Podmiot czynu z art. 302 § 1 k.k.

Podmiotem czynu z art. 302 § 1 k.k. może być nie tylko dłużnik, któremu grozi niewypłacalność, ale i ten, który stał się już niewypłacalny (zob. wyrok SN z dnia 19 listopada 2020 r., IV KK 333/19).

Postanowienie SN z dnia 14 stycznia 2021 r., IV KS 37/20

Standard: 78984 (pełna treść orzeczenia)

Podmiotem czynu z art. 302 § 1 k.k. może być nie tylko ten dłużnik, któremu grozi niewypłacalność, ale i ten, który stał się już niewypłacalny.

Niewypłacalność i upadłość nie są pojęciami tożsamymi. Pierwsze określa stan faktyczny, w którym dłużnik utracił zdolność do wykonywania swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych. Drugie jest pojęciem określającym wykreowaną orzeczeniem sądu sytuację prawną dłużnika, którego niewypłacalność została stwierdzona w trybie przepisów Prawa upadłościowego. Konstytutywny charakter tego orzeczenia sprawia, że dopiero z chwilą ogłoszenia upadłości można mówić o zakończeniu stanu grożącej niewypłacalnemu dłużnikowi upadłości. Zatem to dopiero ogłoszenie upadłości, a nie wystąpienie faktycznej podstawy do jej ogłoszenia i zgłoszenia w sądzie wniosku w tym przedmiocie wyznacza horyzont czasowy odpowiedzialności za karalne faworyzowanie wierzycieli.

Wyrok SN z dnia 19 listopada 2020 r., IV KK 333/19

Standard: 62996 (pełna treść orzeczenia)