Nieumyślnie sprowadzenie niebezpieczeństwa, o którym mowa w § 1 (art. 165 § 2 k.k.)

Kluczem do przypisania winy nieumyślnej jest ustalenie, że sprawca uświadamiał sobie możliwość popełnienia czynu zabronionego albo popełnienie takiego czynu mógł przewidzieć. Ustalenie możliwości tego przewidywania powinno być oparte na zidentyfikowanej ocenie możliwości sprawcy, z uwzględnieniem jego osobowości, wiedzy, stanu psychicznego, okoliczności czynu.

Pod pojęciem przeciętnej ostrożności, rozumieć trzeba ostrożność, którą można wymagać od sprawcy na podstawie normalnej, dającej się przewidzieć zdolności przewidywania skutków własnego czynu. Możliwość przypisania sprawcy skutków czynu obejmuje jedynie normalne, a nie wykraczające poza możliwość przewidywania, następstwa jego zachowania. Co równie ważne, następstwa te muszą pozostawać w związku z zawinionym naruszeniem tych reguł ostrożności, które w konkretnym układzie sytuacyjnym wywołało stan niebezpieczeństwa dla określonego dobra prawnego.

Przy przestępstwie z art. 165 § 1 k.k. nieumyślne zachowanie polega, przede wszystkim, na nieprzestrzeganiu obowiązujących przepisów czy też procedur regulujących zasady postępowania

Wyrok SA w Gdańsku z dnia 31 stycznia 2013 r., II AKa 7/13

Standard: 77143 (pełna treść orzeczenia)