Ocena recydywy w razie legislacyjnej zmiany przestępstwa na wykroczenie po prawomocnym skazaniu

Artykuł 2 § 1 k.k. [art. 4 § 1 k.k.] nie uprawnia sądu rozstrzygającego o działaniu sprawcy w warunkach powrotu do przestępstwa do dokonania zmiany oceny prawnej czynu ustalonego w prawomocnym wyroku; tak więc fakt, że prawomocne skazanie za przestępstwo podobne, po zmianie przepisów stało się wykroczeniem, nie skutkuje "przekształcenia" owego czynu z przestępstwa w wykroczenie.

Odmienne stanowisko w kwestii oceny prawnej uprzedniego skazania prezentowane w orzecznictwie Sądu Najwyższego w latach sześćdziesiątych wynikało z treści art. 2 § 2 k.k. z 1932 r., który stanowił, że kara już wymierzona, lecz jeszcze nie wykonana nie ulega wykonaniu, jeżeli według nowej ustawy czyn objęty wyrokiem nie jest przestępstwem. Natomiast obowiązujący kodeks karny - z 1969 r. w art. 2 § 2 stanowi: "Jeżeli według nowej ustawy czyn objęty wyrokiem nie jest zabroniony pod groźbą kary, skazanie ulega zatarciu z mocy prawa".

Jak wynika z porównania treści art. 2 § 2 kodeksów karnych z 1932 r. i 1969 r., istnieje zasadnicza różnica między obydwoma przepisami, która skutkuje odmienną ocenę prawną uprzedniego skazania. Brak zatem podstaw do wyprowadzenia wniosku o różnicy poglądów orzecznictwa Sądu Najwyższego w kwestii interpretacji art. 2 k.k. aktualnie obowiązującego.

Uchwała SN z dnia 27 września 1985 r., VI KZP 25/85 

UWAGA REDAKCYJNA

Obowiązujący art. 4 § 4 k.k. przyjął rozwiązanie zawarte w art. 2 § 2 k.k. z 1969 r.

Standard: 39488 (pełna treść orzeczenia)