Naruszanie warunków nieizolacyjnych środków zapobiegawczych a odpowiedzialność na podstawie art. 244 k.k.

Naruszenie zakazu, stanowiącego istotę obowiązków nakładanych na oskarżonego oddanego pod dozór Policji (art. 275 § 2 zd. 2 k.p.k.), nie stanowi przestępstwa określonego w art. 244 k.k.

Środki zapobiegawcze, w tym także dozór policji mogą być w toku postępowania karnego modyfikowane tak, aby zabezpieczały prawidłowy tok tego postępowania w niezbędnych granicach. Faktem jest, że przepis § 5 art. 275 k.p.k. nie wspomina o skutkach niedopełnienia obowiązków, ograniczając się do zwrócenia uwagi na konieczność zawiadomienia organu procesowego wydającego postanowienie o dozorze. Niemniej, nie oznacza to, że w sytuacji niewywiązywania się z obowiązków nałożonych w ramach dozoru Policji jako środka zapobiegawczego w trakcie trwającego postępowania karnego, dochodzi do wyczerpania znamion przestępstwa z art. 244 k.k., bowiem skutki niedopełnienia tych obowiązków będą identyczne z występującymi przy naruszeniu warunków, dla których dozór został ustanowiony.

Przy oportunistycznej postawie osoby, wobec której zastosowano dozór policji organ procesowy ponownie powinien rozważyć konieczność zastosowania adekwatnego do sytuacji procesowej środka zapobiegawczego, a zatem jeżeli występują przesłanki do zastosowania tymczasowego aresztowania, powinno się rozważyć jego zastosowanie, skoro wolnościowy środek zapobiegawczy nie jest w stanie zabezpieczyć prawidłowego toku postępowania karnego.

Wyrok SN z dnia 29 czerwca 2017 r., IV KK 213/17

Standard: 13394 (pełna treść orzeczenia)