Związek przyczynowy pomiędzy zachowaniem sprawcy a skutkiem (katastrofą)

Odpowiedzialność karna za przestępstwo sprowadzenia katastrofy w ruchu uzależniona jest od zaistnienia związku przyczynowego pomiędzy zachowaniem sprawcy a skutkiem. Nie wdając się w rozstrzyganie teoretycznych sporów co do zasadności poszczególnych teorii związku przyczynowego (ekwiwalencji, adekwatnego związku przyczynowego, relewancji, skutków koniecznych i przypadkowych), w orzecznictwie Sądu Najwyższego za punkt rozważań bierze się, czy zachowanie się człowieka jest jednym z obiektywnych warunków powstania skutku (conditio sine qua non), ograniczając ten związek zasadą winy.

W doktrynie i orzecznictwie priorytet daje się teorii obiektywnego przypisania skutku (wyroki SN: z dnia 8 marca 2000 r.; z dnia 1 grudnia 2000 r., IV KKN 509/98). Słusznie jednak już dawniej Sąd Najwyższy zauważył, że katastrofa może być wprawdzie i najczęściej bywa wynikiem nie jednej, lecz szeregu przyczyn, jednakże pod kątem widzenia oceny karnej decydujące znaczenie ma okoliczność, czy wadliwe prowadzenie samochodu (...) stanowi taką przyczynę, przy braku której pozostałe przyczyny byłyby dla wywołania katastrofy niewystarczające (wyrok SN z dnia 17 lutego 1954 r., II K 49/54).

Wyrok SN z dnia 4 grudnia 2019 r., V KK 143/19

Standard: 47440 (pełna treść orzeczenia)