Sprawstwo, sprawca (art. 16 § 1 k.k.)

Osoba, która nie wykonuje przestępstwa, to znaczy ani nie podejmuje fizycznie sama albo wspólnie z inną osobą bezpośrednich czynności wykonawczych, urzeczywistniających znamiona przestępstwa, ani też nie kieruje wykonaniem takich czynności przez inną osobę, nie może być sprawcą sensu stricto (art. 16 k.k.) [art. 18 § 1 k.k.], natomiast może być sprawcą sensu largo, to znaczy sprawcą podżegania lub pomocnictwa do przestępstwa rodzajowego, jeżeli czynem swym wyczerpuje dyspozycję § 1 lub 2 art. 18 k.k.

Zgodnie z przyjętą przez kodeks karny obiektywną (przedmiotową) teorią sprawstwa zarówno sprawstwo indywidualne, jak i współsprawstwo polega na bezpośrednim wykonywaniu przestępstwa, to znaczy fizycznym spełnieniu czynności realizujących istotę przestępstwa.

Wyrok SN z dnia 25 listopada 1974 r., II KR 221/74

Standard: 40453 (pełna treść orzeczenia)