Postanowienie z dnia 2021-01-14 sygn. IV KS 37/20

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt IV KS 37/20

POSTANOWIENIE

Dnia 14 stycznia 2021 r.

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Kazimierz Klugiewicz

w sprawie A. O.
‎oskarżonego z art. 302 § 1 k.k.
‎po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu ‎w dniu 14 stycznia 2021 r.,
‎skargi obrońcy oskarżonego
‎od wyroku Sądu Okręgowego w K. ‎z dnia 25 sierpnia 2020 r., sygn. akt IV Ka (…),
‎uchylającego wyrok Sądu Rejonowego w W. ‎z dnia 30 lipca 2019 r., sygn. akt II K (…), i przekazującego sprawę do ponownego rozpoznania,

p o s t a n o w i ł:

1. oddalić skargę;

2. obciążyć oskarżonego kosztami sądowymi postępowania skargowego.

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w W. wyrokiem z dnia 30 lipca 2019 r., sygn. akt II K (…), uniewinnił A.O. od popełnienia zarzucanego mu przestępstwa z art. 302 § 1 k.k., polegającego na tym, że w okresie od dnia 19 sierpnia 2014 r. do 30 października 2014 r. w W., prowadząc działalność gospodarczą pod nazwą Agencja Reklamowa (…), w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, znajdując się w stanie grożącej mu upadłości, nie mogąc zaspokoić wszystkich wierzycieli, w dniach 19 i 28 sierpnia 2014r., 16 i 29 września 2014r., 15 i 30 października 2014 r., spłacił w całości gotówką wierzytelności spółki M. sp. z o.o. z siedzibą w M. w łącznej kwocie 369.000,00 złote, czym działał na szkodę pozostałych wierzycieli, tj. Naczelnika Urzędu Skarbowego w W., Gminy (…), (…) Urzędu Wojewódzkiego, P. S.A., (…) Bank S.A. w W., Banku (…) S.A. w W., Zakładu Gospodarki Komunalnej w W., Banku X. w Warszawie S.A.

Od tego wyroku apelację na niekorzyść oskarżonego wniósł pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego, który podnosząc zarzut obrazy prawa materialnego – art. 302 § 1 k.k. – wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji.

Sąd Okręgowy w K. wyrokiem z dnia 25 sierpnia 2020 r., sygn. akt IV Ka (…), uchylił wyrok Sądu Rejonowego w W. i sprawę przekazał temu Sądowi do ponownego rozpoznania.

Skargę na wyrok Sądu odwoławczego wniósł obrońca oskarżonego, który podniósł zarzut mającego wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia naruszenia art. 437 § 2 k.p.k. w zw. z art. 454 § 1 k.p.k. i wniósł o uchylenie tego wyroku.

Sąd Najwyższy rozważył, co następuje.

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Jak wskazuje się w orzecznictwie, zgodnie z art. 437 § 2 zd. II k.p.k., uchylenie orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania może nastąpić wyłącznie w wypadkach wskazanych w art. 439 § 1 k.p.k., art. 454 k.p.k. lub jeśli jest konieczne przeprowadzenie na nowo przewodu w całości. Z powiązania treści tego przepisu z art. 539a § 3 k.p.k., w którym wskazano podstawy skargi, jednoznacznie wynika, że Sąd Najwyższy rozpoznając skargę na wyrok sądu odwoławczego ogranicza się do badania, czy w sprawie, na etapie postępowania przed sądem pierwszej lub drugiej instancji zachodzi tzw. bezwzględna przyczyna odwoławcza albo doszło do uchylenia wyroku mimo braku formalnych przeszkód określonych w art. 454 k.p.k. do wydania wyroku zmieniającego lub też konieczne jest przeprowadzenie w całości przewodu sądowego (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 23 stycznia 2019 r., III KS 34/18, Prok.i Pr.-wkł. 2019/7-8/27; zob. uchwała 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 25 stycznia 2018 r., I KZP 13/17, OSNKW 2018/3/23).

Mając na uwadze wynikający z art. 539a § 3 k.p.k. zakres kognicji Sądu Najwyższego w postępowaniu w przedmiocie skargi na wyrok sądu odwoławczego należy zauważyć, że argumentacja obrońcy oskarżonego sprowadza się jedynie do kwestionowania merytorycznego stanowiska Sądu odwoławczego, który stwierdził błąd subsumcyjny po stronie Sądu meriti. Wbrew opisowi zarzutu zawartego w petitum skargi twierdzenia skarżącego nie stanowią nawet próby wykazania obrazy przez Sąd odwoławczy art. 437 § 2 k.p.k. lub art. 454 k.p.k., co sprawia, że brak jest podstaw do czynienia szerszych rozważań. Z uzasadnienia wyroku Sądu odwoławczego wynika przy tym wprost, że „poczynione przez Sąd meriti ustalenia faktyczne wskazują na realizację przez oskarżonego znamion występku z art. 302 § 1 k.k. Stwierdzając powyższe Sąd odwoławczy, mając na uwadze normę art. 454 § 1 k.p.k., zmuszony był wydać orzeczenie kasatoryjne”. Z tych też względów brak jest jakichkolwiek podstaw do uwzględnienia wniesionej skargi.

Jedynie na marginesie należy podnieść, że Sąd Najwyższy wyraża w swoim orzecznictwie pogląd, iż podmiotem czynu z art. 302 § 1 k.k. może być nie tylko dłużnik, któremu grozi niewypłacalność, ale i ten, który stał się już niewypłacalny (zob. wyrok z dnia 19 listopada 2020 r., IV KK 333/19).

Z tych względów, nie stwierdzając okoliczności, o których mowa w art. 439 § 1 k.p.k., Sąd Najwyższy orzekł jak w postanowieniu, obciążając oskarżonego kosztami sądowymi postępowania skargowego na podstawie art. 636 § 1 k.p.k.