Zabójstwo w warunkach art. 148 § 3 k.k.

Jeżeli sprawca skazany prawomocnie za przestępstwo usiłowania zabójstwa (art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k.), popełnia ponownie takie samo przestępstwo usiłowania zabójstwa, to odpowiada za czyn z art. 148 § 3 k.k., gdyż określenie owego „wcześniejszego czynu" tylko jako „zabójstwo" oznacza jego sprawstwo bez względu na formę stadialną (dokonanie lub usiłowanie), ani zjawiskową (sprawstwo, współsprawstwo, podżeganie , pomocnictwo, sprawstwo kierownicze).

Warunkiem zastosowania przepisu art. 148 § 3 k.k. wobec sprawcy zabójstwa jest jego wcześniejsze prawomocne skazanie za taki sam czyn. Określając ten wcześniejszy czyn sprawcy zabójstwa ustawa powołuje tylko jego doktrynalną nazwę – „zabójstwo", bez bliższego określenia tego przestępstwa. Oznacza to, że owym „wcześniejszym" przestępstwem, za które sprawca został prawomocnie skazany może być zabójstwo typu podstawowego (art. 148 § 1 k.k.), a określenie owego „wcześniejszego czynu" tylko jako „zabójstwo" oznacza jego sprawstwo sensu largo, bez względu na formę stadialną (dokonanie lub usiłowanie), ani zjawiskową (sprawstwo, współsprawstwo, podżeganie. pomocnictwo, sprawstwo kierownicze).

Wyrok SA w Wrocławiu z dnia 25 października 2016 r., II AKa 252/16

Standard: 76434 (pełna treść orzeczenia)

Jeżeli sprawca skazany prawomocnie za przestępstwo usiłowania zabójstwa (art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k.), popełnia ponownie takie samo przestępstwo usiłowania zabójstwa, to odpowiada za czyn z art. 148 § 3 k.k., gdyż określenie owego „wcześniejszego czynu" tylko jako „zabójstwo" oznacza jego sprawstwo bez względu na formę stadialną (dokonanie lub usiłowanie), ani zjawiskową (sprawstwo, współsprawstwo, podżeganie , pomocnictwo, sprawstwo kierownicze). Można odnotować, że w doktrynie i orzecznictwie odmiennie oceniono możliwość zastosowania przepisu art. 148 § 3 k.k.

Bez znaczenia, dla odpowiedzialności karnej z art.148 § 3 k.k., w zakresie zabójstwa jednym czynem więcej niż jednej osoby, jest to kiedy nastąpi skutek w postaci śmierci, bowiem decydujące znaczenie dla jedności czynu ma chwila zachowania sprawcy, a nie chwila wystąpienia skutku.

Przestępstwo określone w art.148 § 3 k.k. może być popełnione zarówno w zamiarze bezpośrednim jak i wynikowym, byleby tylko sprawca swoją umyślnością obejmował śmierć więcej niż jednej osoby, co oznacza, że możliwa jest sytuacja, w ramach kwalifikacji z art.148 § 3 k.k., wystąpienia dwóch zamiarów kiedy sprawca chce zabić konkretną osobę, ale przewiduje jeszcze śmierć innych osób i na to się godzi, co nie oznacza, że w określonych sytuacjach faktycznoprawnych, gdy sprawca zamiarem obejmuje śmierć tylko jednej osoby, a w wyniku niezachowania reguł ostrożności dojdzie do innych jeszcze skutków, których możliwość zaistnienia przewidywał albo mógł przewidzieć, nie dochodzi do zrealizowania znamion zbrodni określonej w art.148 § 3 k.k., ale w grę może wchodzić kumulatywna kwalifikacja np. z art.148 § 1 k.k. w zb. z art.155 k.k. w zw. z art.11 § 2 k.k. W każdym z tych przypadków musi mieć miejsce gdy zaistniałe skutki będą zewnętrznym przejawem jednego impulsu woli sprawcy.

Nie będzie natomiast podstaw do przyjęcia zrealizowania przez sprawcę znamion zbrodni określonej w art.148 § 3 k.k. jeżeli gdy sprawca podejmuje następujące po sobie czynności wykonawcze, chociażby strzelał do stojących w różnych miejscach osób, czyniąc to oddzielnie, chociaż z tej samej broni wymagającej każdorazowo, przed oddaniem strzału naciśnięcia języka spustowego. Wówczas mamy do czynienia z tyloma czynami ile sprawca wykonał czynności sprawczych, zmierzających do realizacji powstałych skutków.

Wyrok SA w Lublinie z dnia 13 maja 2015 r., II AKa 80/15

Standard: 76441 (pełna treść orzeczenia)