Pokrzywdzony złożeniem fałszywych zeznań (art. 233 k.k.)

Uznanie Gminy i Miasta K. za pokrzywdzonego przestępstwami określonymi w art. 233 § 1 k.k. nie spełnia żadnego z opisanych powyżej kryteriów. Przedmiot ochrony wskazanego przepisu prawa, to nie może budzić zastrzeżeń stwierdzenie, że jest nim, najogólniej rzecz ujmując, prawidłowe funkcjonowanie wymiaru sprawiedliwości w szerokim tego słowa znaczeniu, a więc także efektywne funkcjonowanie jego organów, w tym podmiotów prowadzących inne postępowania przewidziane przez ustawę. Przestępstwo to nie ma zatem zindywidualizowanego przedmiotu ochrony. Jest nim dobro ogólne, o charakterze społecznym, publicznym, przy czym szczególnego podkreślenia już w tym miejscu wymaga – co zdaje się całkiem oczywiste – że tak określonego dobra nie sposób utożsamiać z indywidualnym interesem organu sądowego lub innego organu prowadzącego postępowanie przewidziane ustawą, ani też z interesem jakiejkolwiek jednostki (podmiotu), jako składowej części ogółu.

Pogląd Sądu Najwyższego, wyrażony w postanowieniu z dnia 23 kwietnia 2002 r., I KZP 10/02 uznaje się za odosobniony tak w orzecznictwie, jak i w literaturze.

Żadnych normatywnych racji nie znajdowałby pogląd, iż czyn polegający na złożeniu fałszywego oświadczenia majątkowego przez, przykładowo, posła albo sędziego miałby bezpośrednio godzić w dobro prawne Sejmu, czy jego Marszałka, albo konkretnego sądu, czy jego prezesa. Jest zatem oczywiste, że – jak sądu, przed którym złożono fałszywe zeznanie nie daje się zaliczyć do, zakreślonego przepisem art. 49 § 1 k.p.k., kręgu pokrzywdzonych przestępstwem opisanym w art. 233 § 1 k.k. – tak do zbioru tego nie sposób włączyć organów pozasądowych, przed którymi, pod rygorem odpowiedzialności z art. 233 § 1 k.k., składane są wymagane ustawą oświadczenia, w tym oświadczenia majątkowe.

Postanowienie SN z dnia 25 marca 2010 r., IV KK 316/09

Standard: 17568

W przypadku popełnienia przestępstwa fałszywych zeznań osoba składająca o tym fakcie zawiadomienie, jeśli jej dobro prawne nie zostało bezpośrednio naruszone lub zagrożone, np. poprzez znieważenie jej podczas składania owych zeznań, nie jest pokrzywdzonym w tej sprawie.

Postanowienie SN z dnia 30 października 2003 r., WZ 45/03

Standard: 35380 (pełna treść orzeczenia)