Sprowadzenie bezpośredniego niebezpieczeństwa szerzenia się wścieklizny

Niebezpieczeństwo jest rzeczywiste gdy powoduje realne zagrożenie epidemiologiczne lub szerzenie się choroby zakaźnej albo zarazy zwierzęcej lub roślinnej.

Ustalając przebieg wydarzeń przyjęto, że pies Jerzego W. miał bezpośredni kontakt z lisem, który był zarażonym wścieklizną. Ustalono ponadto, że Jerzy W. nie podporządkował się nakazowi służb weterynaryjnych, które domagały się uśmiercenia zwierzęcia z uwagi na podejrzenie jego zakażenia wścieklizną. Nie ustalono tego, że pies był zarażony wścieklizną, co ewentualnie mogłoby stanowić punkt wyjścia do dalszych rozważań na temat realnie istniejącego zagrożenia szerzenia się choroby zakaźnej albo zarazy zwierzęcej. Nawet zakładając, że pies Jerzego W. zaraził się wścieklizną, nie można oskarżonemu na tle ustalonych w sprawie okoliczności faktycznych przypisać przestępstwa określonego w art. 140 § 1 k.k., gdyż układ tych okoliczności nie pozwala przyjąć, iż pies był źródłem powszechnego i konkretnego niebezpieczeństwa

Popełnienie tego przestępstwa wchodzi przy tym w grę jedynie wówczas, gdy sprawca co najmniej godzi się na to, że rezultatem jego zachowania będzie taki stan i na to, co z tego stanu może wyniknąć. 

Wyrok SN z dnia 20 maja 1998 r., II KKN 37/98

Standard: 42848 (pełna treść orzeczenia)