Naruszenie nietykalności cielesnej policjanta w celu zmuszenia do zaniechania podjętej czynności (art. 222 i art. 224 k.k.)
Wywieranie wpływu na czynności urzędowe; zmuszanie funkcjonariusza (art. 224 k.k.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Oskarżony naruszył nietykalność cielesną umundurowanych funkcjonariuszy Policji, w związku i podczas z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych, stosował wobec nich przemoc i groźbę bezprawną w celu zmuszenia policjantów do zaniechania podjętej czynności zatrzymania oskarżonego, do którego doszło na skutek podejrzenia popełnienia przestępstwa prowadzenia pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości. Jednocześnie, w tym samym czasie D. D. (2) wielokrotnie znieważył funkcjonariuszy publicznych także podczas i w związku z pełnieniem obowiązków służbowych, Przedmiotem ochrony w wymienionych przepisach art.222 §1 kk, art. 224 §2 kk i art. 226§1 kk, jest prawidłowa, niezakłócona działalność funkcjonariuszy organów państwa, uprawnionych i jednocześnie zobowiązany do podejmowania określonych czynności, w tym stosowania przymusu wobec sprawców przestępstw.
Naruszenie nietykalności penalizowane w art. 222 §1 kk, ma takie samo znaczenie, jak przewidziane w ogólnym przepisie art. 217 §1 kk, będąc jednocześnie typem kwalifikowanym, ze względu na osobę funkcjonariusza publicznego, którego nietykalność cielesna zostaje naruszona. Przestępstwo to ma charakter umyślny, do jego popełnienia dochodzi, choćby poprzez uderzenie funkcjonariusza, jego szarpanie, bądź kopnięcie, a nawet oplucie. Do czynności takich dochodzi podczas lub w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych przez funkcjonariusza.
W art. 224 §2 kk ustawodawca penalizuje stosowanie przemocy lub groźby bezprawnej wobec funkcjonariusza publicznego w celu zmuszenia do przedsięwzięcia lub zaniechania prawnej czynności służbowej. Motywy, jakimi kieruje się sprawca nie należą do znamion tego przestępstwa. Przemoc polega tu na oddziaływaniu na ciało funkcjonariusza w celu zmuszenia go do zaniechania czynności, groźba z kolei stanowi inną formę oddziaływania na psychikę funkcjonariusza. Groźba może być wyrażona przez każde zachowanie sprawcy - zapowiedź słowną, bądź zawartą w piśmie, czy wyrażoną gestem, jeżeli tylko uzewnętrznia w sposób niewątpliwy groźbę popełnienia przestępstwa.
Stosowanie przez oskarżonego wobec funkcjonariuszy Policji bezpośredniej, przemocy, kierowanie przez niego gróźb oraz znieważanie funkcjonariuszy w celu określonym w art. 224§1 kk, wymagało zastosowania kumulatywnej kwalifikacji prawnej, gdyż oskarżony jednocześnie swoim zachowaniem wypełniał znamiona przewidziane w art. 222§1 kk i art. 226§1 kk.
Wyrok SR w Toruniu z dnia 31 marca 2017 r., II K 104/17
Standard: 9426 (pełna treść orzeczenia)
Zachowanie oskarżonego polegające na zastosowaniu przemocy i groźby jej użycia wobec funkcjonariusza policji w celu zmuszenia go do zaniechania czynności zatrzymania powinno być kwalifikowane z art. 224 § 2 kk i art. 222 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.
Stosowanie kwalifikacji kumulatywnej z art. 11 § 2 kk w wypadku wyczerpania przez oskarżonego znamion zarówno przepisu art. 222 § 1 kk jak i art. 224 § 2 kk uzasadnione jest również tym, że czyn określony w art. 224 § 2 kk jest przestępstwem formalnym bezskutkowym i uwzględnienie w kwalifikacji prawnej normy art. 222 § 1 kk stanowi istotne dopełnienie prawnomaterialnej oceny podjętego przez sprawcę działania (por. wyrok SA w Katowicach z dnia 9 października 2003 roku w sprawie II AKa 259/03).
Wyrok SO w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 24 czerwca 2015 r., IV Ka 299/15
Standard: 7637 (pełna treść orzeczenia)