Zbiegowisko
Pojęcie i rodzaje zgromadzeń Czynny udział w zbiegowisku (art. 254 k.k.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
W orzecznictwie Sądu Najwyższego okresu międzywojennego wskazywano dwa charakterystyczne elementy zbiegowiska: przypadkowość skupienia się większej liczby osób w warunkach umożliwiających innym przyłączenie się oraz brak określonego z góry celu i składu osobowego ( Peiper, Komentarz, s. 349).
Cechą zbiorowiska jest dynamika, przejawiająca się w przekształcaniu składu osobowego, gwałtowności zachowań jego uczestników, mogąca prowadzić do przemieszczania się w przestrzeni oraz do zmiany celów. Zbiegowisko tworzy większa grupa osób, według Z. Ćwiąkalskiego powinno ich być co najmniej pięć (tenże, w: Zoll (red.), Kodeks karny, t. 2, 2006, s. 1151).
Element "przypadkowości" można z całą pewnością odnosić do składu osobowego powstałego zbiorowiska, które staje się dostępne dla nieokreślonych, często przygodnych osób. Nie można z tego jednak wyprowadzać wniosku, że samo zbiegowisko musi powstać spontanicznie, równie dobrze może zostać uprzednio zaplanowane (zob. P. Chlebowicz, Przestępstwo zbiegowiska, s. 81). Komentarz pod red. prof. Bojarskiego określa zbiegowisko jako „zebranie większej liczby osób, co najmniej kilkanaście, które zebrały się dla jakiegoś wspólnego powodu, choć możliwe, że z różnych motywów”, a O. Górniok „nieokreśloną i niezorganizowaną liczbę osób, które ze względu na jakieś wydarzenie, na ogół wcześniej nieprzewidziane, znalazły się nagle w miejscu publicznym”.
Wyrok SO w Lublinie z dnia 16 października 2019 r., XI Ka 1136/18
Standard: 77588 (pełna treść orzeczenia)
Zbiegowisko nie musi być publiczne, a zatem dostępne dla nieokreślonej liczby osób, które mogą się przyłączyć w czasie zbiegowiska, czego przykładem są biletowane imprezy sportowe, w czasie których widzowie – kibice dopuszczają się zbiorowego ataku na siły porządkowe.
Wyrok SR Gdańsk-Południe w Gdańsku z dnia 4 września 2019 r., II K 1176/17
Standard: 77599 (pełna treść orzeczenia)