Posiadanie podrobionego dokumentu a przygotowanie i usiłowanie posłużenia się nim (art. 270 § 3 k.k.)

Użyte w dyspozycji art. 270 § 1 k.k. pojęcie „używa” nie może być interpretowane rozszerzająco. Nie budzi też wątpliwości i jest zgodnie akceptowane tak w judykaturze jak i w piśmiennictwie, że karalne „użycie” sfałszowanego dokumentu wymaga przedłożenia go innej osobie lub organowi dla dostarczenia dowodu określonego uprawnienia.

Nie może budzić wątpliwości, iż zachowanie oskarżonego polegające na posiadaniu podrobionego dokumentu z wklejoną własną fotografią i to z zamiarem posłużenia się nim, osiągnęło już na tym etapie stadium karalnego przygotowania, o którym mowa w art. 270 § 3 k.k. (por. postanowienie SN z dnia 1 września 2003 r., V KK 398/02, LEX nr 80707). Rzecz jednak w tym, że pomiędzy fazą przygotowania, a dokonaniem, wystąpić musi jeszcze faza usiłowania, którą od przygotowania odróżnia przede wszystkim to, że zachowanie sprawcy nie jest już w tej dalszej fazie jedynie abstrakcyjnym, lecz właśnie konkretnym zagrożeniem dla chronionego prawem dobra.

Zarówno Sąd pierwszej instancji, jak i sąd odwoławczy słusznie skonstatowały, że skoro oskarżony wsiadł do samochodu, uruchomił silnik i ruszył to jego zachowanie, w kontekście świadomości posiadania fałszywego prawa jazdy, a więc dokumentu który obok dowodu rejestracyjnego pojazdu i dokumentu potwierdzającego opłacenie obowiązkowego ubezpieczenia OC jest dokumentem zawsze okazywanym w wypadku kontroli drogowej, a jednocześnie istniejącego po jego stronie zamiaru ukrycia swoich prawdziwych danych personalnych, uznane być musiało za działanie bezpośrednio zmierzające ku dokonaniu, tj. posłużeniu się sfałszowanym dokumentem, które nie nastąpiło wyłącznie z powodu zatrzymania.

Wyrok SN z dnia 9 lutego 2006 r., III KK 164/05

Standard: 14367 (pełna treść orzeczenia)