Strona podmiotowa przestępstwa znieważenia

Od strony podmiotowej koniecznym jest ustalenie, iż sprawcy towarzyszył zamiar bezpośredni.

Wyrok SR w Rzeszowie z dnia 6 lutego 2017r., II K 1007/15

Standard: 41362 (pełna treść orzeczenia)

Przestępstwo z art. 216 § 1 k.k. – także w przypadku zniewagi zaocznej - może być popełnione zarówno w zamiarze bezpośrednim jak i ewentualnym.

przestępstwo zniewagi, także w omawianym tu typie, może być popełnione z zamiarem bezpośrednim, jak i ewentualnym. Sprawca musi zatem chcieć znieważyć pokrzywdzonego albo godzić się z tym, że jego zachowanie może naruszyć godność innej osoby. Ustawa w art. 216 k.k. nie posługuje się żadnymi określeniami wskazującymi na to, że sprawca musi prezentować jakiś szczególne nastawienie (nie odwołuje się do zwrotów takich jak: „złośliwie”, „uporczywie”, „chcąc”, „w celu”, które to powszechnie w doktrynie i orzecznictwie wiąże się z zamiarem wyłącznie bezpośrednim – por. SN w wyroku z 25 października 1984r., IV KR 245/84).

Powszechne znaczenia słowa użytego do opisania danej czynności czasownikowej (znieważanie), także nie zakłada działania wyłącznie z zamiarem bezpośrednim. Nie jest to działanie, które musi być skonkretyzowanym celem sprawcy, gdyż może pojawić się obok innego działania objętego zamiarem bezpośrednim, chociażby był on obojętny z punktu widzenia prawa karnego. Ponadto zauważyć trzeba, że „znieważenie" stanowi czynność sprawczą szeregu przestępstw stypizowanych w Kodeksie karnym z 1997 r. (art. art. 133, 135, 136, 137, 226, 261, 262, 347, 350 k.k.). co do których nie ma wątpliwości w doktrynie i orzecznictwie, że mogą być popełnione w zamiarze bezpośrednim jak i ewentualnym. (por. Uchwałę SN z dnia 29 października 2012r., I KZP 12/12).

Wyrok SR w Wągrowcu z dnia 14 czerwca 2016 r., II K 196/16

Standard: 77660 (pełna treść orzeczenia)