Narażenie pokrzywdzonego na niemożność zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych (art. 209 § 1a k.k.)
Niealimentacja (uchylanie się od alimentów - art. 209 k.k.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Z kwalifikowanym typem przestępstwa nie alimentacji mamy do czynienia, gdy osoba uprawniona do świadczeń alimentacyjnych narażona zostaje na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych, wywołanych przez niewykonywanie przez sprawcę nałożonego na niego obowiązku.
Zaspokojenie podstawowych potrzeb oznacza dostarczenie środków materialnych koniecznych nie tylko do utrzymania, ale również do uzyskania niezbędnego wykształcenia korzystania z dóbr kulturalnych.
Wyrok SR w Ostrowcu Świętokrzyskim z dnia 27 lutego 2018 r., II K 71/18
Standard: 43206 (pełna treść orzeczenia)
Niebezpieczeństwo „niemożności zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych” – zostało sformułowane w omawianym przepisie w sensie szerokim. Zatem chodzi w tym przypadku o wszelkie, a nie tylko bezpośrednie, zagrożenie zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych. Innymi słowy – przestępstwo niealimentacji jest przestępstwem konkretnego narażenia na niebezpieczeństwo, zaś do wypełnienia ustawowych znamion wystarczy samo narażenie uprawnionego do alimentacji na niemożność zaspokojenia jego podstawowych potrzeb, pozostające w związku przyczynowym z uchylaniem się sprawcy od ciążącego na nim obowiązku łożenia na utrzymanie tej osoby. Skoro zatem niealimentacja jest przestępstwem materialnym z narażenia, a nie z naruszenia, to nie ma potrzeby stwierdzenia niemożności zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych uprawnionej osoby do alimentacji na skutek niedopełnienia tego obowiązku przez sprawcę, ale wystarczy, by sprawca naraził ją na taką sytuację.
W pełni należy zaaprobować stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z dnia 10 grudnia 2014 r., w sprawie III KK 388/14, a mianowicie - „Przyjęcie poglądu, jakoby "narażenie na niemożność" w rozumieniu art. 209 § 1 k.k. winno być rozumiane jako bezpośrednie doprowadzenie (czyli zaistnienie skutku), doprowadziłoby do nadmiernej i sprzecznej z celem kryminalizacyjnym tego przestępstwa depenalizacji zachowań niealimentacyjnych, do sytuacji, w których skutek taki już następuje. Celem zaś tej normy prawa karnego materialnego jest penalizacja już takich zachowań, które doprowadzają do samej sytuacji możliwego zaistnienia skutku w postaci braku możliwości zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych wskutek uporczywego uchylania się od obowiązku alimentacyjnego”.
Postanowienie SN z dnia 7 listopada 2017 r., II KK 211/17
Standard: 22020 (pełna treść orzeczenia)