Targnięcie się pokrzywdzonego na własne życie (art. 190a § 3 k.k.)

Uwzględniając racje lingwistyczne, nie sposób uznać, że użyty w wymienionym przepisie termin „targnięcie się”, oznaczający „wystąpienie agresywne przeciwko komuś lub czemuś, porwanie się na kogoś, na coś”, należy postrzegać wyłącznie w perspektywie kierunkowego nastawienia psychicznego. Innymi słowy, dla wystąpienia przesłanki „targnięcia się pokrzywdzonego na własne życie” nie jest nieodzowne stwierdzenie, że pokrzywdzony chciał odebrać sobie życie. Wystarczające jest przyjęcie, że owej skrajnej formie autoagresji towarzyszy zamiar zwany wynikowym: pokrzywdzony, mając świadomość, iż podjęte przez niego działanie (lub zaniechanie) może skutkować zejście śmiertelne (strona intelektualna), aprobuje ten skutek, a więc godzi się z góry na swoją śmierć (strona woluntatywna).

Zgody pokrzywdzonego na swoją śmierć nie można domniemywać czy się domyślać; należy wykazać, że stanowiła ona jeden z elementów procesów zachodzących w psychice ofiary. Zamiar taki może przybrać postać nagłą (gdy decyzja o samobójstwie zostaje podjęta pod wpływem emocji szybko) lub przemyślaną (gdy decyzję tę poprzedza rozważanie za i przeciw). 

Postanowienie SN z dnia 5 marca 2014 r., IV KK 316/13

Standard: 79273 (pełna treść orzeczenia)

Do realizacji dodatkowego ustawowego znamienia wystarcza już sama próba samobójstwa.

Warunkami odpowiedzialności sprawcy za przestępstwo są:

a) od strony przedmiotowej - ustalenie związku przyczynowego między znęcaniem się a zamachem samobójczym ofiary,

b) od strony podmiotowej - objęcie tego kwalifikującego następstwa winą nieumyślną co najmniej w tej postaci, że sprawca powinien był i mógł je przewidzieć.

Uchwała SN (wytyczne Izby Karnej) z dnia 9 czerwca 1976 r., VI KZP 13/75

Standard: 79274 (pełna treść orzeczenia)