Art. 230. Płatna protekcja bierna

Kodeks karny

§ 1. Kto, w zamian za korzyść majątkową lub osobistą albo jej obietnicę, podejmuje się pośrednictwa w załatwieniu sprawy, powołując się na wpływy, wywołując u innej osoby przekonanie o istnieniu wpływów, wykorzystując takie przekonanie lub utwierdzając ją w przekonaniu o istnieniu wpływów w:

1) instytucji państwowej lub samorządowej,

2) organizacji krajowej lub międzynarodowej,

3) krajowej lub zagranicznej jednostce organizacyjnej dysponującej środkami publicznymi,

4) przedsiębiorstwie państwowym,

5) spółce handlowej z udziałem Skarbu Państwa, samorządu terytorialnego lub państwowej osoby prawnej,

podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.

§ 2. W wypadku mniejszej wagi, sprawca

podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.

Poprzednie wersje

§ 1. w brzmieniu do 30 września 2023 r. Kto, powołując się na wpływy w instytucji państwowej, samorządowej, organizacji międzynarodowej albo krajowej lub w zagranicznej jednostce organizacyjnej dysponującej środkami publicznymi albo wywołując przekonanie innej osoby lub utwierdzając ją w przekonaniu o istnieniu takich wpływów, podejmuje się pośrednictwa w załatwieniu sprawy w zamian za korzyść majątkową lub osobistą albo jej obietnicę,

podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.

Komentarze orzeczniczeAnalizy

Szymon Tarapata: Sekwencyjność realizacji znamion przestępstwa płatnej protekcji z art. 230 § 1 k.k.

Szymon TarapataDr hab.Szymon Tarapata, Katedra Prawa Karnego Uniwersytetu Jagiellońskiego: Sekwencyjność realizacji znamion przestępstwa płatnej protekcji z art. 230 § 1 k.k.

Palestra 9/2022

Streszczenie redakcyjne; teza Palestra

Przestępstwo płatnej protekcji może być popełnione tylko wtedy, gdy sprawca realizuje znamiona czasownikowe w określonej sekwencji. Najpierw musi on powoływać się na wpływy we wskazanych w art. 230 § 1 Kodeksu karnego instytucjach, wywołać u innej osoby przekonanie o istnieniu tych wpływów lub utwierdzić ją w tym przekonaniu, a następnie powinien podjąć się załatwienia sprawy w zamian za korzyść majątkową, osobistą albo ich obietnicę.

Jeżeli sprawca najpierw przyjmuje korzyść majątkową, a dopiero później powołuje się na wpływy i podejmuje się załatwienia sprawy, o realizacji znamion z art. 230 § 1 k.k. nie może być mowy.

Z występowania jednego znamienia czasownikowego z art. 230 § 1 k.k. nie można domniemywać istnienia drugiego.

Czynności wykonawcze mogą wyjątkowo być jednorazowe, objęte tym samym komunikatem. Ważne wówczas jest, aby powoływanie się na wpływy było funkcjonalnie związane z podjęciem się załatwienia konkretnej sprawy.

Zawarte w art. 230 § 1 k.k. słowo „powołując się” jest imiesłowem współczesnym, co jednoznacznie sugeruje, iż powoływanie się na wpływy może być rozciągnięte w czasie.

W trakcie realizacji znamion czasownikowych przestępstwa płatnej protekcji sprawcy powinien towarzyszyć pewien motyw. Powołanie się na wpływy i podjęcie się załatwienia sprawy musi nastąpić w zamian za korzyść majątkową, osobistą albo jej obietnicę.

Dla bytu płatnej protekcji konieczna jest pewna ekwiwalentność. Sprawca, w zamian za podjęcie się załatwienia sprawy, musi otrzymać korzyść majątkową, osobistą albo jej obietnicę.

Do spełnienia cech płatnej protekcji dojdzie też wówczas, kiedy podmiot sprawczy w momencie uzależnienia finalizacji załatwienia sprawy przypomni o wpływach, na które się wcześniej powołał.

Dla bytu płatnej protekcji nie jest konieczne, by sprawca rzeczywiście miał wpływy, na które się powołuje, lub miał zamiar rzeczywiście ich użyć.

Dostęp do pełnej treści jest płatny. Przejdź do premium

Reklama