Wyrok z dnia 2022-01-31 sygn. II K 49/21

UZASADNIENIE

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 49/21

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

1.1.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

H. S. (1)

Oskarżony H. S. (1) został uznany za winnego tego, że w dniu 23 października 2020r. w miejscowości C. województwa (...), działając z góry powziętym zamiarem i w krótkich odstępach czasu, co najmniej dwukrotnie groził bezprawnie P. W. (1) w tym pozbawieniem jej życia i zdrowia przy użyciu noża kierując ostrze w jej kierunku w celu zmuszenia jej do zejścia z piętra domu na parter, schodami i kolejno groził jej uszkodzeniem mienia, to jest przebiciem opon w jej samochodzie w celu zmuszenia jej do zaniechania wyjechania tym samochodem z posesji w celu ucieczki przed nim, tj. popełnienia przestępstwa z art. 191 § 1 k.k. przy zastosowaniu art. 12 § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

P. W. (1) i H. S. (1)poznali się na terenie Holandii, w 2017 roku przyjechali do P. i zamieszkali w domu P. W. (1) w C. ul. (...). (karta 945) H. S. (1)był tam tymczasowo zameldowany w okresie od 21 sierpnia 2017 roku do 17 listopada 2017 roku (karta 945) Prowadzili wspólne gospodarstwo domowe. P. W. (1) zajmowała się hodowlą koni, prowadziła również działalność gospodarczą pod nazwą (...) P. W. (1) z siedzibą w C., w ramach której H. S. (1) zajmował się sprzedażą hurtową części oraz akcesoriów do pojazdów samochodowych z wyłączeniem motocykli. P. W. (1) nie zajmowała się tą działalnością, pomagała tylko H. S. (1) w sprawach i urzędowych, ponieważ nie znał języka polskiego. W ramach prowadzonej działalności wystawiła tylko jedną fakturę VAT w dniu 15 grudnia 2017 r. na kwotę 50.960 zł.

H. S. (1)i P. W. (1) porozumiewali się między sobą w języku niderlandzkim. Początkowo ich pożycie układało się dobrze. W tym czasie spotykali się towarzysko z M. C. i Ł. K.. W czasie tych spotkań H. S. (1) spożywał alkohol, ale go nie nadużywał. Zdarzało się, że się upijał, ale nie przejawiał wobec P. W. (1) agresywnych zachowań.

zeznania P. W. (1)

k.856, 1420-1421

informacja z Urzędu Gminy we W.

k.945

informacja z Urzędu Skarbowego w K.

k.1101

faktura Vat

k.l669

zeznania Ł. K.

k.2324

zeznania M. C.

k.30-31,

2248 verte

zeznania P. W. (1)

k.2321

zeznania W. W. (1)

k.2428

Od około sierpnia 2020 roku stosunki miedzy P. W. (1) i H. S. (1) uległy pogorszeniu. H. S. (1) wieczorami, po pracy nadużywał alkoholu. Pił whisky. Upijał się codziennie, o co P. W. (1) miała do niego pretensję. Był wobec niej podejrzliwy, kontrolował ją, nie pozwał się jej spotykać z przyjaciółmi, izolował ją od otoczenia. Nie pomagał jej w gospodarstwie domowym, partycypował jedynie finansowo w codziennym utrzymaniu.

W tym czasie H. S. (1), będąc pod wpływem alkoholu, zaczął przejawiać wobec P. W. (1) zachowania agresywne. Stosował wobec niej również przemoc psychiczną. Zabraniał jej wychodzić z domu, sprawdzał gdzie i z kim się spotyka. Często dochodziło między nimi do awantur.

zeznania P. W. (1)

k.857-858. 2321

zeznania K. K.

k.556-557,

2425-2426

zeznania M. R.

k.573-574.

zeznania M. C.

k.30-31,

2248 verte

zeznania W. W. (1)

k.2428

zeznania T. P.

k.l2

W dniu 3 października 2020 roku P. W. (1) wbrew woli H. S. (1) wyjechała do swojej siostry do Holandii. Przebywała tam do 10 października 2020 roku. H. S. (1)pod jej nieobecność miał zająć się końmi. Wyżej wymieniony codziennie telefonował do P. W. (1). W ciągu dnia wielokrotnie dzwonił zarówno do niej, jak również matki i siostry. Cały czas ją kontrolował. Po trzech dniach oświadczył, że nie będzie zajmował się końmi, wiedząc, że ją to zaboli, bo zwierzęta były dla niej bardzo ważne. W związku z tym P. W. (1) zadzwoniła do M. C., poprosiła ją o pomoc przy opiece nad zwierzętami do czasu jej powrotu do Polski, na co ta wyraziła zgodę. Po powrocie, P. W. (1) poinformowała H. S. (1), że nie chce z nim dłużej razem być, że muszą się rozstać, że nie ma już dla nich wspólnej przyszłości. Jednocześnie z uwagi na sytuację oskarżonego oraz łączące ich zobowiązania finansowe, zaproponowała aby H. S. (1) mieszkał u niej do końca roku celem zakończenie wszystkich wspólnych spraw. Oskarżony wyraził na to zgodę, mówiąc, że od tej pory będą żyć "jak brat i siostra".

Ponieważ P. W. (1) obawiała się zachowania oskarżonego pod wpływem alkoholu, którego wieczorami nadużywał, nocowała poza domem u znajomych albo w samochodzie.

zeznania P. W. (1)

k.858-859,2322

zeznania W. W. (1)

k.2428

zeznania M. C.

k.30-31,2248 verte

zeznania Ł. B.

k.652-653,

zeznania P. W. (1)

k.858,2320,

zeznania W. W. (1)

k.2429

zeznania T. P.

k.12

zeznania S. A.

k.961-962,2249

H. S. (1)podejrzewał, że P. W. (1) go zdradza. Zdarzało się, że jeździł za nią swoim samochodem sprawdzał gdzie przebywa w nocy, wydzwaniał do niej, przesyłał jej zdjęcia samochodu, aby uzmysłowić jej, że wie gdzie przebywa. Przed 23 października 2020 roku, ulokował w jej samochodzie telefon marki (...)w którym była zainstalowana aplikacja łącząca się z jego teflonem komórkowym marki H., umożliwiająca sprawdzenie położenie tego telefonu,.

wyjaśnienia oskarżonego

k.2179,

2180-2181,2182

zeznania P. W. (1)

k.859,

Zeznania T. P.

k.2319

analiza danych z telefonu użytkowanego przez P. W. (1) i oskarżonego

k.1242-1281

ekspertyza nr 44/2020

k. 1465-1479

W dniu 23 października 2020 roku około godziny 19.30 H. S. (1) przyjechał do domu. Siedział w kuchni i spożywał alkohol. P. W. (1) w tym czasie oporządziła konie, po czym wróciła do domu i udała się na piętro, gdzie ma swój pokój i garderobę, żeby wziąć prysznic. Oskarżony poszedł tam za nią i widząc, że się ubiera, zapytał, gdzie się wybiera. P. W. (1) poinformowała go, że wychodzi z domu. Zaproponowała, żeby tym razem to on wyszedł na noc, tym bardziej, że ona już kilka razy nocowała poza domem. Oskarżony zachowywał się bardzo dziwnie, cały czas zaczepiał ją i chodził za nią. Kilka razy wchodził na górę i schodził. Obserwował jej zachowanie. P. W. (1) w związku z jego zachowaniem, nie czuła się w domu bezpieczna. Udała się na piętro do swojego pokoju, żeby się spakować. W międzyczasie napisała do T. P. wiadomość z zapytaniem, czy może u niego nocować. Miała złe przeczucia. Obawiała się oskarżonego, bała się zostać z nim w domu. T. P. wyraził na to zgodę, odpisał jej, żeby przyjeżdżała, że zostawi jej otwarte drzwi.

Kiedy P. W. (1) pakowała swoje rzeczy, oskarżony wszedł za nią na górę. Miał w prawej ręce nóż z czarną rękojeścią, który stanowił jego własność i kierując ostrze w jej stronę, powiedział, żeby zaszła na dół. P. W. (1) odebrała jego zachowanie jako groźbę uszkodzenia ciała lub pozbawienia życia i obawiała się jej spełnienia. Była przerażona, tym bardziej, że wcześniej nie zachowywał się w ten sposób. H. S. (1) powiedział aby zeszła na dół. P. W. (1) nie chciała zejść jako pierwsza, ponieważ obawiała się, że może ją zepchnąć z tych schodów, albo zabić. Próbowała go uspokoić. Powiedziała, żeby zszedł na dół, że ona zaraz do niego dołączy, na co oskarżony się zgodził, Kiedy zszedł na dół, P. W. (1) wzięła swoje rzeczy i zeszła za nim. Chciała jak najszybciej opuścić ten dom. Skierowała się w stronę drzwi. Kiedy wyszła, H. S. (1) wyskoczył za nią przez okno w salonie i zagroził, że jeśli wsiądzie do samochodu, to poprzebija jej opony. P. W. (1) wiedziała, że może to zrobić, ponieważ wcześniej miał w ręce nóż. W obawie przed spełnieniem tych gróźb, wróciła do domu. Wiedziała, że jak zareaguje gwałtownie, to wyzwoli w nim agresję. Kiedy weszła do domu, zobaczyła na stole nóż, którym oskarżony wcześniej jej groził i w obawie, że oskarżony może go użyć, zabrała ten nóż. Oskarżony H. S. (1) widząc to, powiedział, żeby mu oddała ten nóż, to pozwoli jej odjechać z posesji. P. spełniła jego prośbę i zwróciła mu ten nóż, po czym wyszła z domu, wsiadła do samochodu, zabrała ze sobą psa i udała się do T. P..

zeznania P. W. (1)

k.859-860, 2320,2321

wiadomość tekstowa

k.3-4

zeznania T. P.

k.I2

zeznania Ł. B.

k.653

zeznania W. W. (1)

k.2429

W samochodzie, osobowym marki M. (...) o numerach rejestracyjnych (...) pod fotelem kierowcy ujawniono nóź z czarną rękojeścią o długości 13 cm z rozkładanym ostrzem, którym oskarżony groził P. W. (1) w dniu 23 października 2020 roku.

protokół oględzin

k.720-22,746

oświadczenie P. W. (2)

k.859

1.1.2.

Oskarżony H. S. (1), w ramach czynu narzucanego mu w pkt. II, został uznany za winnego tego, że w nocy z dnia 23/24 października 2020r. w miejscowości Z. województwo (...), działając z zamiarem ewentualnym spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, rzucił w kierunku pokrzywdzonej P. W. (1) kamieniem o średnicy 13 centymetrów na 9 centymetrów i wadze 0,835 kilograma, którym trafił ją w głowę, powodując obrażenia ciała w postaci: wgnieceniowego złamania kości czołowej po lewej stronie, krwiaka przymózgowego w lewej okolicy czołowej. niewielkiego ogniska stłuczenia krwotocznego w lewej okolicy czołowej oraz rozległej rany tłuczonej powłok głowy długości około 6 centymetrów w okolicy czołowej lewej, które to obrażenia ciała spowodowały naruszenie czynności narządów ciała na okres powyżej 7 dni, kierując jednocześnie pod jej adresem groźbę pozbawieniem życia, która wzbudziła w niej uzasadnioną obawę, że zostanie spełniona, czym wyczerpał ustawowe znamiona przestępstwa z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 156 § 1 k.k., art. 157 § 1 k.k. i art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

Była godzina około 22.30. P. W. (1) wiedziała, że T. P. już śpi, ponieważ nie odpowiedział na jej wiadomości. Nie chciała go budzić. Zadzwoniła do swojej siostry W. W. (1), która zamieszkuje w Holandii, żeby się doradzić, co w takiej sytuacji ma zrobić. Ta poradziła jej, aby pojechała do niego na noc, że będzie tam bezpieczna, żeby w żadnym wypadku nie wracała do domu.

W tym czasie, H. S. (1) wielokrotnie dzwonił do P. W. (1), żądał aby wróciła do domu. Po czym wsiadł do samochodu marki M. (...) o numerach rejestracyjnych (...) i pojechał za nią. Wiedział gdzie jest, ponieważ zostawił w jej samochodzie telefon marki (...) z zainstalowaną aplikacją śledzącą, która pozwalała mu go zlokalizować. P. W. (1) nie wiedziała, że oskarżony pojechał za nią.

zeznania P. W. (1)

k.860-861, k.2320,

k.2322

wyjaśnienia oskarżonego

k.614,

k.2179

zeznania T. P.

k. 12, 2319

Po przyjeździe do domu T. P., P. W. (1) weszła po cichu do domu, tak aby go nie obudzić. Była zdenerwowana, ponieważ H. S. (1)cały czas do niej dzwonił i wysyłał wiadomości głosowe. Postanowiła wyjść przed dom, żeby się uspokoić. Wyprowadziła psa, żeby się załatwił. Zrobiła sobie drinka i wyszła z nim przed dom, żeby zapalić sobie papierosa.

Było już po północy, kiedy spacerując po posesji, zauważyła, że poza ogrodzeniem posesji jezdnią idzie chwiejnym krokiem mężczyzna ubrany w bluzę z kapturem. Pies pobiegł w kierunku ogrodzenia. P. W. (1) zaczęła go wołać, ale nie reagował, dlatego podeszła w stronę bramy, która była zamknięta. Zauważyła, że mężczyzna, którego wcześniej widziała zawrócił i skierował się w stronę bramy. Nie wiedziała, kto to był, dopóki się nie odezwał. Nie przypuszczała, że może to być oskarżony H. S. (1), dopóki nie usłyszała jego głosu. H. S. (1) w języku niderlandzkim powiedział do niej: (...) lub (...) - co znaczy : "Ja was" lub "Ja cię zabiję" i będąc poza ogrodzeniem, w odległości około 3 metrów od bramy wjazdowej, rzucił w jej kierunku kamieniem o średnicy 13 centymetrów na 9 centymetrów i wadze 0,835 kilograma, którym trafił ją w głowę. P. W. (1), była zaskoczona, nie wiedziała co się dzieje, poczuła tylko silne |uderzenie w głowę. Cios był na tyle siny, że przewróciła się. Upuściła trzymaną w ręce szklankę z drinkiem i papierosa. Będąc w szoku od razu wstała, zamierzała biec w jego stronę, ale tego zaniechała, ponieważ zobaczyła że krwawi. Postanowiła wrócić do domu i powiadomić o tym co zaszło T. P.. T. P. słysząc krzywki P. W. (1) obudził się, wyszedł przed dom, ale nie widział już nikogo, słyszał tylko odgłos silnika odjeżdżającego samochodu. P. W. (1) opowiedziała mu, co zaszło. T. P., widząc ranę na jej głowie, próbował zatamować krew, założył jej opatrunek, po czym wsiadł razem z nią do samochodu i pojechali do szpitala. Po drodze T. P. wstąpił na Komisariat Policji, ale nie złożył oficjalnego zawiadomienia o przestępstwie, tylko pojechał do C. do szpitala.

Będąc pod szpitalem zadzwonił po K. K., żeby tam podjechał, ponieważ od kilku lat nie był w Polsce i nie wiedział jak się takie sprawy załatwia.

P. W. (1) około 2.00 w nocy zadzwoniła do swojej siostry W. W. (1), która mieszka w Holandii i powiedziała jej, co zaszło. P., żeby nie mówiła o tym rodzicom, ponieważ nie chciała ich martwić. OskarżonyH. S. (1)również telefonował do niej i wysyłał wiadomości głosowe, w których pytał ją, czy wie co z P., ale nie odbierała telefonów i nie odpisywała mu. W. W. (1) dopiero w godzinach rannych zadzwoniła do rodziców i poinformowała ich, że P. jest w szpitalu. Powiedziała, że miała wypadek. Ponieważ P. zajmowała się końmi, matka pokrzywdzonej pomyślała, że mogło to mieć z nimi jakiś związek. Zadzwoniła do oskarżonego, żeby to ustalić co faktycznie się stało (k.2427).

zeznania P. W. (1)

k.860-861,

k.2320

zeznania T. P.

k. 12,2319

zeznania W. W. (1)

k.2427-2428

zeznania K. K.

k.556-557, 2424-2425

zeznania Ł. B.

k. 652-653

Zeznania T. K. (1)

k.605-606, 2495-2496

wyjaśnienia oskarżonego

k.614 verte

zeznania T. P.

k.12, k.2319

zeznania K. S.

k.1231 verte.

k.2322 verte

zeznania S. A.

k.961-962, k.2249

zeznania M. C.

k.30-31, 2247-2248

W wyniku tego zdarzenia P. W. (1) doznała obrażeń cała w postaci: wgniecionego złamania kości czołowej po lewej stronie, krwiaka przymózgowego w czołowej oraz rozległej rany tłuczonej powłok głowy długości około 6 centymetrów okolicy czołowej lewej, które to obrażenia ciała spowodowały naruszenie czynności narządów ciała okres powyżej 7 dni. Przebywała w szpitalu przez okres 10 dni, po czym została wypisana do domu z zaleceniem kontroli lekarskiej co dwa tygodnie. Korzystała w tym czasie z pomocy T. P. i jego partnerki K. S., u których czasowo przebywała.

dokumentacja lekarska

k.589-60I, 2373-2409

opinia sądowo lekarska

k.608,646, 2464-2467

zeznania P. W. (1)

k.2320 verte

zeznania T. P.

k.12, k.2319

zeznania K. S.

k.2323

Po zdarzeniu na posesji T. P. ujawniono i zabezpieczono m.in. kępkę włosów P. W. (1), szklankę, papierosa oraz kamień, na którym ujawniono materiał genetyczny pochodzący od wyżej wymienionej.

protokół oględzin

k.34-46

opinia z badań kryminalistycznych Sprawozdanie z badań IGS 7586/2020

k.1135-1157

W trakcie oględzin samochodu osobowego marki M. (...) o numerach rejestracyjnych (...), pod fotelem kierowcy, ujawniono nóź z czarną rękojeścią o długości 13 cm z rozkładanym ostrzem, którym oskarżony groził P. W. (1) w dniu 23 października 2020 roku oraz parę białych materiałowych rękawiczek.

W toku przeprowadzonych czynności ustalono, że ujawniony na posesji T. P. kamień to skała mineralna o spoistej i nieregularnej budowie, o długości 13 cm, wysokości 7 cm, szerokości 8,3 cm i wadze 0,835 kilograma,

Badanie porównawcze tego kamienia oraz pary rękawiczek nie wykazało cech identyfikacji indywidulanej pozwalającej na stwierdzenie, że te dwa przedmioty miały ze sobą kontakt.

Podczas badania ujawniono:

- drobne otarcia w postaci jaśniejszej barwy na powierzchni jasno-brązowawej na najbardziej dystalnych krawędziach skały będące wynikiem „delikatnego” kontaktu z powierzchnią, która stanowić mogła dłoń człowieka,

- na powierzchni ciemno-zielonej skały, na dwóch najbardziej dystalnych krawędziach - wyraźne jaśniejsze miejsca będące wynikiem ubytki nawarstwień i mikro kruszenia powierzchni, będącej wynikiem kontaktu z twardą mineralną przeszkodą typu kostka brukowa, beton lub gleba i kontakt ten był bardzo energiczny np. w wyniku rzucenie badanego kamienia.

Badany kamień posiada ślady, wskazujące na używanie go i rzucanie nim.

Badane rękawice posiadają szczątkowe ślady używania ich w kontakcie z przedmiotem jedynie o barwie zgodnej z nawarstwieniami na powierzchni badanej skały.

Jak ustalono, drobne ślady użycia rękawiczek to nawarstwione zabrudzenia w kolorze jasno-brązowym, które rozmieszczone są na prawej rękawicy, od strony wewnętrznej dłoni, na palcu serdecznym oraz na rękawicy dłoni lewej na palcu małym.

Szczątkowe zabrudzenie białej powierzchni rękawiczek nie pozwala dokonać żadnej szczegółowej identyfikacji pod względem kształtu lub struktury poza samym - wskazanym zabarwieniem.

Badania genetyczne z kolei ujawniły na wewnętrznej powierzchni prawej rękawicy materiał biologiczny człowieka, pochodzący od co najmniej trzech osób, w tym od co najmniej jednego mężczyzny. W badanym śladzie ujawniono materiał genetyczny pochodzący z jednej linii męskiej oraz niewielkie ilości materiału genetycznego mężczyzny, którego identyfikacja nie jest możliwa. Oznaczony w zakresie loci Y-STR profil genetyczny jest zgodny z profilem genetycznym H. S. (1)

Uzyskane wyniki dostarczają bardzo mocnego wsparcia dla hipotezy, że ujawniony materiał genetyczny mężczyzny pochodzi od H. S. (1) lub mężczyzny spokrewnionego z nim w linii męskiej.

Na wewnętrznej powierzchni lewej rękawicy natomiast nie stwierdzono DNA człowieka w stężeniu powyżej progu wykrywalności, pozwalającym na oznaczenie profilu genetycznego w zakresie locus amelogeniny i autosomalnych loci STR oraz loci Y-STR.

protokół oględzin

k.749-773

opinia z badań kryminalistycznych sprawozdanie z badań IGS 7586/2020

k.1135-1157

opinia z zakresu badań mechanoskopijnych

opinia Instytutu Genetyki Sądowej

k.1129-1131

k.1132-1157

W samochodzie marki V. (...), który użytkowała pokrzywdzona P. W. (1) w podłokietniku tylnej kanapy T. P. znalazł telefon komórkowy marki O. z aplikacją śledzącą, która umożliwiała lokalizację tego pojazdu.

zeznania T. P.

k.2319

wyjaśnienia oskarżonego

k.2179

protokół zatrzymania

k.839-844

Metryka identyfikacyjna urządzenia i płyta CD

k.845-853

analiza danych z telefonu użytkowanego przez P. W. (1) i oskarżonego

k.1242-1281,

Bezpośrednio po zajściu w godzinach rannych i dopołudniowych H. S. (1) kontaktował się z pokrzywdzoną P. W. (1). Chciał, żeby wróciła do domu. Mówił, że żałuje tego co zrobił. Pytał co jej się stało. Chciał wiedzieć, co powiedziała lekarzom i policji. Prosił, żeby mu pomogła. Przepraszał za to co zaszło. Twierdził, że nie celowo uderzył ją w głowę. Chciał przyjechać do szpitala. Kupił dla niej kwiaty. Prosił, żeby mu pomogła i nie mówiła, że to on uderzył ją w głowę.

wiadomości tekstowe

k.1309-1312

wiadomości głosowe

k.13133-1314

wyjaśnienia oskarżonego

k.2518,

2520-2522

zeznania P. W. (1)

k.862,

2322

protokół oględzin

k.689-690

zeznania S. A.

k.2250

Po wyjściu ze szpitala P. W. (1) przez jakiś czas przebywała u T. P., który wraz ze swoją partnerką K. S. pomagał jej w codziennych czynnościach.

Kiedy doszła do siebie, dowiedziała się o długach zaciągniętych przez oskarżonego, o których nie wiedziała. Dowiedziała się również, że oskarżony nie otrzymał należności za towar, który wysłał do Iranu, dlatego skontaktowała się z jego bratem, żeby te pieniądze odzyskać. Od przekazania tych pieniędzy uzależniała swoje stanowisko w tej sprawie. Miała niezapłacone rachunki i długi oskarżonego, które chciała spłacić, dlatego zależało jej, żeby te pieniądze odzyskać,

zeznania P. W. (1)

k.2320 verte

zeznania K. S.

k.1231 verte, 2323

wiadomości wysyłane do brata oskarżonego

k.984-995

zeznania S. A.

k.961verte

korespondencja prowadzona z S. A.

k.968-994

zeznania P. W. (1)

k.1423-1425

1.1.3.

Oskarżony H. S. (1)został uznany za winnego tego, że w dniu 24 października 2020r. w miejscowości C. i C. województwa (...) chcąc, aby P. W. (1), będąca pokrzywdzoną i świadkiem w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym przez Komendę Powiatową Policji w K. pod sygnaturą RSD 311/20 i nadzorowanym przez Prokuraturę Rejonową w Częstochowie pod sygnaturą akt Pr 2 Ds. 1304.2020 a dotyczącym przestępstwa usiłowania jej zabójstwa poprzez wysyłanie licznych wiadomości sms i wiadomości głosowych, nakłaniał ją w nich, aby zeznała przed organami ścigania nieprawdę odnośnie okoliczności zdarzenia uszkodzenie jej ciała w nocy z 23/24 października 2020r. i jego sprawstwa i złożyła w ten sposób fałszywe zeznania, to jest popełnienia przestępstwa z art.18 § 2 k.k. w zw. z art. 233 § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W dniu 24 października 2020 roku, kiedy P. W. (1) przebywała w szpitalu H. S. (1)wysyłał do niej liczne wiadomości sms i wiadomości głosowe, w których nakłaniał ją, aby zeznała przed organami ścigania nieprawdę, odnośnie okoliczności zdarzenia uszkodzenie jej ciała w nocy z 23/24 października 2020 roku i złożyła w tym zakresie fałszywe zeznania.

zeznania

P. W. (1)

k.862

wyjaśnienia oskarżonego

k.2519-1522.

(...) wysłał do P. W. (1) miedzy innymi wiadomości następującej treści :

Skarbie teraz moje życie w twoich rękach, możesz mi pomóc” (k.1311 verte), „Skarbie pomóż mi”, „Pomóż mi tym razem. Do śmierci cię nie zapomnę. ”Co powiedziałaś”, „Powiedz”, „Skarbie”, „Co powiedziałaś policji”, „Powiedziałaś H.zrobił’, „Czy pomożesz mi”, „Skarbie pomóż mi”, „Oni mnie szukają”, „Proszę Skarbie”, ”Nie mów”, „H.” (k.1312).

„Skarbie policja przyjechała, oni mnie złapią. Proszę. Kochanie pomóż mi”(k.1313) „O skarbie, rozmawiałaś z nimi, z policją. Powiedziałaś, że H. cię uderzył, czy, że kto cię uderzył?" „….jak nie powiedziałaś policji, że uderzyłem cię , to będzie inaczej…”, "Powiedziałaś, że cię uderzyłem: lekarzom ? Policji? Czy powiedziałaś, że to ci się stało " (k.1313 verte), „Ale możesz mi pomóc, powiedzieć, że upadłaś, czy coś takiego”, "Ale wczoraj, przysięgam, nie celowo rzuciłem cię w głowę. Przysięgam. Chciałem twojego ciała ale..." (k.1314)

wiadomości tekstowe

k.1600-1614

tłumaczenie wiadomości tekstowych

k.l309-1312

wiadomości głosowe

k.1615

tłumaczenie wiadomości głosowych

k.1313-1314

opinia uzupełniająca tłumacza przysięgłego języka niderlandzkiego

k.2518-2522

W dniu 24 października 2020 roku o godz. 15.20 funkcjonariusze Policji dokonali zatrzymania H. S. (1)W jego krwi pobranej do badań w dniu 24 października 2020 roku o godz. 18.50 nie stwierdzono obecności alkoholu etylowego.

sprawozdanie z badań IGS780/2020

k.1219-1227

Po zatrzymaniu oskarżonego, okazało się, że wyżej wymieniony ma długi, o których P. W. (1) nie wiedziała. W rozmowie z S. A. dowiedziała się, że H. S. (1) wysłał do Iraku towar, za który nie otrzymał zapłaty. W związku z tym P. W. (1) skontaktowała się z bratem oskarżonego. Chciała, żeby się tym zajął, wyegzekwował pieniądze za towar, żeby mogła te długi uregulować. Od otrzymania tych pieniędzy uzależniała swoje stanowisko w tej sprawie. Zapewniala, że jak otrzyma pieniądze to postara się oskarżonemu pomóc i nie będzie miała do niego żadnych roszczeń (k.985-988).

zeznania P. W. (1)

k.1421-1425

wiadomości tekstowe

k. 980-994

zeznania S. A.

k.961-962,2249

Biegli psychiatrzy nie stwierdzili u oskarżonego H. S. (1) objawów choroby psychicznej ani upośledzenia umysłowego. Uznali natomiast, że jest uzależniony od alkoholu, a zarzucane mu czyny zostały popełnione w związku z tym o uzależnieniem, dlatego aby zapobiec ponownemu popełnieniu przez niego czynu zabronionego o wysokim stopniu społecznej szkodliwości w przyszłości, zachodzi konieczność zastosowania wobec niego środków zabezpieczających w postaci terapii uzależnień – terapii odwykowej ambulatoryjnej w Poradni Leczenia Uzależnień.

Stwierdzili jednocześnie, że tempore criminis oskarżony nie miał zniesionej ani ograniczonej w stopniu znacznym poczytalności, w rozumieniu art. 31 § 1 i 2 kodeksu karnego.

Przeprowadzone badania psychologiczne początkowo nie wykazały, aby opiniowany cierpiał na zaburzenia osobowości. Dane z obserwacji oraz wyniki badań testowych nie wskazywały na istnienie zmian organicznych, a profil jego osobowości nie wskazywał jednoznacznie na powiązanie jego funkcjonowania z zarzuconymi czynami.

W opinii uzupełniającej - przy uwzględnieniu zachowania oskarżonego i jego obserwacji w warunkach izolacji, biegli psychiatrzy oraz psycholog, stwierdzili u oskarżonego zaburzenia adaptacyjne u osoby z cechami zaburzeń osobowości. Podnieśli w uzasadnieniu, że oskarżony w międzyczasie był obserwowany i leczony zarówno w warunkach aresztu śledczego, jak również na oddziale psychiatrycznym szpitala więziennego. Był również pacjentem SOR, oddziału neurochirurgii i chirurgii, z powodu podejmowanych prób samobójczych i samouszkodzeń. Zapoznanie się z tym materiałem pozwoliło biegłym na postawienie takiego rozpoznania. Rozpoznane zaburzenia adaptacyjne zdaniem biegłych wyniknęły i były ściśle związane z sytuacją osobistą badanego, związaną z toczącą się sprawą oraz osadzeniem w warunkach aresztu śledczego. Cechy zaburzeń osobowości rozpoznane przez biegłą psycholog, pozwoliły biegłym psychiatrom stwierdzić, że badany stosuje niedojrzałe mechanizmy rozładowywania napięcia, jest osobą podatną na frustracje, nieradzącą sobie w sytuacjach stresowych, jak również osobą, z cechami introwersii, niepotrafiącą mówić o swoich uczuciach. To wszystko pozwoliło na rozpoznanie u oskarżonego cech zaburzeń osobowości, które nie przełożyło się jednak na treść wniosków końcowych zawartych w pisemnej opinii w zakresie jego poczytalności w chwili czynów.

opinia sądowo - psychiatryczna

k.l854 -

1860, 2334-2338, 2468-2470,

opinia sądowo - psychologiczna

k.1806-1809, k.2334-2338,

k.2470- 2471

Z opinii biegłej psycholog, obecnej w trakcie przesłuchania P. W. (1) sporządzonej po przeprowadzeniu badań, wynika, że nie ujawnia ona tendencji do konfabulacji, odtwarza własne spostrzeżenia z przeżytego zdarzenia na co m. in. wskazują: wypowiedzi logiczne, rzeczowe i spójne, zachowany związek przyczynowo - skutkowy zdarzeń. Zdarzenia opisuje w perspektywie czasowej, przestrzennej i społecznej. Treść jej wypowiedzi koreluje ze stanem emocjonalnym. Jej funkcjonowanie intelektualne przebiega w granicy normy, adekwatnie do wieku. Zdolności poznawcze związane ze spostrzeganiem, zapamiętywaniem i odtwarzaniem spostrzeżeń nie budzą zdaniem biegłej zastrzeżeń i funkcjonują prawidłowo. Świadek przejawia objawy zespołu stresu pourazowego po zdarzeniu w dniu 24.10.2020r. w postaci zaburzeń adaptacyjnych (F 43.1). Objawami tego zespołu są m.in.: lęk. obawy, stany napięcia i przygnębienia, zaburzenia snu - sen przerywany, nawracające koszmary senne związane ze zdarzeniem i znacznie utrudniające funkcjonowanie społeczne i efektywne działanie opiniowanej. Pokrzywdzona przejawia cechy świadczące o tym, że była ofiarą przemocy fizycznej , a także psychicznej ze strony partnera - aktualnie znajduje się w stanie lękowym, ma obniżony nastrój. Jest osobą wycofaną i bierną, ma ograniczone kontakty z ludźmi, ponieważ była izolowana od tych kontaktów. Przez dłuższy czas wyrażała zgodę na doznawanie upokorzeń ze strony oskarżonego, wyrażała zgodę, aby nadal mieszkał w jej domu.

opinia sądowo psychologiczna

k.1092-1098

Oskarżony H. S. (1) nie był dotychczas karany

dane o karalności

k. 1837

1.2.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

Oskarżony stanął pod zarzutem tego, że w nocy z dnia 23/24 października 2020r. w miejscowości Z. województwa (...), działając w zamiarze bezpośrednim pozbawienia życia P. W. (1), po uprzednim obserwowaniu jej i dostaniu się na posesję, na której w obawie o swoje życie i zdrowia schroniła się przed nim pokrzywdzona, groził jej słownie pozbawieniem życia i zdrowia a groźba ta wzbudziła uzasadnioną obawę, że zostanie spełniona i zadał jej z zaskoczenia co najmniej jedno uderzenie w głowę kamieniem o średnicy 13 centymetrów na 9 centymetrów i o wadze 0,835 kilograma, czym spowodował u pokrzywdzonej obrażenia ciała w postaci: wgnieceniowego złamania kości czołowej po lewej stronie, krwiaka przymózgowego w lewej okolicy czołowej, niewielkiego ogniska stłuczenia krwotocznego w lewej okolicy czołowej oraz rozległej rany tłuczonej powłok głowy długości około 6 centymetrów w okolicy czołowej lewej, które to obrażenia ciała spowodowały naruszenie czynności narządów ciała lub rozstrój jej zdrowia na okres powyżej 7 dni, czym zmierzał w sposób bezpośredni do pozbawienia życia P. W. (1), co jednak nie nastąpiło, z uwagi na udzieloną jej pomoc medyczną, tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

Fakt, że oskarżony działał w zamiarze bezpośrednim pozbawienia życia P. W. (1), że wszedł na posesję, na której przebywała pokrzywdzona i zadał jej z zaskoczenia co najmniej jedno uderzenie kamieniem w głowę

zeznania P. W. (1)

k.861, k.2320, k.2321 verte

wyjaśnienia oskarżonego

k.2180

1.2.2.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

1.2.3.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

2.  OCena DOWOdów

1.2.3.

2.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1

wyjaśnienia oskarżonego

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego sprostowanym na rozprawie, w zakresie w jakim potwierdził okoliczności związane z jego pobytem w Polsce, relacji łączących go z pokrzywdzoną P. W. (1) oraz ilości spożytego w dniu zdarzenia alkoholu, albowiem są przekonujące i znajdują potwierdzenie w zeznaniach pokrzywdzonej P. W. (1), S. A., W. W. (2).

zeznania P. W. (1)

Sąd dał wiarę zeznaniom pokrzywdzonej w pełnej rozciągłości, zarówno w zakresie w jakim opisała wzajemne relacje z oskarżonym w okresie poprzedzającym to zajście, jak również w zakresie w jakim opisała zachowanie oskarżonego w dniu zdarzenia 23 października 2020 r. w miejscu ich zamieszkania w miejscowości C., zanim wyjechała z domu i udała się do T. P. albowiem była w tym zakresie konsekwentna. Stanowczo twierdziła, że oskarżony, będąc pod wpływem alkoholu w tym dniu, dziwnie się zachowywał, zaczepiał ją, chodził za nią, wszedł na piętro, gdzie ma swój pokój, i grożąc jej trzymanym w ręku nożem, kierując ostrze w jej stronę, próbował zmusić ją do tego, aby zeszła przed nim schodami na dół mówił, na co w obawie o swoje życie i zdrowie, nie chciała się zgodzić. Zeznała, że kiedy wyszła z domu i chciała wsiąść do swojego samochodu, żeby opuścić posesję, oskarżony wyszedł za nią, powiedział, żeby wysiadła i wróciła do domu, w przeciwnym razie poprzebija jej opony, dlatego w obawie przed spełnieniem tych gróźb, wróciła do domu. Pokrzywdzona była w tym zakresie przekonująca i konsekwentna. Jej reakcje w czasie składania zeznań na rozprawie były adekwatne do wypowiadanych treści. Przyznała, że po zdarzeniu oskarżony chciał, żeby wróciła do domu i przepraszał ją za to co zaszło (k.2322). Składając zeznania w tej sprawie nie wykazywała negatywnego nastawienia do oskarżonego. Poza wnioskiem o ściganie co do czynów popełnionych w dniu 23 i 24 października 2020 roku, nie żądała ścigania i ukarania go za czyny, jakich się na jej szkodę dopuścił wcześniej. Podkreślała, że "nie chciała aby miał problemy", dlatego sąd dał jej wiarę w zakresie w jakim twierdziła, że "złożyła prawdziwe zeznania i nie kłamała" (k. 1424)

informacja z Urzędu Gminy we W.

Informacja nadesłana przez uprawniony organ, brak podstaw by ją kwestionować

informacja z Urzędu Skarbowego w K.

Informacja nadesłana przez uprawniony organ, brak podstaw by ją kwestionować

zeznania M. C.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka w zakresie relacji oskarżonego i pokrzywdzonej albowiem znajdują potwierdzenie w zeznaniach pozostałych świadków, tworząc jednolitą i logiczną całość.

zeznania M. R.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka w zakresie dotyczącym relacji oskarżonego i pokrzywdzonej albowiem są przekonujące i szczere, znajdują potwierdzenie w zeznaniach pokrzywdzonej P. W. (1) oraz pozostałych świadków, tworząc jednolitą i logiczną całość. Świadek nie wykazywał wrogiego nastawienia do oskarżonego i nie miał interesu w zeznawaniu nieprawdy.

zeznania Ł. K.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka w zakresie relacji oskarżonego i pokrzywdzonej albowiem w tym zakresie są przekonujące i znajdują potwierdzenie w zeznaniach pozostałych świadków, tworząc jednolitą i logiczną całość.

zeznania Ł. B.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka albowiem są przekonujące i szczere, znajdują potwierdzenie w zeznaniach pokrzywdzonej P. W. (1) oraz pozostałych świadków, tworząc jednolitą i logiczną całość. Świadek nie wykazywał wrogiego nastawienia do oskarżonego i nie miał interesu w zeznawaniu nieprawdy.

1.1.2

wyjaśnienia oskarżonego

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżanego w zakresie w jakim przyznał, że zostawił w samochodzie pokrzywdzonej P. W. (1) telefon marki O. z aplikacją śledzącą i pojechał za nią do T. P., którego nie znał z imienia i nazwiska, że widział pokrzywdzoną na jego posesji, że wsiadł do samochodu i wrócił do domu, albowiem znajduje to potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym i nie jest kwestionowane przez żadną ze stron. Sąd dał mu wiarę w zakresie w jakim utrzymywał, że bardzo kocha pokrzywdzoną i nie mógł się pogodzić z faktem, że nie nocuje w domu, że rzucając w jej stronę kamieniem nie działał z zamiarem bezpośrednim pozbawienia jej życia, albowiem znajduje to potwierdzenie zgromadzonym materiale dowodowym i jego zachowaniu zarówno przed jak i po zajściu. Oskarżony niewątpliwie był wówczas pod wpływem alkoholu i działał impulsywnie pod wpływem emocji, dlatego rzucił w kierunku pokrzywdzonej kamieniem, którym trafił ją w głowę. Kiedy upadła, nie kontynuował ataku tylko oddalił się z miejsca zdarzenia, wsiadł do samochodu i wrócił do domu.

zeznania P. W. (1)

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka w pełnym zakresie, zarówno jeśli chodzi o kierowaną pod jej adresem w języku niderlandzkim groźbę pozbawienia życia, jak również rzucenie w jej stronę kamieniem, którym trafił ją w głowę oraz późniejszego zachowania oskarżonego który samochodem odjechał z miejsca zdarzenia, albowiem są konsekwentne, przekonujące i znajdują poparcie w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, zarówno osobowym w postaci częściowo wyjaśnień oskarżonego oraz zeznań świadków T. P., K. K., K. S., W. W. (1), Ł. B., którzy znali przebieg zajścia z bezpośredniej relacji pokrzywdzonej, jak i rzeczowym w postaci: dokumentacji lalkarskiej oraz opinii sądowo lekarskie, potwierdzających obrażenia, jakich w tym dniu doznała oraz możliwy mechanizm ich powstania, protokołu oględzin miejsca zdarzenia oraz zabezpieczonych wiadomości tekstowych, przesyłanych po zajściu przez pokrzywdzoną i oskarżonego, z których wprost wynika na czym polegało zachowanie oskarżonego i w których oskarżony - nawiązując do przebiegu zajścia, przeprasza pokrzywdzoną za to co zrobił, utrzymując, że nie celowo rzucił w nią kamieniem (k.1313-1314).

Wiarygodności zeznań pokrzywdzonej nie zmienia fakt, że w wiadomościach tekstowych kierowanych do brata oskarżonego oraz świadka S. A., uzależniała swoje stanowisko w niniejszej sprawie od tego, czy odzyska pieniądze za towar, który został wysłany do Iraku, co znajduje potwierdzenie w wiadomościach tekstowych załączonych do akt (k,.973-978), albowiem od otrzymania tych pieniędzy uzależniała jedynie to, czy powie prawdę składając zeznania w tej sprawie, co według niej, mogło mu zaszkodzić, czy też będzie próbowała mu pomóc, tak aby mógł wyjść na wolność, twierdząc, że może oskarżonemu pomóc, w przeciwnym razie powie "jak było"- i "nic się nie zmieni" (k.975). Stanowisko pokrzywdzonej w tym zakresie w ocenie sądu, w żaden sposób nie osłabia wiarygodności jej zeznań. Nie świadczy o wrogim nastawieniu do oskarżonego, wręcz przeciwnie świadczy o tym, że w związku z zaistniałą sytuacją była skłonna do negocjacji z uwagi na długi oskarżonego oraz zobowiązania finansowe, które po jego zatrzymaniu, spadły na nią i wyłącznie ją obciążały. W związku z tym, wiedząc, że na terenie Iraku jest towar, za który oskarżony nie otrzymał zapłaty, była skłonna do złożenia korzystnych dla niego zeznań, gdyby udało jej się te pieniądze odzyskać, do czego szczegółowo się odniosła składając zeznania w dniu 22 lutego 2022 r. (k.1422-1424) .

dokumentacja lekarska

Odzwierciedla przebieg zastosowanego wobec pokrzywdzonej leczenia. Została sporządzona przez uprawnione do tego osoby, dlatego brak podstaw, by kwestionować jej wiarygodność.

analiza danych z telefonu użytkowanego przez P. W. (1) i oskarżonego

Analiza jest miarodajna, rzeczowa, pełna i jasna. Została sporządzona przez specjalistę w swojej dziedzinie, dlatego brak podstaw, by kwestionować zawarte w niej ustalenia i wnioski.

opinia sądowo lekarska

Opinia sądowo lekarska jest w ocenie sądu, miarodajna, rzeczowa, pełnia i jasna. Została sporządzona przez specjalistę w swojej dziedzinie, po zapoznaniu się z materiałem dowodowym, w tym z dokumentacją lekarską z przebiegu leczenia pokrzywdzonej, dlatego brak podstaw, by ją kwestionować.

Obrażenia jakich doznała pokrzywdzona, poza wgnieceniem kości czołowej, nie powodowały żadnych innych objawów klinicznych, nie wymagały one zabiegu operacyjnego ani leczenia w warunkach (...), dlatego w ocenie biegłego, stanowiły one naruszenie czynności narządu ciała na okres powyżej 7 dni. Zdaniem biegłego, trudno dokładnie określić ten czas, ponieważ krwiak różnie się wchłania, sama kość natomiast goi się około miesiąca do 1,5 miesiąca. W tym konkretnym przypadku krwiak powstał na skutek uszkodzenia naczyń kości czołowej i nie dawał żadnych objawów uciskowych, ani neurologicznych. Nie można było określić czasu, w jakim doszło do jego wchłonięcia. Jeśli chodzi o krwiaka, to zdaniem biegłego, wszystko zależy od skali uszkodzeń naczyń. Te naczynia, które zostały uszkodzone u pokrzywdzonej uległy obkurczeniu, ponieważ krwiak nie był dużych rozmiarów.

W ocenie biegłego w wyniku tego zdarzenia nastąpiło „jedynie realne zagrożenia dla życia i zdrowia pacjentki i jak mówi art. 156 k.k. ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, ale „tego skutku nie wywołało”. Skutek tego obrażenia stanowił jedynie naruszenie czynności narządów ciała na okres powyżej 7 dni, mimo, że pokrzywdzona była narażona na skutek dalej idący, do którego jednak nie doszło. Zdaniem biegłego, „obrażenia ciała doznane przez pokrzywdzoną narażały ją realnie na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu” (k.646). Jego zdaniem „realne zagrożenie życia i zdrowia pokrzywdzonej w tym przypadku było, ponieważ gdyby ten krwiak się rozwinął, to mogłoby dojść do ucisku na mózg i poważnych objawów neurologicznych np. niedowładu. Mogło również dojść do poważnych uszkodzeń ośrodków ważnych dla życia zlokalizowanych w pniu mózgu, a w konsekwencji do zgonu pacjenta. Mogłoby dojść m.in. do uszkodzenia ośrodkowego układu oddechowego lub naczyniowego. W tym konkretnym przypadku jednak do czegoś takiego nie doszło” (k. 2466). Interwencja lekarska zaraz po zajściu natomiast nie miała na to żadnego wpływu i nie zminimalizowała skutków, ponieważ ich nie było (k.2467).

Pokrzywdzona bez takich objawów ubytkowych, neurologicznych została przyjęta i bez takich objawów została wypisana ze szpitala.

Biegły stwierdził jednocześnie, że uraz głowy, jakiego doznała pokrzywdzona, mógł powstać w wyniku uderzenia wystającą częścią kamienia, zabezpieczonego w niniejszej sprawie (k.2466-2467), co znajduje potwierdzenie w opinii Instytutu (...) sądowej, zgodnie z którą, ślad zabezpieczony na tym kamieniu stanowi materiał genetyczny, pochodzący od kobiety, której profil jest zgodny z profilem genetycznym P. W. (1) (opinia k.1148-1149)

Wobec powyższego, sąd w pełni stanowisko biegłego podziela.

opinia sądowo psychologiczna

Sąd podzielił w całości ustalenia i wnioski płynące z opinii biegłej psycholog zarówno pisemnej, jak i ustnej złożone na rozprawie, albowiem zostały one wydane po przeprowadzeniu szczegółowych badań oskarżonego i analizie akt sprawy. Są jasne, pełnie i rzetelne, zgodne z zasadami wiedzy oraz doświadczenia życiowego i zawodowego biegłej. Ponadto zostały w profesjonalny sposób uzasadnione, dlatego brak podstaw by kwestionować zawarte w nich wnioski.

opinia sądowo - psychiatryczna

Sąd podzielił w całości ustalenia i wnioski płynące z opinii pisemnych i ustnej biegłych psychiatrów, albowiem zostały wydane po przeprowadzeniu szczegółowych badań oskarżonego i analizie akt sprawy. Są jasne, pełnie i rzetelne, zgodne z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zawodowego ich autorów. Zostały w profesjonalny sposób uzasadnione, dlatego brak podstaw by kwestionować zawarte w nich wnioski.

opinia z badań kryminalistycznych sprawozdanie z badań IGS (...)

Opinia jest miarodajna, rzeczowa, pełna i jasna. Została sporządzona przez specjalistę w swojej dziedzinie, dlatego brak podstaw, by kwestionować zawarte w niej ustalenia i wnioski

korespondencja prowadzona z S. A.

Korespondencja z telefonu pokrzywdzonej i świadka została w sposób prawidłowo zabezpieczona i nie była kwestionowana przez zainteresowane strony.

ekspertyza nr (...)

W ocenie Sądu sporządzona na potrzeby niniejszego postępowania ekspertyza jest rzetelna, pełna, zrozumiała, odpowiada na wszystkie pytania zawarte w postanowieniu, została sporządzona przez osoby dysponujące stosowną wiedzą i kompetencjami, a jej treść nie była kwestionowana przez żadną strony.

opinia uzupełniająca tłumacza przysięgłego języka niderlandzkiego

Tłumaczenie sporządzone przez osobę posiadającą stosowne kompetencje - biegłego tłumacza języka niderlandzkiego i angielskiego, dlatego brak podstaw by je kwestionować.

protokół oględzin

Dokumenty sporządzone zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa przez kompetentne i powołane do tego organy . Nie kwestionowane przez żadną ze stron.

opinia z zakresu badań mechanoskopijnych

Opinia jest miarodajna, rzeczowa, pełna i jasna. Została sporządzona przez specjalistę w swojej dziedzinie, dlatego brak podstaw, by kwestionować zawarte w niej ustalenia i wnioski.

wiadomości tekstowe

Wiadomości zostały w sposób prawidłowo zabezpieczone, ich treść nie była kwestionowana przez żadną ze stron.

wiadomości głosowe

Wiadomości zostały w sposób prawidłowo zabezpieczone, ich treść choć w pewnych fragmentach niezrozumiała, nie była kwestionowana przez żadną ze stron.

wiadomości wysyłane do brata oskarżonego

Wiadomości zostały w sposób prawidłowo zabezpieczone, nie kwestionowane co do ich treści przez żadną ze stron.

zeznania M. C.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka albowiem są przekonujące i szczere, znajdują potwierdzenie w zeznaniach pozostałych świadków, tworząc jednolitą i logiczną całość. Świadek nie wykazywała wrogiego nastawienia do oskarżonego, wręcz przeciwnie przedstawiała go w dobrym świetle , poddając w wątpliwość opisane przez pokrzywdzoną zachowania z jego strony, podkreślając, iż przebieg tego zajścia zna jedynie z jej relacji.

zeznania K. K.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka albowiem są przekonujące i szczere, znajdują potwierdzenie w zeznaniach pokrzywdzonej P. W. (1) oraz pozostałych świadków, w tym T. P., tworząc jednolitą i logiczną całość. Świadek nie wykazywał wrogiego nastawienia do oskarżonego i nie miał interesu w zeznawaniu nieprawdy.

zeznania K. S.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka albowiem są przekonujące i szczere, znajdują potwierdzenie w zeznaniach pokrzywdzonej P. W. (1) oraz w pozostałym materiale dowodowym, tworząc jednolitą i logiczną całość.

zeznania T. K. (2)

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka – funkcjonariusza policji - co do relacji pokrzywdzonej bezpośrednio po zajściu albowiem są przekonujące i znajdują potwierdzenie w późniejszych depozycjach wyżej wymienionej oraz pozostałych świadków, tworząc jednolitą i logiczną całość.

zeznania S. A.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka w zakresie w jakim utrzymywał, że oskarżony traktował pokrzywdzoną jak swoją żonę i był o nią zazdrosny, że po zajściu przepraszał ją za to co zrobił i kupił dla niej kwiaty, albowiem znajduje to potwierdzenie w zeznaniach P. W. (1) oraz wiadomości tekstowych i głosowych, jakie oskarżony do niej wysyłał. Jako dobry znajomy oskarżanego, przedstawiał go w dobrym świetle, poddając w wątpliwość opisane przez pokrzywdzoną okoliczności tego zdarzenia, których nie był naocznym świadkiem. Sąd dał mu wiarę w zakresie w jakim utrzymywał, że pokrzywdzona po zajściu kontaktowała się z bratem H., żeby odzyskać pieniądze za towar, który oskarżony wysłał do Iraku, albowiem znajduje to poparcie w wiadomościach tekstowych załączonych do akt (k,.973-978) oraz zeznaniach pokrzywdzonej, która temu nie przeczyła. Okoliczność ta jednak zdaniem sądu, nie ma większego znaczenia, zważywszy, że od otrzymania tych pieniędzy pokrzywdzona uzależniała jedynie swoje stanowisko w tej sprawie, twierdząc, że może oskarżonemu pomóc, w przeciwnym razie powie "jak było" i "nic się nie zmieni" (k.975). Oczywiście, nie można wykluczyć, że dotyczyło to okoliczności związanych z działalnością, jaka nie została objęta zarzutem, którą oskarżony i pokrzywdzona prowadzili razem ze świadkiem. W takiej sytuacji tym bardziej w żaden sposób nie osłabia to wartości dowodowej jej zeznań.

1.1.3

wiadomości głosowe

Wiadomości zostały w sposób prawidłowo zabezpieczone, przez uprawnione do tego organy, a ich treść choć w pewnych fragmentach niezrozumiała, nie była kwestionowana przez żadną ze stron (k.1615).

wiadomości tekstowe

Wiadomości zostały w sposób prawidłowo zabezpieczone, ich treść natomiast nie była kwestionowana przez żadną ze stron.

tłumaczenie wiadomości głosowych

Tłumaczenie sporządzone przez tłumacza przysięgłego języka angielskiego i niderlandzkiego, sporządzona przez specjalistę w swojej dziedzinie, dlatego brak podstaw, by je kwestionować.

tłumaczenie wiadomości tekstowych

Tłumaczenie sporządzone przez tłumacza przysięgłego Języka angielskiego i niderlandzkiego, sporządzona przez specjalistę w swojej dziedzinie, dlatego brak podstaw, by je kwestionować.

wyjaśnienia oskarżonego

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie w jakim odnosząc się do zabezpieczonych wiadomości tekstowych oraz głosowych, nie kwestionował, że zostały wysłane przez niego do pokrzywdzonej.

zeznania P. W. (1)

Sąd dał wiarę zeznaniom pokrzywdzonej w zakresie, w jakim twierdziła, że oskarżony w wiadomościach zarówno głosowych jak i tekstowych nakłaniał ją do składania fałszywych zeznań w postępowaniu przygotowawczym, albowiem znajdują to potwierdzenie w rzeczowym materiale dowodowym w postaci zabezpieczonych wiadomości, które oskarżony wysyłał do niej bezpośrednio po zajściu.

zeznania:

A. O., E. G.,

D. B., M. M., T. M.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków, albowiem jako funkcjonariusze policji nie mieli żadnego interesu w zeznawaniu nieprawdy. Uznał jednocześnie, że dotyczą okoliczności ubocznych i nic do sprawy nie wnoszą.

2.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.2.1

wyjaśnienia oskarżonego

Sąd odmówił wiary wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie w jakim zaprzeczył, aby groził pokrzywdzonej nożem i zmuszał ją do zejścia po schodach na dół, jak również aby groził, że poprzebija jej opony w samochodzie, chcąc zmusić ją do tego, aby nie wyjeżdżała z domu, albowiem pozostaje to w sprzeczności z zeznaniami P. W. (1), która była w tym zakresie konsekwentna. Dokładnie opisała zachowanie oskarżonego, jakie miało miejsce w tym dniu zanim wyjechała z domu i udała się do T. P. do Z.. Stanowczo twierdziła, że oskarżony, będąc pod wpływem alkoholu w tym dniu, dziwnie się zachowywał, zaczepiał ją, chodził za nią, wszedł na piętro, gdzie ma swój pokój, i grożąc jej trzymanym w ręku nożem, kierując ostrze w jej stronę, próbował zmusić ją do tego, aby zeszła przed nim schodami na dół mówił, na co w obawie o swoje życie i zdrowie, nie chciała się zgodzić. Zeznała, że kiedy wyszła z domu i chciała wsiąść do swojego samochodu, żeby opuścić posesję, oskarżony wyszedł za nią, powiedział, żeby wysiadła i wróciła do domu, w przeciwnym razie poprzebija jej opony, dlatego w obawie przed spełnieniem tych gróźb, wróciła do domu. Pokrzywdzona była w tym zakresie przekonująca i konsekwentna. Jej reakcje w czasie składania zeznań na rozprawie były adekwatne do wypowiadanych treści. Przyznała, że po zdarzeniu oskarżony chciał, żeby wróciła do domu, że chciał ją przeprosić (k.2322). Składając zeznania w tej sprawie nie wykazywała negatywnego nastawienia do oskarżonego. Poza wnioskiem o ściganie co do czynów popełnionych w dniu 23 i 24 października 2020 roku, nie żądała ścigania i ukarania go za czyny, jakich się na jej szkodę dopuścił wcześniej, dlatego jej depozycje w tym zakresie w pełni zasługują na wiarę.

1.2.2

wyjaśnienia oskarżonego

Sąd odmówił oskarżonemu wiary w zakresie w jakim utrzymywał, że będąc przed posesją T. P., nie groził pokrzywdzonej pozbawieniem życia i nie rzucił w jej kierunku kamieniem, albowiem pozostaje to w sprzeczności z zeznaniami pokrzywdzonej, która stanowczo i konsekwentnie opisała przebieg całego zajścia, nie miała wątpliwości, że osobą która rzuciła w nią kamieniem był oskarżony, którego poznała po głosie, kiedy kierował pod jej adresem groźby, mówiąc w języku niderlandzkim, że „ją lub ich pozabija”. Relacje pokrzywdzonej znajdują poparcie zarówno w zeznaniach T. P., jak również w zeznaniach pozostałych świadków, w tym W. W. (1) i M. C., którym opowiedziała co zaszło bezpośrednio po zajściu. Depozycje pokrzywdzonej w tym zakresie znajdują ponadto poparcie w rzeczowym materiale dowodowym w postaci zabezpieczonej szklanki, którą w wyniku upadku upuściła oraz zabezpieczonego na posesji kamienia, na którym ujawniono należący do niej materiał genetyczny i kępki włosów zerwanej na skutek tego uderzenia. Wersja podana przez oskarżonego, że nie uderzył pokrzywdzonej w głowę i nie rzucił w jej kierunku kamieniem, stanowi zdaniem sądu przyjętą przez niego linię obrony, która zmierza jedynie do wyłączenia jego odpowiedzialności karnej. Ferowana przez niego teza, że pokrzywdzona spadła z konia lub została przez niego kopnięta jest niedorzeczna, nielogiczna i sprzeczna z doświadczeniem życiowym, Wykluczonym jest bowiem aby pokrzywdzona w nocy jeździła na koniu, jak również, aby doznała wcześniej takiego urazu i po przyjeździe do T. P. chodziła z drinkiem po podwórku, po czym bez żadnego powodu widząc oskarżonego za bramą przewróciła się i upadła. Gdyby faktycznie tak było, to oskarżony nie miałby jej za co po zajściu przepraszać. Nie miałby żadnego powodu aby się niepokoić tym co powie policji. Nie prosiłby jej po zajściu aby mu pomogła i nie mówiła, że on jej to zrobił. Przepraszając pokrzywdzoną zaraz po zajściu, w zasadzie przyznał się do tego czynu. Powiedział wprost: „Źle postąpiłem, źle zrobiłem, Przykro mi. Dopiero potem pomyślałem. Zrobiłem to, stało się, co poradzę? Mam się teraz zabić?” (k.1313). Twierdził, że nie chciał jej trafić w głowę mówiąc: "ale wczoraj, przysięgam, nie celowo rzuciłem cię w głowę. Przysięgam. Chciałem twojego ciała ale...", „o skarbie, rozmawiałaś z nimi, z policją. Powiedziałaś, że H. cię uderzył, czy, że kto cię uderzył?" (k.1314). Również z wiadomości kierowanych do oskarżonego przez pokrzywdzoną bezpośrednio po zajściu wprost wynika, że ma do niego pretensje o to co zrobił. Wobec powyższego, sąd odmówił oskarżonemu wiary w zakresie, w jakim nie przyznał się do przypisanego mu czynu oraz swojego udziału w tym zajściu. W ocenie sądu, wykluczonym jest aby pokrzywdzona przedstawiła taką wersję wydarzeń tylko po to aby oskarżonemu zaszkodzić, wręcz przeciwnie mimo, że się go bała, była skłonna mu pomóc, nawet jeśli uzależniała to od zwrotu pieniędzy za towar, który został przez oskarżonego wysłany do Iraku.

zeznania S. A.

Sąd nie dał wiary zeznaniom świadka w zakresie w jakim utrzymywał, że oskarżony w dniu zdarzenia wszedł na posesję T. P., zapukał do drzwi, które otworzyła mu P. W. (1) i w czasie kłótni doszło do tego, że uderzył ją kamieniem w głowę (k.962), albowiem pozostaje to w sprzeczności zarówno z wyjaśnieniami oskarżonego, jak i zeznaniami pokrzywdzonej, z których jasno wynika, że oskarżony nie wchodził na posesję T. P., tak więc wykluczonym jest aby do zdarzenia doszło w sytuacji opisanej przez świadka. P. W. (1) stanowczo zeznała, że oskarżony znajdował się w odległości około 3 metrów od niej, za bramą wjazdową, zarówno kiedy groził jej pozbawieniem życia, jak również, kiedy rzucił w jej kierunku kamieniem. Potwierdza to również T. P., który słysząc krzyki pokrzywdzonej zaraz po zajściu, zapytał ją co się stało, po czym wybiegł na na zewnątrz i słyszał tylko odgłos sinika odjeżdżającego samochodu (k.12). Zdaniem sądu depozycje świadka w tym zakresie nie stanowią celowego kłamstwa a jedynie wypadkową, tego co usłyszał z relacji pokrzywdzonej i tego w jaki sposób wyobraził sobie to zajście, co z resztą sam przyznał, składając zeznania przed sądem.

1.2.3

wyjaśnienia oskarżonego

Sąd odmówił oskarżonemu wiary w zakresie w jakim zaprzeczył, aby po zajściu nakłaniał pokrzywdzoną do składania fałszywych zeznań albowiem pozostaje to w sprzeczności z depozycjami pokrzywdzonej oraz wiadomościami, jakie do niej wysyłał zaraz po zajściu, w których prosi ją aby mu pomogła i nie mówiła na policji, że to on ją uderzył. Z wiadomości tych wprost wynika, że namawiał pokrzywdzoną do złożenia fałszywych zeznań. Napisał: „ Skarbie teraz moje życie w twoich rękach, możesz mi pomóc” (k.1311 verte), „Skarbie pomóż mi”, „Pomóż mi tym razem. Do śmierci cię nie zapomnę. ”Co powiedziałaś”, „Powiedz”, „Co powiedziałaś policji”, „Powiedziałaś H. zrobił’, „Skarbie pomóż mi”,”Nie mów” (k.1312), „Proszę. Kochanie pomóż mi” (k.1313). „Ale możesz mi pomóc, powiedzieć, że upadłaś, czy coś takiego” (k.1314).

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

1

H. S. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Jak ustalono, oskarżony swoim zachowaniem w dniu 23 października 2020r. wyczerpał ustawowe znamiona przestępstwa z art. 191 § 1 k.k. przy zastosowaniu art. 12 § 1 k.k. albowiem działając z góry powziętym zamiarem i w krótkich odstępach czasu, dwukrotnie groził bezprawnie P. W. (1) w tym pozbawieniem jej życia i zdrowia przy użyciu noża kierując ostrze w jej kierunku w celu zmuszenia jej do zejścia z piętra domu na parter, schodami i kolejno groził jej uszkodzeniem mienia, to jest przebiciem opon w jej samochodzie w celu zmuszenia jej do zaniechania wyjechania tym samochodem z posesji.

Występek zmuszania z art. 191 § 1 k.k. jest przestępstwem formalnym, dla jego dokonania wystarczające jest, by sprawca podjął określone środki w celu wpłynięcia na psychikę zagrożonego, choćby tego skutku nie osiągnął. Z takiego charakteru przestępstwa wynika, że również wzbudzenie obawy urzeczywistnienia groźby nie może być ujmowane, jako skutek zachowania opisanego w art. 191 § 1 k.k. (wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 11 stycznia 2017 r. sygn. II AKa 250/16, LEX nr 2312198)

Przedmiotem ochrony przestępstwa zmuszania z art. 191 § 1 k.k. jest wolność decyzyjna człowieka w zakresie wyboru zachowania się zgodnie ze swoją wolą, osobista swoboda podejmowania lub niepodejmowania jakiegoś zachowania, wolność w zakresie wyboru postępowania. Chodzi tu zarówno o wolność do podejmowania decyzji woli i swobodę procesów motywacyjnych kształtujących taką decyzją, jak też możność wykonania podjętej decyzji woli bądź to "w ogóle", bądź to w określonym kierunku lub w określony sposób. Przestępstwo z art. 191 § 1 k.k. należy do przestępstw kierunkowych - dla przypisania sprawcy jego popełnienia konieczne jest ustalenie, że "działał on w celu zmuszenia innej osoby do określonego zachowania.

Dla bytu przestępstwa groźby karalnej nie jest istotny rodzaj przestępstwa, którego popełnieniem sprawca grozi ani cel, w jakim to czyni, a nawet rzeczywisty zamiar spełnienia groźby. Jednocześnie należy podzielić stanowisko, że groźba karalna w takiej sytuacji może być wyrażona przez każde zachowanie się sprawcy (zapowiedź słowna, zawarta w piśmie, wyrażona gestem, np. mierzeniem z broni palnej itp.), jeżeli uzewnętrznia ono w sposób niewątpliwy groźbę popełnienia przestępstwa (zob. wyrok SN z dnia 24 sierpnia 1987 r., I KR 225/87, OSNKW 1988, nr 3, poz. 21).

W świetle powyższego, nie ulega wątpliwości, że opisane wyżej zachowanie oskarżonego wyczerpało ustawowe znamiona występku z art. 191 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k., albowiem oskarżony każdorazowo grożąc pokrzywdzonej popełnieniem przestępstwa na jej szkodę, działał w celu zmuszenia jej do określonego zachowania się. Przy czym groźba ta w każdym z tych przypadków, wzbudzała w niej uzasadnioną obawę, że zostanie spełniona, w przypadku nie podporządkowania się jego woli.

☒

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

2

H. S. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Oskarżony stanął pod zarzutem tego, że w nocy z dnia 23/24 października 2020r. w miejscowości Z. województwa (...), działając w zamiarze bezpośrednim pozbawienia życia P. W. (1) , po uprzednim obserwowaniu jej i dostaniu się na posesję, na której w obawie o swoje życie i zdrowia schroniła się przed nim pokrzywdzona, groził jej słownie pozbawieniem życia i zdrowia a groźba ta wzbudziła uzasadnioną obawę, że zostanie spełniona i zadał jej z zaskoczenia co najmniej jedno uderzenie w głowę kamieniem o średnicy 13 centymetrów na 9 centymetrów i o wadze 0,835 kilograma, czym spowodował u pokrzywdzonej obrażenia ciała w postaci: wgnieceniowego złamania kości czołowej po lewej stronie, krwiaka przymózgowego w lewej okolicy czołowej, niewielkiego ogniska stłuczenia krwotocznego w lewej okolicy czołowej oraz rozległej rany tłuczonej powłok głowy długości około 6 centymetrów w okolicy czołowej lewej, które to obrażenia ciała spowodowały naruszenie czynności narządów ciała lub rozstrój jej zdrowia na okres powyżej 7 dni, czym zmierzał w sposób bezpośredni do pozbawienia życia P. W. (1), co jednak nie nastąpiło, z uwagi na udzieloną jej pomoc medyczną, tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k.

Analiza przebiegu zdarzenia i zachowania oskarżonego nie pozwala na przyjęcie takiego założenia i przyjętej w akcie oskarżenia kwalifikacji prawnej czynu. W ocenie sądu, oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 156 § 1 k.k., art. 157 § 1 k.k. i art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i działał jedynie z zamiarem spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu P. W. (1).

W ocenie sądu, sam fakt użycia kamienia o średnicy 13 centymetrów na 9 centymetrów i o wadze 0,835 kilograma, w przypisany oskarżonemu sposób nie jest okolicznością, która przesądzałaby o zakwalifikowaniu jego zachowania jako usiłowania zabójstwa. W orzecznictwie i doktrynie ugruntowany jest pogląd zgodnie, z którym: „ani zadanie ciosu w miejsce dla życia ludzkiego niebezpieczne, ani nawet użycie narzędzia mogącego spowodować śmierć człowieka, same przez się nie decydują jeszcze o tym, że sprawca działa w zamiarze zabicia człowieka, chociażby ewentualnym. Za przyjęciem takiego zamiaru powinny przemawiać – poza użyciem narzędzia - jeszcze inne przesłanki zarówno podmiotowe, jak i przedmiotowe, w szczególności pobudki działania sprawcy, jego stosunek do pokrzywdzonego przed popełnieniem przestępstwa, sposób działania, a zwłaszcza miejsce i rodzaj uszkodzenia ciała oraz stopień zagrożenia dla życia pokrzywdzonego (wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z 11.10.2017 roku sygn. II AKa 265/17, LEX nr 2402342). Podobne poglądy były przedstawiane w licznych orzeczeniach. Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 26 czerwca 2020r li AKa 90/20 Lex nr 3046981 stwierdził m.in. że „zamiar choć istnieje tylko w świadomości sprawcy, podlega identycznemu dowodzeniu, jak okoliczności ze sfery przedmiotowej, a więc z zastosowaniem odpowiednich zasad dowodzenia i wnioskowania. Aby poczynić miarodajne ustalenia faktycznie w zakresie zamiaru, jaki przyświecał sprawcy, przede wszystkim należy mieć na uwadze fakty istniejące obiektywnie, należące do strony przedmiotowej czynu, a nie samej jego wypowiedzi. Z kolei Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z dnia 17 września 2019r Lex nr 3047181 wyraził pogląd, iż treść przeżyć psychicznych istotnych dla oceny zamiaru sprawcy, należy ustalić na podstawie wszystkich okoliczności sprawy z uwzględnieniem przesłanek natury przedmiotowej (rodzaju użytego narzędzia. godzenie w ważne dla życia ludzkiego organy ciała, ilość ciosów oraz ich siła) oraz natury podmiotowej (osobowość oskarżonego, tj. jego charakter, usposobienie, poziom umysłowy, reakcje emocjonalne, zachowanie w stosunku do otoczenia, tło i powody zajścia, zachowanie przed popełnieniem przestępstwa i po jego popełnieniu, stosunek do osoby pokrzywdzonej). Wreszcie Sąd Apelacyjny w Poznaniu wyrokiem z dnia 27 maja 2021r,ll AKa 22/21 wyraził pogląd, iż „w sprawach o zabójstwo niezwykłe rzadko zdarza się, że sprawca artykułuje swój zamiar. Zazwyczaj ustala się go na podstawie okoliczności jakie towarzyszą zabójstwu. Nie wystarcza przy tym ustalenie, że sprawca miał zamiar popełnienia jakiegokolwiek przestępstwa przeciwko życiu i zdrowiu lub przewidując możliwość jego popełnienia, na to się godził. Konieczne jest stwierdzenie, że obejmował on swoim zamiarem także skutek w postaci śmierci człowieka. Do okoliczności, na podstawie których, należy poczynić ustalenia w zakres zamiaru sprawcy, zalicza się godzenie w ważne dla życia ludzkiego organy, siłę ciosu, ich wielokrotność, rodzaj i rozmiary użytego narzędzia, głębokość i kierunek ran, rodzaj uszkodzeń ciała, stopień zagrożenia dla życia ludzkiego, lecz również stosunek sprawcy do pokrzywdzonego, osobowość sprawcy, jego właściwości i dotychczasowy tryb życia, zachowanie przed popełnieniem czynu i po jego popełnieniu, stosunek do pokrzywdzonego, zachowanie przed popełnieniem przestępstwa i po jego popełnieniu, a także stosunek do pokrzywdzonego, pobudki, motywy oraz tło zdarzenia oraz stopień zagrożenia dla życia pokrzywdzonego (por. wyrok SA w Krakowie z 23.08.2017r II AKa 155/17 Lex nr 2541058, SA w Warszawie w wyroku z 03.12.2020r sygn.. II AKa 161/20 Lex nr 3107829, SA w Szczecinie w wyroku z 17.01.2019r II AKa 257/18 Lex nr 2722094, SA w Szczecinie w wyroku z 15.05.2019 r. sygn. II AKa 22/19 Lex nr 2719373 ).

Przenosząc te rozważania na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy, że zachowanie oskarżonego nie pozwala na przypisanie mu zamiaru zabójstwa pokrzywdzonej P. W. (1). Nie przesądza tego ani sposób działania, ani rodzaj użytego narzędzia, jak również zachowanie oskarżonego zarówno przed, w trakcie, jak i po zajściu.

W pierwszej kolejności podnieść należy, iż wbrew twierdzeniom oskarżyciela publicznego, oskarżony nie wszedł na posesję, na której przebywała pokrzywdzona i nie zadał jej co najmniej jednego uderzenia kamieniem w głowę, tylko widząc ją na tej posesji, rzucił w jej kierunku tym kamieniem z odległości około 3,5 metra i zrobił to tylko raz, stojąc poza ogrodzeniem, po czym oddalił się z miejsca zdarzenia, wsiadł do samochodu i odjechał. W tym zakresie przyjęty w akcie oskarżenia opis zarzucanego mu czynu, jest zdaniem sądu, tendencyjny i ma na celu jedynie wzmocnienie przyjętej przez Prokuratora tezy, zgodnie z którą oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim pozbawienia życia pokrzywdzonej P. W. (1). Gdyby faktycznie tak było, to znaczy gdyby oskarżony faktycznie wszedł na posesję, na której przebywała pokrzywdzona i z przyłożenia co najmniej jeden raz uderzył ją w głowę kamieniem o takiej wadze i rozmiarach, to niewątpliwie, mając na uwadze rodzaj użytego narzędzia oraz miejsce w jakie ją tym kamieniem godził, można byłoby oceniać jego zachowanie przez pryzmat takiego zamiaru i przyjętej w akcie oskarżenia kwalifikacji prawnej z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. Taka sytuacja jednak nie miała miejsca.

W ocenie sądu, o zamiarze zabójstwa pokrzywdzonej nie świadczy rodzaj użytego narzędzia w postaci kamienia mimo jego wagi i gabarytów, zważywszy, że oskarżony rzucił nim w kierunku pokrzywdzonej stojąc poza ogrodzeniem z odległości kilku metrów, będąc pod wpływem alkoholu. Niewątpliwie rzucając kamieniem o takiej wadze i gabarytach w jej kierunku, przewidywał i godził się na to, że może ją nim trafić w głowę, powodując ciężki uszczerbek na zdrowiu i na to się godził, ale z pewnością nie chciał pozbawić jej życia. Kochał ją na swój sposób i był o nią zazdrosny. Widząc pokrzywdzoną na cudzej posesji, będąc pod wpływem alkoholu, i działał pod wpływem impulsu. Jak ustalono, rzucił kamieniem w kierunku pokrzywdzonej tylko raz, a kiedy po upadku się podniosła, nie kontynuował ataku, tylko oddalił się z miejsca zdarzenia. To w ocenie sądu nie miałoby miejsca, gdyby działał z zamiarem bezpośrednim pozbawienia jej życia i chciał go zrealizować.

Wbrew twierdzeniom oskarżyciela publicznego, oskarżony nie uderzył pokrzywdzonej kamieniem w głowę, tylko rzucił nim w jej kierunku z pewnej odległości, co zmienia obraz zdarzenia. Nie próbował przeskoczyć przez furtkę, ani otworzyć bramy, która nie była zamknięta, choć nic nie stało temu na przeszkodzie. Nie podjął takiej próby, tylko wsiadł do samochodu i odjechał, co niewątpliwie świadczy o braku takiego zamiaru. Nie przesądza tego również groźba pozbawienia życia, jaką wypowiedział pod jej adresem, zważywszy na okoliczności zajścia oraz późniejsze jego zachowanie.

Należy podzielić stanowisko zaprezentowane w wyroku Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 12 grudnia 2019 r. sygn. II AKa 151/19 zgodnie z którym, wyartykułowanie zamiaru zabójstwa nie zawsze wskazuje na rzeczywiste intencje osoby, która wypowiada takie słowa. Uzewnętrznione przejawy zachowania sprawcy nie zawsze determinują określenie zamiaru jego działania i stąd konieczne jest także rozważenie innych przesłanek podmiotowych oraz przedmiotowych (LEX nr 2891718).

W ocenie sądu, wypowiedzenie przez oskarżonego do pokrzywdzonej zwrotu "zabiję cię" w trakcie zajścia nie przesądza, iż miał zamiar pozbawić ją życia. Zwrot ten - wypowiadany zresztą częstokroć w różnego rodzaju sporach - winien być zrozumiany szeroko, także jako wyrażenie zamiaru uszkodzenia ciała lub wyrządzenia innej krzywdy, a nie tylko wąsko jako zamiar zabójstwa, tak więc sam w sobie nie może stanowić dowodu, że zamiarem oskarżonego było zabójstwo pokrzywdzonej (por. wyrok SA w Krakowie z dnia 3 grudnia 2018 r. sygn. II AKa 238/18, LEX nr 2707047).

Nie ulega wątpliwości, że oskarżony działał pod wpływem emocji, widząc pokrzywdzoną na cudzej posesji, był o nią zazdrosny, mimo rozstania w dalszym ciągu ją kochał i chciał, żeby do niego wróciła. W tym dniu był pod wpływem alkoholu, co sprawiło, że stracił nad sobą kontrolę i choć okoliczność ta nie przemawia na jego korzyść, pozwala przyjąć, że nie działał z premedytacją tylko pod wpływem impulsu. Niewątpliwie miał pretensje do pokrzywdzonej, że nie nocuje w domu i był o nią zazdrosny. Nie mógł się pogodzić z faktem, że może ją stracić, dlatego chciał, żeby wróciła do domu. Nie przyjechał tam jednak, żeby pozbawić ją życia, nawet jeśli pod wpływem emocji groził, że to zrobi. Gdyby tak było zrealizowałby swój zamiar, tym bardziej, ze nikogo poza nią, tam nie było i nic nie stało temu na przeszkodzie. Miał w samochodzie nóż, którym wcześniej pokrzywdzonej groził, mógł wejść na posesję i zadać jej kolejne uderzenia lub ciosy, nic takiego jednak nie zrobił. Oddalił się z miejsca zdarzenia i wrócił do domu.

Zdaniem sadu, również wcześniejsze zachowanie oskarżonego wobec pokrzywdzonej, choć niewątpliwie naganne, nie świadczy o takim zamiarze, albowiem gdyby faktycznie miał zamiar pozbawić pokrzywdzoną życia, nic nie stało wówczas na przeszkodzie aby ten zamiar zrealizować. Pokrzywdzona była w domu sama, w zasadzie bezbronna, oskarżony natomiast miał w ręce nóż, którym jej groził, tak więc dysponował narzędziem, które pozwalało mu ten zamiar zrealizować.

To samo dotyczy zabezpieczonych w samochodzie rękawiczek i noża. Zdaniem sądu, nawet jeśli pokrzywdzona nie widziała tych rękawiczek w samochodzie oskarżonego wcześniej, to w realiach niniejszej sprawy, brak podstaw do przyjęcia, że miały one jakikolwiek związek z tym zajściem i przyjętym w zarzucie zamiarem zabójstwa. Przyjęcie takiego założenia w ocenie sądu, stanowi wyłącznie niczym nie uzasadnioną spekulację i nie znajduje potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym, Jak ustalono, badanie porównawcze tego kamienia oraz pary rękawiczek, nie wykazało cech identyfikacji indywidulanej pozwalającej na stwierdzenie, że te dwa przedmioty miały ze sobą jakikolwiek kontakt. Ujawnione w trakcie badania „szczątkowe ślady używania tych rękawic w kontakcie z przedmiotem o barwie – jedynie -zgodnej z nawarstwieniami na powierzchni badanej skały”, nie pozwalają na przyjęcie takiego założenia.

Jak ustalono, drobne ślady ich użycia to nawarstwione zabrudzenia w kolorze jasno-brązowym, które rozmieszczone są na prawej rękawicy, od strony wewnętrznej dłoni, na palcu serdecznym oraz na rękawicy dłoni lewej na palcu małym. Szczątkowe zabrudzenie białej powierzchni rękawiczek natomiast nie pozwala dokonać żadnej szczegółowej identyfikacji pod względem kształtu lub struktury poza samym - wskazanym zabarwieniem (k.1129-1131).

Badania genetyczne z kolei na wewnętrznej powierzchni prawej rękawicy ujawniły materiał biologiczny człowieka, pochodzący od co najmniej trzech osób, w tym od co najmniej jednego mężczyzny. W badanym śladzie ujawniono materiał genetyczny pochodzący z jednej linii męskiej oraz niewielkie ilości materiału genetycznego mężczyzny, którego identyfikacja nie jest możliwa. Oznaczony w zakresie loci (...) profil genetyczny jest zgodny z profilem genetycznym H. S. (1) lub mężczyzny spokrewnionego z nim w linii męskiej (k.1155-1156), co pozwala jedynie na przyjęcie hipotezy, że były przez oskarżonego używane, niemniej jednak, brak podstaw do przyjęcia, że miało to miejsce w tym dniu. Gdyby przyjąć, że posiadanie tych rękawiczek stanowiło element przygotowania do popełnienia zbrodni zabójstwa pokrzywdzonej i służyło do zatarcia ewentualnych śladów zbrodni, pozwalających na jego identyfikację, to zupełnie irracjonalnym byłoby w takiej sytuacji wypowiadanie pod adresem pokrzywdzonej groźby pozbawienia jej życia w języku niderlandzkim, które pozwalało jej rozpoznać głos oskarżonego, przy jednoczesnym braku pewności, że trafi ją tym kamieniem w głowę, realizując w ten sposób swój zamiar w zakresie skutku, zważywszy, że rzucał nim będąc pod wpływem alkoholu, z odległości kilku metrów, w godzinach nocnych, przy ogólnie słabej widoczności.

W świetle powyższego, zdaniem sądu, brak podstaw do przyjęcia, że oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim pozbawienia życia pokrzywdzonej P. W. (1). Niemniej jednak, działał z zamiarem ewentualnym spowodowania ciężkiego uszczerbku na jej zdrowiu, albowiem rzucając kamieniem o wadze 0,835 kilograma, w kierunku pokrzywdzonej P. W. (1) niewątpliwie przewidywał i godził się na to, że może trafić ją w głowę, powodując poważne obrażenia ciała i jedynie przypadek sprawił, że do wystąpienia takiego skutku nie doszło. Świadczą o tym nie tylko gabaryty i waga tego kamienia ale również siła uderzenia, która spowodowała upadek pokrzywdzonej oraz obrażenia głowy w postaci: wgnieceniowego złamania kości czołowej połączonego z wyrwaniem kępki jej włosów, krwiaka przymózgowego w lewej okolicy czołowej, niewielkiego ogniska stłuczenia krwotocznego w lewej okolicy czołowej oraz rozległej rany tłuczonej powłok głowy długości około 6 centymetrów w okolicy czołowej lewej, które to obrażenia ciała spowodowały naruszenie czynności narządów jej ciała na okres powyżej 7 dni.

Sąd przyjął, że oskarżony działał z zamiarem ewentualnym spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, uznając, że podejmując takie zachowanie przewidywał taki skutek i na niego się godził.

Zgodnie z utrwaloną linią orzeczniczą, sprawca działa z zamiarem ewentualnym pozbawienia życia, czy spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu pokrzywdzonego, gdy ma świadomość nastąpienia tego skutku i na to się godzi, to znaczy wprawdzie nie chce, aby nastąpił, ale zarazem nie chce, żeby nie nastąpił, a więc gdy wykazuje całkowitą obojętność wobec uświadomionej możliwości jego nastąpienia (por. wyrok SA w Lublinie z 26.06.2013 r. sygn II AKa 97/13 Lex nr 1335729). Ta obojętność co do ewentualnego wystąpienia skutku w postaci spowodowania u pokrzywdzonej ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, była w ocenie sądu wywołana, nie tylko pretensjami jakie zgłaszał pod jej adresem, w związku z pogorszeniem się ich wzajemnych stosunków, ale przede wszystkim ilością spożytego w tym dniu alkoholu, który niewątpliwie ograniczająco wpływał na racjonalną ocenę zaistniałej sytuacji i skutków podjętego działania.

W wypadku zbrodni zabójstwa, ustalenie zamiaru, jaki towarzyszył sprawcy, powinien być poprzedzony wszechstronną analizę zebranego materiału dowodowego, uwzględniającą nie tylko dokładną analizę strony przedmiotowej, lecz także ocenę zachowania sprawcy i jego wypowiedzi przed i po zdarzeniu, a także uwzględnienie psychiki sprawcy i cech jego osobowości, pozwalających na poznanie procesów motywacyjnych. Przy ustalaniu zamiaru zabójstwa, które pozostało w stadialnej fazie usiłowania należy zachować szczególną ostrożność, z uwagi na bardzo trudne rozróżnienie pomiędzy zamiarem pozbawienia życia człowieka, które jednak nie nastąpiło z przyczyn obiektywnych, a zamiarem spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, który przecież także mógł spowodować śmierć ofiary, jednakże nie objętą zamiarem sprawcy. (por wyrok SA we Wrocławiu z 9.07.2014 r. sygn II Aka 182/14, Lex nr 156772, wyrok SA w Rzeszowie z 31 października 2019 r. sygn. II AKa 59/19 LEX nr 3157602).

Analiza zebranego materiału dowodowego na gruncie niniejszej sprawy, prowadzi do wniosku, że oskarżony nie działał zamiarem bezpośrednim, ani ewentualnym pozbawienia życia pokrzywdzonej, a jedynie z zamiarem spowodowania ciężkiego uszczerbku na jej zdrowiu. Swoim zachowaniem zmierzał bezpośrednio do spowodowania tego skutku, który jednak nie nastąpił z przyczyn od niego niezależnych, powodując jedynie obrażenia ciała w postaci: wgnieceniowego złamania kości czołowej po lewej stronie, krwiaka przymózgowego w lewej okolicy czołowej, niewielkiego ogniska stłuczenia krwotocznego w lewej okolicy czołowej oraz rozległej rany tłuczonej powłok głowy długości około 6 centymetrów w okolicy czołowej lewej, które spowodowały naruszenie czynności narządów jej ciała na okres powyżej 7 dni.

Jego zachowanie stanowiło zatem usiłowanie spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu z zamiarem ewentualnym, które jednak nie nastąpiło, powodując jedynie obrażenia ciała skutkujące naruszeniem czynności narządów ciała na okres powyżej 7 dni (podobną konstrukcję przyjął SA w Białymstoku w wyrku z dnia 28 listopada 2016 roku sygn. II AKa 157/16, LEX nr 2252794).

Reasumując w świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności opinii sądowo-lekarskich i poczynionych na tej podstawie ustaleń faktycznych, nie ulega wątpliwości, że oskarżony rzucając kamieniem w kierunku pokrzywdzonej P. W. (1) działał wyłącznie z zamiarem ewentualnym spowodowania u niej ciężkich obrażeń ciała. Wskazuje na to jego wcześniejsze zachowanie, poprzedzające to zajście, jak również kierowana pod adresem pokrzywdzonej groźba pozbawienia życia oraz rodzaj użytego narzędzia w postaci kamienia o dużej wadze i gabarytach. Jednocześnie w ocenie sądu, oskarżony nie miał zamiaru pozbawienia jej życia. Nie przyznał się do zarzucanego u czynu, a ocena okoliczności zajścia oraz jego zachowania zarówno przed, w trakcie, jak i po zajściu, nie pozwala na przyjęcie takiego założenia. Podkreślenia wymaga fakt, iż wbrew twierdzeniom oskarżyciela publicznego przyjętym w zarzucie, oskarżony nie wszedł na teren posesji i nie zadał jej tego uderzenia z przyłożenia, tylko rzucił nim w jej stronę z odległości ponad 3 metrów. Był pod wpływem alkoholu i działał pod wpływem impulsu, zobaczył pokrzywdzoną na cudzej posesji, zareagował impulsywnie, kochał pokrzywdzoną i był o nią zazdrosny. Co znamienne, kiedy trafił ją tym kamieniem na skutek czego upadła, nie kontynuował ataku, nie wszedł na posesję, mimo, że brama nie była zamknięta na kłódkę, tylko widząc, że się podnosi, oddalił się z tego miejsca, wsiadł do samochodu i pojechał do domu. Nawet jeśli – zgodnie z twierdzeniem pokrzywdzonej po zajściu oskarżony zadzwonił do niej i śmiejąc się zapytał „To ty jeszcze żyjesz?” (k.862), to wbrew jej odczuciom, w ocenie sądu okoliczność ta sama w sobie, niczego w tej ocenie nie zmienia. Nie świadczy o tym, że chciał pozbawić ją życia, widział, że po upadku podniosła się i skierowała w stronę domu. Nie mógł wiedzieć, jakich obrażeń doznała, tym bardziej, że było ciemno, a on zaraz po zajściu wsiadł do samochodu i pojechał do domu. Wbrew odczuciom pokrzywdzonej w ocenie sądu, nie można wykluczyć, że oskarżony dzwonił do niej tylko po to, żeby się upewnić, że nic się nie stało, zważywszy, że w godzinach rannych przepraszał ją za to co zaszło, chciał żeby mu wybaczyła i wróciła do domu (wiadomości kierowane do pokrzywdzonej do godz. 12.04 k.1309 verte -1310 verte).

Wszystko to zdaniem sądu, świadczy o usiłowaniu spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu pokrzywdzonej, które nie nastąpiło z przyczyn od niego niezależnych, powodując jedynie obrażenia ciała, które wywołały rozstrój jej zdrowia na okres powyżej 7 dni, to jest na okres około 1,5 miesiąca. Ponadto, oskarżony rzucając tym kamieniem, groził w pokrzywdzonej pozbawieniem życia, co zważywszy na okoliczności, zarówno obiektywnie, jak i subiektywnie wzbudzało w niej uzasadnioną obawę, że zostanie spełniona.

Wobec powyższego, nie ulega wątpliwości, że oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał ustawowe znamiona przestępstwa z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 156 § 1 k.k. oraz art. 157 § 1 k.k. i art. 190 § 1 k.k. przy zastosowaniu art. 11 § 2 k.k. – co oddaje pełny obraz tego zdarzenia.

☐

3.3. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

3

H. S. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Oskarżony stanął pod zarzutem tego, że w dniu 24 października 2020r. w miejscowości C. i C. województwa (...) chcąc, aby P. W. (1), będąca pokrzywdzoną i świadkiem w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym przez Komendę Powiatową Policji w K. pod sygnaturą RSD 377/20 i nadzorowanym przez Prokuraturę Rejonową w Częstochowie pod sygnaturą akt Pr 2 Ds. 1304.2020 a dotyczącym przestępstwa usiłowania jej zabójstwa poprzez wysyłanie licznych wiadomości sms i wiadomości głosowych, nakłaniał ją w nich, aby zeznała przed organami ścigania nieprawdę, odnośnie okoliczności zdarzenia uszkodzenie jej ciała w nocy z 23/24 października 2020r. i jego sprawstwa i złożyła w ten sposób fałszywe zeznania, tj. o czyn z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 233 § 1 k.k.

Zgodnie z art. 18 § 2 k.k. odpowiada za podżeganie, kto chcąc aby inna osoba dokonała czynu zabronionego nakłania ją do tego. Odpowiedzialności karnej z art. 233 § 1 k.k. z kolei podlega ten, kto składając zeznanie mające służyć za dowód w postępowaniu sądowym lub w innym postępowaniu prowadzonym na podstawie i ustawy, zeznaje nieprawdę lub zataja prawdę. Przy czym, dowód w rozumieniu art. 233 § 1 k.k. to m.in. środek dowodowy w postaci zeznań świadka. Warunkiem odpowiedzialności z tego tytułu jest, aby zeznanie to, miało służyć za dowód w postępowaniu sądowym lub innym postępowaniu prowadzonym na podstawie ustawy oraz żeby było ono złożone przed organem, który jest uprawniony do ich przyjęcia z uprzedzeniem o odpowiedzialności karnej lub odebraniem przyrzeczenia.

Podnieść należy, że podżeganie do popełnienia przestępstwa z art. 18 § 2 k.k. stanowi samoistną podstawę odpowiedzialności sprawcy takiego zachowania, niezależną od dokonania czynu zabronionego przez osobę nakłanianą do jego wykonania i niezależną od odpowiedzialności bezpośredniego sprawcy przestępstwa. Dla realizacji znamion postaci zjawiskowej podżegania wystarczy, że objęte świadomością nakłaniającego przyszłe zachowanie osoby nakłanianej odpowiada znamionom czynu zabronionego określonego typu.

Przepis art. 18 § 2 k.k. wymaga, aby nakłaniający działał z zamiarem bezpośrednim. Podżegacz musi mieć świadomość, że podejmowane przez niego zachowanie stanowi nakłanianie innej osoby do popełnienia czynu zabronionego, a nadto musi mieć świadomość wszystkich elementów znamion czynu zabronionego stanowiącego przedmiot nakłaniania. Przy czym podżeganie może polegać na jakimkolwiek oddziaływaniu na inną osobę, mającym wzbudzić w niej zamiar popełnienia czynu zabronionego, bez potrzeby stosowania dodatkowych, szczególnych form nacisku. Forma i sposób nakłaniania nie są istotne dla wypełnienia znamion podżegania. Może ono polegać na prośbie, rozmowie czy składanej obietnicy korzyści. Odpowiedzialność podżegacza nie zależy od dokonania czy usiłowania popełnienia przestępstwa przez sprawcę. Podżeganie bowiem jest realizowane w momencie zakończenia nakłaniania innej osoby do popełnienia przestępstwa. (wyrok SA w Krakowie z 17 grudnia 2008 roku sygn. II AKa 96/08 LEX nr 504062, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 października 2002 r., IV KKN 109/00, LEX nr 56086). Uzasadnieniem dla odpowiedzialności podżegacza jest postulat ochrony dobra prawnego przed zachowaniem określonym w typie czynu zabronionego, do którego dokonania nakłania podżegacz. Przez czynność nakłaniania podżegacz samoistnie, swoim własnym zachowaniem naraża dobro prawne na niebezpieczeństwo, ta więc podżeganie stanowi karalną postać zachowania godzącego w to dobro na wcześniejszym etapie niż dokonanie.

W świetle powyższego, nie ulega wątpliwości, że oskarżony kierując do pokrzywdzonej P. W. (1) liczne wiadomości tekstowe i głosowe, następującej treści: „Skarbie pomóż mi”, „Pomóż mi tym razem. Do śmierci cię nie zapomnę. ”Co powiedziałaś”, „Powiedz”, „Skarbie”, „Co powiedziałaś policji”, „Powiedziałaś H. zrobił’, „Czy pomożesz mi”, „Skarbie pomóż mi”, „Oni mnie szukają”, „Proszę Skarbie”, ”Nie mów”, „H.” (k.1312), „Ale możesz mi pomóc, powiedzieć, że upadłaś, czy coś takiego” (k.1314), nakłaniał ją, aby składając zeznanie, mające służyć za dowód w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym przez Komendę Powiatową Policji w K. pod sygnaturą RSD 377/20, złożyła fałszywe zeznania odnośnie jego sprawstwa oraz okoliczności w jakich doszło do uszkodzenia jej ciała w nocy z 23/24 października 2020 r. Niewątpliwie podejmując takie działania obejmował swoją świadomością przyszłe zachowanie pokrzywdzonej, które odpowiadały znamionom czynu zabronionego polegającego na złożeniu przez nią fałszywych zeznań, co do jego udziału w tym zajściu, czym wyczerpał ustawowe znamiona występku z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 233 § 1 k.k.

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

1

1.1

Uznając oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 191 § 1 k.k. przy zastosowaniu art. 12 § 1 k.k., sąd wymierzył mu karę 4 miesięcy pozbawienia wolności.

Przy wymiarze kary, sąd wziął po uwagę stopień społecznej szkodliwości tego czynu, który z uwagi na jego charakter, rodzaj dobra chronionego prawem i sposób działania sprawcy, ocenił jako znaczny. Oskarżony bowiem, mając możliwość postąpienia w sposób zgodny z prawem, wybrał model postępowania pozostający w sprzeczności z podstawowymi zasadami obowiązującego porządku prawnego, społecznego i moralnego.

Wymierzając karę w dolnych granicach ustawowego zagrożenia, sąd miał na uwadze okoliczności łagodzące, do których zaliczył dotychczasową niekaralność oskarżonego i pozytywną opinię w miejscu zamieszkania. Uwzględnił jednocześnie okoliczności obciążające, do których zaliczył działanie oskarżonego pod wpływem alkoholu oraz fakt, że podjął wobec pokrzywdzonej takie działania dwukrotnie działając krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru.

Zdaniem Sądu orzeczona w ten sposób kara jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu i odniesie pozytywny skutek, zarówno w zakresie prewencji ogólnej, jak i wobec oskarżonego, odwodząc go od popełnienia podobnych przestępstw w przyszłości.

2

2.2

Uznając oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art.156 § 1 k.k., art. 157 § 1 k.k. i art. 190 § 1 k.k. w zw. z art.11 § 2 k.k., sąd na mocy art. 14 § 1 k.k. w zw. z art.156 § 1 k.k. w zw. z art.11 § 3 k.k. wymierzył mu karę 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Przy wymiarze kary, sąd wziął po uwagę stopień społecznej szkodliwości tego czynu, który z uwagi na jego charakter, rodzaj dobra chronionego prawem i sposób działania sprawcy, ocenił jako znaczny. Oskarżony bowiem, mając możliwość postąpienia w sposób zgodny z prawem, wybrał model postępowania pozostający w sprzeczności z podstawowymi zasadami obowiązującego porządku prawnego, społecznego i moralnego. Wymierzając karę w dolnych granicach ustawowego zagrożenia, sąd miał na uwadze okoliczności łagodzące, do których zaliczył dotychczasową niekaralność oskarżonego i pozytywną opinię w miejscu zamieszkania. Miał przy tym na uwadze, że oskarżony działał z zamiarem ewentualnym popełnienia przestępstwa z art. 156 § 1 k.k., a jego działanie przybrało formę usiłowania i spowodowało skutek w postaci obrażeń ciała, stanowiących naruszenie czynności narządu na okres powyżej 7 dni.

Uwzględnił jednocześnie okoliczności obciążające, do których zaliczył działanie oskarżonego pod wpływem alkoholu oraz fakt, że swoim zachowaniem wyczerpał ustawowe znamiona kilku przestępstw, godząc tym samym w różne dobra chronione prawem. Orzekając karę powyżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia, sąd miał na uwadze także objawy zespołu stresu pourazowego w postaci zaburzeń adaptacyjnych pokrzywdzonej, jakie przejawiała bezpośrednio po zajściu.

Zdaniem Sądu orzeczona w ten sposób kara jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu i odniesie pozytywny skutek, zarówno w zakresie prewencji ogólnej, jak i wobec oskarżonego, odwodząc go od popełnienia podobnych przestępstw w przyszłości.

3

3.3

Uznając oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 233 § 1 k.k., sąd na mocy art. 19 § 2 k.k. w zw. z art. 233 § 1 k.k. wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Przy wymiarze kary, sąd wziął po uwagę stopień społecznej szkodliwości tego czynu, który z uwagi na jego charakter, rodzaj dobra chronionego prawem i sposób działania sprawcy, ocenił jako znaczny. Oskarżony bowiem, mając możliwość postąpienia w sposób zgodny z prawem, wybrał model postępowania pozostający w sprzeczności z podstawowymi zasadami obowiązującego porządku prawnego, społecznego i moralnego.

Wymierzając karę w dolnych granicach ustawowego zagrożenia, sąd miał na uwadze okoliczności łagodzące, do których zaliczył dotychczasową niekaralność oskarżonego i pozytywną opinię w miejscu zamieszkania. Uwzględnił jednocześnie okoliczności obciążające, do których zaliczył działanie oskarżonego pod wpływem

alkoholu.

Zdaniem Sądu orzeczona w ten sposób kara jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu i odniesie pozytywny skutek, zarówno w zakresie prewencji ogólnej, jak i wobec oskarżonego, odwodząc go od popełnienia podobnych przestępstw w przyszłości.

4

1,2,3

Na mocy art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 k.k. sąd wymierzył mu karę łączną 4 (czterech) lat pozbawienia wolności, orzekając w granicach od najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy.

Stosując zasadę asperacji przy wymiarze kary łącznej, sąd miał na uwadze związek podmiotowo-przedmiotowy zachodzący pomiędzy poszczególnymi przestępstwami, w tym z jednej strony fakt, że czyny, jakich się oskarżony dopuścił zostały popełnione w krótkim odstępie czasu i stanowiły w zasadzie ciąg następujących po sobie zdarzeń, jednocześnie dwa z nich zostały popełnione na szkodę tej samej osoby pokrzywdzonej, z drugiej, że godziły w różne dobra chronione prawem. Oparcie wymiaru kary łącznej na tej dyrektywie z jednej strony pozwala unikać nieuzasadnionego premiowania sprawcy popełniającego kilka przestępstw, do czego prowadzi dyrektywa absorpcji - oznaczająca w istocie wymiar kary za jedno z pozostających w zbiegu przestępstw oraz praktyczną bezkarność w zakresie pozostałych, z drugiej natomiast pozwala uniknąć konsekwencji w postaci kumulacji dolegliwości wynikającej z orzeczonych kar jednostkowych, a tym samym naruszenia zasady racjonalności wymiaru kary i zasady humanitaryzmu stosowania kar i środków karnych oraz poszanowania godności człowieka, do czego prowadzi oparcie wymiaru kary łącznej na dyrektywie kumulacji.

W tym miejscu, należy podzielić stanowisko, zgodnie z którym, popełnienie przez sprawcę kilku przestępstw jest czynnikiem prognostycznym przemawiającym za orzeczeniem kary łącznej surowszej od wynikającej z prostej absorpcji (vide: wyrok SA w Gdańsku z 31.10.2018 roku w sprawie I AKa 288/2018 LEX nr 2606443). Nieuprawnione zastosowanie tej zasady mogłoby stwarzać w społeczeństwie wrażenie i utwierdzać oskarżonego w przekonaniu, że popełnienie wielu przestępstw, nie pociągnie dla niego żadnych negatywnych konsekwencji, bowiem dzięki tej zasadzie wymierzona za nie kara, nie będzie wyższa, od najwyższej z kar wymierzonych.

Mając na uwadze wyżej wymienione okoliczności, sąd stosując zasadę asperacji, uznał, iż kara łączna 4 lat pozbawienia wolności, uwzględnia stopień społecznej szkodliwości przypisanych oskarżonemu czynów, jest jednocześnie wystarczająco surowa dla prawidłowego kształtowania świadomości społecznej w zakresie prawidłowych ocen prawnych i stosownego do tych ocen postępowania.

Okres pozbawienia wolności, zdaniem sądu, umożliwi resocjalizację oskarżonego w warunkach izolacji więziennych, co pozwoli na wdrożenie go do przestrzegania porządku prawnego i prawidłowe funkcjonowanie po wyjściu na wolność.

5

1,2,3

Mając na uwadze stanowisko biegłych psychiatrów oraz biegłej psycholog, sąd w trybie art.62 k.k., orzekł wykonanie wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności w systemie terapeutycznym w zakresie terapii uzależnienia od alkoholu, aby zapobiec ponownemu popełnieniu przez niego czynu zabronionego, z uwagi na:

- stwierdzone u niego rozpoznanie zespołu uzależnienia od alkoholu

- fakt popełnienia przypisanych mu czynów w związku z tym uzależnieniem oraz

- wysokie prawdopodobieństwo popełnienia czynu o znacznym stopniu społecznej szkodliwości w przypadku zaniechania tej terapii.

Biegli na rozprawie podtrzymali swoje wcześniejsze stanowisko w zakresie konieczności zastosowania wobec oskarżonego środka zabezpieczającego w postaci terapii uzależnień, podnosząc, iż w przypadku orzeczenia wobec niego kary pozbawienia wolności, środki te mogą być realizowanie w warunkach zakładu karnego (k.1811,1859-1860)

Sąd w pełni to stanowisko podzielił. Uznał jednocześnie, że wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności w systemie terapeutycznym w zakresie terapii uzależnienia od alkoholu, pozwoli w większym stopniu wdrożyć oskarżonego do przestrzegania porządku prawnego po wyjściu na wolność. Nie stanowi jednocześnie przeszkody do orzeczenia wobec niego środków zapobiegawczych w postaci terapii w (...) oraz terapii uzależnień w (...), po wyjściu na wolność w trybie art.93 d §4 k.k., na 6 miesięcy przed przewidywanym warunkowym przedterminowym zwolnieniem, zarówno z urzędu, jak i na wniosek dyrektora zakładu karnego zgodnie z art. 199b k.k.w.

Miał przy tym na uwadze, że środek zabezpieczający w postaci terapii czy terapii uzależnień, orzeczony w trybie art. 93c pkt 5 k.k. - zgodnie z art. 93d § 5 k.k. - podlega wykonaniu dopiero po zakończeniu odbywania kary pozbawienia wolności. Zgodnie z art.93d § 5 k.k. bowiem, sąd ustala potrzebę i możliwości wykonania takiego środka zabezpieczającego nie wcześniej niż na 6 miesięcy przed przewidywanym warunkowym przedterminowym zwolnieniem lub odbyciem kary pozbawienia wolności. Tak więc w przypadku orzeczenia terapii uzależnień tym trybie, oskarżony nie byłby jej podany w trakcie odbywania kary pozbawienia wolności.

7

1,2

Na mocy art. 44 § 2 k.k. orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych w postaci: noża składanego z czarną rękojeścią opisanego w wykazie dowodów rzeczowych nr II/194/20/P pod pozycją 15 oraz kamienia opisanego w wykazie dowodów rzeczowych nr I/179/20/P pod pozycją 2 - przechowywanych w Magazynie (...) Sądu Okręgowego w Częstochowie, albowiem służyły do popełnienia przestępstwa.

5.  Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

6

6

Sąd na mocy art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu H. S. (1) okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 24 października 2020 roku godz. 15.20 do dnia wydania wyroku.

8

8

Sąd na mocy art. 230 § 2 k.p.k. zwrócił:

- oskarżonemu H. S. (1)dowody rzeczowe opisane w wykazie dowodów rzeczowych nr I/179/20/P pod pozycją od 7 do 13 oraz dowody rzeczowe opisane w wykazie dowodów rzeczowych nr II/194/20/P pod pozycją 14 i 16 - przechowywanych w Magazynie (...) Sądu Okręgowego w Częstochowie,

- pokrzywdzonej P. W. (1) dowody rzeczowe opisane w wykazie dowodów rzeczowych nr I/179/20/P pod pozycją 3 i 6 – przechowywanych w Magazynie (...) Sądu Okręgowego w Częstochowie,

- T. P. dowód rzeczowy opisany w wykazie dowodów rzeczowych nr I/179/20/P pod pozycją 4 – przechowywany w Magazynie (...) Sądu Okręgowego w Częstochowie

- albowiem stanowiły ich własność, a z uwagi na wydanie wyroku, stały się zbędne dla postępowania karnego w tej sprawie.

8

6.  inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Sąd na mocy art. 627 k.p.k. oraz art.624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 17 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych oraz (Dz.U. z 1983r., nr 49, poz.223 z późniejszymi zmianami), zasądził od oskarżonego H. S. (1) na rzecz Skarbu Państwa wydatki poniesione od chwili wszczęcia postępowania do wysokości 4.790,17 (cztery tysiące siedemset dziewięćdziesiąt 17/100) złotych, co stanowi kwotę zabezpieczenia majątkowego, zastosowanego w niniejszej sprawie. W pozostałym zakresie natomiast zwolnił go od ponoszenia kosztów sądowych, uznając, iż z uwagi na jego sytuację rodzinną i majątkową, brak jakichkolwiek dochodów oraz orzeczenie długoterminowej kary pozbawienia wolności, nie jest w stanie ich ponieść.

7.  Podpis

SSO Dorota Ociepa – Biel SSO Marcin Buzdygan