Zbycie paszportu jako dokumentu stwierdzającego tożsamość

Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 22 marca 1995 r. (III KRN 221/94) wyraził pogląd, iż paszport nie należy do dokumentów określonych w art. 32 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r., a ustawa ta w przedmiocie penalizowania zbycia dowodu osobistego nie może być rozszerzana na zbycie paszportu. Sąd Najwyższy w obecnym składzie akceptuje to stanowisko.

Stan prawny uległ zmianie dopiero, gdy nastąpiło skreślenie art. 32 i uchylenie art. 53 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych, a przestępstwo zbycia dokumentu stwierdzającego tożsamość zostało przejęte przez przepis art. 274 k.k. Artykuł 32 został skreślony przez art. 1 pkt 12 ustawy z dnia 20 sierpnia 1997 r. o zmianie ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych (Dz. U. z 1997 r. Nr 113, poz. 733), która to nowelizacja weszła w życie 1 stycznia 2001 r. Natomiast art. 53 został uchylony przez art. 3 ust. 6 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Przepisy wprowadzające kodeks karny (Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 554) obowiązującej od dnia 1 września 1998 r. Aktualny tekst ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. nie zawiera więc już ww. przepisów (Dz. U. z 2001 r. Nr 87, poz. 960).

Dopiero więc w nowym stanie prawnym, gdy omawiane przestępstwo zostało przeniesione z ustawy szczególnej do kodeksu karnego, a więc aktu prawnego o charakterze z założenia kompleksowym, możliwe jest - przy założeniu, iż przyjmie się, że paszport jest dokumentem stwierdzającym tożsamość - przypisywanie odpowiedzialności karnej za zbycie paszportu na podstawie art. 274 k.k.

Wyrok SN z dnia 20 października 2004 r., II KK 318/04

Standard: 27262 (pełna treść orzeczenia)