Udzielenie zabezpieczenia roszczenia alimentacyjnego jako orzeczenie sądowe w rozumieniu art. 209 § 1.k.k.)

Orzeczenie sądu o zabezpieczeniu roszczeń alimentacyjnych (art. 753 § 1 k.p.c.) jest orzeczeniem, w którym "stwierdzono" obowiązek łożenia na utrzymanie, w rozumieniu art. 186 § 2 k.k.

Orzeczeniem stwierdzającym obowiązek łożenia na utrzymanie, o którym mowa w tym przepisie, jest każde orzeczenie zobowiązujące do świadczeń polegających na dostarczeniu osobie uprawnionej środków utrzymania. Stwierdzenie tego obowiązku może więc nastąpić nie tylko w wyroku, ale także i w postanowieniu o zabezpieczeniu tych roszczeń w toku procesu o alimenty (lub rentę) na podstawie art. 753 § 1 lub 2 k.p.c. Jest to zrozumiałe i logiczne. Postanowienie sądu o zabezpieczeniu roszczeń alimentacyjnych nakłada na pozwanego - podobnie jak prawomocny wyrok zasądzający alimenty - obowiązek łożenia na utrzymanie z tym zastrzeżeniem, że nie czyni tego ostatecznie, lecz tymczasowo, to jest na okres trwania procesu, a niekiedy może być uchylone nawet w jego toku (art. 741 i 742 k.p.c.). W każdym razie upada (bez potrzeby uchylenia go) w wypadku prawomocnego oddalenia powództwa (art. 744 k.p.c.).

Poglądowi temu nie przeczą wątpliwości przytoczone przez Sąd Wojewódzki co do ewentualnej odmiennej oceny społecznego niebezpieczeństwa czynu w wypadku późniejszego uchylenia owego orzeczenia lub utraty jego mocy (np. wskutek oddalenia powództwa o ustalenie ojcostwa). Wypowiadane w orzecznictwie i w doktrynie poglądy o dopuszczalności wznowienia w takim wypadku postępowania zakończonego uprzednio wyrokiem skazującym albo o dopuszczalności stwierdzenia - w toku trwającego jeszcze procesu karnego - że czyn oskarżonego bądź to nie miał cechy społecznego niebezpieczeństwa, bądź też, że było ono znikome, zakładają bowiem właśnie, iż formalnie - ze względu na istnienie podlegającego wykonaniu orzeczenia sądowego, zobowiązującego do łożenia na utrzymanie określonej osoby - czyn wypełniał ustawowe znamiona występku tzw. niealimentacji 

Uchwała SN z dnia 17 czerwca 1993 r., I KZP 4/93

Standard: 38713 (pełna treść orzeczenia)