Udostępnienie informacji niejawnych w granicach określonych prawami i obowiązkami

Nie może być uznany za sprawcę przestępstwa określonego w art. 265 § 1 k.k. ten, kto udostępnia informacje niejawne w granicach określonych jego prawami i obowiązkami. Takiego zachowania – polegającego w istocie na przekazaniu, udostępnieniu informacji – nie sposób utożsamiać ze znamieniem ujawnienia, jakie występuje w jednej z alternatywnych odmian typu przestępstwa określonego w art. 265 § 1 k.k.

Art. 265 § 1 k.k. nie został sformułowany w sposób zupełnie klarowny. Poza sporem przewiduje on dwa alternatywne sposoby zachowania sprawcy, z których jedno polega na ujawnianiu, drugie zaś na wykorzystywaniu informacji stanowiących tajemnicę państwową. Jednocześnie jednak blankietowe znamię „wbrew przepisom ustawy” wiąże się tu z wykorzystywaniem informacji objętych tajemnicą państwową, nie zaś z jej ujawnianiem.

Zdaniem Sądu Najwyższego nie może to jednak prowadzić do wniosku, że każde udostępnienie informacji stanowiących tajemnicę państwową, wyczerpuje znamiona przestępstwa określonego w art. 265 § 1 k.k., niezależnie od tego, czy następuje wbrew przepisom ustawy, czy w zgodzie z nimi.

Taka interpretacja art. 265 § 1 k.k. prowadziłaby do absurdu, albowiem prawo przewiduje sytuacje, w których dochodzi do legalnego udostępnienia informacji niejawnych, w tym także tych, które stanowią tajemnicę państwową. Takim przepisem jest w szczególności art. 3 ustawy z dnia 22 stycznia 1999 r. o ochronie informacji niejawnych (Dz. U. z 2005 r. Nr 196, poz. 1631 ze zm.), zgodnie z którym informacje niejawne mogą być udostępnione wyłącznie osobie dającej rękojmię zachowania tajemnicy i tylko w zakresie niezbędnym do wykonywania przez nią pracy lub pełnienia służby na zajmowanym stanowisku albo innej zleconej pracy.

Zakres uprawnienia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji do zapoznawania się z informacjami dotyczącymi działalności organu nadzorowanego, w tym z informacjami operacyjnymi objętymi tajemnicą państwową, kształtuje bowiem zakres uprawnień ciążących na Komendancie Głównym Policji. Nie może zatem ulegać wątpliwości, że nie jest karalne w świetle art. 265 § 1 k.k. przekazanie informacji stanowiących tajemnicę państwową osobie uprawnionej lub upoważnionej – w określonym zakresie – do zapoznania się z tą tajemnicą (zob. także wyrok SN z dnia 17 marca 1971 r., III KR 260/70, w którym stwierdzono, że ujawnienie informacji stanowiącej tajemnicę państwową polega na udzieleniu tej wiadomości innej osobie, nieupoważnionej do jej poznania z tytułu zajmowanego stanowiska).

Wyrok SN z dnia 8 marca 2007 r., I KZP 30/06

Standard: 20878 (pełna treść orzeczenia)