Kumulatywny zbieg przepisów w czynie ciągłym

Poszczególne zachowania opisane w czynie ciągłym, co do którego zastosowano kumulatywną kwalifikację, nawet jeśli pozwalają na ich „naturalne” wyodrębnienie oraz gdy wypełniają w całości znamiona poszczególnych czynów zabronionych, nie mogą być analizowane w kontekście terminów przedawnienia w oderwaniu od treści art. 11 § 3 k.k. oraz art. 101 § 1 k.k., albowiem oznaczałoby to, w istocie, zaprzeczenie konstrukcji przyjętej w art. 12 k.k. Skoro w Kodeksie karnym jeden czyn zabroniony stanowi jedno przestępstwo, a ma ono jeden termin przedawnienia, to nie ma normatywnej podstawy do ustalania terminów przedawnienia dla poszczególnych fragmentów tego czynu. W przypadku czynu ciągłego (przestępstwa ciągłego) termin przedawnienia jest jeden (tak np. wyrok SN z dnia 14 stycznia 2010 r., V KK 235/09).

Wyrok SA w Katowicach z dnia 28 grudnia 2017 r., II AKa 250/17

Standard: 76354 (pełna treść orzeczenia)

Przepis art. 12 kk to stanowi on konstrukcję jednoczynową, a zatem do czynu ciągłego mają w pełni zastosowanie zasady kumulatywnego zbiegu przepisów zawarte w art. 11 § 2 i 3 kk w sytuacji, gdy poszczególne jednostkowo zachowania składające się na niego wyczerpują znamiona różnych przepisów, a zatem także wtedy, gdy jedne wyczerpują znamiona przestępstwa typu podstawowego a inne znamiona tego samego przestępstwa ale typu kwalifikowanego, przyjmując zbieg kumulatywny przepisów.

Wyrok SA w Poznaniu z dnia 25 października 2012 r., II AKa 210/12

Standard: 76263 (pełna treść orzeczenia)