Zniewaga ze względu na formę podniesienia lub rozgłoszenia zarzutu (art. 214 k.k.)
Przestępstwa przeciwko czci i nietykalności cielesnej (art. 212 – 217a k.k.)
Art. 214 k.k. jest przykładem tzw. superfluum ustawowego. Nie budzi najmniejszej wątpliwości doktryny, iż kontratyp opisany w art. 213 k.k. wyłącza odpowiedzialność karną wyłącznie za przestępstwo zniesławienia. Zasady odpowiedzialności karnej za jednoczesną realizację znamion innego typu czynu zabronionego, jakim jest przykładowo zniewaga spenalizowana w art. 216 k.k. pozostają bez zmian. Przepis ten nie stanowi podstawy pociągnięcia kogokolwiek do odpowiedzialności karnej.
Postanowienie TK z dnia 17 października 2007 r., Ts 212/06
Standard: 41360 (pełna treść orzeczenia)
Okoliczność, że zawarte w wypowiedzi zniesławienie nie stanowi przestępstwa ze względu na istnienie warunków przewidzianych w art. 179 § 1 lub 2 [art. 213 k.k.], nie wyłącza odpowiedzialności sprawcy za zniewagę ze względu na formę podniesienia lub rozgłaszania zarzutu (art. 179 § 3 k.k.) [art. 214 k.k.]. W takich wypadkach warunkiem ścigania za zniewagę jest przekroczenie przez sprawcę formy podniesienia lub rozgłoszenia zarzutu, sąd zaś obowiązany jest przez stosowne przeprowadzenie dowodów wyjaśnić w tym zakresie okoliczności sprawy i ocenić je ze szczególną wnikliwością, pamiętając jednocześnie, że działanie znieważające inną osobę musi być umyślne, że więc intencją (zamiarem) sprawcy jest dotknięcie godności osobistej tej osoby.
Sąd powinien zbadać i rozważyć kwestie związane ze stopniem niebezpieczeństwa społecznego czynu i ocenić, czy stopień ten jest wystarczający do uznania czynu za przestępstwo, bądź czy uzasadnia niecelowość orzekania kary, wreszcie czy nie zachodzą okoliczności uzasadniające odstąpienie od wymierzenia kary.
Wyrok SN z dnia 7 marca 1972 r., V KRN 37/72
Standard: 41359 (pełna treść orzeczenia)