Elementy stanu faktycznego wchodzące w skład znamion przestępstwa mające wpływ na wymiar kary
Dyrektywy wymiaru kary (art. 53 k.k.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Okoliczności obciążające to fakty, zdarzenia, sytuacje, stany, które z reguły nie należą do ustawowych znamion przestępstwa, chociaż wyjątkowo mogą do nich się zaliczać, lecz wtedy muszą wyraźnie (znacznie) je przekraczać zakresem lub intensywnością.
Trafnie wskazał apelujący na niezasadność podniesienia jako okoliczności obciążającej faktu złamania kości nosa u czwartego pasażera samochodu kierowanego przez oskarżonego, spowodowania zniszczenia mienia w postaci słupa latarni ulicznej oraz betonowego płotu posesji poprzez rozerwanie dwóch kolejnych paneli tego płotu, spowodowanie tragedii życiowej w przypadku swoich najbliższych. W obliczu tragicznych skutków wypadku spowodowanego przez podsądnego wymienione powyżej fakty nie powinny być dodatkowo uwzględniane na jego niekorzyść.
Znamiona przestępstwa nie mogę stanowić co do zasady okoliczności obciążającej, wpływającej na wymiar kary w ramach danej sankcji karnej. Wyjątkiem jest jednak sytuacja, gdy okoliczności sprawy podlegają takiemu nasileniu bądź nagromadzeniu, że różnicują je na niekorzyść oskarżonego od okoliczności typowych. Wtedy mogą być przyjmowane jako okoliczności obciążające przy wymiarze kary mimo, że należą do ustawowych znamion danego typu przestępstwa (por. wyroki SN: z dnia 4 października 2013 r., IV KK 136/13; z dnia 17 czerwca 2009 r., IV KK 27/09). Tym samym mógł Sąd Rejonowy odnotować jako okoliczność obciążającą liczbę ofiar śmiertelnych wypadku spowodowanego przez podsądnego.
Wyrok SO w Poznaniu z dnia 28 lutego 2017 r., XVII Ka 23/17
Standard: 8217 (pełna treść orzeczenia)
Elementy stanu faktycznego, wchodzące w skład ustawowych znamion przestępstwa, mogą być uznane za okoliczności mające wpływ na wymiar kary wyłącznie wtedy, gdy mają charakter stopniowalny. Będzie to miało miejsce w szczególności wtedy, gdy w znacznym zakresie będą one odbiegać od dopuszczalnych norm (np. wysoki próg nietrzeźwości sprawcy wypadku, rażące przekroczenie dopuszczalnej prędkości). Zarówno wyrok Sądu I instancji, jak i wyrok Sądu odwoławczego, prócz tych stopniowalnych okoliczności obciążających, wymieniają zwykłe znamiona przestępstw, jako mające wpływ na wymiar orzeczonej kary. I tak Sąd Rejonowy omawiając przesłanki, które legły u podstaw wymiaru kary wskazał na ,,tragiczny skutek działania oskarżonego”, co jest wszak znamieniem przestępstwa z art. 177 § 2 k.k. Podniósł, że w chwili wypadku znajdował się on pod wpływem środka odurzającego, ,,co w znaczący sposób podnosi stopień społecznej szkodliwości zarzucanego mu czynu” (str. 17 uzasadnienia). Powinnością Sądu Okręgowego dokonującego kontroli zaskarżonego wyroku było zwrócenie uwagi, że nie można znamienia przestępstwa z art. 178 § 1 k.k. i z art. 178 a § 1 k.k. , które ipso iure stanowi o większej dolegliwości karnej, traktować jednocześnie jako okoliczności obciążającej. Z treści wyroku Sądu I instancji wynika przecież, że stężenie tetrahydrokannabinolu we krwi wynosiło w chwili wypadku nie mniej niż 2,047 ng/ml, więc próba sugestii dopiero na etapie orzekania kary, jakoby środka tego było znacznie więcej, co uzasadnia karę surowszą, wydaje się zabiegiem niekonsekwentnym i godzącym w ustalenia zawarte w sentencji wyroku, których nie powinno się dowolnie interpretować na etapie sporządzania pisemnych motywów orzeczenia.
Wyrok SN z dnia 4 października 2013 r., IV KK 136/13
Standard: 28379 (pełna treść orzeczenia)