Dalsze puszczenie w obieg podrobionego albo przerobionego pieniądza (art. 312 k.k.)

Sprawca, który puszcza w obieg podrobione lub przerobione pieniądze otrzymane jako prawdziwe (art. 312 k.k.), z reguły działa w zamiarze uniknięcia straty, a zatem pragnie uzyskania za nie świadczenia wzajemnego. Z reguły uzasadnione będzie wówczas przyjęcie równoczesnego wyczerpania znamion oszustwa

Może jednak zaistnieć sytuacja, że pieniądze takie puści w obieg bez świadczenia wzajemnego, np. w formie darowizny, napiwku - i wówczas nie działa w celu osiągnięcia korzyści majątkowej ani nie doprowadzi innej osoby do niekorzystnego rozporządzenia mieniem.

Wyrok SN z dnia 13 października 1995 r., II KRN 125/95

Standard: 79421

Dla bytu przestępstwa określonego w art. 227 § 2 k.k. [art. 310 § 2 k.k.] niezbędne jest ustalenie, że sprawca, przyjmując pieniądze, nie tylko wie o tym, iż pieniądze te są sfałszowane, lecz czyni to z zamiarem puszczenia ich w obieg. Natomiast wtedy, gdy sprawca przyjął nieświadomie falsyfikaty zamiast pieniędzy autentycznych i pozbywa się ich w celu uniknięcia straty, wówczas działanie jego wyczerpuje znamiona przestępstwa określonego w art. 228 k.k. [art. 312 k.k.].

Wyrok SN z dnia 11 stycznia 1988 r., II KR 350/87

Standard: 39334 (pełna treść orzeczenia)