Uchwała z dnia 1985-09-27 sygn. VI KZP 25/85

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt VI KZP 25/85

Uchwała z dnia 27 września 1985 r.

Artykuł 2 § 1 k.k. nie uprawnia sądu rozstrzygającego o działaniu sprawcy w warunkach powrotu do przestępstwa, określonych w art. 60 k.k., do dokonania zmiany oceny prawnej czynu ustalonego w prawomocnym wyroku; tak więc fakt, że prawomocne skazanie za przestępstwo podobne, które po wejściu w życie art. 6 ust. 1 pkt 20 ustawy z dnia 10 maja 1985 r. o zmianie niektórych przepisów prawa karnego i prawa o wykroczeniach (Dz. U. Nr 23, poz. 100) stało się wykroczeniem, nie skutkuje "przekształcenia" owego czynu z przestępstwa w wykroczenie.

Przewodniczący: sędzia J. Mikos. Sędziowie: C. Gajewski (sprawozdawca), J. Nóżyński.

Prokurator Prokuratury Generalnej: A. Kabat.

Sąd Najwyższy w sprawie Stanisława A., oskarżonego z art. 208 k.k. w zw. z art. 60 § 2 k.k., po rozpoznaniu przekazanego na podstawie art. 390 § 1 k.p.k. przez Sąd Wojewódzki w Katowicach postanowieniem z dnia 16 lipca 1985 r. zagadnienia prawnego wymagającego zasadniczej wykładni ustawy:

"Czy ze względu na podniesienie wysokości progu kwotowego rozgraniczającego przestępstwa od wykroczeń, a także uchylenie art. 130 § 1 k.k. sprawca przestępstwa sądzony według stanu prawnego obowiązującego od dnia 1 lipca 1985 r. może być uznany za recydywistę w rozumieniu art. 60 k.k., jeżeli poprzednie skazanie dotyczyło czynu, który według nowego stanu prawnego jest wykroczeniem?"

uchwalił udzielić odpowiedzi jak wyżej.

Uzasadnienie

Ustawa z dnia 10 maja 1985 r. o zmianie niektórych przepisów prawa karnego i prawa o wykroczeniach (Dz. U. Nr 23, poz. 100) nie zawiera przepisów intertemporalnych. A zatem w razie jej wykładni mają zastosowanie ogólne zasady wynikające z art. 2 § 1 k.k. Wymieniony przepis za punkt do oceny, którą ustawę należy stosować w razie konkurencji ustaw, przyjmuje czas orzekania. Konsekwencją takiego unormowania jest to, że prawomocne wyroki nie ulegają zmianie z mocy cytowanej z dnia 10 maja 1985 r. ustawy. Podobny pogląd wyraził Sąd Najwyższy w orzeczeniach podjętych na tle ustawy z dnia 26 maja 1982 r. o zmianie niektórych przepisów prawa karnego i prawa o wykroczeniach (Dz. U. Nr 16, poz. 125), która także nie zawierała przepisów intertemporalnych (uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 7 sierpnia 1982 r. - VI KZP 20/82, opublikowana w OSNKW 1983, z. 1-2, poz. 1, oraz uchwała z dnia 28 października 1983 r. - VI KZP 40/83, opublikowana w OSNKW 1984, z. 3-4, poz. 23). Orzeczenia te zachowały swoją aktualność także na tle powołanej ustawy z dnia 10 maja 1985 r., która - jak już wspomniano - w zakresie konkurencji ustaw w czasie nie zawiera odrębnych unormowań, lecz podlega regułom określonym w art. 2 § 1 k.k.

Odmienne stanowisko w kwestii oceny prawnej uprzedniego skazania prezentowane w orzecznictwie Sądu Najwyższego w latach sześćdziesiątych wynikało z treści art. 2 § 2 k.k. z 1932 r., który stanowił, że kara już wymierzona, lecz jeszcze nie wykonana nie ulega wykonaniu, jeżeli według nowej ustawy czyn objęty wyrokiem nie jest przestępstwem. Natomiast obowiązujący kodeks karny - z 1969 r. w art. 2 § 2 stanowi: "Jeżeli według nowej ustawy czyn objęty wyrokiem nie jest zabroniony pod groźbą kary, skazanie ulega zatarciu z mocy prawa". Jak wynika z porównania treści art. 2 § 2 kodeksów karnych z 1932 r. i 1969 r., istnieje zasadnicza różnica między obydwoma przepisami, która skutkuje odmienną ocenę prawną uprzedniego skazania. Brak zatem podstaw do wyprowadzenia wniosku o różnicy poglądów orzecznictwa Sądu Najwyższego w kwestii interpretacji art. 2 k.k. aktualnie obowiązującego.

OSNKW 1986 r., Nr 3-4, poz. 19