Warunkowe umorzenie postępowania w warunkach art. 66 § 2 k.p.k. z powodu znikomej szkodliwości czynu

Sam fakt niedopuszczalności zastosowania warunkowego umorzenia postępowania karnego w sprawie o występek zagrożony ustawowo karami przekraczającymi granice określone w art. 27 § 2 k.k. [art. 66 § 2 k.k.] nie przekreśla możliwości umorzenia postępowania karnego na podstawie art. 11 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 26 § 1 k.k. [art. 17 § 1 pkt 3 k.p.k. w zw. z art. 1 § 2 k.k.], jeżeli ocena całokształtu przedmiotowych i podmiotowych właściwości konkretnego czynu wskazuje na znikomy stopień jego społecznego niebezpieczeństwa.

Ustawowe zagrożenie karne jest ramowym odbiciem stopnia społecznego niebezpieczeństwa czynu w jego typowo i generalnie ujętej charakterystyce. Natomiast zastosowanie art. 26 § 1 k.k. [art. 1 § 2 k.k.] odnosi się do oceny stopnia społecznego niebezpieczeństwa konkretnego czynu i w związku z tym nie można wyłączyć ewentualności, że na tle całokształtu ustalonych przedmiotowych i podmiotowych właściwości właśnie konkretnego czynu stopień jego społecznego niebezpieczeństwa jest znikomy, mimo iż granice ustawowego zagrożenia karnego, przewidziane dla tego czynu, są wyższe od granic określonych w art. 27 § 2 k.p.k. [art. 66 § 2 k.k.].

Postanowienie SN z dnia 12 marca 1977 r., Z 3/77

Standard: 40285 (pełna treść orzeczenia)