Zastosowanie środka zabezpieczającego w postaci terapii uzależnień (art. 93a § 1 pkt 3 k.k. w zw. z art. 93c pkt 5 k.k.)

Zgodnie z dyspozycją przepisów art. 93a § 1 pkt 3 k.k. w zw. z art. 93c pkt 5 k.k. zastosowanie środka zabezpieczającego w postaci terapii uzależnień możliwe jest w wypadku skazania za przestępstwo popełnione w związku z uzależnieniem od alkoholu, środka odurzającego lub innego podobnie działającego środka.

Oawiany środek może być zastosowany nie tyle wobec sprawcy, znajdującego się w czasie popełnienia przestępstwa po wpływem alkoholu czy innego środka odurzającego, co wobec sprawcy, który popełnił jakiekolwiek przestępstwo w związku z uzależnieniem od tych środków.

Dla zastosowania środka zabezpieczającego konieczne jest zatem nie tylko wykazanie, że sprawca jest uzależniony od tych środków (alkoholu, narkotyków), ale przede wszystkim wystąpienie związku między jego uzależnieniem a popełnieniem czynu zabronionego. Sąd musi zatem przed wydaniem rozstrzygnięcia o zastosowaniu środka zabezpieczającego wysłuchać psychologa, względnie lekarzy psychiatrów.

Nie jest wystarczające w tej materii złożenie wyłącznie na piśmie opinii przez biegłych, którzy powinni złożyć także opinię ustną przed sądem (zob. tak np. w wyrokach SN: z 22 września 2003 r., IV KK 288/03, czy z 27 lutego 2008 r., IV KK 20/08).

Wyrok SN z dnia 25 maja 2023 r., II KK 621/22

Standard: 75605 (pełna treść orzeczenia)