Przedmiot ochrony z art. 235 k.k.

 Głównym przedmiotem ochrony w art. 235 k.k. jest, jak wskazano, wymiar sprawiedliwości w zakresie prawdziwości materiału dowodowego stanowiącego podstawę procesową ścigania. Jednakże, dodatkowo chroniona jest wolność jednostki przed podstępnymi zabiegami prowadzącymi do ścigania jej na podstawie fałszywych dowodów. Zasadnym jest w tym miejscu odwołać się również do argumentu a rubrica w ramach typów czynów zabronionych przeciwko wymiarowi sprawiedliwości. Przepis art. 235 k.k. umiejscowiony jest pomiędzy art. 234 k.k. (fałszywe oskarżenie) i art. 236 k.k. (zatajenie dowodów niewinności osoby podejrzanej), które mają niewątpliwie - poza dobrem wymiaru sprawiedliwości -chronić także osobę niewinną przed pokrzywdzeniem.

Niezależenie od zagrożenia interesów indywidualnych, jakie może wynikać z popełnienia czynu zabronionego z art. 235 k.k., tworzenie fałszywych dowodów lub inne podstępne zabiegi powodujące lub uzasadniające prowadzenie postępowania przeciwko określonej osobie, narusza interes wymiaru sprawiedliwości przez wprowadzanie w błąd co do faktycznego przebiegu  zdarzeń oraz manipulację czynnościami podejmowanymi w

postępowaniu i niezależnie od tego, czy czynności te podejmuje osoba mająca status funkcjonariusza publicznego prowadzącego faktycznie postępowanie, w tym o wykroczenie, czy też nie i to niezależnie od późniejszych zdarzeń prawnych (wydania wyroku przez Trybunał Konstytucyjny i jego skutków). Interes wymiaru sprawiedliwości, jako dobro chronione przepisami Rozdziału XXX Kodeksu karnego, w sposób szczególny uwydatnia się na gruncie art. 235 k.k. wówczas, gdy osoba, przeciwko której skierowano postępowanie karne lub postępowanie to jest prowadzone, w rzeczywistości popełniła inne przestępstwo (wykroczenie, delikt dyscyplinarny) niż to, o które jest w tym postępowaniu podejrzana lub oskarżona (obwiniona). Nie jest bowiem warunkiem realizacji znamion typu czynu zabronionego z art. 235 k.k., by osoba taka była w rzeczywistości niewinna, albo popełniła inny czyn karany sankcją represyjną (np. o mniejszej wadze). Nawet wówczas, gdy ostatecznie wszczęte na skutek manipulacji sprawcy postępowanie doprowadzi do skazania (ukarania) konkretnej osoby, nie usprawiedliwi to tworzenia fałszywych dowodów lub podstępnych zabiegów.

Wyrok SN z dnia 5 października 2016 r., III KK 136/16

Standard: 76950 (pełna treść orzeczenia)