Uchwała z dnia 1971-12-23 sygn. VI KZP 50/71

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt VI KZP 50/71

Uchwała z dnia 23 grudnia 1971 r.

Sprawca, który zabiera w celu krótkotrwałego użycia cudzy pojazd mechaniczny i następnie porzuca go w stanie uszkodzonym w wyniku naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym, dopuszcza się nie jednego, lecz dwóch odrębnych przestępstw.

Przewodniczący: sędzia K. Wagner. Sędziowie: S. Mirski, M. Paluch (sprawozdawca).

Prokurator Prokuratury Generalnej: J. Pozorski.

Sąd Najwyższy w sprawie Jerzego W., oskarżonego z art. 145 § 1 k.k., po rozpoznaniu przekazanego Sądowi Najwyższemu w trybie art. 390 § 1 k.p.k. przez Sąd Wojewódzki we Wrocławiu postanowieniem z dnia 13 lipca 1971 r. zagadnienia prawnego wymagającego zasadniczej wykładni ustawy:

"Czy zabór pojazdu mechanicznego w celu krótkotrwałego użycia, połączony z porzuceniem tego pojazdu w stanie uszkodzonym w następstwie naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym i spowodowania przez to poważnej szkody w mieniu, stanowi jeden czyn w rozumieniu art. 10 § 1 i 2 k.k., czy też dwa odrębne czyny, i to z art. 214 § 2 k.k. - w zakresie zaboru tego pojazdu z jego porzuceniem w stanie uszkodzonym, a z art. 145 § 1 k.k. - w zakresie naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym i spowodowania przez to szkody jak wyżej?"

i po wysłuchaniu wniosku prokurator, na podstawie art. 390 k.p.k.

uchwalił udzielić odpowiedzi jak wyżej.

Uzasadnienie

Działanie sprawcy polegające na zaborze - w celu krótkotrwałego użycia - pojazdu mechanicznego stanowiącego mienie społeczne lub cudze stanowi określone w art. 214 k.k. przestępstwo przeciwko mieniu. Przestępstwo to w typie podstawowym (art. 214 § 1 k.k.) jest dokonane z chwilą zaboru pojazdu w wymienionym celu.

Porzucenie pojazdu w stanie uszkodzonym lub w okolicznościach określonych w § 2 art. 214 k.k. stanowi o wyższej karalności tego czynu w postaci przestępstwa typu kwalifikowanego.

Ustawa, wiążąc kwalifikowaną postać tego przestępstwa z porzuceniem pojazdu w stanie uszkodzonym, nie uzależnia tego znamienia od określonych przyczyn uszkodzenia pojazdu (np. zawinionych lub nie zawinionych przez sprawcę). Użycie pojazdu, jeśli polegało na jego prowadzeniu z naruszeniem - chociażby nieumyślnie - zasad bezpieczeństwa w ruchu i spowodowaniu jego uszkodzenia mającego cechy poważnej szkody w mieniu, stanowi czyn odrębny, zawierający znamiona przestępstwa z art. 145 § 1 k.k., skierowanego przeciwko bezpieczeństwu w ruchu. Odrębność zachowania się sprawcy w omawianych wypadkach, naruszenie przez niego różnych dóbr chronionych prawem nie pozwala także - zgodnie z zasadami przyjętymi w orzecznictwie i w nauce prawa karnego co do tzw. czynów współukaranych - na uznanie, że w ramach oceny prawnej jeden z tych czynów ulega pochłonięciu przez drugi.

OSNKW 1972 r., Nr 2, poz. 23