Strona podmiotowa przestępstwa wymuszenia rozbójniczego
Wymuszenie rozbójnicze (art. 282 k.k.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Wymuszenie rozbójnicze stanowi przestępstwo kierunkowe, sprawca musi działać w celu osiągnięcia korzyści majątkowej – a zatem przestępstwo to może być popełnione wyłącznie w zamiarze bezpośrednim.
Wyrok SR Poznań – Grunwald i Jeżyce z dnia 7 kwietnia 2017 r., III K 1109/16
Standard: 8730 (pełna treść orzeczenia)
Charakterystyczny dla strony podmiotowej przestępstwa z art. 282 k.k. zamiar bezpośredni obejmuje zarówno cel działania sprawcy, jak i sposób działania zmierzającego do zrealizowania tego celu. Sprawca musi chcieć użyć takiego właśnie sposobu działania, tj. zastosowania przemocy, groźby zamachu na życie lub zdrowie albo groźby gwałtownego zamachu na mienie, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, i cel ten musi stanowić punkt odniesienia przy realizowaniu każdego ze znamion przedmiotowych przestępstwa.
Zamiar sprawcy w płaszczyźnie intelektualnej musi więc obejmować dwa elementy: sposób zachowania sprawcy, którym jest oddziaływanie przemocą, groźbą zamachu na życie lub zdrowie albo gwałtownego zamachu na mienie oraz świadomość sprawcy, że może co najmniej uzyskać korzyść majątkową z planowanego zachowania w wyniku zastosowanego sposobu działania i więzi przyczynowej łączącej podejmowane przez niego działania z rozporządzeniem mieniem (wyrok SN z dnia 14 stycznia 2004 r., IV KK 192/03).
Dla przyjęcia przestępstwa wymuszenia rozbójniczego nie ma znaczenia okoliczność, iż pokrzywdzony w obawie o swe życie, czy też zdrowie sam proponuje wydanie konkretnie określonej sumy pieniędzy jeżeli tego rodzaju żądanie – niesprecyzowana co do wysokości kwota – wynika z zachowania sprawców.
Wyrok SN z dnia 12 października 2010 r., III KK 76/10
Standard: 13897 (pełna treść orzeczenia)