Przedawnienie przestępstwa znęcania się

Przestępstwo znęcania się zostało w kodeksie skonstruowane jako zachowanie z reguły wielodziałaniowe. Pojęcie znęcania się w podstawowej postaci, ze swej istoty zakłada powtarzanie przez sprawcę w pewnym przedziale czasu zachowań skierowanych wobec pokrzywdzonego. Zatem, poza szczególnymi przypadkami, dopiero pewna suma tych zachowań decyduje o wyczerpaniu znamion przestępstwa z art. 207 § 1 kk. Przy tej konstrukcji przepisu, jakkolwiek by nie oceniać długości okresu przyjętego w ustaleniach dotyczących zachowania skazanego, przypisanego mu w wyroku, nie można zasadnie twierdzić, że początkowe z tych działań, uznanych za zachowania wchodzące zakres pojęcia znęcania, uległy już przedawnieniu.

W sytuacji, gdy ustawowe znamiona określają czyn w znaczeniu prawnym, na który składa się wiele działań rozciągniętych w czasie, bieg terminu przedawnienia liczy się od momentu zakończenia przestępnego zachowania sprawcy, a nie od chwili jego rozpoczęcia. Inaczej mogłoby dojść do sytuacji, w której przedawnienie zaczynałoby bieg jeszcze w czasie trwania przestępstwa. W teorii prawa karnego zwraca się uwagę na to, że są takie czyny zabronione, w których realizacja znamion typu rozciągnięta jest w czasie i może trwać nieraz bardzo długo, a aktywność sprawcy może być rozciągnięta na całe lata. Określając więc czas popełnienia czynu zabronionego, trzeba poszukiwać ostatniego momentu działania sprawcy realizującego znamiona zarzuconego mu przestępstwa.

Postanowienie SN z dnia 11 grudnia 2003 r., IV KK 49/03

Standard: 75842 (pełna treść orzeczenia)