Uchwała z dnia 1972-08-17 sygn. VI KZP 13/72

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt VI KZP 13/72

Uchwała 7 sędziów z dnia 17 sierpnia 1972 r.

Zabór pojazdu mechanicznego w celu jego krótkotrwałego użycia (art. 214 § 1 k.k.) i następnie prowadzenie go przez sprawcę znajdującego się w stanie wskazującym na użycie alkoholu (art. 87 § 1 k.w.) stanowią dwa odrębne czyny pozostające ze sobą w zbiegu realnym.

Przewodniczący: sędzia A. Pyszkowski. Sędziowie: M. Budzianowski (sprawozdawca), J. Matysiak, K. Mioduski, Z. Neumann, W. Sutkowski, K. Wagner (współsprawozdawca).

Prokurator Prokuratury Generalnej: J. Pozorski.

Sąd Najwyższy w sprawie Jancentego P., oskarżonego z art. 214 § 1 k.k., po rozpoznaniu przedstawionego w trybie art. 390 § 1 k.p.k. przez Sąd Wojewódzki w Lublinie postanowieniem z dnia 4 lutego 1972 r. i przekazanego postanowieniem Sądu Najwyższego z dnia 22 czerwca 1972 r. powiększonemu składowi tego Sądu zagadnienia prawnego wymagającego zasadniczej wykładni ustawy:

"Czy mają zastosowanie przepisy art. 10 § 2 i 3 k.k., gdy czyn wyczerpuje znamiona określone w art. 214 § 1 k.k. i art. 87 § 1 k.w.?"

i po wysłuchaniu wniosku prokuratora

uchwalił udzielić odpowiedzi jak wyżej.

Uzasadnienie

Kumulatywny zbieg przepisów ustawy (art. 10 § 2 k.k.) zachodzi wówczas, gdy czyn wyczerpuje znamiona określone w dwóch lub więcej przepisach ustawy karnej.

W takim wypadku sąd skazuje za jedno przestępstwo na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów, wymierzając karę z przepisu przewidującego karę najsurowszą.

Warunkiem stosowania przepisu w wypadku zbiegu kumulatywnego jest, aby sprawca dopuścił się jednego tylko czynu.

Taka sytuacja nie zachodzi w wypadku zaboru w celu krótkotrwałego użycia cudzego pojazdu mechanicznego i prowadzenia go następnie przez sprawcę w stanie wskazującym na użycie alkoholu lub podobnie działającego środka.

Przestępstwo określone w art. 214 § 1 k.k. polega na zaborze pojazdu w celu krótkotrwałego użycia. Z chwilą zaboru pojazdu, tj. zawładnięcia nim w sposób umożliwiający realizację tego celu, przestępstwo określone w art. 214 § 1 k.k. zostało dokonane, i to bez względu na to, czy doszło do użycia zabranego pojazdu, czy też nie. Samo użycie pojazdu w postaci prowadzenia go nie należy do istoty przestępstwa określonego w art. 214 § 1 k.k. i stanowi odrębny czyn podlegający karze, jeżeli doszło do naruszenia innych przepisów ustawy karnej.

Jeżeli więc sprawca zaboru pojazdu będzie prowadził tenże pojazd w sposób zagrażający bezpieczeństwu w ruchu lądowym, to niezależnie od odpowiedzialności za sam zabór pojazdu odpowie również za skutki swej jazdy (por. uchwałę SN z dnia 23 grudnia 1971 r. - VI KZP 50/71, OSNKW 1972, nr 2, poz. 23). Podobnie jest w wypadku prowadzenia pojazdu przez znajdującego się w stanie wskazującym na użycie alkoholu sprawcę zaboru; sprawca ten poniesie za to odrębną odpowiedzialność.

OSNKW 1972 r., Nr 10, poz. 151