Pojęcie dowodu na gruncie art. 233 k.k

Pojęcie "dowodu" w rozumieniu art. 233 k.k. należy rozumieć jako środek dowodowy, w sposób zbieżny z wypracowanym na gruncie nauki procesu karnego.

Wyrok SR Gdańsk-Południe z dnia 29 lutego 2016 r., II K 1525/12

Standard: 76953 (pełna treść orzeczenia)

Z punktu widzenia przedmiotu ochrony z art. 233 k.k. przez pojęcie "dowód" należy rozumieć również poszlakę. 

Wśród licznych interpretacji tej nazwy, na gruncie art. 233 k.k., należy pojęciu "dowód" nadać takie znaczenie, jakie najczęściej nadaje mu się w praktyce. Tak więc "dowód", w rozumieniu art. 233 k.k., to środek dowodowy w postaci zeznania świadka, biegłego, specjalisty lub przedłożone przez biegłego lub specjalistę opinie, ekspertyzy oraz tłumaczenia, to właściwości rzeczy ujawnione i utrwalone w określony sposób, to nośniki informacji o fakcie podlegającym udowodnieniu (M. Lipczyńska, Polski proces karny, Warszawa 1986, s. 158).

Na użytek interpretacji art. 233 k.k. należy przyjąć, że "poszlaka" to albo pewien fakt dowodowy, który wskazuje na możliwość popełnienia przestępstwa, ale z którego wniosek taki nie wynika siłą konieczności, albo środek dowodowy, który nie jest całkowicie pewny i prowadzi jedynie do wniosków prawdopodobnych (zob. M. Lipczyńska, Polski..., s. 158; S. Waltoś, Proces karny. Zarys systemu, Warszawa 1995, s. 326-331).

Wyrok SR w Białymstoku z dnia 5 listopada 2014 r., XV K 881/12

Standard: 76952 (pełna treść orzeczenia)