ 2. Tej samej karze podlega, kto bez zgody osoby uprawnionej uzyskuje cudzy program komputerowy w celu osiągnięcia korzyści majątkowej.
§ 3. W wypadku mniejszej wagi, sprawca czynu określonego w § 1, 1a lub 2
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.
§ 3a. Kto dopuszcza się kradzieży szczególnie zuchwałej,
podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8
§ 4. Jeżeli kradzież popełniono na szkodę osoby najbliższej, ściganie następuje na wniosek pokrzywdzonego.
§ 5. Przepisy § 1, 3, 3a i 4 stosuje się odpowiednio do kradzieży energii.
§ 3 i § 5 w brzmieniu do 30 września 2023 r.
§ 3. W wypadku mniejszej wagi, sprawca
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.
§ 5. Przepisy § 1, 3 i 4 stosuje się odpowiednio do kradzieży energii lub karty uprawniającej do podjęcia pieniędzy z automatu bankowego.
- Kradzież (art. 278 § 1 k.k.)
- Kradzież cudzej karty uprawniającej do podjęcia pieniędzy z automatu bankowego (art. 278 § 1a k.k.)
- Kradzież programu komputerowego (art. 278 § 2 k.k.)
- Kradzież mniejszej wagi (art. 278 § 3 k.k.)
- Kradzież szczególnie zuchwała (art. 278 § 3a k.k. i art. 115 § 9a k.k.)
- Ściganie na wniosek pokrzywdzonego kradzieży popełnionej na szkodę osoby najbliższej (art. 278 § 4 k.k.)
- Kradzieży energii (art. 278 § 5 k.k.)
- Zbieg przestępstw z art. 294 k.k. art. 296 k.k., art. 278 k.k. i art. 284 k.k.
Art. 278a. Kradzież szczególnie zuchwała
(uchylony z dniem 1 października 2023 r., Dz.U. 2023 r., poz. 2600)
Z dniem 1 października 2023 r. (Dz.U. 2023 r., poz. 2600) kradzież zuchwała została przeniesiona do art. 278 § 3a k.k.
Art. 278a w brzmieniu do 30 września 2023 r.
§ 1. Kto dopuszcza się kradzieży szczególnie zuchwałej, podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.
§ 2. Jeżeli kradzież szczególnie zuchwałą popełniono na szkodę osoby najbliższej, ściganie następuje na wniosek pokrzywdzonego.
Art. 279. Kradzież z włamaniem
§ 1. Kto kradnie z włamaniem,
podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.
§ 2. Jeżeli kradzież z włamaniem popełniono na szkodę osoby najbliższej, ściganie następuje na wniosek pokrzywdzonego.
- Kradzież z włamaniem - charakterystyka
- Reinterpretacja znamion kradzieży z włamaniem w następstwie rozwoju cywilizacyjnego
- Zamiar kradzieży w przestępstwie kradzieży z włamaniem
- Chwila dokonania kradzieży z włamaniem
- Włamanie w warunkach art. 279 k.k.
- Kradzież pieniędzy z przy użyciu cudzej karty płatniczej/zbliżeniowej
- Współsprawstwo w przestępstwie kradzieży z włamaniem
- Kradzieże z włamaniem dokonane w warunku czynu ciągłego
- Zbieg przestępstw z art. 279 k.k. i art. 288 k.k.
- Zbieg kradzieży z włamaniem z oszustwem komputerowym (art. 279 § 1 k.k. i art. 287 k.k.)
- Kradzież z włamaniem i paserstwo a tożsamość czynu (granice aktu oskarżenia)
- Wymiar kary za kradzież z włamaniem
- Kradzież z włamaniem - wypadek mniejszej (art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 283 k.k.)
Art. 280. Rozbój
§ 1. Kto kradnie, używając przemocy wobec osoby lub grożąc natychmiastowym jej użyciem albo doprowadzając człowieka do stanu nieprzytomności lub bezbronności,
podlega karze pozbawienia wolności od lat 2 do 15.
§ 2. Jeżeli sprawca rozboju posługuje się bronią palną, nożem lub innym podobnie niebezpiecznym przedmiotem lub środkiem obezwładniającym albo działa w inny sposób bezpośrednio zagrażający życiu lub wspólnie z inną osobą, która posługuje się taką bronią, przedmiotem, środkiem lub sposobem,
podlega karze pozbawienia wolności od lat 3 do 20.
- Rozbój - charakterystyka
- Dobro prawnie chronione w przestępstwie rozboju
- Strona podmiotowa rozboju; podwójna kierunkowość przestępstwa
- Strona przedmiotowa przestępstwa rozboju
- Kradzież w przestępstwie rozboju, moment zamiaru zaboru
- Współsprawstwo w przestępstwie rozboju
- Współsprawstwo w przestępstwie rozboju kwalifikowanego
- Usiłowanie i przygotowanie rozboju
- Rozbój jako występek chuligański
- Zbieg przestępstwa rozboju z innymi czynami
- Różnica między rozbojem a wymuszeniem rozbójniczym
- Kradzież dowodu osobistego i innych dokumentów stwierdzających tożsamość w przestępstwie rozboju
- Groźby sprawcy rozboju mające na celu zapewnienie sobie bezkarności (art. 245 k.k.)
- Rozbój kwalifikowany (art. 280 § 2 k.k.)
- Wymiar kary sprawcy rozboju
- Stopień społecznej szkodliwości rozboju (wypadek mniejszej wagi, art. 283 k.k.)
Art. 281. Kradzież rozbójnicza
Kto, w celu utrzymania się w posiadaniu zabranej rzeczy, bezpośrednio po dokonaniu kradzieży, używa przemocy wobec osoby lub grozi natychmiastowym jej użyciem albo doprowadza człowieka do stanu nieprzytomności lub bezbronności,
podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.
- Kradzież rozbójnicza
- Strona podmiotowa kradzieży rozbójniczej
- Indywidualny charakter kradzieży rozbójniczej
- Przemoc wobec osoby
- Groźba natychmiastowego użycia przemocy
- Doprowadzenie do stanu bezbronności
- Doprowadzenie do stanu nieprzytomności
- Kradzież zwykła jako znamię kradzieży rozbójniczej
- Chuligański charakter kradzieży rozbójniczej
- Zbieg przestępstw z art. 280 k.k. art. 281 k.k.
Art. 282. Wymuszenie rozbójnicze
§ 1. Kto, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, przemocą, groźbą zamachu na życie lub zdrowie albo gwałtownego zamachu na mienie, doprowadza inną osobę do rozporządzenia mieniem własnym lub cudzym albo do zaprzestania lub ograniczenia działalności gospodarczej,
podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.
§ 2. Tej samej karze podlega, kto, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, groźbą rozgłoszenia dotyczącej innej osoby lub osoby dla niej najbliższej wiadomości uwłaczającej czci lub istotnie naruszającej prywatność lub zarzutu, który może poniżyć w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności, doprowadza inną osobę do rozporządzenia mieniem własnym lub cudzym albo do zaprzestania lub ograniczenia działalności gospodarczej.
Art. 282 w brzmieniu do 30 września 2023 r. Kto, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, przemocą, groźbą zamachu na życie lub zdrowie albo gwałtownego zamachu na mienie, doprowadza inną osobę do rozporządzenia mieniem własnym lub cudzym albo do zaprzestania działalności gospodarczej,
podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.
- Przedmiot ochrony wymuszenia rozbójniczego
- Strona podmiotowa przestępstwa wymuszenia rozbójniczego
- Groźba zamachu na życie lub zdrowie albo gwałtownego zamachu na mienie w rozumieniu art. 282 § 1 k.k.
- Materialny charakter przestępstwa z art. 282 k.k.
- Rozporządzenie mieniem w rozumieniu art. 282 k.k.
- Chwila dokonania wymuszenia rozbójniczego, o którym mowa w art. 282 k.k.
- Strona przedmiotowa, czynności sprawcze wymuszenia rozbójniczego
- Doprowadzenie do założenia i prowadzenia działalności gospodarczej (art. 280 § 1 k.k.)
- Usiłowanie wymuszenia rozbójniczego (art. 282 k.k.)
- Różnica między rozbojem a wymuszeniem rozbójniczym
- Różnica między wymuszeniem rozbójniczym a zmuszaniem (art. 191 k.k.)
- Różnica między wymuszeniem rozbójniczym a oszustwem
- Zbieg przestępstw z art. 191 § 2 k.k. i art. 280 i 282 k.k.
- Kumulatywny zbieg art. 252 § 1 z art. 280 ; art. 282 k.k.
- Wypadek mniejszej wagi w przestępstwie wymuszenia rozbójniczego (art. 283 k.k.)
Art. 283. Wypadek mniejszej wagi
W wypadku mniejszej wagi, sprawca czynu określonego w art. 279 § 1, art. 280 § 1 lub w art. 281 lub 282,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
Art. 284. Przywłaszczenie, sprzeniewierzenie
§ 1. Kto przywłaszcza sobie cudzą rzecz ruchomą lub prawo majątkowe,
podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
§ 2. Kto przywłaszcza sobie powierzoną mu rzecz ruchomą,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
§ 3. W wypadku mniejszej wagi lub przywłaszczenia rzeczy znalezionej, sprawca
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.
§ 4. Jeżeli przywłaszczenie nastąpiło na szkodę osoby najbliższej, ściganie następuje na wniosek pokrzywdzonego.
- Przywłaszczenie - charakterystyka
- Materialny charakter przestępstwa przywłaszczenia
- Zamiar przywłaszczenia cudzej rzeczy ruchomej lub prawa majątkowego; animus rem sibi habendi (art. 284 § 1 k.k.)
- Zamiar przywłaszczenia powierzonej rzeczy ruchomej; animus rem sibi habendi (art. 284 § 2 k.k.)
- Wymóg uzewnętrznienia zamiaru przywłaszczenia
- Sprzeniewierzenie; powierzenia rzeczy z zastrzeżeniem jej zwrotu (art. 284 § 2 k.k.)
- Ustalenie wartości mienia będącego przedmiotem przywłaszczenia
- Znaczna wartość przywłaszczonego mienia (art. 294 k.k.)
- Sprzeniewierzenie a niewykonanie umowy (art. 284 § 2 k.k.)
- Pojęcie "cudze mienie" w prawie karnym
- Mienie spółki mieniem cudzym wspólików
- Przywłaszczenie "innego prawa majątkowego"
- Przywłaszczenie nieruchomości
- Przywłaszczenie a osiągnięcie korzyści majątkowej
- Przywłaszczenie rzeczy przez współwłaściciela na szkodę pozostałych współwłaścicieli
- Przywłaszczenie między małżonkami składnika małżeńskiej wspólnoty majątkowej
- Przywłaszczenie w umowach leasingowych
- Przywłaszczenie przedmiotu zastawu rejestrowego
- Przywłaszczenie kwoty pożyczki
- Przywłaszczenie środków ze rachunku bankowego
- Przywłaszczenie pieniędzy (depozyt nieprawidłowy, zadatek, zaliczka, przedpłata, kaucja, prowizja, art. 284 § 2 k.k.)
- Przywłaszczenie karty bankomatowej; karta bankomatowa jako „rzecz ruchoma” w rozumieniu art. 284 § 1 k.k.
- Przywłaszczenie przez sprzedaż rzeczy stanowiącej przedmiot przewłaszczenia na zabezpieczenie
- Przywłaszczenie wynagrodzenia za pracę dokonane przez osobę upoważnioną do jego odbioru
- Kradzież/przywłaszczenie rzeczy przez dzierżyciela
- Przywłaszczenie na szkodę osoby prawnej
- Bezprawne podjęcie, zagarnięcie środków spółki w ramach prowadzenia jej spraw
- Przywłaszczenie kwoty stanowiącej równowartość należnego i nieuiszczonego Skarbowi Państwa podatku
- Przywłaszczenie omyłkowo przelanych pieniędzy na rachunek
- Przywłaszczenie rzeczy znalezionej
- Zbieg przestępstw z art. 294 k.k. art. 296 k.k., art. 278 k.k. i art. 284 k.k.
- Zbieg przestępstw z art. 286 § 1 k.k. i art.284 § 2 k.k.
- Przywłaszczenie (art. 284 k.k.) a oszustwo (art. 286 § 1 k.k.)
- Przypisanie oszustwa zamiast przywłaszczenia albo przywłaszczenia zamiast oszustwa a granice aktu oskarżenia
Art. 285. Uruchomienie na cudzy rachunek impulsów telefonicznych
§ 1. Kto, włączając się do urządzenia telekomunikacyjnego, uruchamia na cudzy rachunek impulsy telefoniczne,
podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
§ 2. Jeżeli czyn określony w § 1 popełniono na szkodę osoby najbliższej, ściganie następuje na wniosek pokrzywdzonego.
Art. 286. Oszustwo
§ 1. Kto, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadza inną osobę do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem za pomocą wprowadzenia jej w błąd albo wyzyskania błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania,
podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.
§ 2. Tej samej karze podlega, kto żąda korzyści majątkowej w zamian za zwrot bezprawnie zabranej rzeczy.
§ 3. W wypadku mniejszej wagi, sprawca
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
§ 4. Jeżeli czyn określony w § 1–3 popełniono na szkodę osoby najbliższej, ściganie następuje na wniosek pokrzywdzonego.
- Oszustwo - charakterystyka
- Materialny charakter przestępstwa oszustwa
- Chwila popełnienia przestępstwa oszustwa, rozporządzenia mieniem przez pokrzywdzonego
- Mienie znacznej wartości w przestępstwie oszustwa (art. 294 k.k.)
- Szkoda w przestępstwie oszustwa
- Korzyść majątkowa w przestępstwie oszustwa
- Strona podmiotowa przestępstwa oszustwa
- Wprowadzenie w błąd albo wyzyskanie błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania
- Doprowadzenie innej osoby do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem
- Pokrzywdzony w przestępstwie oszustwa (art. 286 k.k.)
- Formy stadialne i zjawiskowe oszustwa
- Zbieg oszustwa z innymi przestępstwami
- Oszustwo mniejszej wagi (art. 286 § 3 k.k.)
- Przypisanie oszustwa zamiast przywłaszczenia albo przywłaszczenia zamiast oszustwa a granice aktu oskarżenia
- Oszustwo w orzeczniczej praktyce; rodzaje oszustwa
Art. 287. Oszustwo komputerowe
§ 1. Kto, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub wyrządzenia innej osobie szkody, bez upoważnienia, wpływa na automatyczne przetwarzanie, gromadzenie lub przekazywanie danych informatycznych lub zmienia, usuwa albo wprowadza nowy zapis danych informatycznych,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
§ 2. W wypadku mniejszej wagi, sprawca
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.
§ 3. Jeżeli oszustwo popełniono na szkodę osoby najbliższej, ściganie następuje na wniosek pokrzywdzonego.
- Charakterystyka oszustwa komputerowego
- Pojęcie „wpływanie” na gruncie art. 287 § 1 kk
- Czynności sprawcze oszustwa komputerowego
- Posługiwanie się płatnością testową bez upoważnienia
- Przełamanie zabezpieczeń elektronicznych do konta bankowego
- Płatność zbliżeniowa przez osobę nieupoważnioną do posługiwania się cudzą kartą bankomatową (art. 287 k.k.)
- Zbieg kradzieży z włamaniem z oszustwem komputerowym (art. 279 § 1 k.k. i art. 287 k.k.)
- Zbieg oszustwa z oszustwem komputerowym (art. 286 i art. 287 k.k.)
Art. 288. Zniszczenie mienia
§ 1. Kto cudzą rzecz niszczy, uszkadza lub czyni niezdatną do użytku,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
§ 2. W wypadku mniejszej wagi, sprawca
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.
§ 3. Karze określonej w § 1 podlega także ten, kto przerywa lub uszkadza kabel podmorski albo narusza przepisy obowiązujące przy zakładaniu lub naprawie takiego kabla.
§ 4. Ściganie przestępstwa określonego w § 1 lub 2 następuje na wniosek pokrzywdzonego.
- Charakterystyka przestępstwa z art. 288 k.k.; przedmiot ochrony
- Strona podmiotowa przestępstwa zniszczenia mienia
- Pojęcia: niszczyć, uszkadzać lub czynić niezdatnym do użytku
- Uszkodzenie i zniszczenie zabytku (art. 288 k.k.)
- Uszkodzenie mienia poprzez umieszczenie napisu w miejscu do tego niewyznaczonym
- Przestępstwo zniszczenia mienia popelnione przez zaniechanie
- Umieszczenie napisu lub rysunku w miejscu do tego nie wyznaczonym (graffiti)
- Wymóg określenia wysokości szkody
- Uprawnieni do złożenia wniosku o ściganie (art. 288 § 4 k.k.)
- Podobieństwo przestępstwa kradzieży ze zniszczeniem mienia
- Wypadkek mniejszej wagi w zakresie przestępstwa zniszczenia mienia (art. 288 § 2 k.k.).
- Niszczenie lub uszkadzanie cudzej rzeczy (art. 124 k.w.)
Art. 289. Zabór pojazdu mechanicznego w celu krótkotrwałego użycia
§ 1. Kto zabiera w celu krótkotrwałego użycia cudzy pojazd mechaniczny,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
§ 2. Jeżeli sprawca czynu określonego w § 1 pokonuje zabezpieczenie pojazdu przed jego użyciem przez osobę nieupoważnioną, pojazd stanowi mienie znacznej wartości albo sprawca następnie porzuca pojazd w stanie uszkodzonym lub w takich okolicznościach, że zachodzi niebezpieczeństwo utraty lub uszkodzenia pojazdu albo jego części lub zawartości,
podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.
§ 3. Jeżeli czyn określony w § 1 popełniono używając przemocy lub grożąc natychmiastowym jej użyciem albo doprowadzając człowieka do stanu nieprzytomności lub bezbronności, sprawca
podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.
§ 4. W wypadkach określonych w § 1–3 sąd może wymierzyć grzywnę obok kary pozbawienia wolności.
§ 5. Jeżeli czyn określony w § 1–3 popełniono na szkodę osoby najbliższej, ściganie następuje na wniosek pokrzywdzonego.
- Zabór pojazdu mechanicznego w celu krótkotrwałego użycia
- Strona podmiotowa przestępstwa z art. 289 k.k.
- Typ kwalifikowany przestępstwa określony w art. 289 § 2 k.k.
- Rozbójniczy zabór pojazdu mechanicznego (art. 289 § 3 k.k.)
- Przemoc wobec osoby
- Groźba natychmiastowego użycia przemocy
- Doprowadzenie do stanu bezbronności
- Doprowadzenie do stanu nieprzytomności
- Użycie pojazdu przez prowadzącego parking strzeżony art. 289 § 1 k.k. i art. 127 k.w.
- Użycie przez właściciela warsztatu powierzonego mu do naprawy pojazdu mechanicznego (art. 289 § 1 k.k. i art. 127 k.w.)
- Zabór rzeczy z wnętrza pojazdu w warunkach czynu z art. 289 k.k.
- Usiłowanie zaboru pojazdu w celu krótkotrwałego użycia i uszkodzenie pojazdu
- Realny zbieg przestępstwa z art. 289 k.k. z wykroczeniem z art. 87 k.w.
- Motorower jako przedmiot ochrony określonej w art. 289 k.k. i art. 127 k.w
- Ściganie na wniosek osoby najbliższej sprawcy czynu (art. 289 § 5 k.k.)
Art. 290. Wyręb drzewa z lasu w celu przywłaszczenia
§ 1. Kto w celu przywłaszczenia dopuszcza się wyrębu drzewa w lesie,
podlega odpowiedzialności jak za kradzież.
§ 2. W razie skazania za wyrąb drzewa albo za kradzież drzewa wyrąbanego lub powalonego, sąd orzeka na rzecz pokrzywdzonego nawiązkę w wysokości podwójnej wartości drzewa.
- Zabór lub przywłaszczenie wyrąbanego drzewa w lesie
- Pojęcie „drzewa”, o którym mowa w art. 290 § 2 k.k. oraz w art. 120 k.w.
- Orzeczenie nawiązki na rzecz pokrzywdzonego (art. 290 § 2 k.k.)
- Nawiązka w razie wielości pokrzywdzonych
- Nawiązka przy współsprawstwie sensu largo (art. 290 k.k.)
- Orzeczenie nawiązki na podstawie art. 290 § 2 k.k. w razie warunkowego umorzenia postępowania
- Szkodnictwo leśne; wyręb gałęzi, korzeni, krzewów (art. 148 k.w.)
- Kradzież leśna ( art. 120 k.w.)
Art. 291. Paserstwo
§ 1. Kto rzecz uzyskaną za pomocą czynu zabronionego nabywa lub pomaga do jej zbycia albo tę rzecz przyjmuje lub pomaga do jej ukrycia,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
§ 2. W wypadku mniejszej wagi, sprawca
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.
- Paserstwo - charakterystyka
- Przepołowiony charakter paserstwa
- Przedmiot ochrony paserstwa
- Chwila dokonania przestępstwa paserstwa
- Strona podmiotowa paserstwa umyślnego
- Niezależność odpowiedzialności pasera od odpowiedzialności sprawcy głównego
- Działanie w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w przestępstwie paserstwa
- Podmiot bezpośrednio pokrzywdzony przestępstwem paserstwa
- Rzecz uzyskana za pomocą czynu zabronionego; przedmiot czynności wykonawczej paserstwa
- Nabycie rzeczy uzyskanej za pomocą czynu zabronionego
- Pomoc do zbycia rzeczy w rozumieniu art. 291 § 1 k.k.
- Zbycie rzeczy uzyskanej za pomocą czynu zabronionego
- Przyjęcie rzeczy uzyskanej za pomocą czynu zabronionego
- Pomoc do ukrycia rzeczy uzyskanej za pomocą czynu zabronionego
- Paserstwo wtórne; nabycie rzeczy od pasera przez kolejnego pasera
- Dalszy obrót towarami z podrobionymi znakami towarowymi, jako rzecz uzyskana za pomocą czynu zabronionego w rozumieniu w art. 291 k.k. i art. 292 k.k.
- Nabywanie rzeczy pochodzącej z przestępstwa wynikające z uprzedniego porozumienia ze sprawcą zagarnięcia
- Świadomość co do pochodzenia z przestępstwa przedmiotów
- Narkotyki jako przedmiot paserstwa
- Nabycie rzeczy za cenę rażąco niską
- Paserstwo nabywcy używanego samochodu
- Paserstwo prowadzającego komis samochodowy
- Włączenie korzyści z przestępstwa z mocy prawa do majątku wspólnego małżonków
- Przypisanie paserstwa w miejsce zarzucanej kradzieży
- Przyjęcie przez podżegacza do rozboju rzeczy pochodzących rozboju jako współukarany czyn następczy
- Paserstwo - uprzednie skazanie za wykroczenie nieumyślnego paserstwa
- Naprawienie szkody przez pasera i nawiązka
- Paserstwo mniejszej wagi (art. 291 § 2 k.k.)
- Paserstwo nieumyślne (art. 292 k.k.)
- Kwalifikowany typ przestępstwa paserstwa ze względu na wartość mienia (art. 294 k.k.)
- Paserstwo programu komputerowego (art. 293 k.k.)
- Paserstwo utworu (art. 118 Pr.Aut.)
- Paserstwo akcyzowe (art. 65 k.k.s.)
- Paserstwo celne (art. 91 k.k.s.)
- Paserstwo ( art. 122 k.w.)
Art. 292. Paserstwo nieumyślne
§ 1. Kto rzecz, o której na podstawie towarzyszących okoliczności powinien i może przypuszczać, że została uzyskana za pomocą czynu zabronionego, nabywa lub pomaga do jej zbycia albo tę rzecz przyjmuje lub pomaga do jej ukrycia,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
§ 2. W wypadku znacznej wartości rzeczy, o której mowa w § 1, sprawca podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
Art. 293. Paserstwo programu komputerowego
§ 1. Przepisy art. 291 i 292 stosuje się odpowiednio do programu komputerowego.
§ 2. Sąd może orzec przepadek rzeczy określonej w § 1 oraz w art. 291 i 292, chociażby nie stanowiła ona własności sprawcy.
Art. 294. Przestępstwa przeciwko mieniu znacznej wartości
§ 1. Kto dopuszcza się przestępstwa określonego w art. 278 § 1, 1a, 2, 3a lub 5, art. 284 § 1 lub 2, art. 285 § 1, art. 286 § 1 lub 2, art. 287 § 1, art. 288 § 1 lub 3, art. 290 § 1 lub w art. 291 § 1, w stosunku do mienia znacznej wartości,
podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.
§ 2. Tej samej karze podlega sprawca, który dopuszcza się przestępstwa wymienionego w § 1 w stosunku do dobra o szczególnym znaczeniu dla kultury.
§ 3. Kto dopuszcza się przestępstwa określonego w art. 278 § 1, 1a, 2, 3a lub 5, art. 279 § 1, art. 280 § 1, art. 281, art. 282, art. 284 § 1 lub 2, art. 285 § 1, art. 286 § 1 lub 2, art. 287 § 1, art. 288 § 1 lub 3, art. 290 § 1 lub w art. 291 § 1, w stosunku do mienia o wartości większej niż pięciokrotność kwoty określającej mienie wielkiej wartości,
podlega karze pozbawienia wolności od lat 3 do 20.
§ 4. Kto dopuszcza się przestępstwa określonego w art. 278 § 1, 1a, 2, 3a lub 5, art. 279 § 1, art. 280, art. 281, art. 282, art. 284 § 1 lub 2, art. 285 § 1, art. 286 § 1 lub 2, art. 287 § 1, art. 288 § 1 lub 3, art. 290 § 1 lub w art. 291 § 1, w stosunku do mienia o wartości większej niż dziesięciokrotność kwoty określającej mienie wielkiej wartości,
podlega karze pozbawienia wolności od lat 5 do 25.
- Kradzież dobra o szczególnym znaczeniu dla kultury (art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 2 k.k.)
- Kwalifikowane typy przestępstwa przeciwko mieniu ze względu na wartość mienia
- Zastosowanie art. 294 § 1 k.k. w kwalifikacji prawnej odnoszącej się do ciągu przestępstw
- Znaczna wartość przywłaszczonego mienia (art. 294 k.k.)
- Kwalifikowany typ przestępstwa paserstwa ze względu na wartość mienia (art. 294 k.k.)
- Mienie znacznej wartości w przestępstwie oszustwa (art. 294 k.k.)
- Zbieg art. 286 k.k. i art. 294 § 1 k.k.
Art. 295. Nadzwyczajne złagodzenie kary, odstąpienie od jej wymierzenia
§ 1. Wobec sprawcy przestępstwa określonego w art. 278, 284–289, 291, 292 lub 294, który dobrowolnie naprawił szkodę w całości albo zwrócił pojazd lub rzecz mającą szczególne znaczenie dla kultury w stanie nieuszkodzonym, sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary, a nawet odstąpić od jej wymierzenia.
§ 2. Wobec sprawcy przestępstwa wymienionego w § 1, który dobrowolnie naprawił szkodę w znacznej części, sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary.
Rozdział XXXVI Przestępstwa przeciwko obrotowi gospodarczemu i interesom majątkowym w obrocie cywilnoprawnym
Art. 296. Nadużycie zaufania w obrocie gospodarczym
§ 1. Kto, będąc obowiązany na podstawie przepisu ustawy, decyzji właściwego organu lub umowy do zajmowania się sprawami majątkowymi lub działalnością gospodarczą osoby fizycznej, prawnej albo jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, przez nadużycie udzielonych mu uprawnień lub niedopełnienie ciążącego na nim obowiązku, wyrządza jej znaczną szkodę majątkową,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
§ 1a. Jeżeli sprawca, o którym mowa w § 1, przez nadużycie udzielonych mu uprawnień lub niedopełnienie ciążącego na nim obowiązku, sprowadza bezpośrednie niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody majątkowej,
podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
§ 2. Jeżeli sprawca przestępstwa określonego w § 1 lub 1a działa w celu osiągnięcia korzyści majątkowej,
podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.
§ 3. Jeżeli sprawca przestępstwa określonego w § 1 lub 2 wyrządza szkodę majątkową w wielkich rozmiarach,
podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.
§ 4. Jeżeli sprawca przestępstwa określonego w § 1 lub 3 działa nieumyślnie, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
§ 4a. Jeżeli pokrzywdzonym nie jest Skarb Państwa, ściganie przestępstwa określonego w § 1a następuje na wniosek pokrzywdzonego, wspólnika, akcjonariusza lub udziałowca pokrzywdzonej spółki lub członka pokrzywdzonej spółdzielni
§ 5. Nie podlega karze, kto przed wszczęciem postępowania karnego dobrowolnie naprawił w całości wyrządzoną szkodę.
§ 4a. w brzmieniu do 30 września 2023 r. Jeżeli pokrzywdzonym nie jest Skarb Państwa, ściganie przestępstwa określonego w § 1a następuje na wniosek pokrzywdzonego.
- Wykładnia przestępstw gospodarczych uwzględniająca specyfikę obrotu gospodarczego
- Charakterystyka przestępstwa nadużycia zaufania (art. 296 k.k.)
- Różnice w zakresie przestępstw z art. 231 k.k. i art. 296 k.k.
- Przedmiot ochrony art. 296 k.k.
- Materialny typ przestępstwa z art 296 k.k.
- Chwila popełnienia przestępstwa z art. 296 k.k.
- Pokrzywdzony przestępstwem nadużycia zaufania z art. 296 k.k.
- Pojęcie „nadużycie uprawnień i niedopełnienie obowiązków” w rozumieniu art. 296 § 1 k.k.
- Pojęcie „zajmować się sprawami majątkowymi lub działalnością” w rozumieniu art. 296 § 1 k.k.
- Umowa w rozumieniu art. 296 § 1 k.k.
- Nadużycie zaufania przez zaniechanie (art. 296 k.k.)
- Strona podmiotowa przestępstwa nadużycia zaufania w obrocie gospodarczym (art. 296 k.k.)
- Podmiotowy krąg osób odpowiedzialnych za nadużycie zaufania (art. 296 k.k.)
- Nadużycie zaufania w aspekcie przedmiotowym
- Szkoda w przestępstwie nadużycia zaufania (art. 296 k.k.)
- Sprowadzenie bezpośredniego niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody majątkowej (art. 296 § 1a k.k.)
- Usiłowanie dokonania przestępstwa z art. 296 § 1 i 3 k.k.
- Czyn ciągły w warunkach przestępstwa nadużycia zaufania z art. 296 k.k.
- Zbieg przestępstwa nadużycia zaufania z innymi przestępstwami
- Opis czynu z art 296 k.k.
- Opinia biegłego w przestępstwie nadużycia zaufania (art. 296 k.k.)
- Związanie sądu cywilnego wyrokiem skazującym za przestępstwo z art. 296 k.k.
Art. 296a. Łapownictwo na kierowniczym stanowisku
§ 1. Kto, pełniąc funkcję kierowniczą w jednostce organizacyjnej wykonującej działalność gospodarczą lub pozostając z nią w stosunku pracy, umowy zlecenia lub umowy o dzieło, żąda lub przyjmuje korzyść majątkową lub osobistą albo jej obietnicę, w zamian za nadużycie udzielonych mu uprawnień lub niedopełnienie ciążącego na nim obowiązku mogące wyrządzić tej jednostce szkodę majątkową albo stanowiące czyn nieuczciwej konkurencji lub niedopuszczalną czynność preferencyjną na rzecz nabywcy lub odbiorcy towaru, usługi lub świadczenia,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
§ 2. Tej samej karze podlega, kto w wypadkach określonych w § 1 udziela albo obiecuje udzielić korzyści majątkowej lub osobistej.
§ 3. W wypadku mniejszej wagi, sprawca czynu określonego w § 1 lub 2 podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
§ 4. Jeżeli sprawca czynu określonego w § 1 wyrządza znaczną szkodę majątkową,
podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.
§ 5. Nie podlega karze sprawca przestępstwa określonego w § 2 albo w § 3 w związku z § 2, jeżeli korzyść majątkowa lub osobista albo ich obietnica zostały przyjęte, a sprawca zawiadomił o tym fakcie organ powołany do ścigania przestępstw i ujawnił wszystkie istotne okoliczności przestępstwa, zanim organ ten o nim się dowiedział.
- Bierna korupcja gospodarcza (art. 296a § 1 k.k.)
- Czynna korupcja gospodarcza (art. 296a § 2 k.k.)
- Formalny charakter przestępstwa z art. 296a k.k.
- Strona podmiotowa przestępstwa z art. 296a k.k.
- Osoba pełniąca funkcję kierowniczą
- Czynność preferencyjna na rzecz nabywcy lub odbiorcy towaru, usługi lub świadczenia
- Ustawa o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji
- Przepadek łapówki
Art. 296b.
(uchylony)
Art. 297. Wyłudzenie kredytu
§ 1. Kto, w celu uzyskania dla siebie lub kogo innego, od banku lub jednostki organizacyjnej prowadzącej podobną działalność gospodarczą na podstawie ustawy albo od organu lub instytucji dysponujących środkami publicznymi – kredytu, pożyczki pieniężnej, poręczenia, gwarancji, akredytywy, dotacji, subwencji, potwierdzenia przez bank zobowiązania wynikającego z poręczenia lub z gwarancji lub podobnego świadczenia pieniężnego na określony cel gospodarczy, instrumentu płatniczego lub zamówienia publicznego, przedkłada podrobiony, przerobiony, poświadczający nieprawdę albo nierzetelny dokument albo nierzetelne, pisemne oświadczenie dotyczące okoliczności o istotnym znaczeniu dla uzyskania wymienionego wsparcia finansowego, instrumentu płatniczego lub zamówienia,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
§ 2. Tej samej karze podlega, kto wbrew ciążącemu obowiązkowi, nie powiadamia właściwego podmiotu o powstaniu sytuacji mogącej mieć wpływ na wstrzymanie albo ograniczenie wysokości udzielonego wsparcia finansowego, określonego w § 1, lub zamówienia publicznego albo na możliwość dalszego korzystania z instrumentu płatniczego.
§ 3. Nie podlega karze, kto przed wszczęciem postępowania karnego dobrowolnie zapobiegł wykorzystaniu wsparcia finansowego lub instrumentu płatniczego, określonych w § 1, zrezygnował z dotacji lub zamówienia publicznego albo zaspokoił roszczenia pokrzywdzonego.
- Przedmiot ochrony i pokrzywdzony przestępstwem z art. 297 k.k.
- Formalny charakter przestępstwa z art. 297 k.k.
- Niekorzystne rozporządzenie mieniem przy zawarciu umowy kredytowej (art. 298 i art. 297 k.k.)
- Powszechny charakter przestępstw z art. 297 k.k.
- Strona podmiotowa przestępstwa wyłudzenia kredytu (art. 297 k.k.)
- Zaniedbania banku a wina sprawcy
- Chwila dokonania wyłudzenia kredytowego z art. 297 § 1 k.k.
- Pojęcie „okoliczności o istotnym znaczeniu” w rozumieniu art 297 k.k.
- Pojęcie innej niż bank jednostki organizacyjnej w rozumieniu art 297 k.k.
- Czynności sprawcze wyłudzenia kredytu: przedłożenie nierzetelnego dokumentem albo nierzetelnego oświadczenia
- Korzyść majątkowa w przestępstwie oszustwa kredytowego
- Wyłudzenie dotacji, subwencji, dopłat bezpośrednich
- Wyłudzenie zamówienia publicznego
- Wyłudzenie leasingu (art. 297 k.k.)
- Kwalifikacja umowy faktoringu na gruncie art. 297 k.k.
- Kumulatywny zbieg art. 297 § 1 k.k., art. 286 § 1 k.k., art. 270 § 1 k.k., art. 273 k.k.
- Granice aktu oskarżenia w przestępstwie wyłudzenia kredytu (art. 297 k.k.)
- Kryminalizacja zachowań odpowiadających przygotowaniu (lub usiłowaniu) klasycznego oszustwa
- Źródło obowiązku, o którym mowa w art. 297 § 2 k.k.
- Klauzula bezkarności (art. 297 § 3 k.k.)
- Skazanie z artykułu 297 k.k. a nieważność czynności prawnej
Art. 298. Wyłudzenie odszodowania ubezpieczeniowego
§ 1. Kto, w celu uzyskania odszkodowania z tytułu umowy ubezpieczenia, powoduje zdarzenie będące podstawą do wypłaty takiego odszkodowania,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
§ 2. Nie podlega karze, kto przed wszczęciem postępowania karnego dobrowolnie zapobiegł wypłacie odszkodowania.
- Wyłudzenie odszkodowania od ubezpieczyciela
- Przedmiot ochrony przestępstwa z art. 298 k.k.
- Skutkowy charakter przestępstwa z art. 298 k.k.
- Znaczenie wypłaty odszkodowania lub złożenia wniosku o jego wypłatę dla odpowiedzialności z art. 298 k.k.
- Chwila dokonania przestępstwa z art. 298 k.k.
- Strona podmiotowa przestępstwa wyłudzenia odszkodowania (art. 298 k.k.)
- Pojęcie "spowodowania zdarzenia” w rozumieniu art. 298 k.k.
- Problem penalizacji zachowania polegającego na pozorowaniu „zdarzenia”
- Spowodowanie zdarzenie będącego podstawą do wypłaty świadczenia z ubezpieczenia osobowego
- Zbieg przestępstw z art. 298 § 1 k.k. i art. 286 § 1 k.k.
- Dobrowolne zapobieżenie wypłacie odszkodowania (art. 298 § 2 k.k.)
Art. 299. Pranie brudnych pieniędzy
§ 1. Kto środki płatnicze, instrumenty finansowe, papiery wartościowe, wartości dewizowe, prawa majątkowe lub inne mienie ruchome lub nieruchomości, pochodzące z korzyści związanych z popełnieniem czynu zabronionego, przyjmuje, posiada, używa, przekazuje lub wywozi za granicę, ukrywa, dokonuje ich transferu lub konwersji, pomaga do przenoszenia ich własności lub posiadania albo podejmuje inne czynności, które mogą udaremnić lub znacznie utrudnić stwierdzenie ich przestępnego pochodzenia lub miejsca umieszczenia, ich wykrycie, zajęcie albo orzeczenie przepadku,
podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.
§ 2. Karze określonej w § 1 podlega, kto będąc pracownikiem lub działając w imieniu lub na rzecz banku, instytucji finansowej lub kredytowej lub innego podmiotu, na którym na podstawie przepisów prawa ciąży obowiązek rejestracji transakcji i osób dokonujących transakcji, przyjmuje, wbrew przepisom, środki płatnicze, instrumenty finansowe, papiery wartościowe, wartości dewizowe, dokonuje ich transferu lub konwersji, lub przyjmuje je w innych okolicznościach wzbudzających uzasadnione podejrzenie, że stanowią one przedmiot czynu określonego w § 1, lub świadczy inne usługi mające ukryć ich przestępne pochodzenie lub usługi w zabezpieczeniu przed zajęciem.
§ 3. (uchylony)
§ 4. (uchylony)
§ 5. Jeżeli sprawca dopuszcza się czynu określonego w § 1 lub 2, działając w porozumieniu z innymi osobami,
podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.
§ 6. Karze określonej w § 5 podlega sprawca, jeżeli dopuszczając się czynu określonego w § 1 lub 2, osiąga znaczną korzyść majątkową.
§ 6a. Kto czyni przygotowania do przestępstwa określonego w § 1 lub 2, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
§ 7. W razie skazania za przestępstwo określone w § 1 lub 2, sąd orzeka przepadek przedmiotów pochodzących bezpośrednio albo pośrednio z przestępstwa, a także korzyści z tego przestępstwa lub ich równowartość, chociażby nie stanowiły one własności sprawcy. Przepadku nie orzeka się w całości lub w części, jeżeli przedmiot, korzyść lub jej równowartość podlega zwrotowi pokrzywdzonemu lub innemu podmiotowi.
§ 8. Nie podlega karze za przestępstwo określone w § 1 lub 2, kto dobrowolnie ujawnił wobec organu powołanego do ścigania przestępstw informacje dotyczące osób uczestniczących w popełnieniu przestępstwa oraz okoliczności jego popełnienia, jeżeli zapobiegło to popełnieniu innego przestępstwa; jeżeli sprawca czynił starania zmierzające do ujawnienia tych informacji i okoliczności, sąd stosuje nadzwyczajne złagodzenie kary.
- Pranie brudnych pieniędzy - charakterystyka
- Przedmiot ochrony przestępstwa prania brudnych pieniędzy
- Powszechny charakter przestępstwa prania brudnych pieniędzy; sprawca przestępstwa z art. 299 k.k.
- Przestępstwo z art. 299 k.k. jako czyn formalny z narażenia
- Strona podmiotowa przestępstwa prania brudnych pieniędzy (art. 299 k.k.)
- Strona przedmiotowa przestępstwa z art. 299 k.k.
- Korzyści związane z popełnieniem czynu zabronionego w rozumieniu art. 299 k.k.
- Ustalenia w zakresie czynu bazowego poprzedzającego przestępstwo prania brudnych pieniędzy
- Pokrzywdzony przestępstwem bazowym jako pokrzywdzony w przestępstwie prania pieniędzy z art. 299 k.k.
- Pranie brudnych pieniędzy jako samodzielny czyn odrębny od paserstwa i poplecznictwa
- Pomocnictwo i współsprawstwo w przestępstwie prania brudnych pieniędzy
- Błąd co do prawa w przestępstwie prania brudnych pieniędzy
- Pranie brudnych pieniędzy a tajemnica bankowa
- Pranie brudnych pieniędzy w porozumieniu z innymi osobami (art. 299 § 5 k.k.)
- Osiąganie znacznej korzyści majątkowej z przestępstwa prania brudnych pieniędzy (art. 299 § 6 k.k.)
- Przepadek przedmiotów pochodzącymi z przestępstwa prania pieniędzy (art. 299 § 7 k.k.)
- Klauzula bezkraności w przestępstwie prania brudnych pieniędzy (art. 299 § 8 k.k. i art. 307 k.k.)
Art. 300. Działanie na szkodę wierzycieli
§ 1. Kto, w razie grożącej mu niewypłacalności lub upadłości, udaremnia lub uszczupla zaspokojenie swojego wierzyciela przez to, że usuwa, ukrywa, zbywa, darowuje, niszczy, rzeczywiście lub pozornie obciąża albo uszkadza składniki swojego majątku,
podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
§ 2. Kto, w celu udaremnienia wykonania orzeczenia sądu lub innego organu państwowego, udaremnia lub uszczupla zaspokojenie swojego wierzyciela przez to, że usuwa, ukrywa, zbywa, darowuje, niszczy, rzeczywiście lub pozornie obciąża albo uszkadza składniki swojego majątku zajęte lub zagrożone zajęciem, bądź usuwa znaki zajęcia,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
§ 3. Jeżeli czyn określony w § 1 wyrządził szkodę wielu wierzycielom, sprawca
podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.
§ 4. Jeżeli pokrzywdzonym nie jest Skarb Państwa, ściganie przestępstwa określonego w § 1 następuje na wniosek pokrzywdzonego.
- Ochrona roszczeń wierzycieli niezwiązanych z obrotem gospodarczym w warunkach art. 300 k.k.
- Pojęcia dłużnik/wierzyciel na gruncie czynów popełnionych na szkodę wierzyciela (art. 300 - 302 k.k. i art. 308 k.k.)
- Pojęcie grożącej niewypłacalności na gruncie przepisu art. 300, art. 301 i art. 302 k.k.
- Przedmiot czynności wykonawczej; mienie własne dłużnika
- Udaremnienie zaspokojenia wierzyciela w rozumieniu art. 300 k.k.
- Uszczuplenie zaspokojenia wierzyciela w rozumieniu art. 300 k.k.
- Tryb ścigania przestepstw określonych w art. 300 k.k.
- Usuwanie, ukrywanie, zbywanie, darowanie, niszczenie, obciążanie albo uszkadzanie składników swojego majątku (art. 300 § 1 k.k.)
- Udaremnienie wykonania orzeczenia sądu lub innego organu państwowego (art. 300 § 2 k.k.)
- Udaremnienie lub uszczuplenie zaspokojenia wielu wierzycieli (art. 300 § 3 k.k.)
- Wyprowadzenie majątku do nowoutworzonej jednostki (art. 301 k.k.)
- Zaspokojenie niektórych wierzycieli w razie grożącej niewypłacalności lub upadłości (art. 302 k.k.)
- Zbieg przestępstyw w obrębie przestępstw na szkodę wierzycieli
- Klauzula odpowiedzialności zastępczej z tytułu zajmowania się sprawami innego podmiotu (art. 308 k.k.)
Art. 301. Wyprowadzenie majątku do nowoutworzonej jednostki
§ 1. Kto będąc dłużnikiem kilku wierzycieli udaremnia lub ogranicza zaspokojenie ich należności przez to, że tworzy w oparciu o przepisy prawa nową jednostkę gospodarczą i przenosi na nią składniki swojego majątku,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
§ 2. Tej samej karze podlega, kto będąc dłużnikiem kilku wierzycieli doprowadza do swojej upadłości lub niewypłacalności.
§ 3. Kto będąc dłużnikiem kilku wierzycieli w sposób lekkomyślny doprowadza do swojej upadłości lub niewypłacalności, w szczególności przez trwonienie części składowych majątku, zaciąganie zobowiązań lub zawieranie transakcji oczywiście sprzecznych z zasadami gospodarowania,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
- Pojęcia dłużnik/wierzyciel na gruncie czynów popełnionych na szkodę wierzyciela (art. 300 - 302 k.k. i art. 308 k.k.)
- Pojęcie grożącej niewypłacalności na gruncie przepisu art. 300, art. 301 i art. 302 k.k.
- Przedmiot ochrony przestępstwa z art. 301 k.k.
- Czynności sprawcze, charakterystyka przestępstwa z art. 301 § 1 k.k.
- Strona podmiotowa czynu z art. 301 § 1 k.k.
- Wyprowadzenie majątku do nowoutworzonej jednostki (art. 301 § 1 k.k.)
- Tworzenie nowej jednostki gospodarczej w rozumieniu art. 301 § 1 k.k.
- Materialny charakter przestępstw określonych w art. 301 § 2 i 3 k.k
- Podmiot przestępstwa z art. 301 § 2 i 3 k.k.
- Strona podmiotowa doprowadzenia do swojej upadłości lub niewyołacalności (art. 301 § 2 i 3 k.k)
- Strona przedmiotowa przestępstw określonych w art. 301 § 2 i 3 k.k.
- Niezgłoszenie wniosku o upadłość jako występek określony w art. 586 k.s.h. lub art. art. 301 § 3 k.k.
Art. 302. Zaspokojenie niektórych wierzycieli w razie grożącej niewypłacalności lub upadłości
§ 1. Kto, w razie grożącej mu niewypłacalności lub upadłości, nie mogąc zaspokoić wszystkich wierzycieli, spłaca lub zabezpiecza tylko niektórych, czym działa na szkodę pozostałych,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
§ 2. Kto wierzycielowi udziela lub obiecuje udzielić korzyści majątkowej za działanie na szkodę innych wierzycieli w związku z postępowaniem upadłościowym lub zmierzającym do zapobiegnięcia upadłości,
podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
§ 3. Tej samej karze podlega wierzyciel, który w związku z określonym w § 2 postępowaniem przyjmuje korzyść za działanie na szkodę innych wierzycieli albo takiej korzyści żąda.
- Pojęcia dłużnik/wierzyciel na gruncie czynów popełnionych na szkodę wierzyciela (art. 300 - 302 k.k. i art. 308 k.k.)
- Podmiot czynu z art. 302 § 1 k.k.
- Przedmiot ochrony czynu z art. 302 k.k.
- Formalny charakter czynu z art. 302 § 1 k.k.
- Groźba niewypłacalności lub upadłości dłużnika jako początkowa chwila odpowiedzialności karnej na podstawie art. 300 k.k. i art. 302 k.k.)
- Pojęcie grożącej niewypłacalności na gruncie przepisu art. 300, art. 301 i art. 302 k.k.
- Strona podmiotowa czynu z art. 302 k.k.
- Działanie na szkodę wierzycieli na gruncie art. 302 § 1 k.k.
- Działanie na szkodę jednego wierzyciela w warunkach czynu z art. 302 k.k.
- Czynności sprawcze: spłaca lub zabezpiecza tylko niektórych wierzycieli
- Zbieg przestępstw z art. 300 § 1 - 3 k.k. oraz art. 302 § 1 k.k.
- Związanie sądu skazującym wyrokiem za przestępstwo z art. 302 k.k. w sprawie ze skargi pauliańskiej
- Przestępstwo niezgłoszenia upadłości (art. 586 k.s.h.)
Art. 303. Nierzetelne prowadzenie dokumentacji działalności gospodarczej
§ 1. Kto wyrządza szkodę majątkową osobie fizycznej, prawnej albo jednostce organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, przez nieprowadzenie dokumentacji działalności gospodarczej albo prowadzenie jej w sposób nierzetelny lub niezgodny z prawdą, w szczególności niszcząc, usuwając, ukrywając, przerabiając lub podrabiając dokumenty dotyczące tej działalności, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
§ 2. Jeżeli sprawca przestępstwa określonego w § 1 wyrządza znaczną szkodę majątkową,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
§ 3. W wypadku mniejszej wagi, sprawca przestępstwa określonego w § 1 podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.
§ 4. Jeżeli pokrzywdzonym nie jest Skarb Państwa, ściganie przestępstwa określonego w § 1–3 następuje na wniosek pokrzywdzonego.
Art. 304. Wyzyskanie przymusowego położenia kontrahenta umowy
§ 1. Kto, wyzyskując przymusowe położenie innej osoby fizycznej, prawnej albo jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, zawiera z nią umowę, nakładając na nią obowiązek świadczenia niewspółmiernego ze świadczeniem wzajemnym,
podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
§ 2. Kto, w zamian za udzielone osobie fizycznej świadczenie pieniężne wynikające z umowy pożyczki, kredytu lub innej umowy, której przedmiotem jest udzielenie takiego świadczenia z obowiązkiem jego zwrotu, niezwiązanej bezpośrednio z działalnością gospodarczą lub zawodową tej osoby, żąda od niej zapłaty kosztów innych niż odsetki w kwocie co najmniej dwukrotnie przekraczającej maksymalną wysokość tych kosztów określoną w ustawie,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
§ 3. Tej samej karze podlega, kto, w związku z udzieleniem osobie fizycznej świadczenia pieniężnego wynikającego z umowy pożyczki, kredytu lub innej umowy, której przedmiotem jest udzielenie świadczenia pieniężnego z obowiązkiem jego zwrotu, niezwiązanej bezpośrednio z działalnością gospodarczą lub zawodową tej osoby, żąda od niej zapłaty odsetek w wysokości co najmniej dwukrotnie przekraczającej stopę odsetek maksymalnych lub odsetek maksymalnych za opóźnienie, określonych w ustawie.
- Chwila dokonania przestępstwa z art. 304 k.k.
- Strona podmiotowa przestępstwa wyzyskania przymusowego położenia
- Czynności sprawcze przestępstwa z art. 304 k.k.
- Przymusowe położenie w rozumieniu art. 304 § 1 k.k.
- Świadczenie niewspółmierne ze świadczeniem wzajemnym w rozumieniu art. 304 § 1 k.k.
- Abuzywne postanowienia w umowie pożyczki i kredytu
Art. 305. Utrudnianie przetargu, zmowa przetargowa
§ 1. Kto utrudnia lub udaremnia przetarg albo postępowanie o udzielenie zamówienia publicznego, działając na szkodę właściciela mienia, osoby lub instytucji, na rzecz której przetarg jest dokonywany bądź która prowadzi postępowanie, albo na szkodę interesu publicznego,
podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
§ 2. Kto, w celu wywarcia bezprawnego wpływu na wynik trwającego lub przygotowywanego przetargu lub postępowania o udzielenie zamówienia publicznego, wchodzi w porozumienie z inną osobą, przekazuje lub rozpowszechnia informacje lub przemilcza istotne okoliczności, działając na szkodę właściciela mienia, osoby lub instytucji, na rzecz której przetarg jest lub ma być dokonywany bądź która prowadzi lub ma prowadzić postępowanie, albo na szkodę interesu publicznego,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
§ 3. Jeżeli sprawca dopuszcza się czynu określonego w § 1 lub 2 w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub
osobistej,
podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.
§ 4. Przepisy § 1–3 stosuje się odpowiednio do aukcji.
§ 5. Ściganie przestępstwa określonego w § 1–4 następuje na wniosek pokrzywdzonego, chyba że pokrzywdzonym
jest Skarb Państwa lub przedmiot przetargu, aukcji lub zamówienia publicznego jest co najmniej w części finansowany ze środków publicznych.
§ 6. Nie podlega karze sprawca przestępstwa określonego w § 1 lub 2, który zawiadomił o fakcie jego popełnienia organ powołany do ścigania przestępstw lub organ ochrony konkurencji państwa członkowskiego Unii Europejskiej lub Komisję Europejską i ujawnił wszystkie istotne okoliczności tego przestępstwa, zanim organ powołany do ścigania przestępstw o nim się dowiedział.
Art. 305 w brzmieniu do 30 września 2023 r.
§ 1. Kto, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udaremnia lub utrudnia przetarg publiczny albo wchodzi w porozumienie z inną osobą działając na szkodę właściciela mienia albo osoby lub instytucji, na rzecz której przetarg jest dokonywany,
podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
§ 2. Tej samej karze podlega, kto w związku z publicznym przetargiem rozpowszechnia informacje lub przemilcza istotne okoliczności mające znaczenie dla zawarcia umowy będącej przedmiotem przetargu albo wchodzi w porozumienie z inną osobą, działając na szkodę właściciela mienia albo osoby lub instytucji, na rzecz której przetarg jest dokonywany.
§ 3. Jeżeli pokrzywdzonym nie jest Skarb Państwa, ściganie przestępstwa określonego w § 1 lub 2 następuje na wniosek pokrzywdzonego.
§ 6. Nie podlega karze sprawca przestępstwa określonego w § 1 lub § 2, który zawiadomił o fakcie jego popełnienia organ powołany do ścigania przestępstw lub organ ochrony konkurencji państwa członkowskiego Unii Europejskiej lub Komisję Europejską i ujawnił wszystkie istotne okoliczności tego przestępstwa, zanim organ powołany do ścigania przestępstw o nim się dowiedział.
- Przedmiot ochrony przestępstwa z art. 305 k.k.
- Materialny charakter przestępstwa z art. 305 § 1 k.k.; znamię działania na szkodę
- Strona podmiotowa przestępstwa zmowy przetargowej
- Strona przedmiotowa przestępstwa zmowy przetargowej
- Udaremienie przetargu
- Porozumienie, o którym mowa w art. 305 § 1 k.k.
- Wywieranie bezprawnego wpływu na wynik przetargu w porozumienie z inną osobą (art. 305 § 2 k.k.)
- Wnioskowy tryb ścigania zmowy przetargowej; pokrzywdzony przestępstwem (art. 305 § 3 k.k.)
- Ne bis in idem w zakresie zmowy przetargowej ograniczającej konkurencję i stanowiącej czyn zabroniony
- Zakaz porozumień ograniczających konkurencję (art. 6 - 8 u.o.k.k.)
Art. 306. Fałszowanie znaków identyfikacyjnych
Kto usuwa, podrabia lub przerabia znaki identyfikacyjne, datę produkcji lub datę przydatności towaru lub urządzenia,
podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
- Przedmiot ochrony przestępstwa z art. 306 k.k.
- Powszechny charakter przestępstwa z art. 306 k.k.
- Strona podmiotowa przestępstwa z art. 306 k.k.
- Znak identyfikacyjny w rozumieniu art. 306 k.k.
- Usunięcie znaków identyfikujących w rozumieniu art. 306 k.k.
- Przerobienie, usunięcie tabliczki VIN; fałszowanie fragmentów pojazdu
- Tablica rejestracyjna jako przedmiot przestępstwa z art. 306 k.k.
- Posłużenie się autentycznymi tablicami rejestracyjnymi wydanymi dla oznaczenia innego pojazdu (art. 94 § 2 i art. 97 k.w.)
- Zbieg przestępstw z art. 306 i 270 k.k.
Art. 306a. Zmiana wskazania drogomierza pojazdu mechanicznego
§ 1. Kto zmienia wskazanie drogomierza pojazdu mechanicznego lub ingeruje w prawidłowość jego pomiaru,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
§ 2. Tej samej karze podlega, kto zleca innej osobie wykonanie czynu, o którym mowa w § 1.
§ 3. W wypadku mniejszej wagi, sprawca czynu określonego w § 1 lub 2, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
Art. 306b. Zaostrzenie odpowiedzialności
§ 1. Kto dopuszcza się przestępstwa określonego w art. 296 § 1 lub 2, art. 296a § 1 lub 4, art. 299 § 1, 2, 5 lub 6 lub w art. 303 § 1, w stosunku do mienia o wartości większej niż pięciokrotność kwoty określającej mienie wielkiej wartości lub powodując szkodę w rozmiarach odpowiadających takiej wartości,
podlega karze pozbawienia wolności od lat 3 do 20.
§ 2. Kto dopuszcza się przestępstwa określonego w art. 296 § 1 lub 2, art. 296a § 1 lub 4, art. 299 § 1, 2, 5 lub 6 lub w art. 303 § 1, w stosunku do mienia o wartości większej niż dziesięciokrotność kwoty określającej mienie wielkiej
wartości lub powodując szkodę w rozmiarach odpowiadających takiej wartości,
podlega karze pozbawienia wolności od lat 5 do 25.
Art. 306c. Zabór, użycie, podrobienie i przerobienie tablicy rejestracyjnej
§ 1. Kto dokonuje zaboru tablicy rejestracyjnej pojazdu mechanicznego, umożliwiającej dopuszczenie tego pojazdu do ruchu na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej, albo w celu użycia za autentyczną tablicę rejestracyjną pojazdu mechanicznego podrabia lub przerabia,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
§ 2. Tej samej karze podlega, kto używa tablicy rejestracyjnej pojazdu mechanicznego nieprzypisanej do pojazdu,
na którym ją umieszczono, albo używa jako autentycznej podrobionej lub przerobionej tablicy rejestracyjnej pojazdu mechanicznego.
Art. 307. Dobrowolne naprawienie szkody w całości lub z znacznej części
§ 1. Wobec sprawcy przestępstwa określonego w art. 296 lub 299– 305 lub w art. 306b który dobrowolnie naprawił szkodę w całości, sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary, a nawet odstąpić od jej wymierzenia.
§ 2. Wobec sprawcy przestępstwa wymienionego w § 1, który dobrowolnie naprawił szkodę w znacznej części, sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary.
§ 1 w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 7 lipca 2022 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. 2022 r., poz. 2600), obowiązującym od 1 października 2023 r.
§ 1. w brzmieniu do 30 września 2023 r. Wobec sprawcy przestępstwa określonego w art. 296 lub 299– 305, który dobrowolnie naprawił szkodę w całości, sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary, a nawet odstąpić od jej wymierzenia.
Art. 308. Zajmowanie się sprawami innego podmiotu skutkujące uszczupleniem w majątku
Za przestępstwa określone w tym rozdziale odpowiada jak dłużnik lub wierzyciel, kto, na podstawie przepisu prawnego, decyzji właściwego organu, umowy lub faktycznego wykonywania, zajmuje się sprawami majątkowymi innej osoby prawnej, fizycznej, grupy osób lub podmiotu niemającego osobowości prawnej.
- Podmiotowy zakres klauzuli odpowiedzialności zastępczej z tytułu zajmowania się sprawami innego podmiotu (art. 308 k.k.)
- Pojęcia dłużnik/wierzyciel na gruncie czynów popełnionych na szkodę wierzyciela (art. 300 - 302 k.k. i art. 308 k.k.)
- Zajmowanie się sprawami majątkowymi innej osoby w rozumieniu art. 308 k.k.
- Wspólnicy spółki z o.o. jako osoby zajmujące się sprawami majatkowymi spółki w rozumieniu art. 308 k.k.
- Przechowawca jako osoba zajmująca się sprawami majatkowymi innych osób w rozumieniu art. 308 k.k.
Art. 309. Wymierzenie grzywny obok kary pozbawienia wolności
W razie skazania za przestępstwo określone w art. 296 § 3, art. 297 § 1 lub art. 299, lub w art. 306b sąd może wymierzyć obok kary pozbawienia wolności grzywnę w wysokości do 3000 stawek dziennych.
Art. 309 w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 7 lipca 2022 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. 2022 r., poz. 2600), obowiązującym od 1 października 2023 r.
Rozdział XXXVII Przestępstwa przeciwko obrotowi pieniędzmi i papierami wartościowymi
Art. 310. Fałszerstwo i puszczenie w obieg pieniędzy i papierów wartościowych
§ 1. Kto podrabia albo przerabia polski albo obcy pieniądz, polski albo obcy znak pieniężny, który został ustalony jako prawny środek płatniczy, jednak nie został jeszcze wprowadzony do obiegu, inny środek płatniczy albo dokument uprawniający do otrzymania sumy pieniężnej albo zawierający obowiązek wypłaty kapitału, odsetek, udziału w zyskach albo stwierdzenie uczestnictwa w spółce lub z pieniędzy, innego środka płatniczego albo z takiego dokumentu usuwa oznakę umorzenia,
podlega karze pozbawienia wolności od lat 5 do 25.
§ 2. Kto pieniądz, inny środek płatniczy lub znak pieniężny albo dokument określone w § 1 puszcza w obieg albo go w takim celu przyjmuje, przechowuje, przewozi, przenosi, przesyła albo pomaga do jego zbycia lub ukrycia,
podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.
§ 3. W wypadku mniejszej wagi sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary.
§ 4. Kto czyni przygotowania do popełnienia przestępstwa określonego w § 1 lub 2,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
Ustawą z dnia 7 lipca 2022 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. 2022 r., poz. 2600), z mocą obowiązującą od 1 października 2023 r. w § 1 wyrazy „na czas nie krótszy od lat 5 albo karze 25 lat pozbawienia wolności” zastąpiono wyrazami „od lat 5 do 25".
- Dobro prawnie chronione przestępstwem z art. 310 § 1 k.k
- Pokrzywdzony przestępstwem z art. 310 k.k.
- Strona podmiotowa przestępstwa z art. 310 k.k.
- Przedmioty czynności wykonawczej przestępstwa z art. 310 k.k.
- Podrabianie albo przerabianie przedmiotów czynności wykonawczych z art. 310 § 1 k.k.
- Usiłowanie nieudolne fałszerstwa pieniędzy
- Wytwarzanie imitacji pieniądza w celu zabawy albo edukacji
- Oszustwo na rulon
- Kumulatywny zbieg przepisów art. 310 k.k. z art. 286 k.k.
- Kumulatywny zbieg § 1 i 2 art. 310 k.k.
- Wymiar kary; społeczna szkodliwość czynu z art. 310 k.k.
- Puszczenie w obieg pieniędzy i innych przedmiotów czynności wykonawczych z art. 310 § 2 k.k.
- Wypadek mniejszej wagi (art. 310 § 3 k.k.)
- Zamontowanie na bankomacie urządzenia kopiującego zapis paska karty lub kombinację numeru PIN (art. 310 § 4 k.k.)
Art. 311. Rozpowszechnianie nieprawdziwych informacji w dokumentacji związanej z obrotem papierów wartościowych
Kto, w dokumentacji związanej z obrotem papierami wartościowymi, rozpowszechnia nieprawdziwe informacje lub przemilcza informacje o stanie majątkowym oferenta, mające istotne znaczenie dla nabycia, zbycia papierów wartościowych, podwyższenia albo obniżenia wkładu,
podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
Art. 312. Dalsze puszczenie w obieg podrobionego albo przerobionego pieniądza
Kto puszcza w obieg podrobiony albo przerobiony pieniądz, inny środek płatniczy albo dokument określony w art. 310 § 1, który sam otrzymał jako prawdziwy,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.
Art. 313. Fałszerstwo urzędowego znaku wartościowego
§ 1. Kto, w celu użycia lub puszczenia w obieg, podrabia albo przerabia urzędowy znak wartościowy albo ze znaku takiego usuwa oznakę umorzenia,
podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
§ 2. Tej samej karze podlega, kto urzędowy znak wartościowy podrobiony, przerobiony albo z usuniętą oznaką umorzenia puszcza w obieg, nabywa lub go używa albo przechowuje w celu puszczenia w obieg.
Art. 314. Fałszowanie znaków urzędowych w obrocie gospodarczym
Kto, w celu użycia w obrocie gospodarczym, podrabia albo przerabia znak urzędowy, mający stwierdzić upoważnienie lub wynik badania albo w obrocie publicznym używa przedmiotów opatrzonych takimi podrobionymi albo przerobionymi znakami,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
Art. 315. Fałszowanie narzędzi pomiarowych w obrocie gospodarczym
§ 1. Kto, w celu użycia w obrocie gospodarczym, podrabia lub przerabia zalegalizowane narzędzie pomiarowe lub probiercze,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
§ 2. Tej samej karze podlega, kto podrobionego albo przerobionego narzędzia pomiarowego lub probierczego w obrocie gospodarczym używa albo takie narzędzie w celu użycia w obrocie gospodarczym przechowuje.
Art. 316. Przepadek
§ 1. Pieniądze, dokumenty i znaki wartościowe podrobione, przerobione albo z usuniętą oznaką umorzenia oraz podrobione lub przerobione narzędzia pomiarowe, jak również przedmioty służące do popełnienia przestępstw określonych w tym rozdziale ulegają przepadkowi, chociażby nie stanowiły własności sprawcy.
§ 2. Podrobione albo przerobione znaki urzędowe określone w art. 314 należy usunąć, chociażby to miało być połączone ze zniszczeniem przedmiotu.
Część wojskowa
Rozdział XXXVIII Przepisy ogólne dotyczące żołnierzy
Art. 317. Stosowanie przepisów
§ 1. Przepisy części ogólnej i szczególnej tego kodeksu stosuje się do żołnierzy, jeżeli część wojskowa nie zawiera przepisów odmiennych.
§ 2. Przepisy art. 356–363 oraz, w wypadku popełnienia określonego w nich przestępstwa, przepisy ogólne dotyczące żołnierzy stosuje się odpowiednio także do pracowników wojska.
§ 3. Przepisy części wojskowej stosuje się odpowiednio także do innych osób, jeżeli ustawa tak stanowi.
Art. 318. Kontratyp rozkazu
Nie popełnia przestępstwa żołnierz, który dopuszcza się czynu zabronionego będącego wykonaniem rozkazu, chyba że wykonując rozkaz umyślnie popełnia przestępstwo.
Art. 319. Kontratyp wymuszenia posłuchu dla rozkazu
§ 1. Nie popełnia przestępstwa żołnierz, gdy w wypadku nieposłuszeństwa lub oporu stosuje środki niezbędne w celu wymuszenia posłuchu dla rozkazu, do którego wydania był uprawniony, jeżeli okoliczności wymagają natychmiastowego przeciwdziałania, a posłuchu dla rozkazu nie można osiągnąć w inny sposób.
§ 2. W razie przekroczenia granic ostatecznej potrzeby sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary.
Art. 320. Niezdolność do pełnienia służby w chwili popełnienia czynu
W stosunku do sprawcy przestępstwa określonego w części wojskowej, który w chwili czynu był niezdolny do pełnienia służby wojskowej, sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary, a nawet odstąpić od jej wymierzenia.
Art. 321. Przekazanie sprawcy właściwemu dowódcy w celu wymierzenia kary dyscyplinarnej
W wypadku przewidzianym w art. 10 § 4 sąd może zamiast orzekania środków wychowawczych lub poprawczych, o których mowa w tym przepisie, przekazać sprawcę właściwemu dowódcy w celu wymierzenia kary przewidzianej w wojskowych przepisach dyscyplinarnych.
Art. 322. Kara aresztu wojskowego
§ 1. Karą stosowaną wobec żołnierzy jest także areszt wojskowy; do kary aresztu wojskowego stosuje się odpowiednio przepisy o karze pozbawienia wolności.
§ 2. Kara aresztu wojskowego trwa najkrócej miesiąc, najdłużej 2 lata; wymierza się ją w miesiącach i latach.
§ 3. Karę aresztu wojskowego odbywa się w przeznaczonym do tego zakładzie karnym; w czasie odbywania kary skazany podlega także szkoleniu wojskowemu.
Art. 323. Kara ograniczenia wolności
§ 1. Do żołnierzy nie stosuje się przepisów art. 34 § 1a pkt 1.
§ 2. W czasie odbywania kary ograniczenia wolności skazany:
1) nie może być mianowany na wyższy stopień wojskowy ani wyznaczony na wyższe stanowisko służbowe;
2) nie może brać udziału w uroczystościach i paradach organizowanych w jednostce wojskowej lub z udziałem jednostki.
§ 3. Żołnierze innej służby niż zasadnicza odbywają karę ograniczenia wolności, pozostając w określonym miejscu w dyspozycji przełożonego w czasie od zakończenia zajęć służbowych przez 4 godziny 2 dni w tygodniu. Sąd może również orzec potrącenie od 5 do 15% miesięcznego zasadniczego uposażenia na wskazany cel społeczny.
§ 4. Żołnierze zasadniczej służby wojskowej odbywają karę ograniczenia wolności w wydzielonej jednostce wojskowej według zasad określonych w Kodeksie karnym wykonawczym.
§ 5. Jeżeli skazany na karę ograniczenia wolności, według zasad określonych w § 1–4, w chwili przystąpienia do jej wykonania w całości lub w części, przestał być żołnierzem lub, w wypadku przewidzianym w art. 317 § 2, pracownikiem wojska, sąd zamienia tę karę na karę ograniczenia wolności orzekaną według zasad ogólnych.
Art. 324. Środki karne stosowane wobec żołnierzy
§ 1. Środkami karnymi stosowanymi wobec żołnierzy są także:
1) (uchylony)
2) wydalenie z zawodowej służby wojskowej;
3) (uchylony).
§ 2. Wobec żołnierzy służby zasadniczej nie orzeka się środka karnego wymienionego w art. 39 pkt 7.
Art. 325.
(uchylony)
Art. 326. Wydalenie z zawodowej służby wojskowej
§ 1. Wydalenie z zawodowej służby wojskowej obejmuje bezzwłoczne usunięcie ze służby oraz utratę odznak i zaszczytnych wyróżnień nadanych przez właściwego dowódcę.
§ 2. Sąd może orzec wydalenie z zawodowej służby wojskowej, jeżeli sprawca przy popełnieniu przestępstwa umyślnego rażąco nadużył swoich uprawnień albo okazał, że dalsze pełnienie tej służby zagraża istotnym dobrom chronionym prawem.
Art. 327. Degradacja
(uchylony)
Art. 327 w brzmieniu do 30 września 2023 r.
§ 1. Degradacja obejmuje utratę posiadanego stopnia wojskowego i powrót do stopnia szeregowego.
§ 2. Sąd może orzec degradację w razie skazania za przestępstwo umyślne, jeżeli rodzaj czynu, sposób i okoliczności jego popełnienia pozwalają przyjąć, że sprawca utracił właściwości wymagane do posiadania stopnia wojskowego, a zwłaszcza w wypadku działania w celu osiągnięcia korzyści majątkowej.
Art. 328. Warunek degradacji
Sąd może orzec degradację tylko wobec osoby, która w chwili popełnienia czynu zabronionego była żołnierzem, chociażby przestała nim być w chwili orzekania.
Art. 329. Areszt wojskowy zamiast kary pozbawienia wolności
Jeżeli przestępstwo zagrożone jest karą pozbawienia wolności nie przekraczającą 5 lat, a wymierzona kara nie byłaby surowsza niż 2 lata pozbawienia wolności, sąd może w stosunku do żołnierza orzec karę aresztu wojskowego.
Art. 330. Ograniczenie wolności zamiast aresztu wojskowego
Jeżeli wymierzona za przestępstwo kara aresztu wojskowego nie byłaby surowsza od roku, sąd może w stosunku do żołnierza orzec karę ograniczenia wolności.
Art. 331. Odstąpienie od wymierzenia kary
Odstępując od wymierzenia kary, sąd może zwrócić się do właściwego dowódcy o wymierzenie kary dyscyplinarnej przewidzianej w wojskowych przepisach dyscyplinarnych.
Art. 332. Zbieg kar i środków karnych
§ 1. W razie orzeczenia za zbiegające się przestępstwa pozbawienia praw publicznych i degradacji lub wydalenia z zawodowej służby wojskowej sąd orzeka tylko pozbawienie praw publicznych.
§ 2. W razie orzeczenia za zbiegające się przestępstwa degradacji oraz wydalenia z zawodowej służby wojskowej sąd orzeka tylko degradację.
Art. 333. Warunkowe umorzenie postępowania karnego wobec żołnierza
§ 1. Stosując warunkowe umorzenie postępowania karnego wobec żołnierza, sąd może także zwrócić się do właściwego dowódcy o wymierzenie kary przewidzianej w wojskowych przepisach dyscyplinarnych.
§ 2. Sąd może podjąć postępowanie karne także wtedy, gdy sprawca rażąco narusza zasady dyscypliny wojskowej.
Art. 335. Zawieszenie wykonania kary wobec żołnierza
Zawieszając wykonanie kary wobec żołnierza, sąd może orzec także środki przewidziane w art. 323 § 2.
Art. 336. Odroczenie wykonania kary pozbawienia wolności
§ 1. Sąd może odroczyć żołnierzowi służby zasadniczej wykonanie kary pozbawienia wolności nie przekraczającej 6 miesięcy do czasu ukończenia służby.
§ 2. Sąd może zarządzić wykonanie odroczonej kary, jeżeli skazany w okresie odroczenia rażąco narusza porządek prawny lub zasady dyscypliny wojskowej.
§ 3. Sąd po zapoznaniu się z opinią dowódcy jednostki może zwolnić od kary pozbawienia wolności nie przekraczającej 6 miesięcy, jeżeli okres odroczenia trwał co najmniej 6 miesięcy, a żołnierz w tym okresie wyróżnił się w wykonywaniu obowiązków służbowych albo wykazał się odwagą.
§ 4. Sąd może zwolnić od kary określonej w § 3, nawet gdy okres odroczenia trwał krócej, jeżeli przemawiają za tym szczególnie ważne powody.
§ 5. Zwolnienie od kary w myśl § 3 lub 4 pociąga za sobą zatarcie skazania z mocy prawa; jeżeli wobec skazanego orzeczono grzywnę lub środek karny, zatarcie skazania nie może nastąpić przed wykonaniem tej kary lub środka karnego.
§ 6. Przepisy § 1–5 stosuje się odpowiednio do osoby powołanej do służby wojskowej.
Art. 337. Zatarcie skazania po przeniesieniu go do rezerwy
Wobec żołnierza służby zasadniczej, który został skazany, za przestępstwo określone w części wojskowej popełnione w czasie tej służby, na grzywnę, karę ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności nie przekraczającą roku, sąd może zarządzić zatarcie skazania po przeniesieniu go do rezerwy, jeżeli kara lub orzeczony środek karny zostały wykonane.
Rozdział XXXIX Przestępstwa przeciwko obowiązkowi pełnienia służby wojskowej
Art. 338. Samowolne opuszczenie jednostki
§ 1. Żołnierz, który co najmniej dwukrotnie w okresie nie dłuższym niż 3 miesiące samowolnie opuszcza swoją jednostkę lub wyznaczone miejsce przebywania albo samowolnie poza nimi pozostaje w wymiarze nieprzekraczającym jednorazowo 48 godzin,
podlega karze ograniczenia wolności.
§ 2. Żołnierz, który samowolnie opuszcza swoją jednostkę lub wyznaczone miejsce przebywania albo samowolnie poza nimi pozostaje przez okres powyżej 48 godzin, nie dłużej jednak niż przez okres 7 dni,
podlega karze ograniczenia wolności, karze aresztu wojskowego do roku albo pozbawienia wolności do roku.
§ 3. Żołnierz, który samowolnie opuszcza swoją jednostkę lub wyznaczone miejsce przebywania albo samowolnie poza nimi pozostaje przez okres powyżej 7 dni,
podlega karze aresztu wojskowego albo pozbawienia wolności do lat 3.
§ 4. Ściganie przestępstwa określonego w § 1 i 2 następuje na wniosek dowódcy jednostki wojskowej.
Art. 339. Trwałe uchylanie się od służby wojskowej
§ 1. Żołnierz, który w celu trwałego uchylenia się od służby wojskowej opuszcza swoją jednostkę lub wyznaczone miejsce przebywania lub w takim celu poza nimi pozostaje,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
§ 2. Jeżeli sprawca dopuszcza się dezercji wspólnie z innymi żołnierzami lub zabierając broń,
podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.
§ 3. Żołnierz, który w czasie dezercji ucieka za granicę albo przebywając za granicą uchyla się od powrotu do kraju,
podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.
§ 4. Żołnierz, który czyni przygotowania do przestępstwa określonego w § 1– 3,
podlega karze aresztu wojskowego albo pozbawienia wolności do lat 2.
Art. 340. Dobrowolny powrót do jednostki
Jeżeli sprawca przestępstwa określonego w art. 339 dobrowolnie powrócił, a nieobecność jego trwała nie dłużej niż 14 dni, sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary.
Art. 341. Odmowa pełnienia służby wojskowej
§ 1. Żołnierz, który odmawia pełnienia służby wojskowej albo wykonywania obowiązku wynikającego z tej służby,
podlega karze aresztu wojskowego albo pozbawienia wolności do lat 3.
§ 2. Tej samej karze podlega żołnierz innej służby niż zasadnicza, który uporczywie nie wykonuje obowiązku z niej wynikającego.
§ 3. Ściganie przestępstwa określonego w § 2 następuje na wniosek dowódcy jednostki.
Art. 342. Samouszkodzenie w celu uchylenia się od służby
§ 1. Żołnierz, który w celu zupełnego albo częściowego uchylenia się od służby wojskowej albo od wykonania obowiązku wynikającego z tej służby:
1) powoduje u siebie lub dopuszcza, by kto inny spowodował u niego skutek określony w art. 156 § 1 lub art. 157 § 1,
2) używa podstępu dla wprowadzenia w błąd organu wojskowego, podlega karze aresztu wojskowego albo pozbawienia wolności do lat 3.
§ 2. W wypadku mniejszej wagi, sprawca
podlega karze ograniczenia wolności, aresztu wojskowego do roku albo pozbawienia wolności do roku.
Rozdział XL Przestępstwa przeciwko zasadom dyscypliny wojskowej
Art. 343. Odmowa wykonania rozkazu
§ 1. Żołnierz, który nie wykonuje lub odmawia wykonania rozkazu albo wykonuje rozkaz niezgodnie z jego treścią,
podlega karze aresztu wojskowego albo pozbawienia wolności do lat 3.
§ 2. Jeżeli sprawca czynu określonego w § 1 działa wspólnie z innymi żołnierzami lub w obecności zebranych żołnierzy albo następstwem czynu określonego w § 1 jest znaczna szkoda majątkowa lub inna poważna szkoda, sprawca
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
§ 3. Żołnierz, który wchodzi w porozumienie z innymi żołnierzami w celu popełnienia czynu zabronionego określonego w § 1 lub 2,
podlega karze ograniczenia wolności, aresztu wojskowego albo pozbawienia wolności do lat 2.
§ 4. Ściganie przestępstwa określonego w § 1 lub 3 następuje na wniosek dowódcy jednostki.
Art. 344. Kontratyp rozkazu
§ 1. Nie popełnia przestępstwa określonego w art. 343 żołnierz, który odmawia wykonania rozkazu polecającego popełnienie przestępstwa albo nie wykonuje go.
§ 2. W razie wykonania rozkazu, o którym mowa w § 1, niezgodnie z jego treścią w celu istotnego zmniejszenia szkodliwości czynu, sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary lub odstąpić od jej wymierzenia.
Art. 345. Czynna napaść na przełożonego
§ 1. Żołnierz, który dopuszcza się czynnej napaści na przełożonego, podlega karze aresztu wojskowego albo pozbawienia wolności do lat 3.
§ 2. Jeżeli sprawca dopuszcza się czynnej napaści w związku z pełnieniem przez przełożonego obowiązków służbowych albo wspólnie z innymi żołnierzami lub w obecności zebranych żołnierzy,
podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.
§ 3. Jeżeli sprawca czynu określonego w § 1 lub 2 używa broni, noża lub innego podobnie niebezpiecznego przedmiotu,
podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.
§ 4. Karze przewidzianej w § 3 podlega sprawca czynu określonego w § 1 lub 2, jeżeli jego następstwem jest skutek określony w art. 156 lub 157 § 1.
Art. 346. Przeszkadzanie przełożonemu w czynności służbowej
§ 1. Żołnierz, który stosuje przemoc lub groźbę bezprawną w celu przeszkodzenia przełożonemu w czynności służbowej albo w celu zmuszenia przełożonego do przedsięwzięcia albo zaniechania czynności służbowej,
podlega karze aresztu wojskowego albo pozbawienia wolności do lat 3.
§ 2. Jeżeli sprawca działa wspólnie z innymi żołnierzami lub w obecności zebranych żołnierzy,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
Art. 347. Znieważenie przełożonego
§ 1. Żołnierz, który znieważa przełożonego, podlega karze ograniczenia wolności, aresztu wojskowego albo pozbawienia wolności do lat 2.
§ 2. Ściganie następuje na wniosek pokrzywdzonego lub dowódcy jednostki.
Art. 348. Stosowanie przepisów
Przepisy art. 345–347 stosuje się odpowiednio do żołnierza, który dopuszcza się czynu określonego w tych przepisach względem żołnierza nie będącego jego przełożonym w związku z pełnieniem przez niego obowiązków służbowych.
Art. 349. Stosowanie przepisów
Przepisy tego rozdziału stosuje się odpowiednio, jeżeli czyn zabroniony popełniono względem żołnierza państwa sprzymierzonego, a państwo to zapewnia wzajemność.
Rozdział XLI Przestępstwa przeciwko zasadom postępowania z podwładnymi
Art. 350. Poniżanie lub znieważanie podwładnego
§ 1. Żołnierz, który poniża lub znieważa podwładnego, podlega karze ograniczenia wolności, aresztu wojskowego albo pozbawienia wolności do lat 2.
§ 2. Ściganie następuje na wniosek pokrzywdzonego lub dowódcy jednostki.
Art. 351. Naruszenie nietykalności cielesnej podwładnego
Żołnierz, który uderza podwładnego lub w inny sposób narusza jego nietykalność cielesną,
podlega karze aresztu wojskowego albo pozbawienia wolności do lat 2.
Art. 352. Znęcanie się nad podwładnym
§ 1. Żołnierz, który znęca się fizycznie lub psychicznie nad podwładnym,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
§ 2. Jeżeli czyn określony w § 1 połączony jest ze stosowaniem szczególnego okrucieństwa, sprawca
podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.
§ 3. Jeżeli następstwem czynu określonego w § 1 lub 2 jest targnięcie się pokrzywdzonego na własne życie, sprawca
podlega karze pozbawienia wolności od lat 2 do 15.
Art. 353. Stosowanie przepisów
Przepisy art. 350–352 stosuje się odpowiednio do żołnierza, który dopuszcza się czynu określonego w tych przepisach względem żołnierza młodszego stopniem albo równego stopniem o krótszym okresie pełnienia służby wojskowej.
Rozdział XLII Przestępstwa przeciwko zasadom obchodzenia się z uzbrojeniem i uzbrojonym sprzętem wojskowym
Art. 354. Nieostrożne obchodzenie się z bronią
§ 1. Żołnierz, który nieostrożnie obchodzi się z bronią wojskową, amunicją, materiałem wybuchowym lub innym środkiem walki albo ich nieostrożnie używa i przez to nieumyślnie powoduje naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia innej osoby,
podlega karze aresztu wojskowego albo pozbawienia wolności do lat 3.
§ 2. Jeżeli następstwem czynu określonego w § 1 jest śmierć innej osoby lub ciężki uszczerbek na jej zdrowiu, sprawca
podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.
Art. 355. Wypadek drogowy żołnierza
§ 1. Żołnierz, który prowadząc uzbrojony pojazd mechaniczny, narusza chociażby nieumyślnie zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym i powoduje nieumyślnie wypadek, w którym inna osoba odniosła obrażenia ciała określone w art. 157 § 1 lub wyrządzona została znaczna szkoda w mieniu,
podlega karze aresztu wojskowego albo pozbawienia wolności do lat 3.
§ 2. Jeżeli następstwem wypadku określonego w § 1 jest śmierć innej osoby lub ciężki uszczerbek na jej zdrowiu, sprawca
podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.
Rozdział XLIII Przestępstwa przeciwko zasadom pełnienia służby
Art. 356. Naruszenie obowiązków służby
§ 1. Żołnierz, który, po wyznaczeniu go do służby lub będąc w służbie, narusza obowiązek wynikający z przepisu lub zarządzenia regulującego tok tej służby, przez co stwarza bezpośrednie niebezpieczeństwo powstania szkody, której wyznaczona służba miała zapobiec,
podlega karze ograniczenia wolności, aresztu wojskowego albo pozbawienia wolności do lat 3.
§ 2. Jeżeli następstwem czynu jest szkoda, o której mowa w § 1, sprawca podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
§ 3. Ściganie przestępstwa określonego w § 1 następuje na wniosek dowódcy jednostki.
Art. 357. Nietrzeźwość lub odurzenie żołnierza na służbie
§ 1. Żołnierz, który, po wyznaczeniu do służby lub będąc w służbie, wprawia się w stan nietrzeźwości lub odurzenia innym środkiem,
podlega karze ograniczenia wolności, aresztu wojskowego albo pozbawienia wolności do lat 2.
§ 2. Ściganie następuje na wniosek dowódcy jednostki.
Rozdział XLIV Przestępstwa przeciwko mieniu wojskowemu
Art. 358. Samowolne dysponowanie bronią
§ 1. Żołnierz, który samowolnie dysponuje bronią, amunicją, materiałem wybuchowym lub innym środkiem walki,
podlega karze aresztu wojskowego albo pozbawienia wolności do lat 3.
§ 2. Żołnierz, który samowolnie zabiera broń, amunicję, materiał wybuchowy lub inny środek walki,
podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.
Art. 359. Utrata broni
Żołnierz, który, nie dopełniając obowiązku lub przekraczając uprawnienia w zakresie ochrony lub nadzoru nad bronią, amunicją, materiałem wybuchowym lub innym środkiem walki, powoduje choćby nieumyślnie ich utratę, podlega karze aresztu wojskowego albo pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
Art. 360. Uszkodzenie broni
§ 1. Żołnierz, który broń, amunicję, materiał wybuchowy lub inny środek walki niszczy, uszkadza lub czyni niezdatnym do użytku,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności, aresztu wojskowego albo pozbawienia wolności do lat 2.
§ 2. Jeżeli sprawca czynu określonego w § 1 powoduje przez to znaczną szkodę w mieniu,
podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.
Art. 361. Samowolne użycie wojskowego statku powietrznego lub wodnego
§ 1. Żołnierz, który samowolnie używa wojskowego statku powietrznego lub wodnego dla celu niemającego związku ze służbą,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
§ 2. W wypadku mniejszej wagi, sprawca
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności, aresztu wojskowego albo pozbawienia wolności do roku.
Art. 362. Samowolne użycie wojskowego pojazdu mechanicznego
§ 1. Żołnierz, który samowolnie używa wojskowego pojazdu mechanicznego z uszczerbkiem dla interesów służby lub w celu osiągnięcia korzyści majątkowej,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności, aresztu wojskowego albo pozbawienia wolności do lat 2.
§ 2. W wypadku mniejszej wagi, sprawca podlega grzywnie albo karze ograniczenia wolności.
Art. 363. Samowolne rozporządzanie przedmiotem wyposażenia
§ 1. Żołnierz, który samowolnie rozporządza przedmiotem swojego wyposażenia, w szczególności przedmiot taki zbywa, zastawia lub go użycza innej osobie,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
§ 2. Ściganie następuje na wniosek dowódcy jednostki.