Ciąg przestępstw niealimentacji

W sytuacji, gdy jedno zachowanie przypisane oskarżonemu wyczerpywało znamiona typu podstawowego przestępstwa niealimentacji (art. 209 § 1 k.k.), drugie zaś typu kwalifikowanego (art. 209 § 1 a k.k.) połączenie ich w jeden ciąg nie było możliwe, z uwagi na brak tożsamości przepisu stanowiącego podstawę wymiaru kary.

Co prawda obowiązujący od 1 lipca 2015 r. art. 91 § k.k. nakazuje włączać do jednego ciągu przestępstw nie tylko czyny kwalifikowane wyłącznie z tego samego, czy z tych samych przepisów, ale też czyny kwalifikowane z różnych przepisów, ale tylko wówczas, gdy tożsama będzie podstawa prawna wymiaru kary za każdy z czynów włączonych do tego ciągu 

Wyrok SN z dnia 17 stycznia 2024 r., II KK 541/23

Standard: 76161 (pełna treść orzeczenia)

Przestępstwo z art. 209 § 1 k.k. jest wprawdzie przestępstwem trwałym, gdyż polega na wywołaniu i utrzymywaniu określonego skutku przestępczego, wszelako - jak to trafnie wskazuje się w piśmiennictwie - jeżeli między okresami uporczywej nie alimentacji wystąpi przerwa lub przerwy wywołane na przykład tym, że zobowiązany nie był w stanie wykonać tego obowiązku albo osoba uprawniona do alimentacji w tym czasie nie znajdowała się w sytuacji zagrożenia, to w takim wypadku należy rozważyć konstrukcję czynu ciągłego (art. 12 k.k.) lub ciągu przestępstw (art. 12 k.k.), z tym że na mając na względzie wymóg pierwszego z powołanych przepisów ("z góry powzięty zamiar") w rzeczywistości w grę wchodzić może jedynie instytucja ciągu przestępstw, pod warunkiem spełnienia wymogu krótkich odstępów czasu, lub pozostawanie poszczególnych przestępstw nie alimentacji w realnym zbiegu - art. 85 .

Pogląd ten jest również utrwalony w orzecznictwie (zob. wyroki SN: z dnia 19 maja 2010 r., V KK 74/10, oraz z dnia 9 listopada 2011 r., IV KK 321/11).

Wyrok SN z dnia 5 marca 2015 r., III KK 414/14

Standard: 76170 (pełna treść orzeczenia)