Obligatoryjna obrona nieletniego (art. 79 § 1 pkt 1 k.p.k.)
Obrona obligatoryjna (art. 79 k.p.k.) Wiek odpowiedzialności karnej, odpowiedzialnośc karna nieletnich (art. 10 k.k.) Młodociany (art. 115 § 10 k.k.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Ustawodawca nie powiązał obowiązku wyznaczenia obrońcy z urzędu i obrony obligatoryjnej z wiekiem oskarżonego w dniu popełnienia czynu czy w jakimkolwiek innym ściśle określonym terminie, a jedynie z jego wiekiem w czasie postępowania karnego (zob. T. Grzegorczyk, Kodeks postępowania karnego. Tom I. Artykuły 1-467. Komentarz, LEX/el 2014; K. Dąbkiewicz, Kodeks postępowania karnego. Komentarz do zmian 2015. Komentarz do art. 79 Kodeksu postępowania karnego, S. Steinborn (red.), Kodeks postępowania karnego. Komentarz do wybranych przepisów, LEX/el. 2O16).
Wyrok SN z dnia 25 lutego 2025 r., II KK 22/25
Standard: 86768 (pełna treść orzeczenia)
Art. 6 ust. 1–3 dyrektywy 2016/800 w związku z art. 18 dyrektywy stoi on na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, które, po pierwsze, nie przewiduje, by dzieci będące podejrzanymi lub oskarżonymi korzystały z pomocy adwokata, w stosownym przypadku, wyznaczonego z urzędu, przed ich przesłuchaniem przez policję lub inny organ ścigania, lub organ sądowy, i to najpóźniej przed ich pierwszym przesłuchaniem, a po drugie, pozwala na przesłuchanie tych dzieci w charakterze podejrzanych pod nieobecność takiego adwokata przy przesłuchaniu.
W przeciwieństwie do art. 9 dyrektywy 2013/48, który dotyczy podejrzanych lub oskarżonych niebędących dziećmi, dyrektywa 2016/800 nie przewiduje możliwości zrzeczenia się przez nie przysługującego im prawa do korzystania z pomocy adwokata.
Art. 2 ust. 1 i 3 dyrektywy 2016/800 stoi on na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, które przewiduje, iż prawo do pomocy adwokata wyznaczonego z urzędu ustaje automatycznie w odniesieniu do osób, które w momencie objęcia postępowaniem karnym były dziećmi, ale następnie ukończyły 18 lat, w zakresie, w jakim takie uregulowanie nie pozwala na ustalenie, czy stosowanie wspomnianej dyrektywy lub jej niektórych przepisów, a w konsekwencji praw, jakie ona przewiduje, jest właściwe w świetle wszelkich okoliczności sprawy, w tym ze względu na stopień dojrzałości oraz konieczność szczególnego traktowania wspomnianych osób.
Art. 4 ust. 1 dyrektywy 2016/800 w związku z art. 5 ust. 1 dyrektywy stoi on na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, które nie przewiduje otrzymywania przez dzieci będących podejrzanymi lub oskarżonymi w postępowaniu karnym wraz z podmiotem odpowiedzialności rodzicielskiej, najpóźniej przed pierwszym przesłuchaniem tych dzieci przez policję lub inny organ ścigania, lub organ sądowy, w prostym i przystępnym języku, uwzględniającym szczególne potrzeby i konieczność szczególnego traktowania wspomnianych dzieci, informacji o przysługujących im prawach zgodnie z art. 3 dyrektywy 2012/13 oraz o prawach ustanowionych w dyrektywie 2016/800.
Art. 19 dyrektywy 2016/800 nie stoi na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, które w ramach postępowania karnego nie zezwala na uznanie przez sąd za niedopuszczalne dowodów obciążających z wyjaśnień złożonych przez dziecko w toku przesłuchania prowadzonego przez policję z naruszeniem przewidzianego w art. 6 dyrektywy 2016/800 prawa dostępu do adwokata, pod warunkiem jednak, że w ramach postępowania karnego sąd ten jest w stanie, po pierwsze, sprawdzić, czy prawo to, interpretowane w świetle art. 47 i art. 48 ust. 2 Karty, było przestrzegane, a po drugie, wyciągnąć wszelkie konsekwencje wynikające z tego naruszenia, w szczególności w odniesieniu do wartości dowodowej dowodów uzyskanych w tych okolicznościach.
Wyrok TSUE z dnia 5 września 2024 r., C-603/22
Standard: 84332 (pełna treść orzeczenia)