Realny zbieg przestępstwa z art. 289 k.k. z wykroczeniem z art. 87 k.w.

Zabór pojazdu mechanicznego w celu krótkotrwałego użycia i następnie prowadzenie tegoż pojazdu przez sprawcę zaboru znajdującego się w stanie nietrzeźwości stanowią dwa odrębne czyny, pierwszy - występek określony w art. 214 § 1 lub § 2 k.k. [art. 289 § 1 lub § 2 k.k], drugi zaś - wykroczenie określone w art. 87 § 1 k.w.

Wyrok SN z dnia 14 września 1972 r., VI KZP 7/72

Standard: 41412 (pełna treść orzeczenia)

Zabór pojazdu mechanicznego w celu jego krótkotrwałego użycia (art. 214 § 1 k.k.) i następnie prowadzenie go przez sprawcę znajdującego się w stanie wskazującym na użycie alkoholu (art. 87 § 1 k.w.) stanowią dwa odrębne czyny pozostające ze sobą w zbiegu realnym.

Przestępstwo określone w art. 214 § 1 k.k. [art. 289 § 1 k.k.] polega na zaborze pojazdu w celu krótkotrwałego użycia. Z chwilą zaboru pojazdu, tj. zawładnięcia nim w sposób umożliwiający realizację tego celu, przestępstwo określone w art. 214 § 1 k.k.  [art. 289 § 1 k.k.] zostało dokonane, i to bez względu na to, czy doszło do użycia zabranego pojazdu, czy też nie. Samo użycie pojazdu w postaci prowadzenia go nie należy do istoty przestępstwa i stanowi odrębny czyn podlegający karze, jeżeli doszło do naruszenia innych przepisów ustawy karnej.

Jeżeli więc sprawca zaboru pojazdu będzie prowadził tenże pojazd w sposób zagrażający bezpieczeństwu w ruchu lądowym, to niezależnie od odpowiedzialności za sam zabór pojazdu odpowie również za skutki swej jazdy (por. uchwałę SN z dnia 23 grudnia 1971 r., VI KZP 50/71). Podobnie jest w wypadku prowadzenia pojazdu przez znajdującego się w stanie wskazującym na użycie alkoholu sprawcę zaboru; sprawca ten poniesie za to odrębną odpowiedzialność.

Uchwała SN z dnia 17 sierpnia 1972 r., VI KZP 13/72

Standard: 41401 (pełna treść orzeczenia)