„Klucz parujący” (boxkey) jako dostęp do informacji w rozumieniu przepisu art. 267 § 1 k.k.

Klucz parujący nie jest informacją w znaczeniu prawno - karnym. Nie sposób zatem uznać, że wydobycie „klucza parującego” stanowił dostęp do informacji w rozumieniu przepisu art. 267 § 1 k.k.

Kod dostępu chroni informację, podczas gdy klucz parujący łączy określone segmenty systemu informatycznego w postaci fizycznej (np. karta dostępu – urządzenie) albo abstrakcyjnej (np. algorytmy, składniki oprogramowania). Klucz parujący zapewnia łączność między składnikami systemu.

Jeżeli przyjmiemy, że informacja na gruncie rozdziału XXXIII, to przekazywany w określony sposób zespół znaków wyposażony dodatkowo w atrybut posiadania znaczenia, konieczne jest ustalenie, czym jest znaczenie samo w sobie. Pojęcie to jest wieloznaczne i znane są różne koncepcje znaczenia formułowane na gruncie filozofii, logiki; w tym także wykorzystywane przez teorie wykładni prawa. Można wskazać na aspekt tożsamości tego pojęcia do nazw w rodzaju: sensu czy treści. Oznacza to, że muszą być to takie zespoły znaków, które wskazują na jakieś obiekty (abstrakcyjne albo konkretne), zatem którym można przypisać denotację (zakres znaczenia) i które realizują funkcję oznaczania, zatem wskazują na dane obiekty (materialne albo niematerialne). nie sposób jest uznać, by klucz parujący posiadał jakiekolwiek znaczenie w takim rozumieniu tego pojęcia, a nie jako jedynie pewną funkcję, którą pełni w systemie informatycznym.

Teoria znaczenia uznawana jest za będącą podstawą do jego adaptacji przez J. Wróblewskiego, w dalszym ciągu uznawanej za dominującą w prawoznawstwie polskim, tzw. semantyczną teorię wykładni prawa. Odwołując się do podstawowego założenia tej teorii, jakim jest pierwszeństwo wykładni językowej i ograniczanie interpretacji do wyrażeń, których znaczenie budzi wątpliwości, ale także wypracowanej kultury interpretacyjnej (ius interpretandi) należy stwierdzić, że już na gruncie reguł semantycznych zachodzi istotna różnica między nazwą: informacja a pojęciami: kodu dostępu, hasła, szyfru, danych, czy też – będącego w polu niniejszych rozważań – klucza parującego. Ten ostatni nie oznacza bowiem obiektów, które posiadają atrybut sensu, znaczenia itp.

Art. 269b § 1 k.k. penalizuje m. in., pozyskanie haseł komputerowych, kodów dostępu lub innych danych umożliwiających nieuprawniony dostęp do informacji przechowywanych w systemie informatycznym, systemie teleinformatycznym lub sieci teleinformatycznej. Na gruncie tego przepisu klucz parujący (boxkey) nie jest tożsamy z pojęciem kodu dostępu, o którym mowa w tym przepisie.

Jak już wskazano, kod dostępu, to dane (ciągi znaków) „umożliwiające uzyskanie dostępu do informacji przechowywanych w systemach informatycznych” (por. F. Radoniewicz, op. cit…, s. 332). Kodem dostępu jest więc indywidualne hasło dostępu użytkownika do komputera, ale także sieci WiFi, czy dekodera TV. Są to dane zapewniające dostęp albo zespoły znaków chroniące dostęp do czegoś. Trafnie więc podawany jest przykład kodów dostępu w postaci: danych biometrycznych, haseł komputerowych, haseł WiFi itp. (por. F. Radoniewicz, tamże…, s. 332). 

Klucz parujący jest więc wyrażeniem różnym znaczeniowo (różnoznacznym) od pojęcia kodu dostępu. Wynika to z interpretacji językowo-logicznej (różnego zakresu znaczeniowego tego pojęcia) i funkcjonalnej (funkcji obiektów, które oznacza ta nazwa) względem kodu dostępu. 

Postanowienie SN z dnia 5 marca 2019 r., II KK 208/18

Standard: 77751 (pełna treść orzeczenia)