Zbieg przestępstw z art. 298 § 1 k.k. i art. 286 § 1 k.k.
Wyłudzenie odszkodowania od ubezpieczyciela (art. 298 k.k.) Zbieg oszustwa z innymi przestępstwami
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Jeżeli sprawca, działając w z góry powziętym zamiarze wyłudzenia odszkodowania z instytucji ubezpieczeniowej, spowoduje zdarzenie dające podstawę do takiego odszkodowania, a następnie wystąpi do tej instytucji z wnioskiem o jego wypłatę, uzasadniona jest kumulatywna kwalifikacja prawna przepisów art. 298 § 1 i art. 286 § 1 w zw. z art. 11 § 2 kk, gdyż tylko ona oddaje całą jego kryminalną zawartość, a za takim rozwiązaniem przemawia również to, że poszczególne zachowania stanowią realizację tego samego, z góry powziętego zamiaru przestępnego (zob. wyr. SA w Rzeszowie z 22.10.2013 r., II AKa 70/13, POSP; A. Marek, Kodeks, s. 616–617; zob. także W. Jaroch, Problemy, s. 38–39; W. Jaroch, Przestępstwa ubezpieczeniowe, s. 424; J. Skorupka, Uwagi, s. 57).
Wyrok SO w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 4 września 2018 r., IV Ka 527/18
Standard: 78730 (pełna treść orzeczenia)
Zachowanie oskarżonego, polegające na żądaniu zapłaty odszkodowania (wyrażone we wniosku o wypłatę odszkodowania z tej umowy ubezpieczeniowej, a następnie w pozwie złożonym w Sądzie Okręgowym we Wrocławiu), przy podjęciu działań mających wprowadzić w błąd co do okoliczności powstania szkody tj. wytworzenia przekonania, że zniszczenie przedmiotowego samochodu jest wynikiem zdarzenia ubezpieczeniowego za które ubezpieczyciel ponosi odpowiedzialność, wyczerpuje znamiona przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. (w fazie usiłowania z uwagi na odmowę wypłaty odszkodowania przez ubezpieczyciela).
W sytuacji spowodowania zdarzenia, mającego być podstawą wypłaty odszkodowania, a więc zachodzenia wyłączenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeniowego jako takiej (in concreto wskazany § 12), z czego ten zakład nie zdaje sobie sprawy wobec podjęcia przez sprawcę działań mających wywołać przekonanie, że zdarzenie należy do kategorii zdarzeń za które ten zakład ponosi odpowiedzialność, całość żądanego odszkodowania stanowi - w razie wypłacenia - dokonanie niekorzystnego rozporządzenia mieniem o tej wartości, skoro ten zakład nie ponosi w ogóle odpowiedzialności, innymi słowy obiektywnie nie jest zobligowany do zapłacenia żadnej kwoty, a tym samym każda wypłata w tych warunkach stanowi niekorzystne rozporządzenie (uwagi powyższe odnoszą się odpowiednio do żądania wypłaty, która nie została zrealizowana).
Trafna tym samym była ocena prawna Sądu meriti, że przedmiotem działania oskarżonego jako znamienia przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. była cała żądana kwota, stanowiąca bez wątpienia mienie znacznej wartości (art. 115 § 5 k.k.).Analogicznie ocenić należało przyjęcie, że zachowania oskarżonego stanowiły jeden czyn w rozumieniu art. 12 k.k., bowiem znajduje ona wsparcie w okolicznościach sprawy, przede wszystkim podjęciu przez oskarżonego, niezwłocznie po spowodowaniu pożaru przedmiotowego samochodu, działań polegających na żądaniu wypłaty odszkodowania przy podaniu ubezpieczycielowi nieprawdziwych danych co do okoliczności spalenia samochodu, czemu po odmowie wypłaty odszkodowania towarzyszyło zachowanie będące logiczną konsekwencją wcześniejszych tj. ponowienie żądania zawarte w pozwie skierowanym przeciwko ubezpieczycielowi.
Wyrok SA we Wrocławiu z dnia 30 stycznia 2018 r., II AKa 392/17
Standard: 78715 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 78733
Standard: 78712
Standard: 78720
Standard: 23852