Podrabianie albo przerabianie przedmiotów czynności wykonawczych z art. 310 § 1 k.k.

Do przyjęcia, iż nastąpiło podrobienie pieniędzy nie jest konieczne osiągnięcie przez sprawcę tak łudzącego podobieństwa, aby mogło to wprowadzić w błąd nawet doświadczoną osobę. Wystarczy takie podobieństwo, aby niedoświadczony człowiek, przyjmując taki przedmiot w normalnych okolicznościach, nie mógł od razu przekonać się o nieprawidłowości wręczonego mu jako pieniądz przedmiotu.

Przedmiotem ochrony typu czynu zabronionego zdefiniowanego w art. 310 k.k. jest niezakłócony i bezpieczny obrót pieniędzmi i papierami wartościowymi. Już ten fakt wskazuje, że o podrobieniu możemy mówić tylko wtedy, gdy wykonano taką imitację, aby mogła ona uchodzić za oryginał. Sprawca musi zatem obejmować swym zamiarem wytworzenie rzeczywistego falsyfikatu pieniądza, mającego stanowić jego substytut w obrocie finansowym, nie zaś rekwizytu przeznaczonego do innych, wymyślonych przez sprawcę zastosowań i zadań (tak, słusznie: wyrok SA w Gdańsku z dnia 10 lipca 2019 r., II AKa 165/19).

Dla bytu przestępstwa z art. 310 § 1 k.k. istotne jest również to, czy sprawca zamierzał posłużyć się sfałszowanym środkiem płatniczym jako prawdziwym (por. Z. Ćwiąkalski, Komentarz do art. 310 Kodeksu karnego, wersja elektroniczna, Lex omega, stan na dzień 13 lutego 2016 r., teza 10).

W orzecznictwie obecny jest także nieco inny nurt wykładni art. 310 § 1 k.k. W części orzeczeń uznaje się, że oceny jakości imitacji pieniądza należy dokonywać nie tyle z perspektywy przeciętnie doświadczonego człowieka przyjmującego falsyfikat w normalnych warunkach, co przez pryzmat konkretnych okoliczności wprowadzenia go w obieg. W tym względzie podrobionym pieniądzem może być także prymitywny falsyfikat, jeżeli osoba nie rozezna, iż nie ma do czynienia z autentycznym pieniądzem ze względu na panujący półmrok, z powodu wady wzroku czy pośpiechu (por. np.: wyrok SA w Lublinie z dnia 15 października 2013 r., II AKa 189/13; wyrok SA w Lublinie z dnia 21 grudnia 2017 r., II AKa 241/17; por. także Z. Ćwiąkalski, Komentarz…, teza 11).

Wyrok SN z dnia 5 lutego 2020 r., IV KK 455/19

Standard: 79788 (pełna treść orzeczenia)