Wyłudzenie leasingu (art. 297 k.k.)

Jakkolwiek art. 297 par. 1 kk. penalizuje działanie sprawcy nie odnosi się wprost do świadczenia, wynikającego z umowy leasingu, co stanowi przyczynę rozbieżności w orzecznictwie, dotyczącym prawnokarnej kwalifikacji zachowań, związanych z tą umową (por. np. wyrok SA w Warszawie z 8 listopada 2016 r., II AKa 285/16, wyrok SA w Warszawie z dnia 13 kwietnia 2016 r., II AKa 102/16) 

Przepis art. 709 kc, zawierający legalną definicję leasingu nie przekreśla możności nadania tej umowie takiej postaci w ramach swobody umów, która czyni leasing transakcją niejednolitą. Przepisy art. 709 i nast. kc nie wykluczają więc zawarcia przez strony np. umowy leasingu operacyjnego zwrotnego. W analizowanym wypadku zaś zobowiązanie podmiotu pokrzywdzonego w istocie sprowadzało się do spełnienia świadczenia pieniężnego na rzecz kontrahenta, co uzasadniało w pełni zakwalifikowanie czynu, przypisanego H. B. m. in. z art. 297 par. 1 kk.

Wyrok SA w Warszawie z dnia 11 grudnia 2019 r., II AKa 126/19

Standard: 78640 (pełna treść orzeczenia)

Przepis art. 297 § 1 k.k. dotyczy przestępstwa zwanego powszechnie wyłudzeniem kredytu. Oprócz kredytu ustawodawca wymienił w nim inne formy wsparcia finansowego, takie jak: pożyczka pieniężna, poręczenie, gwarancja, akredytywa, dotacja, subwencja, potwierdzenie przez bank zobowiązania wynikającego z poręczenia lub z gwarancji lub podobne świadczenie pieniężne na określony cel gospodarczy, instrument płatniczy lub zamówienia publiczne. Brzmienie tego przepisu dowodzi, iż mowa w nim o uzyskaniu wymienionych środków pieniężnych, które mają stanowić formę wsparcia finansowego na określone w nim cele. Do takich z pewnością nie można zaliczyć leasingu. Wynika to również z treści art. 7091 k.c., w którym zdefiniowano umowę leasingu.

297 § 1 k.k., ani też nie mieści się w żadnej kategorii instrumentów w nim wskazanych. Sąd Apelacyjny w składzie orzekającym uważa, że nie można terminu ustawowego takiego jak kredyt interpretować w sposób odbiegający od definicji zawartej w prawie bankowym. Nadawanie pojęciu kredytu, a także pozostałym instrumentom wymienionym w art. 297 § 1 k.k. szerszego, potocznego zakresu ich rozumienia, może w konsekwencji doprowadzić do nieuzasadnionego rozszerzenia ram odpowiedzialności karnej.

W prawie karnym nie jest dopuszczalna analogia na niekorzyść. Wyjątków nie można interpretować rozszerzająco, a więc należy przyjąć, że wskazane określenia dotyczą tylko tego, co z nimi wiążą określone dziedziny prawa i jedynie tego zakresu dotyczy art. 297 k.k.(takie stanowisko m.in. w Komentarzu do art. 297 kodeksu karnego WK 2014- Bojarski M; inaczej O. Górniok, Prawo karne..., s. 28).

Wyrok SA Katowice z dnia 7 lipca 2016 r., II AKa 168/16

Standard: 14650 (pełna treść orzeczenia)