Wyłudzenie dotacji, subwencji, dopłat bezpośrednich
Wyłudzenie kredytu (art. 297 k.k.) Umowy o dofinansowanie, subwencje, dotacje
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Złożenie wniosku o przyznanie dopłat jest oświadczeniem woli i wiedzy osoby ubiegającej się o pomoc finansową, gdyż wnioskodawca podejmuje suwerenną decyzję, o zakresie w jakim ubiega się o wsparcie finansowe oraz składa oświadczenie, co do stanu faktycznego pod rygorem odpowiedzialności z art. 297 k.k. jednocześnie oświadczając, że posiada pełnię wiedzy o warunkach przyznawania dopłat, co oznacza, że wnioskujący podejmuje ryzyko i przyjmuje odpowiedzialność za błędne wypełnienie wniosku o przyznanie dopłat. Tym samym skutki działań i zaniedbań - tak pozytywne jak i negatywne obciążają odwołującego.
Wnioskodawca składając podpis pod wnioskiem ponosi odpowiedzialność za to co znajduje się w jego treści, a także oświadcza, że znane są mu zasady przyznawania płatności bezpośrednich, a zatem wykazując dbałość o własne interesy powinien przed złożeniem wniosku sprawdzić czy jego treść odzwierciedla stan faktyczny zgodny z rzeczywistością, a także upewnić się czy zadeklarowane zostały wszystkie płatności, o które ubiega się wnioskodawca.
Wyrok WSA z dnia 8 października 2019 r., I SA/Rz 443/19
Standard: 78642 (pełna treść orzeczenia)
Zdaniem obrońcy oskarżony działał w warunkach art. 30 k.k. dlatego, że „nic nie wie o tym, aby w Niemczech ponosiło się odpowiedzialność karną za przedstawienie nierzetelnych danych przed niemiecka agencją rolną” (str. 9 apelacji). W odpowiedzi na powyższe wypada przede wszystkim przypomnieć, że owa nieświadomość bezprawności nie oznacza przecież świadomości karalności in concreto oszustwa subwencyjnego, lecz jedynie świadomość, że czyn jest sprzeczny z jakąś normą prawną składającą się na porządek prawny (vide wyrok SN z 26 czerwca 2003 r., V KK 326/02). Powyższe twierdzenia obrońcy pozostają nie tylko w zupełnym oderwaniu od wskazań logiki i doświadczenia życiowego ale i dostępnej wiedzy prawnej. Sama konstrukcja przestępstwa określonego w art. 297 k.k. wprost nawiązuje bowiem do odpowiednich typów czynu zabronionego w kodeksie karnym RFN, a mianowicie do jego § 264, penalizującego tzw. oszustwo subwencyjne (niem. (...)), oraz do § 265b tego kodeksu, penalizującego tzw. oszustwo kredytowe (niem. (...)) – por. P.Kardas: Komentarz do art. 297 k.k. [w:] A.Zoll: Kodeks karny. Część szczególna. Tom III, WK 2016). Skoro oskarżony od wielu lat zawodowo trudni się rolnictwem, przez kilkanaście lat korzystał z systemu dopłat na terenie RFN, zgromadził majątek wartości 3.000.000 euro, to z pewnością doskonale znany jest mu też obowiązujący porządek prawny, zaś przeciwne, wprost przedziwne konstrukcje obrońcy – po prostu nie zasługują na jakąkolwiek racjonalną aprobatę.
Wyrok SA w Szczecinie z dnia 27 października 2016 r., II AKa 162/16
Standard: 78955 (pełna treść orzeczenia)