Publiczne nawoływanie do popełnienia czynu zabronionego

Podżeganie polega na nakłanianiu konkretnej osoby (lub wyodrębnionej grupy osób) do popełnienia konkretnego czynu zabronionego. Adresat takiego działania nakłaniania musi być zatem zindywidualizowany (por. G. Kasicki, A. Wiśniewski, Kodeks wykroczeń, Komentarz 2002, s. 62; M. Kulik, w: M. Mozgawa, Kodeks wykroczeń, Komentarz 2009, s. 55). Nie stanowi podżegania publiczne nawoływanie do popełnienia czynu zabronionego (T. Bojarski , Polskie prawo karne, s. 106). Ustawodawca aby karać za takie działanie musiał wprowadzić odrębne typy czynów zabronionych, do znamion których należy takie właśnie zachowanie (odpowiednio – przestępstwa z art. 255 kk lub wykroczenia z art. 52a kw).

Wypowiadane na zgromadzeniu wezwania, apele itp. mogą być traktowane, jako publiczne nawoływanie do popełnienia czynu zabronionego, jeżeli rzeczywiście ich autor działa z zamiarem wezwania innych do popełnienia określonego czynu. Nawoływanie nie różni się od nakłaniania (podżegania) jakościowo, ponieważ polega na bardzo zbliżonym zachowaniu. Inny jest jedynie stopień konkretyzacji adresata. W przypadku podżegania adresat musi być skonkretyzowany, zaś w przypadku nawoływania komunikat skierowany jest do bliżej nieokreślonej grupy osób nieoznaczonych

Wyrok SR dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie z dnia 19 lipca 2018 r., XI W 1258/17

Standard: 77631 (pełna treść orzeczenia)