Strona podmiotowa rozboju; podwójna kierunkowość przestępstwa

Okoliczność, że zachowanie oskarżonego mogło mieć charakter polimotywacyjny nie stanowi przeszkody do poczynienia ustaleń co do istnienia po stronie oskarżonego zamiaru popełnienia czynu z art. 280 k.k.

Wyrok SA w Warszawie z dnia 7 września 2023 r., II AKa 332/22

Standard: 77899 (pełna treść orzeczenia)

Rozbój może być popełniony tylko umyślnie, a przy tym jest przestępstwem kierunkowym. Z uwagi na to, że w jego znamionach mieści się kradzież, sprawca musi działać w celu przywłaszczenia. Rozbój zatem możliwy jest tylko z zamiarem bezpośrednim, obejmującym zarówno przywłaszczenie rzeczy, jak i stosowane środki rozbójnicze. Dla przyjęcia odpowiedzialności przestępstwa rozboju niezbędnym jest ustalenie momentu powstania zamiaru przywłaszczenia pieniędzy. Zamiar przywłaszczenia sprawca musi powziąć najpóźniej w trakcie stosowania środków rozbójniczych (zob. wyrok SN z dnia 14 lipca 2022 r., IV KK 210/22).

Działanie sprawcy przestępstwa z art. 280 § 1 k.k. składa się z dwóch etapów działania, przy czym pierwszy polega na zastosowaniu środków prowadzących do dokonania zaboru, drugi zaś na zaborze cudzej rzeczy ruchomej w celu przywłaszczenia.

Nie zostaną spełnione przesłanki strony podmiotowej rozboju, o ile sprawca nie obejmie swoją wolą faktu zmierzania do realizacji celu, tj. zaboru rzeczy w celu przywłaszczenia, jak i faktu zmierzania do tego celu przy wykorzystaniu wymaganych przez ustawę sposobów oddziaływania na osobę, które wskazuje przepis art. 280 § 1 k.k.

Samo następstwo zachowań polegających na pobiciu i zaborze rzeczy nie wystarczy dla stwierdzenia rozboju 

Wyrok SA w Wrocławiu z dnia 14 grudnia 2022 r., II AKa 193/22

Standard: 77910 (pełna treść orzeczenia)