Nadzwyczajne złagodzenie kary w warunkach art. 60 § 7 k.p.k.

W sytuacji, gdy ustawa zakłada alternatywne zagrożenie karami określonymi w art. 32 pkt 1-3 k.k., stosownie do art. 60 § 7 k.k., nie można zastosować nadzwyczajnego złagodzenia kary przez orzeczenie najłagodniejszej z nich poniżej dolnej granicy takiej kary, a jedynie przez odstąpienie od orzeczenia jakiejkolwiek z przewidzianych alternatywnie kar i ograniczenie się do orzeczenia środka karnego.

Wyrok SN z dnia 2 czerwca 2011 r., V KK 110/11

Standard: 42253 (pełna treść orzeczenia)

Z faktu, że nadzwyczajne złagodzenie kary w sposób określony w art. 60 § 7 k.k. następuje, gdy „ czyn zagrożony jest alternatywnie karami wymienionymi w art. 32 pkt 1 – 3 ” nie wynika, iż wszystkie te kary muszą być przewidziane w każdym wypadku, możliwa jest bowiem ich różna konfiguracja.

Zastosowaniu art. 60 § 7 k.k. nie stoi na przeszkodzie fakt, że czyn zagrożony jest alternatywnie nie tylko karami wymienionymi w art. 32 pkt 1 – 3 k.k., lecz także ( jak np. czyn określony w art. 338 § 2 k.k. ) karą aresztu wojskowego, a to m.in. ze względu na treść art. 322 § 1 k.k. in fine.

Skoro alternatywnie oznacza możliwość wyboru, to zaprezentowany w zarzutach kasacji pogląd, iż dla stosowania art. 60 §7 k.k. musi zaistnieć zagrożenie wszystkimi karami wymienionymi w art. 32 pkt 1-3 k.k. należy odrzucić. Wykładnia prawa nie może prowadzić ad absurdum. Implementując tę oczywistą regułę Sąd Najwyższy doszedł do przekonania, że prawodawca stwarzając możliwość nadzwyczajnego łagodzenia kary, poprzez odstąpienie od jej wymierzenia i poprzestaniu na orzeczeniu jedynie środka karnego, nie mógł wykluczyć czynów teoretycznie charakteryzujących się mniejszym ładunkiem szkodliwości społecznej, gdyż za takie należałoby uznać czyny zagrożone jedynie grzywną albo karą ograniczenia wolności, a zezwolić na stosowanie tej instytucji do czynów zagrożonych grzywną, ograniczeniem wolności albo pozbawienia wolności, a więc teoretycznie o większym ciężarze gatunkowy. Przyjęcie odmiennej interpretacji treści art. 60 § 7 k.k. musiałoby oznaczać konieczność zaakceptowania braku racjonalności ustawodawcy w posługiwaniu się prawidłami techniki legislacyjnej.

Można zatem, w oparciu o powyższe ustalenia jak i kierując się regułami celowościowymi zasadnie przyjąć, iż prawodawca formułując dyspozycje art. 60 § 7 k.k., odniósł cechę alternatywności, do różnych konfiguracji kar wymienionych w art. 32 pkt 1-3 k.k., a nie jedynie do przypadków gdy występują one łącznie.

Wyrok SN z dnia 25 maja 2001 r., WKN 10/01

Standard: 59472 (pełna treść orzeczenia)