Pojęcie „członek rodziny” przy przestępstwie znęcania

Skoro brak w kodeksie karnym definicji: "członek rodziny" jako określenia swoistego dla tej ustawy, należy je interpretować zgodnie z przepisami prawa rodzinnego, a w szczególności art. 23 i 121 § 1 k.r.o.

Przez członka rodziny sprawcy, należy więc rozumieć jego małżonka, rodziców i dzieci, a ponadto osoby pozostające z nim w stosunku przysposobienia. Tym wszystkim osobom art. 184 § 1 k.k. [art. 207 k.k.] zapewnia ochronę z racji samej ich przynależności do rodziny, nie wymagając istnienia innej trwałej więzi faktycznej ze sprawcą, jak wspólne zamieszkanie lub prowadzenie razem gospodarstwa domowego.

Podwójna więź: naturalna i formalnoprawna, łącząca małżonków oraz rodziców i dzieci, z samej swej istoty jest tak ścisła, zakłada tak bliskie i bezpośrednie kontakty między nimi, że zawsze stwarza sposobność do ewentualnego wykorzystywania i nadużywania przewagi jednych nad drugimi, przybierających w skrajnych wypadkach formę znęcania się - nawet wtedy, gdy osoby te nie przebywają stale ze sobą, lecz mieszkają i gospodarują oddzielnie.

Innym krewnym lub powinowatym sprawcy oraz osobom pozostającym z nim faktycznie we wspólnym pożyciu przysługuje ochrona z reguły z powodu zależności od sprawcy, ewentualnie małoletniości lub bezradności, które to cechy niejednokrotnie występują łącznie.

Uchwała SN (wytyczne Izby Karnej) z dnia 9 czerwca 1976 r., VI KZP 13/75

Standard: 16236 (pełna treść orzeczenia)