Strona podmiotowa przestępstwa określonego w art. 245 k.k.

Występek, o którym mowa w art. 245 k.k. jest przestępstwem kierunkowym, dla którego przypisania wymagane jest ustalenie szczególnej postaci strony podmiotowej w postaci zamiaru bezpośredniego o szczególnym zabarwieniu tj. działania w celu wywarcia wpływu na świadka, biegłego, tłumacza, oskarżyciela albo oskarżonego.

W rozpoznawanej sprawie zachowanie skazanego pomimo pewnych okoliczności wskazujących na warunki do działania w celu, o jakim mowa w art. 245 k.k., mogło być także motywowane innymi przesłankami, np. związanymi z czystą niechęcią wobec pokrzywdzonego w związku z jego rolą procesową w sprawie przeciwko M. H. Odmienna sytuacja miałaby miejsce, gdyby ustalono, że skazany umawiał się z kimś na wywieranie presji na pokrzywdzonym albo chociaż planował swoje zachowania lub gdyby wypowiadanemu zdaniu towarzyszyły żądania zmiany zeznań, choćby wypowiedziane w sposób dorozumiany. Tymczasem spontaniczność podjętego zachowania świadczy przeciwko istnieniu motywacji, jaką przyjęły orzekające w sprawie sądy. Brak wymaganego w świetle art. 245 k.k. zamiaru kierunkowego (dolus directus coloratus) potwierdza też wcześniejsze zachowanie względem syna pokrzywdzonego, którego wyzywanie przez oskarżonego potwierdza jedynie chęć wyrażenia pogardy względem całej rodziny B.

Wyrok SN z dnia 5 listopada 2015 r., IV KK 165/15

Standard: 13717 (pełna treść orzeczenia)