Nałożenie na skazanego obowiązków w zw. z orzeczeniem kary ograniczenia wolności (art. 34 § 3 k.k.)

Czas stosowania obowiązków określonych w art. 34 § 3 k.k., w zakresie w jakim przepis ten odsyła do art. 72 § 1 k.k., nie może przekraczać długości kary ograniczenia wolności wymierzonej w danym przypadku.

Czas wykonywania tych obowiązków powinien się mieścić w czasie trwania kary ograniczenia wolności, aby można było skontrolować ich wykonanie i wyciągnąć ewentualne konsekwencje prawnokarne z ich niewykonania (por. art. 65 § 1 k.k.w.).

Obowiązek powstrzymywania się od kontaktowania się z pokrzywdzonym lub innymi osobami wymierzany wraz z karą ograniczenia wolności jest orzekany na podstawie przepisów normujących stosowanie środków probacyjnych – art. 72 §1 pkt 7a k.k. (nie zaś środków karnych). Powoduje to, że okres wykonywania tego środka nie może być ustalony w oparciu o art. 43 §1 k.k. Z istoty swojej zatem długość tego okresu nie może przekroczyć maksymalnego okresu próby, a więc 3 lat (art. 70 §1 k.k.) a w przypadku młodocianego – 5 lat (art. 70 § 5 k.k.).

Środki probacyjne są środkami integralnie powiązanymi z okresem próby. Służą zwiększeniu skuteczności wykonywania kary o charakterze wolnościowym, zwłaszcza w przestrzeni prewencji indywidualnej. Co do zasady ich oddziaływanie nie powinno wykraczać poza okres próby. Brak jakichkolwiek racjonalnych powodów, aby w ten sam sposób nie postrzegać celu orzekania tych środków na gruncie kary ograniczenia wolności.

Wyrok SN z dnia 11 kwietnia 2022 r., IV KK 377/21

Standard: 60164 (pełna treść orzeczenia)

Odesłanie zawarte w art. 34 § 3 i 35 § 5 k.k. nie służy zastosowaniu instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary do kary ograniczenia wolności.

Postanowienie SN z dnia 4 stycznia 2021 r., V KK 254/19

Standard: 60165 (pełna treść orzeczenia)