Trwały charakter przestępstwa niealimentacji

W wypadku przestępstw trwałych (do których także należy zaliczyć przestępstwo nie alimentacji) przestępstwo to jest dokonane, ale jeszcze nie zakończone, póki utrzymywany jest przez sprawcę stan bezprawny. Omawiane przestępstwo polega zatem na wywołaniu i utrzymywaniu określonego skutku przestępczego. Stan ten utrzymuje sprawca swoim zaniechaniem, choć usunąć go może przez wykonywanie ciążącego na nim obowiązku alimentacyjnego. Także Sąd Najwyższy stwierdził, że występek z art. 186 dkk jest przestępstwem trwałym, którego istota polega na wytworzeniu przez zachowanie się sprawcy określonego przez normę bezprawnego stanu i utrzymywanie takiego stanu przez dłuższy czas. Dalsza niealimentacja po wyroku skazującym może stanowić zatem nowe przestępstwo (wyrok SN z dnia 14 III 1957r., III KRN 20/57).

W doktrynie podnosi się, że w przypadku kontynuacji przez sprawcę nie alimentacji w okresie późniejszym niż oznaczony on został w akcie oskarżenia, data wyroku skazującego Sądu I instancji wyznacza wyraźnie cezurę czasową popełnienia tego przestępstwa przez sprawcę. W konsekwencji, jeżeli sprawca w okresie późniejszym będzie nadal uchylał się od alimentacji, nowe przestępstwo obejmie okres od daty wyroku Sądu I instancji.

Z kolei w orzecznictwie Sądu Najwyższego prezentowany jest pogląd, że granice kolejnego przestępstwa nie alimentacji powinny być dokładnie określone z uwzględnieniem treści poprzedniego wyroku skazującego (wyrok SN z dnia 6 V 2002r., V KK 10/02).

Wyrok SO w Gliwicach z dnia 26 czerwca 2018 r., VI Ka 446/18

Standard: 43203 (pełna treść orzeczenia)